Κι αυτό που μέσα μας Κτυπά και είναι σα Ρολόι

Κι αυτό που μέσα μας Κτυπά και είναι σα Ρολόι
Κι όλο σκαλώνει σε Λυγμό και είναι Μοιρολόι
 

Αυτός ο Χτύπος της καρδιάς , το αίμα που κυλάει
σα μια φωτιά που σιγανά το κούτσουρο ρουφάει
 

Αυτό που κουλουριάζεται μέσα μας κι είναι Φίδι
που όλο τρώει την ουρά, εσωστρεφές σα στρείδι
 

Αυτό που είναι όστρακο και απο μέσα κλείνει
Κι ο εσωτερικός ρυθμός που η ζωή μας δίνει
 

Αυτό που ήτανε παιδί ! Αυτός που είναι γέρος
κι οι μνήμες που μας δέσανε γερά μ’ Αυτό το Μέρος
 

Αυτός ο τόπος ο Άτοπος, αυτή η Ου-τοπία
Και οι Ζωές οι εφτάψυχες που φεύγουν Μία- Μία
 

Αυτός ο πόνος κι η Χαρά , η Λύπη και η Θλίψη
Κι ο ιστός ο πιο βαθύς, αράχνης , που ‘ναι η Τύψη
 

Της ενοχής μας η φωλιά ,στα Μύχια που κουρνιάζει
Και είναι σαν Αρπαχτικό , την ομορφιά π’ αρπάζει
 

κι ο εαυτός μας που κυλά στ’ορμητικό ποτάμι
κι εμείς που αναπνέουμε στη Λίμνη με καλάμι …

Οι χτύποι λιγοστευουνε κι έρχεται το σκοτάδι
κι όλο περιμένουμε-μάταια- το σημάδι…

Σχόλιο από Νοσφεράτος | Φεβρουάριος 11, 2008

http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/01/24/konaki-m-l/

σχ 63