ΓΚΑΡΝΤΙΑΝ Αλήθειες και μύθοι περί ιδιωτικού και δημοσίου τομέα (απο την εφημεριδα θεσσαλονικη ) (κλικ)

Εδώ και μια εικοσαετια περιπου τα Νεοφιλελευθερα και τα παπαγαλάκια τους μας εχουν πρηξει με το να ριχνουν ολα τ' αναθεματα για οτιδηποτε στους Δημοσιους υπάλληλους και στον Δημοσιο τομέα ..(και ουχι στην Λαμογια των πολυεθνικών και στους εδώ αεριτζιδες ιδιωτες ...Ριξτε μια ματια στο αρθρο της Γκαρντιαν (κλικ πάνω στον τιτλο )..ανα δημοσιευω μερικά αποσπασματα

''Εδώ και μια γενιά, το σύνθημα που εισπράτταμε, ήταν 'η αγορά καλή, το κράτος κακό'. Αλλά πώς επαληθεύουμε αυτήν την εξίσωση με την κατάρρευση της οικονομίας της αγοράς και την ιδέα ότι μόνο το κράτος μπορεί να βοηθήσει; Για όσους εξ ημών ανησυχούν για το δημόσιο τομέα, αυτά τα ζητήματα εγείρονται με ιδιαίτερη ένταση. Πού είναι τώρα οι αξίες με επίκεντρο την αγορά, τις οποίες διδαχθήκαμε να εσωτερικεύσουμε; Τι θα σημαίνει για τη δημόσια πολιτική και την ηθική του δημοσίου τομέα; Από την εποχή της Θάτσερ και εντεύθεν μας έλεγαν πόσο αγιάτρευτη είναι η δημόσια πρόνοια και πόσο καταστροφικός υπήρξε ο κρατικός παρεμβατισμός. Δικαιούχοι της πρόνοιας εμφανίζονταν ως περιφρονητέοι και ύποπτοι. Στο κράτος ριχνόταν το ανάθεμα του πολυέξοδου, γραφειοκρατικού, αναποτελεσματικού και της αιτίας που δημιουργεί εξάρτηση. Οι δικαιούχοι προνοίας εμφανίζονταν στερεοτυπικά πως στραγγίζουν τον πλούτο που παρήγαγε η αγορά και η εξάρτησή τους παρουσιαζόταν ως βάρος επί των υπολοίπων ημών, μέσω του κόστους της υψηλής φορολογίας. Κι ενώ κάποτε ακούγαμε ότι το κράτος προνοίας θα θέσει τέλος στα κοινωνικά δεινά, πιο πρόσφατα, ενθαρρυνόμαστε να πιστεύουμε, πως αυτό είναι η αιτία της κοινωνικής κατάρρευσης και των "τρακαδόρων επιδομάτων". Μόνο η αγορά και ο ιδιωτικός τομέας, μας έλεγαν, έχουν την επάρκεια, τη γνώση και την εμπειρία, ώστε να παράσχουν αποτελεσματικά και επαρκή αγαθά και υπηρεσίες. Μπορούν να μας μετατρέψουν, από πελάτες και δικαιούχους επιδομάτων που πατρονάρονται από το κράτος, σε δημόσιους καταναλωτές, με επιλογή και έλεγχο. Όμως τώρα, με προφανή αμηχανία και σύγχυση, ο κρατικός παρεμβατισμός μάς 'σερβίρεται' ως το μόνο που βρίσκεται μεταξύ ημών και της οικονομικής καταστροφής. Οι τράπεζες, μας λένε, δυσπιστούν τόσο η μια ως προς την άλλη, ώστε μόνο ενέσεις κρατικού χρήματος, που δεν έχουν προηγούμενο, μπορούν να καταστήσουν δυνατό γι’ αυτές, να ξανακάνουν μπίζνες. Επί χρόνια, η ‘Daily Mail’ και η ‘Sun’, διεξήγαγαν δηλητηριώδεις εκστρατείες κατά των αιτούντων άσυλο και των ανθρώπων με στήριξη εισοδήματος, για να σωθούν κάποια φανταστικά εκατομμύρια. Οι κυβερνήσεις προωθούν εκστρατείες εποπτείας όσων αιτούνται επιδομάτων προνοίας. Αυτές οι εκστρατείες σπανίως παράγουν αρκετά χρήματα, ακόμη και για τη χρηματοδότησή τους. Και πάλι τώρα μας ενθαρρύνουν να δαπανήσουμε εκατομμύρια δισεκατομμυρίων δημοσίου χρήματος, για να σώσουμε τις τράπεζες και τον ιδιωτικό τομέα που δίδασκε το μάντρα της ανεξαρτησίας και της ατομικής ευθύνης....''