Πουλιά Βαλσαμωμένα

Πάνω στον τοίχο κρέμονται Πουλιά Βαλσαμωμένα
Νεκρά Κεφάλια Ελαφιών , Τρόπαια κρεμασμένα




Και πλάι στο τζάκι σέρνεται το δέρμα μιας Αρκούδας
Και όλα τα βλέπει ηρεμος ,πάνω στο τζάκι ο Βούδας


Κι ένα κοράκι ξαφνικά – βαθειά στο μεσονύχτι
Την ώρα που όλα τύλιγε μαύρης Νυχτιάς το Δίχτυ
Μπήκε απ’ το παράθυρο , κάθισε πλάι στο Βούδα
Και τουπε : Φτου δε ντρέπεσαι …!Ου να χαθεις ! Ιούδα !


Που όλα τα ζώα ταχασε ,απ’ το τουφεκι η Μανα
 Και συ ψάχνεις στον θάνατο, τη δόλια σου Νιρβάνα !!

Αν κάποτε αναστηθείς, καρδιά βαλσαμωμένη

Μένα χτύπο εκκρεμούς θα σπάσεις Ειμαρμένη

Και τους Ανθρώπους –μάρμαρα ξανά θα λευτερώσεις

Θα γίνεις φτερωτή καρδιά κι όλους θα μας λυτρώσεις….