η καρακαξα τελειωσε η καρακάξα παει
την σκοτωσαν οι κυνηγοι ,λιγο πριν ξημερωσει
η καργια που ξενυχταγε δεν προλαβε να σωσει
το μαυρο της το φτερωμα , η καρακαξα παει
- τωρα κουφαρι του ΕΛ ΣΙΝΤ απομεινε η καργια
χωρις την καρακαξα μου ειν η ζωη μου αδεια
το φερετρο της προσκυνώ και τα ποιηματακια
που μοιαζουν ναναι θρυματα ,της καργιας κοκκαλάκια.
υ.γ ΟΙ χελιδωνες χαθηκαν παει και το κοράκι
τους σκοτωσε το ασπλαχο ,του φθονου, το φαρμακι
τωρα γελουν οι αταλαντοι κι οι Δηθενιες χορευουν
................................
ηταν της νιοτης το πουλι το ασπρο και το μαυρο
και μεσα απο την ποιηση εβγαινε πάθος λαυρο
μα τωρα ο ανουσιοι που την αφυδατωσαν
ουρουν πάνω στο ταφο της,τα κοκκαλα που λυωσαν
σκυλευουνε το πτωμα της το καναν απο κουπες
δεν φτιαχνονται ποιηματα μόνο με σουπα μουπες
η ποιηση θελει ψυχή να βαλεις στη γραφιδα
χρυσαφι που λαμποκοπά μετα την καταιγιδα
θελει να σταξει απ το βυζι παρθενας λιγο γάλα
θελει να ανοιξεις τα φτερα σε σχεδια μεγάλα
η ποιηση ειναι ρευστη ,σαν σπερμα σε ποταμι
και σε σπηλια αλημπαμπα το ''ανοιξε σουσαμι ''
η ποιηση ειναι κερια που λυωνουν ενα ενα
δεν ειναι να βολευεσαι με καθενός το ψεμμα
η ποιηση σαν ταρανδος στην Τουντρα του χειμώνα
ειναι το προανακρουσμα του πιο σκληρου αιωνα
ειναι το αιμα μεσα μας ,καρδιας μας αρτηρια
ειναι η πιο μας ποθητη , γυναικα βαλκυρια
δεν ειναι τα ποιηματα σωροι απο στιχακια
ειναι τα πιο αποκρυφα και μυχια μωρακια...
-------------------------------
η καρακαξα πεθανε η καρακάξα παει
σαν διψασμένο αλογο που πεφτει και ψοφαει
σαν μια καμηλα ερημη με αδεια την καμπουρα
σαν γερος που πια, δεν κρατει τα μαυρα του τα ουρα
σαν περιστερι ανασκελα στα ρειθρα αυτου του δρομου
σαν Αντιγονη που θρηνει σε αδελφου της,ωμου
σαν ταφος που ανοιχτηκε και τα σκουλήκια βγαινουν
σαν την αγαπη που ,γυμνή , οι τσογλανοι μαραινουν
και μπηγουν στο κορμακι της τα βρωμικα του νύχια
-στην καρακαξα βγαλαμε ,τα πιο βαθια μας μύχια
η ποιηση ειναι τ'αυγου το κιτρινο μεδούλι
ειναι το πιο υποκωφο μεσα μας ,μεροδουλι .
υ.γ ΟΙ χελιδωνες χαθηκαν παει και το κοράκι
τους σκοτωσε το ασπλαχο ,του φθονου, το φαρμακι
τωρα γελουν οι αταλαντοι κι οι Δηθενιες χορευουν
................................
ηταν της νιοτης το πουλι το ασπρο και το μαυρο
και μεσα απο την ποιηση εβγαινε πάθος λαυρο
μα τωρα ο ανουσιοι που την αφυδατωσαν
ουρουν πάνω στο ταφο της,τα κοκκαλα που λυωσαν
σκυλευουνε το πτωμα της το καναν απο κουπες
δεν φτιαχνονται ποιηματα μόνο με σουπα μουπες
η ποιηση θελει ψυχή να βαλεις στη γραφιδα
χρυσαφι που λαμποκοπά μετα την καταιγιδα
θελει να σταξει απ το βυζι παρθενας λιγο γάλα
θελει να ανοιξεις τα φτερα σε σχεδια μεγάλα
η ποιηση ειναι ρευστη ,σαν σπερμα σε ποταμι
και σε σπηλια αλημπαμπα το ''ανοιξε σουσαμι ''
η ποιηση ειναι κερια που λυωνουν ενα ενα
δεν ειναι να βολευεσαι με καθενός το ψεμμα
η ποιηση σαν ταρανδος στην Τουντρα του χειμώνα
ειναι το προανακρουσμα του πιο σκληρου αιωνα
ειναι το αιμα μεσα μας ,καρδιας μας αρτηρια
ειναι η πιο μας ποθητη , γυναικα βαλκυρια
δεν ειναι τα ποιηματα σωροι απο στιχακια
ειναι τα πιο αποκρυφα και μυχια μωρακια...
-------------------------------
η καρακαξα πεθανε η καρακάξα παει
σαν διψασμένο αλογο που πεφτει και ψοφαει
σαν μια καμηλα ερημη με αδεια την καμπουρα
σαν γερος που πια, δεν κρατει τα μαυρα του τα ουρα
σαν περιστερι ανασκελα στα ρειθρα αυτου του δρομου
σαν Αντιγονη που θρηνει σε αδελφου της,ωμου
σαν ταφος που ανοιχτηκε και τα σκουλήκια βγαινουν
σαν την αγαπη που ,γυμνή , οι τσογλανοι μαραινουν
και μπηγουν στο κορμακι της τα βρωμικα του νύχια
-στην καρακαξα βγαλαμε ,τα πιο βαθια μας μύχια
η ποιηση ειναι τ'αυγου το κιτρινο μεδούλι
ειναι το πιο υποκωφο μεσα μας ,μεροδουλι .
13 σχόλια:
γιατί το λες πως πάει
αφού ο παπούλης λείπει εις τας ελαίας
ας επιτρέψει και τα λέτε
κρα
Για μενα παει ειτε επιστρεψει ειτε οχι .
χαιρετισματα
Ψυχολογία των λαθών:
Γράφω "ας επιτρέψει", ενώ ήθελα να γράψω "ας επιστρέψει".
Δάχτυλα λανθάνοντα, τ' αληθή λέγουν.
Η επιστροφή του επιτρόπου...
Ποτέ δεν κατάλαβα το κριτήριο των τσεκουρωμάτων...
Μην είσαι, όμως, απόλυτος.
Η Καρακάξα (εδώ κατάλαβα το λάθος μου και διόρθωσα το "Καρακάψα") τελεί , μεν, υπό παπούλεια κηδεμονία, αποτελεί, δε, κατάκτηση ποιητική, με όλες τις ενίοτε μη εύοσμες προσμείξεις.
Η Καρακάξα ανήκει στους στίχους της - στην ποίηση.
Η Καρακάξα ανήκει στους στίχους της - στην ποίηση.
αγαπητε ταμιστα δεν θελω να σε απογοητευσω αλλά η καρακαξα -οπως και καθε αντιστοιχο ''ποιητικο'' ποστ ανηκει στους εκαστοτε Μπλογκαρχες .. Χαρη μας κανουν που μας ανεχονται και σε ανταλλαγμα απαιτουν να υιοθετουμε ευπειθως τις..αποψεις τους . Αν οχι χραπ !
Αυτο τουλαχιστον λεει βη δικη μου εμπεια.και πια δεν ειναι λιγη ..
(οποτε κι εγω λέω : χραπ; Χρουπ κι εγω..
βη δικη μου εμπεια.=η δική μου εμπειρια
Και ποιος μας εμποδίζει, αν είναι έτσι, να δημιουργήσουμε την Καρακάξα (φ-λ), ήγουν: φροϊδιστές - λακανιστές ή την Ο.Α.Καρακάξας, ήγουν Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση..., ή την Ε. Καρακάξα, ήγουν την Επαναστατική ..., ή την Καρακάξα - Β' Πανμπλογκική, ή την Φ-Λ Καρακάξα, ή την ΕΟΚ, ήγουν Ένωση Οπαδών Καρακάξας, ή την Καρακάξα Εσωτερικού Τραύματος ή την Λαβωμένη Καρακάξα, ή τη Νέα Καρακάξα ή τη Συνεπή Καρακάξα ή την Ασυνεπή Καρακάξα ή την Καρακάψα ή την Καρακλάψα ή την Καρκαλού ή τη Μέρυ Λου ή τη Μέρυ Πόπινς ή τη Μέρι Κρίστμας ή τη Μέρες Κρίσιμες ή ...
Ποιος;
Θα δω αύριο την τυχούσα απάντηση.
Καλή Νύχτα
κανεις (πλην της απογοητευσης)
ενα μοναχα θε να πω σ'αυτην την μπερνατινα
της καρακαξας η φωνή ποτε δεν ηταν φινα,
η ποιησις της γραφτηκε με τις χειροβομβιδες
τ'αναθεμα που ριξανε,παλια ,γυμνες σερβιδες
γραφτηκε κατω στα αμπρια του πρωτου του πολέμου
γραφτηκε με συριγματα του δολερου ανέμου
γραφτηκε με τριβελισμα ξυλων φωτιας στο δασος
στης καρακαξας το μαντρι κρυβεται κουπας ασος
και εξω αλυχτουν σκυλια ,γρυλιζουν ασπροι λύκοι
και βγαινυνε οι μαχαιρες απ΄των χριστων τη θηκη
της καρακαξας ποιηση μοιαζει με γιαταγάνι
και δεν μπορει ω! μπερνιδα το τραυμα αυτονα γιανει...
---------------------
η καρακαξα πεθανε η καρακάξα παει
σαν διψασμένο αλογο που πεφτει και ψοφαει
σαν μια καμηλα ερημη με αδεια την καμπουρα
σαν γερος που πια, δεν κρατει τα μαυρα του τα ουρα
σαν περιστερι ανασκελα στα ρειθρα αυτου του δρομου
σαν Αντιγονη που θρηνει σε αδελφου της,ωμου
σαν ταφος που ανοιχτηκε και τα σκουλήκια βγαινουν
σαν την αγαπη που ,γυμνή , οι τσογλανοι μαραινουν
και μπηγουν στο κορμακι της τα βρωμικα του νύχια
-στην καρακαξα βγαλαμε ,τα πιο βαθια μας μύχια
με κροτυους
..στη καρακαξα δωσαμε και δακρυα και αιμα
μα να που αποδειχτηκε πως ηταν ,ολα , ψεμα
κι αυτη η καργια εγινε πουλι βαλσαμωμένο
σαν τροπαιο ,του κυνηγου ,στο τζακι κρεμασμένο
ωχ ! απ το κακο στο χειροτερο.
(καλά ειπαμε να γραφουν οτι ναναι αλλα και λιγο γνωθι σ'αυτωνανε ρε παιδι μου .. Ουτοι καμαρωνουσι κι απο πάνωθεν νομιζουντες οτι ειναι στα ψηλά βουνα ..... Γιατι χαιρεται ο κοσμος και χασκογελά πατερα;
βλ σχετικα Περι Βλακειας και κακιας
στη Σπηλια
--------------------------
η καρακάξα τελειωσε την κανε απο κουπες
την επνιξαν στα κλεφτικα μ'αυτα τα σουπα μουπες
της τα μαδησαν τα φτερα την παιξανε στο ζαρι
σαν την Ουγγριτσα ,πεσανε αυστριακοι φανταροι
και της ζουληξαν τα βυζια της σπασαν τα φτερα της
κι υστερα της μαδησανε τη μαυρη την ουρα της
----------------------------
κι υστερα τη σουβλισανε σαν τον θαναση Διακο
και χωσαν το κουφαρι της σε εναν μαυρο σακο
----------------------------
ηταν της νιοτης το πουλι το ασπρο και το μαυρο
και μεσα απο την ποιηση εβγαινε πάθος λαυρο
μα τωρα ο ανουσιοι που την αφυδατωσαν
ουρουν πάνω στο ταφο της,τα κοκκαλα που λυωσαν
σκυλευουνε το πτωμα της το καναν απο κουπες
δεν φτιαχνονται ποιηματα μόνο με σουπα μουπες
η ποιηση θελει ψυχή να βαλεις στη γραφιδα
χρυσαφι που λαμποκοπά μετα την καταιγιδα
θελει να σταξει απ το βυζι παρθενας λιγο γάλα
θελει να ανοιξεις τα φτερα σε σχεδια μεγάλα
η ποιηση ειναι ρευστη ,σαν σπερμα σε ποταμι
και σε σπηλια αλημπαμπα το ''ανοιξε σουσαμι ''
η ποιηση ειναι κερια που λυωνουν ενα ενα
δεν ειναι να βολευεσαι με καθενός το ψεμμα
η ποιηση σαν ταρανδος στην Τουντρα του χειμώνα
ειναι το προανακρουσμα του πιο σκληρου αιωνα
ειναι το αιμα μεσα μας ,καρδιας μας αρτηρια
ειναι η πιο μας ποθητη , γυναικα βαλκυρια
δεν ειναι τα ποιηματα σωροι απο στιχακια
ειναι τα πιο αποκρυφα και μυχια μωρακια...
η καρακαξα αοιδος μαυρης μελαγχολιας
και τωρα το προμηνυμα της πληρους αλαλίας
σαν μια κηλιδα,σαν λεκές στο ασπρο νιοτης στρωμα
γερασε τουτο το πουλί και επεσε σε κωμα..
--------------
η καρακάξα ,ποτε πια δεν θα ξαναλαλησει
επεσαν ολα τα φτερά κι εχει η ψυχή ραγισει
σαν νουφαρο επεπλεε στου φεγγαριου τη λιμνη
και μεσα της ακουγονταν θανατεροι οι υμνοι
η καρακάξα σεν κερι λυωνει και μας αφηνει
σαν μια φωτια που εσβησε σα κουτσουρο που σβηνει
σαν ενα αποτσιγαρο σβησμένο στο τασακι
την καρακαξα τσακισαν αταλαντοι οι δρακοι
--------
την ποτισαν με φαρμακο που ητανε φαρμακι
τα ποιηματα της κρεμονται στον ουρανο ,σαν ρακη
η καρακάξε επεσε ,την τσακισαν κρετινοι
(αυτοι που θελουν πολεμο , αυτ ήθελε ειρηνη)
την καρακαξα πηρανε εθνολαικισταραδες
κι αντις πια για ποιηματα γραφουν ελληναραδες
---
κανε ψυχή μου 'υπομονή , παρθεν το νυχτοπουλι
η καρακαξα επεσε σαν μια γυνή στο Σούλι..
χορεψε μονη τον χορο εκεινου του Ζαλόγγου
αχ να μουν τωρα στα βουνά της νιοτης και του λόγγου
ναμουν ελευθερο πουλί σαν την ψυχή της νιοτης
την καρακάξα σκοτωσε του κοσμουη μικροτης
την ρημαξαν κομπλεξικοι , ημιμαθεις γραφιαδες
- και οι πατριδοκάπηλοι πουναι κρυφα ραγιαδες ..
ετσι που το τσακισατε το μαυρο το πουλάκι
θα γινει πια Αυγερινος ,θα γινει αστερακι
θα βγαινει στο στερεωμα πριν σταξει και πριν φεξει
και με της Πουλιας την ουρα ,σαν το γατι θα παιξει...
θα γινει πια αστερισσμός , θα γινει ενας κομήτης
θα γινει μια χρυσή ελια ,στο κυρτωμα μιας μύτης
σαν τρυπα μεσ'τον ουρανό,που απο μεσα λαμπει
με καρακαξας την ψυχή φωτιζονται οι καμποι .....
Δημοσίευση σχολίου