To παράπονο
(Άννα η γραμματική)
Τις νύχτες που γράφεις γυμνή
ακούγεται το παράπονο του Μινώταυρου:
Iδρώτας έγινα στις ράχες των παιδιών
στη σκόνη της Ανδαλουσίας
κάρπισε το αίμα μου
στης πέτρας τον λοιμό
Κάθε φορά που πατώ τη γη
οπλίζουν των κοριτσιών οι ρώγες
το σάλιο μου
στίλβει την Αριάγνη
Δεν είναι ο άνεμος που με καλεί
είναι λεμονανθοί
που ραίνουν
τη μοίρα της γραμματικής μου
ακούγεται το παράπονο του Μινώταυρου:
Iδρώτας έγινα στις ράχες των παιδιών
στη σκόνη της Ανδαλουσίας
κάρπισε το αίμα μου
στης πέτρας τον λοιμό
Κάθε φορά που πατώ τη γη
οπλίζουν των κοριτσιών οι ρώγες
το σάλιο μου
στίλβει την Αριάγνη
Δεν είναι ο άνεμος που με καλεί
είναι λεμονανθοί
που ραίνουν
τη μοίρα της γραμματικής μου
ποίημα του Γιώργου Γιαννόπουλου
Υπό δημοσίευση στο νέο τεύχος του Περιοδικού ΕΝΕΚΕΝ που κυκλοφορεί σύντομα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου