Μπριζίτ Ζιρώ, Ο έρωτας είναι μάλλον υπερεκτιμημένος, εκδ.Ποταμός, Αθήνα 2008,μετάφραση: Άννα Δαμιανίδη, ISBN 978-960-6691-16-4.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Έντεκα φωνές, έντεκα πρόσωπα μιλούν για το τέλος του έρωτα.
Πώς καταλήξαμε εκεί; Αδράνεια, εκνευρισμός, αδιάφορα φιλιά, συγκρούσεις, πλήξη. Το ζευγάρι, διχασμένο και προδομένο, απογυμνώνεται από τις προφάσεις, όταν ο ένας από τους δύο δεν είναι πια ποθητός. Δεν ανέχεται ο ένας τον άλλο, δεν ονειρεύονται μαζί, το άγγιγμα, όταν υπάρχει, δεν προκαλεί παρά θλίψη ή δυσφορία.
Τέλος του έρωτα είναι κι ο χαμός του αγαπημένου στον οποίο μιλάμε βυθισμένοι στο σκοτάδι, χωρίς να ξέρουμε πού βρίσκεται πια.
Η ιστορία είναι οικεία: αναγνωρίζουμε σ’ αυτήν τις αποτυχίες, τις διαψεύσεις και τους συμβιβασμούς, το θυμό μας. Είναι η καθημερινή ζωή των ανθρώπων που θεώρησαν και θεωρούν ότι ο έρωτας μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή. Και την άλλαξε. Όχι όμως για όσο πίστευαν κι ούτε πάντα προς το καλύτερο. Ο έρωτας είναι μάλλον υπερεκτιμημένος.
Απόσπασμα από το πρώτο διήγημα (“Το τέλος της ιστορίας“):
(…)Δεν είδες τίποτα να αλλάζει, κι όμως δεν τον αγαπάς πια. Προσπαθείς να το επαληθεύσεις. Πρέπει να σιγουρευτείς. Αλλά έχεις αμφιβολίες. Στην πραγματικότητα τον αγαπάς, και ταυτόχρονα δεν τον αγαπάς. (…)
Μπριζίτ Ζιρώ, Ο έρωτας είναι μάλλον υπερεκτιμημένος, εκδ.Ποταμός, Αθήνα 2008,μετάφραση: Άννα Δαμιανίδη,σελ. 11.
Πρβλ. κριτική του βιβλίου στο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου