Αναγνώστες

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν «εξέγερση-φάρσα» (αρθρο στην ΑΥΓΗ ΚΛΙΚ ΕΔΏ)

ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:


''Η στοιχειώδης γνώση πολιτικού επιστήμονα απαιτεί, ο όποιος προπαγανδιστικός λόγος να εκκινεί από την αποδοχή της ύπαρξης του γεγονότος που θέλει να θεοποιήσει ή να δαιμονοποιήσει. Όταν για να αποδομήσεις/αποσυνθέσεις ένα γεγονός, υπερβαίνεις το όριο ύπαρξης του, τότε εσύ ο ίδιος απονομιμοποιείς το επιχείρημα που επιθυμείς να αρθρώσεις, το καθιστάς απ' αρχής αφερέγγυο.
...............................................................................
......................................

Κάποτε οφείλουμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι το όποιο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να βασίζεται σε μηχανιστικές ισορροπίες και μονοδιάστατες αναλύσεις. Να κατανοήσουμε, και όχι μόνο οι πολιτικοί επιστήμονες που το διδάσκουμε, ότι είναι εσφαλμένη η Μακιαβελική αντίληψη ταύτισης της πολιτικής με τις σχέσεις δύναμης και ισχύος. Ότι η Δημοκρατία είναι θεσμικά δυνάμει συγκρουσιακό πολίτευμα, στο πλαίσιο μιας αναγκαστικά συνεχώς μεταβαλλόμενης και ανανεούμενης αλληλεξάρτησης δυνάμεων, μέσα και πέρα των θεσμοποιημένων διαδικασιών.



Αν αυτά δεν θέλουμε να τα κατανοήσουμε, θα παραμένουμε ανίκανοι να αναλύσουμε τα προμηνύματα τών, κατά τα άλλα, αυθόρμητων κοινωνικών εκρήξεων, όπως συνέβη με τους οργανικούς διανοούμενους του συστήματος, και πέρσι και φέτος. Το σκληρό πρόσωπο του κουκουλοφόρου νέου της Greenpeace την πρωτοχρονιά του 2008 -όπως αναλύαμε πέρσι στο αφιέρωμα που, μέσα στο βρασμό των γεγονότων, φτιάξαμε στις «Αναγνώσεις» στις 11 Γενάρη του 2009, αφιέρωμα που επιμελώς λησμονούν, και θαρρώ όχι τυχαία, οι αναλύσεις που ακολούθησαν- ξεχάστηκε σύντομα.



Όπως και σήμερα επιχειρείται να ξεχαστεί η πανελλαδική εμβέλεια του περσινού Δεκέμβρη, που συνένωσε σε μια νέα Συλλογική Ταυτότητα τόσο διαφορετικές μεταξύ τους διαταξικές ομάδες, μαθητών, φοιτητών, νέων ανέργων ή ελαστικά απασχολούμενων, νέων οικονομικών μεταναστών, περιθωριοποιημένων, μα και πολιτικά συγκροτημένων ακτιβιστών, σε μια νέα διακεκριμένη κοινωνική κατηγορία -όπως θα έλεγε και ο Νίκος Πουλαντζάς-, που το χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι η υπερπροσδιοριστική της σχέση με την ιδεολογικό-πολιτική σφαίρα. Γεγονός που της επέτρεψε, μέσα από τη βιωματική δυναμικότητα της σχέσης ιδιωτικού και δημόσιου στο δρόμο της διαδήλωσης, να κατανοήσει, με μια εκπλήσσουσα ταχύτητα -πάντα η πύκνωση του ιστορικού χρόνου σε παρόμοιες καταστάσεις είναι εντυπωσιακή-, τη συνολική αξιακή αμφισβήτηση του κυρίαρχου συστήματος. Γι' αυτό και απαίτησε την Υπέρβασή του. Αμφισβήτησε τις ιεραρχήσεις του. Απέρριψε τους έτσι και αλλιώς αξιακά αφερέγγυους θεσμούς του και τα Πολιτικά Υποκείμενα διαχείρισής τους και τόλμησε να... ονειρευτεί, αναζητώντας να ξαναδώσει αξιακό νόημα στην καθημερινότητα της ζωής, να ψαύσει έναν αξιακά άλλο Πολιτικό Λόγο. Επικαιροποιώντας αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες -όπως συμβαίνει σε κάθε εξεγερσιακή ιστορική ώρα-, και μάλιστα όχι ως αυτοσκοπό αλλά ως μέσο συνέχισης, εμπλουτισμού και εμβάθυνσης της δράσης (επίσης σημαντικό στοιχείο ωριμότητας).



Η αγνόηση όλων αυτών και τα όσα ευφάνταστα δημιούργησαν έξω από την ΓΑΔΑ, πάνω στην Ακρόπολη, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, ή στα εκατοντάδες αστυνομικά Τμήματα, στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Πλατείας Συντάγματος, στα πλατό της ΕΡΤ, σε κάποιες θεατρικές σκηνές, ακόμη και στο αστικό άβατο του... Μεγάρου Μουσικής, για να θυμηθούμε μερικά από εκείνα που επιμελώς θέλουν να λησμονήσουμε και επιδεικτικά αγνοούν την αναμέτρηση μαζί τους στις βαρύγδουπες «αναλύσεις» τους -η λήθη και η επιλεκτική μνήμη αποτέλεσαν πάντα όπλο της όποιας εξουσίας!- και η επαναλαμβανόμενη, προπαγανδιστική εμμονή αναφοράς μονοδιάστατα στα υπαρκτά φαινόμενα Βίας, «την εξαχρείωση που οδηγεί στον εξευτελισμό του ατόμου και σε κάθε μορφής ολοκληρωτισμό», δεν μπορεί να γίνουν πιστευτά, δεν μπορεί να λειτουργήσουν θετικά. Αντίθετα, λειτουργούν μόνο στο φαντασιακό κάποιων αναρχούμενων βίαιων ομάδων -όχι προφανώς αναρχικών-, που μεγιστοποιούν κοντόθωρα την εμβέλεια τους. Λειτουργούν τελικά σε βάρος των αξιακών δυναμικών στοιχείων της δημοκρατικής πολιτικής. Ας το σκεφτούν αυτό οι οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος, εκτός κι αν αυτό επιθυμούν και δεν τολμούν να το πουν ανοικτά.
..................................................................

.................................................................




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Amacord του Φελίνι ..Πέτρος Θεοδωρίδης

 Για την ταινια  Αmacord ------------------------------ Πετρος Θεοδωριδης Στο επίκεντρο της ταινίας Αmacord,  είναι ένας νεαρός έφηβος, και ...