απο καιρό μου ρχοτανε να είπω αυτή τη λέξη : δεν το αντέχω, δεν μπορω. το βλεμμα του Αλέξη

 
απο  καιρό μου ρχοτανε να είπω αυτή τη λέξη
δεν  το αντέχω, δεν  μπορω. το  βλεμμα του Αλέξη
που μας κοιτά μ'ερμητικά μισοκλειστα τα μάτια

-και στα Ταμεια  εχουμε -στα εσοδα- Κεσάτια

και τουτος  να χαμογελά ,  να χαιρεται , Πατέρα
κι οι Συριζαιοι να ορμάν φωναζοντας Αέρα

 σε  έφοδο στον Ουρανό, σαν την  στρατια του Μάο
Αλίμονο , χωρις ευρω δεν  θαχω πιά να Φάω

μα ετουτος μου χαμογελά και Χαιρεται , τ' Αγόρι
σ'αυτήν την χωρα  μου ρχεται  να ανεβώ στα Ορη

θελω να πάρω τα Βουνά, να ανεβώ στις Αλπεις
 αισθανομαι σαν να γινα του Χρεους μας ο Αλτης
Κανε Παιδί  μου υπομονή  και  ανοιξε τα μάτια
μου φαινεται καβαλησες του καλαμιου σου άτια


μου λέν πως  εισαι αρχηγός και πάσα αρχή ,παυσάτω
 δεν δίνουνε λογαριασμό, σε εμε τον Νοσφεράτο


Πως είσαι  τέκνο της οργής,παιδί της Ιστορίας
 μα ,εντούτοις μενω απορών και εχων, απορίας 

 το ξερω  πως  οφείλεται να καταβάλω Λύτρα
που δεν θαυμάζω αρκετά το πρόσωπο του  Τσίπρα


και  που δεν υποκλίνομαι στην  τόση του σπιρτάδα
 - που  εριξε ανασκελα ολοκληρη Ελλάδα

αυτο που συμπυκνώνεται μες το χαμογελο σου
 ειναι η αυταπάτη μας και ο λαικισμός σου


εισαι   το πορταίτο μας  , ο Ντόριαν μας Γκρέυ
 μα δεν θα σβησεις την φωτια που ολους   πιά , μας καιει 

 τα Λόγια μας  .σαν  κύμβαλα , μάταια αλαλάζουν
 τριγυρω γινεται χαμός και ολα πιά,
 αλλάζουν


θα τραγουδησω στα Βουβα,  μου  καηκαν οι Λέξεις
και ολοι υποκλινονται που ερχετ'ο Αλέξης