περι Θανατου

όπως μας θυμίζει ο Χάιντεγκερ: «Είναι βέβαιο ότι θα πεθάνω».Και μάλιστα «πρέπει να πεθάνω εγώ ο ίδιος –αυτοπροσώπως και όχι δι αντιπροσώπου» Το μόνο που δεν είναι βέβαιο είναι «το πότε θα πεθάνω»Μάιος 20, 2007 στο 7:14 μ.μ

Νοσφεράτος

Ο Camus (στο μύθο του Σίσυφου ) λέει ότι αυτό που καλείται λόγος ύπαρξης μπορεί συγχρόνως να είναι και έξοχος λόγος θανάτου Αντιστρέφοντας τη φράση, μπορούμε να πούμε ότι ,κάποιες φορές, μια αιτία θανάτου δεν κάνει άλλο από το να υπογραμμίζει τις αιτίες ύπαρξης
Ο Επίκουρος προσπαθεί να μας παρηγορήσει, λέγοντας: «όσο υπάρχουμε, ο θάνατος δεν είναι παρών κι όταν πάλι είναι παρών, τότε εμείς δεν υπάρχουμε” όμως αυτή η παρηγοριά πολύ λίγο μας βοηθά.Μάιος 20, 2007 στο 8:10 μ.μ

Νοσφεράτος

… Διότι καλά οταν ο θανατος ”ειναι παρών” και ”μείς δεν υπαρχουμε”… (Λίγο) πριν ,τι γίνεται;

Βεβαια αυτά ,εμενανε δεν με αφορούν ,προσωπικά…


Παντως βρε παιδια (για τους θνητους μιλαω)
Δεν νομίζω οτι υπαρχει φοβος του θανατου ,ουτε καν φοβος του Δικου μας θανατου
…. αλλά φοβος (ή αγωνία) για το πώς εμεις(χμμ…εσεις) θα αντιμετωπίσουμε τον θανατο (θα τρεμουν τα χερια μας …θα εχει προχωρησει πολύ το Αιζενχαουερ; Θα εχουμε ολους τους συγγενεις να τσιρίζουν κλαιγοντας πάνω απο τα κεφαλια μας; )


ο θάνατος ο «συνοδεύει ολόκληρη τη ζωή σαν αναπόσπαστο μέρος όλων των στιγμών της ». «ανήκει στη μορφή και στην υφή όπου κάθε ζωή, δική μας η ξένη, μας έχει δοθεί» , «μας αγγίζει κάθε μέρα, στις χίλιες εγκαταλείψεις που βιώνουμε,είτε τις επιβάλλουμε είτε πρέπει να τις υποστούμε, εισβάλλει σιωπηλά αλλά oχι και για αυτό λιγότερο αισθητά, στις ευτυχισμένες στιγμές μας λεηλατώντας τη χαρά μας»
Ο Φιλιπ Αριες εδειξε στα Δοκιμια για το Θανατο στη Δυση οτι ”συμφιλίωση με τον Θανατο ειχαμε και στην προνεωτερική ευρωπη
Αναλογα εγραψε και οο Μ Φουκό

.Μονο σημερα, στην εποχή μας ο θάνατος εμπίπτει πλέον ,στη σφαίρα της απολύτως προσωπικής ιδιωτικής ζωής. είναι« η στιγμή όπου το άτομο ξεφεύγει από κάθε εξουσία, στρέφεται προς τον εαυτό του και αναδιπλώνεται , κατά κάποιο τρόπο στην πιο ιδιωτική πτυχή .”.έχει πάψει να αποτελεί μια περίλαμπρη ιεροτελεστία στην οποία συμμετείχαν οι άνθρωποι, η οικογένεια, η κοινωνία ολόκληρη… Σημερα ο θάνατος έχει γίνει κάτι το απόκρυφο ,ιδιωτικό και επαίσχυντο.
Σήμερα ο θάνατος όταν εμφανίζεται παίρνει το νόημα καταστροφής». Δεν «πεθαίνουμε »πια τον θάνατο τίμια και συνειδητά. Και«ουδείς πλέον αισθάνεται και γνωρίζει ότι οφείλει να πεθάνει τον θάνατο του». Πεθαίνουμε- σήμερα-όπως περίπου ζουμε : βουτηγμένοι στον κομφορμισμό και στον φόβο
Ο σύγχρονος άνθρωπος«δεν βλέπει καθαρά τον θάνατο μπροστά του , δεν ζει πια ενώπιον του θανάτου» «Ζει, κυριολεκτικά -λέει πριν από ένα περίπου αιώνα ο Μαξ Σελερ- «από μέρα σε μέρα»,έως τη στιγμή που –παράδοξο- δεν του μένει πλέον άλλη μέρα να ζήσει «λογαριάζει»τα σχετικά με τον θάνατο όπως κάνει με τον κίνδυνο πυρκαγιάς ή πλημμύρας, σάμπως ο θάνατος να μοιάζει με τον κίνδυνο της φωτιάς ή του νερού τον λογαριάζει σαν άξια ή απαξία ενός κεφαλαίου »
Αλλά ακόμα και αν γνώριζε, ο σύγχρονος άνθρωπος, ότι θα πεθάνει ,-ούτε ο ίδιος και μερικές φορές, ούτε οι γιατροί δεν ξέρουν πότε, ούτε σε πόσο καιρό. Η στιγμή μπορεί να έχει σχεδόν φτάσει – κώμα μετά από τροχαίο ή να προβλέπεται σε μερικές μέρες ή σε πολλές εβδομάδες.

Καθώς το ασυνείδητο δεν γνωρίζει το όχι ο θάνατος ειναι παντελώς ασσυληπτος για το ασυνειδητο και ως εκ τουτου ανύπαρκτος ., Κανενας ανθρωπος δεν συνυπάρχει με την ιδεα του θανατου αλλά , αντιθετα υποσυνειδητα , ειναι σιγουρος ότι εχει συνάψει μια συμφωνία αθανασίας,
Μάιος 29, 2007 στο 5:13 μ.μ

Νοσφεράτος

Επίσης ο Μαξ Σελλερ
υπενθυμίζει αυτό που ηδη ξερουμε οτι δηλαδή δεν υπήρχε σε ολους τους λαους ο φοβος του θανατου
Π.χ

Οι Ινδοί πριν από την εμφάνιση του Βούδα ήταν πεπεισμένοι για την μετά θάνατον ζωή , την οποία έβλεπαν ενορατικά σαν το ατέρμονο «ταξιδι» των ψυχών και σαν διηνεκή αναγέννηση τους .

Η πολυσήμαντη καινοτομία του Βούδα και των προδρόμων του ήταν ότι τόλμησε- πράγμα ανήκουστο για εκείνη την εποχή- να υποστηρίξει πως υπάρχει θάνατος , δηλαδή ένα τέρμα, μια διακοπή , τουλάχιστον μια οριστική διακοπή του ατέρμονου ταξιδιού των ψυχών ότι υπάρχει μια απελευθέρωση» από αυτή την ατέρμονη κίνηση, που αποτελούσε ως τότε αντικείμενο της λαϊκής ενόρασης;¨ότι έχουμε μια είσοδο των ψυχών στην νιρβάνα».
Αυτό που κατάφερε να ανακαλύψει προοδευτικά και να συλλάβει ενορατικά ο Ινδός στη διάρκεια της ιστορίας του δεν ήταν η αθανασία αλλά ο θάνατος .

Το βάρος της απόδειξης εδώ ήταν το αντίστροφο από ότι στην Ευρώπη .
…. ένιωθαν πάντα την ακατανίκητοι επιθυμία ενός τέλους ,οπότε αυτά τα αισθήματα βρήκαν την έκφραση τους στις ιδέες του Βούδα για την Νιρβάνα

Ακομα και σήμερα για τον ιαπωνικό λαό η μετά θάνατον ζωή των πεθαμένων είναι ένα φαινόμενο το οποίο , ως απτή και χειροπιαστή εμπειρία, δικαιώνει την αρνητικότητα ιδέα της αθανασίας» μόνο ως παραγωγη. Εμείς πιστεύουμε ότι ζούμε μετά θάνατον επειδή πιστεύουμε πως είμαστε αθάνατοι. Αλλά οι Ιάπωνες φρονούν ότι είναι αθάνατοι επειδή φαντάζονται πως νιώθουν και ψυχανεμίζονται την επιβίωση και ύπαρξη των πεθαμένων.
.

« Η αΘανασια για την ποια μιλάει ο Γκαιτε δεν εχει βεβαια τιποτε να κάνει με τη πίστη στην αθανασία της ψυχής . Προκειται για μια άλλη αθανασία , βεβηλη, γιααυτους που μετα τον θανατο τους παραμένουν στην μνημη ων μεταγενεστερων . Ο καθενας μπορεί να επιδιωξει αυτή την αθανασία, λιγοτερο η περισσοτερο μεγάλη, λιγοτερο η περισσοτερο παρατεταμένη και ο καθενας την σκέπτεται ήδη από την εφηβεία . Όταν ημουν μικρό παιδί , πηγαινα περίπατο την Κυριακή σ¨ένα χωριο της Μοραβίας , δημαρχος του οποιου ελεγαν, φυλαγε στο σαλόνι του ένα φερετρο οπου ξάπλωνε , σε στιγμές ευφορίας ή όταν αισθανότηταν ιδιαιτερα ικανοποιημενος από τον εαυτό του , και φανταζόταν την κηδεία του . Δεν εχει ποτε ζήσει τιποτε πιο ωραίο από αυτές τις στιγμές της ονειροπόλησης στο βαθος ενός φερετρου: τοτε ζουσε την αθανασία του . Μιλαν Κουντερα , Η Αθανασία .

http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/03/14/14-3-2008-2/