Πιερ Βιντάλ – Νακέ, Αγώνας μου, η Ιστορία: συνομιλίες με τον Ντομινίκ Μπουρέλ και την Ελέν Μονσακρέ, μετάφραση: Σοφία Διονυσοπούλου, εκδ. Ολκός, Αθήνα 2007, ISBN:978-960-8154-55-1.
Από το οπισθόφυλλο του κύκνειου άσματος του Πιερ Βιντάλ- Νακέ [1930-2006]:
Ο Πιερ Βιντάλ – Νακέ, σύνθετη
προσωπικότητα, καθώς ο ίδιος ορίζει τον εαυτό του ως “διττό”, ιστορικός
και φιλόσοφος, ιστορικός και φιλόλογος, ιστορικός και πολίτης, στο
τελευταίο αυτό βιβλίο του, πιστή επιτομή του έργου του, μας μιλάει για
το “επάγγελμα” του ιστορικού, αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τη ζωή του,
αφού όπως έλεγε: “έγινα ιστορικός γιατί ο αγώνας για την αλήθεια είναι αγώνας για την ιστορία”.
Τους δικούς του αγώνες (ενάντια στα βασανιστήρια, τον πόλεμο στην
Αλγερία, τον αρνητισμό) πάντοτε θέλει να τους διεξάγει ως ιστορικός που
αναζητά τα στοιχεία, αποκαθιστά τα γεγονότα, αποδομεί τους μύθους,
αρχαίους ή σύγχρονους.
Εξερευνώντας ακαταπόνητα το δρόμο και τις
παρακαμπτήριές του, που οδηγούν από την αρχαία Ελλάδα στον κόσμο που
ζούμε, ο Πιερ Βιντάλ- Νακέ, με το Αγώνας μου, η Ιστορία, έχτισε ένα ιδιαίτερο, καλειδοσκοπικό έργο οδηγώντας μας σε όλα τα γόνιμα μονοπάτια της σκέψης του.
Αποσπάσματα από το βιβλίο:
Ι
[Περί Ιουδαϊσμού]
- Ο ιουδαϊσμός ήταν για εσάς και κάτι άλλο εκτός από απλός πολιτισμός, όπως των Ελλήνων;
Είπα κάποτε ότι ο ιουδαϊσμός ήταν για μένα ένας τρόπος να παραμείνω διεθνιστής. Με άλλα λόγια, δεν είμαι σιωνιστής. Την πρώτη φορά που πήγα στο Ισραήλ συνάντησα τον Αντρέ Σκεμαμά, ο οποίος ήταν ανταποκριτής της εφημερίδας Le Monde, και κάποιοι τον ρώτησαν τι είμαι∙ εκείνος απάντησε: «Ο Βιντάλ-Νακέ είναι σιωνιστής, όπως όλοι οι Εβραίοι». Εγώ τότε είπα: «Λυπάμαι που θα σας διαψεύσω, όμως όχι, δεν είμαι σιωνιστής». Είμαι φλογερά υπέρ της διασποράς, θεωρώ δηλαδή ότι ο ενδιαφέρων ιουδαϊσμός είναι αυτός της διασποράς.
ΙΙ
[Περί αντισημιτισμού]
- Αντιστρέφοντας την ερώτηση,
το μίσος για τον Εβραίο είναι το ίδιο με το μίσος για τον Άραβα και τον
νέγρο ή δεν έχει καμία σχέση;
Καμία σχέση. Όλα αυτά έχουν ειπωθεί πολύ συχνά: προσάπτουν στον νέγρο το γεγονός ότι είναι∙ στον Εβραίο προσάπτουν το γεγονός ότι δεν είναι. Με άλλα λόγια, ό,τι κι να έχουν πει οι αντισημίτες, ο Εβραίος δεν διακρίνεται από το πρόσωπο ή τη μύτη. Είναι κάποιος που μοιάζει αλλά δεν είναι. Αυτό ο Σαρτρ το είχε διακρίνει πολύ καλά.
ΙΙΙ
Η μάχη ενάντια στον αρνητισμό
-Φοβόσαστε ότι σε μερικά χρόνια μπορεί να ξεπηδήσουν καινούργιοι Φωρισόν;
Είμαι πεπεισμένος γι’ αυτό. Πρός το
παρόν, εκτιμώ ότι έχουμε νικήσει, πιστεύω όμως πως όλα θα επανέλθουν.
Από αυτή την άποψη, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Ιράν.
- Η μάχη σας ενάντια στην άρνηση είναι για σας υπόθεση ζωής;
Ναι. Αγωνίστηκα παθιασμένα ενάντια στα
βασανιστήρια. παρόμοιο πάθος ένιωσα μονάχα στα τέλη της δεκαετίας του
εβδομήντα, όταν χρειάστηκε να καταγγείλω τους χαλκευτές της Ιστορίας. Το
άρθρο μου για το οποίο υπερηφανεύομαι περισσότερο, διότι είμαι ο μόνος
που θα μπορούσε να το έχει γράψει, είναι το “Un Eichmann de papier”
(“Ένας χάρτινος Άιχμαν”).
IV
[Για το νόμο Γκεσό]
[...] Όσον πεπεισμένος και αν είμαι για
την πραγματικότητα της ναζιστικής εξόντωσης -και κανείς δεν μπορεί να
είναι περισσότερο πεπεισμένος από εμένα- δεν δέχτηκα το νόμο Γκεσό,
διότι εκτιμώ πως το Κράτος δεν πρέπει να ανακατεύεται σ’ αυτά τα
πράγματα.
Εκείνο που είναι βέβαιο είναι πως η
Ιστορία είναι αφήγηση. Και, εάν είναι αφήγηση, πρέπει, όσο το δυνατόν,
να είναι αληθινή. Όμως δώστε την ίδια σειρά στοιχείων σε δυο ιστορικούς:
ποτέ δεν θα έχετε την ίδια αφήγηση. [...]
Δείτε και:
Ειρήνη, Σαλώμ, Σαλάμ: Μνήμη Πιερ Βιντάλ-Νακέ (Ο δρόμος, 15-6-2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου