οταν ο κόσμος

Όταν ο Κόσμος

Όταν ο κόσμος μας -που τώρα αργοπεθαίνει

- και βλέπουμε πως τίποτε, το σταθερό δε μενει

-Κι όλα τα κοσμοείδωλα καίγονται στη Πυρά

που στήνουνε οι Νέοι μας φωνάζοντας ” Oυρααά”!

Όταν το Σύμπαν κι η ζωή θα φτάσουν ως το Τέρμα

Κι όταν θα δύσει ο ήλιος μας στου Ουρανού το Γέρμα

Κι η Μηχανή του Χρόνου μας θα φτασει στο Μηδέν

-Κι ας λένε οι Πλατωνικοί για της αρχής το Εν-

όταν από τις τρύπες τους με άσπρες τις Γενειάδες

θα ξαναβγούν οι Αθάνατοι κι οι εννέα Εννεάδες

Όταν και οι Καββαλιστες προφέρουν τ’ Όνομα του

Και κλονιστεί το Σύμπαν μας από τα Θέμελα του

Οταν ο Κόσμος σαν Αυτί που Ξεκολλά και πέφτει

Κι η ανθρωπότη θα πονά λες και της βάζουν Νέφτι

Όταν τ΄Αυτί το Κόσμου μας, πέσει Ξεκολλημένο

Στη Ράχη ενός ελέφαντα και μείνει εκεί Χαμένο

Όταν σπάσει το τύμπανο απ’ το Ουρλιαχτό του κόσμου

Τα δυο μου μάτια θε να Διούν Το Άχτιστο το Φως μου

….Βαθιά μέσα απ’τη Κόλαση , μες την Αθανασία

Του Άγιου Δισκοπότηρου θα πιούμε την Ουσία

Κι ο Κόσμος θα εκρήγνυται με μια Φωτοχυσία….