Ταπεινή μου γνώμη είναι πως τίποτα ακόμη
δεν έχει κριθεί. Τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Γιατί η κρίση αυτή
υπερβαίνει τις σχεδιαστικές δυνατότητες και τις συντονιστικές δράσεις
των κυρίαρχων τάξεων φέρνοντας τις συχνά αντιμέτωπες μεταξύ τους (βλ
αντιθέσεις ΕΕ-ΗΠΑ, Δύσης-Κίνας κλπ).
Και η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί εκτός
Ευρωζώνης, και η Ευρωζώνη μπορεί να διαλυθεί, όπως το ίδιο μπορεί να
διατηρηθεί η Ελλάδα εντός ΕΕ17 με την εξαθλίωση στο κατακόρυφο και την
ανάπτυξη στο ψυγείο για πολλά χρόνια. Το σίγουρο είναι πως οι ευρωπαϊκές
αστικές τάξεις με εσωτερικές συγκρούσεις στο παζάρι των συμφερόντων
τους, με δισταγμούς, καθυστερήσεις και παλινωδίες, κινούνται
αποσπασματικά παρ’όλα αυτά σε μία άνωθεν, διοικητικά επιβαλλόμενη και
ταξικού μονοδιάστατου χαρακτήρα οικονομική και πολιτική ενοποίηση της
Ευρώπης. Ας μη ξεχνάμε πως ο Μπίσμαρκ ενοποίησε την Γερμανία με
απολυταρχικό τρόπο. Αντίστοιχα πράττει σήμερα το κυρίαρχο γερμανογαλλικό
μπλόκ με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές ανοίγματος των εθνικών αγορών
και καταστροφής των επιχειρηματικών δομών στις πιο αδύναμες
περιφερειακές οικονομίες (αλλά όχι μόνον).
Η κρίση χρεών και τα
προγράμματα ‘διάσωσης’ των προβληματικών οικονομιών με τις πολιτικές
μισθολογικής αφαίμαξης δεν αποτελούν τίποτα άλλο από ένα μηχανισμό
απεθνικοποίησης και ενσωμάτωσης των περιφερειακών κυρίως οικονομιών στον
νέο ευρωπαϊκό πυρήνα. Επιχειρείται με τον γνωστό βάρβαρο καπιταλιστικό
τρόπο της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων που δεν αντέχουν στον διεθνή
ανταγωνισμό. Γι’ αυτό και δεν έχω καμία αμφιβολία πως η διαδικασία της
ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης υπό τον καπιταλισμό θα φέρει εξαθλίωση σε Έλληνες
και λοιπούς Ευρωπαίους. Γι’ αυτό και οι ευρωπαϊκοί λαοί ξεσηκώνονται σε
ένδειξη αλληλεγγύης προς την Ελλάδα. Βλέπουν και διαισθάνονται σε εμάς
το μέλλον τους υπό μίας ολοκληρωτικής διακυβέρνησης Ευρώπη. Αυτός ήταν ο
λόγος που εδώ και καιρό υποστήριζα πως το ζήτημα δεν ήταν να θα είμαστε
μέσα ή έξω από το ευρώ, αλλά η επεξεργασία μίας πολιτικής συσπείρωσης
των λαϊκών κινημάτων πανευρωπαϊκά για μία δημοκρατική σοσιαλιστική
ευρωπαϊκή ενοποίηση. Η κεϋνσιανή συνταγή της εθνικής ανάπτυξης εκτός
ευρώ με ίδιες δυνάμεις αποτελεί μία ξεπερασμένη, αναχρονιστική και
επικίνδυνη αστική πολιτική.
Όχι τόσο γιατί εξυπηρετεί τα αγγλοσαξονικά
συμφέροντα και μας φέρνει σε ευθεία σύγκρουση με τους Ευρωπαίους
γείτονες και παραδοσιακούς συνεργάτες μας, αλλά γιατί μας γυρνάει έναν
αιώνα πίσω από το τρέχον επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων
παγκοσμίως και αναζωπυρώνει τους μύθους για την εθνική οικονομία και τη
δυνατότητα αυτοδύναμης ανάπτυξης διαγράφοντας τα αυτόνομα συμφέροντα των
εργαζομένων σε Ελλάδα και Ευρώπη.
---------------------------------------------
απο τη αναρτηση
