Αναγνώστες

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Αντώνης Λιάκος, H αισθητική της καταστροφής :''Θα συμβούλευα μάλιστα όσους, στα καθ' ημάς, αναζητούν τις πηγές της βίας στον Μαρξ να διαβάσουν επισταμένως Ζορζ Σορέλ, αυτόν το θεωρητικό που στέκεται στο κατώφλι του αναρχοσυνδικαλισμού προς τον φασισμό, για να καταλάβουν αυτή τη σχέση αισθητικής και βίας.''

H αισθητική της καταστροφής
Τι άλλαξε;
αποσπασμα :
...............................
''H κοινωνική αλλαγή γι' αυτούς τους εστέτ της βίας δεν είναι κοινωνική διαδικασία με τους συμβιβασμούς και τις αναστροφές της, με την πεζότητα της καθημερινής πράξης, αλλά ηρωική πράξη, στίλβουσα μορφή. Οπου στη μορφή θυσιάζεται το περιεχόμενο. H κοινωνική αλλαγή γι' αυτούς τους εστέτ της βίας δεν είναι κοινωνική διαδικασία με τους συμβιβασμούς και τις αναστροφές της, με την πεζότητα της καθημερινής πράξης, αλλά ηρωική πράξη, στίλβουσα μορφή. Οπου στη μορφή θυσιάζεται το περιεχόμενο. Θα συμβούλευα μάλιστα όσους, στα καθ' ημάς, αναζητούν τις πηγές της βίας στον Μαρξ να διαβάσουν επισταμένως Ζορζ Σορέλ, αυτόν το θεωρητικό που στέκεται στο κατώφλι του αναρχοσυνδικαλισμού προς τον φασισμό, για να καταλάβουν αυτή τη σχέση αισθητικής και βίας. Και ακόμη, να αναζητήσουν τα πολλαπλά ζεύγματα αντι-ορθολογισμού και αισθητισμού, αισθητισμού και ναρκισσισμού, ναρκισσισμού και ενόρμησης του θανάτου. Ο ίδιος ο Φρόιντ έγραψε για την τυφλή μανία καταστροφής ως ναρκισσιστική απόλαυση. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν υποστήριζε το 1935 ότι ο φασισμός εισήγαγε την αισθητική στην πολιτική.

  Δίπλα στις καλά σκηνοθετημένες εικόνες της μαζικής λατρείας του φύρερ και του ντούτσε, δημιούργησε μια τεράστια μηχανή παραγωγής τελετουργικών εικόνων. Το πρώτο live, μεγάλης κλίμακας τηλεοπτικό show ήταν η αναμετάδοση των Ολυμπιακών του 1936 από τη Λένι Ρίφενσταλ. Τότε, εκεί, σχημάτισε τη θεωρία του για το «στάδιο του καθρέφτη» ο γάλλος ψυχαναλυτής Ζακ Λακάν και την ανακοίνωσε στο Μαρίενμπαντ. Ο σχηματισμός τού εγώ, υποστήριζε, συμβολίζεται στα όνειρα από φρούρια και στάδια. H οθόνη ως τεράστιος καθρέφτης. Ολες αυτές οι προσπάθειες να φέρουν στην πολιτική την αισθητική κορυφώθηκαν στον πόλεμο. Για όλους αυτούς ο πόλεμος ήταν η ύπατη έκφραση της πραγματοποιημένης αισθητικής. Ο Μαρινέτι, ηγέτης των φουτουριστών, έκανε το αισθητικό εγκώμιο του πολέμου όταν έγραφε ότι ο πόλεμος είναι όμορφος γιατί οι εκπυρσοκροτήσεις των πυροβόλων μοιάζουν με πύρινες ορχιδέες, γιατί επινοούνται νέα γεωμετρικά σχέδια όπως τα τανκς και τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα, γιατί μεταλλοποιείται το ανθρώπινο σώμα, γιατί η μάχη του πολέμου μοιάζει με συμφωνία. Για τον λόγο αυτόν καλούσε τους συγγραφείς, τους καλλιτέχνες και τους μουσικούς να εμπνευστούν από την αισθητική του πολέμου. Και ακόμη, να αναζητήσουν τα πολλαπλά ζεύγματα αντι-ορθολογισμού και αισθητισμού, αισθητισμού και ναρκισσισμού, ναρκισσισμού και ενόρμησης του θανάτου. Ο ίδιος ο Φρόιντ έγραψε για την τυφλή μανία καταστροφής ως ναρκισσιστική απόλαυση. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν υποστήριζε το 1935 ότι ο φασισμός εισήγαγε την αισθητική στην πολιτική. Δίπλα στις καλά σκηνοθετημένες εικόνες της μαζικής λατρείας του φύρερ και του ντούτσε, δημιούργησε μια τεράστια μηχανή παραγωγής τελετουργικών εικόνων. Το πρώτο live, μεγάλης κλίμακας τηλεοπτικό show ήταν η αναμετάδοση των Ολυμπιακών του 1936 από τη Λένι Ρίφενσταλ. Τότε, εκεί, σχημάτισε τη θεωρία του για το «στάδιο του καθρέφτη» ο γάλλος ψυχαναλυτής Ζακ Λακάν και την ανακοίνωσε στο Μαρίενμπαντ. Ο σχηματισμός τού εγώ, υποστήριζε, συμβολίζεται στα όνειρα από φρούρια και στάδια. H οθόνη ως τεράστιος καθρέφτης. Ολες αυτές οι προσπάθειες να φέρουν στην πολιτική την αισθητική κορυφώθηκαν στον πόλεμο. Για όλους αυτούς ο πόλεμος ήταν η ύπατη έκφραση της πραγματοποιημένης αισθητικής. Ο Μαρινέτι, ηγέτης των φουτουριστών, έκανε το αισθητικό εγκώμιο του πολέμου όταν έγραφε ότι ο πόλεμος είναι όμορφος γιατί οι εκπυρσοκροτήσεις των πυροβόλων μοιάζουν με πύρινες ορχιδέες, γιατί επινοούνται νέα γεωμετρικά σχέδια όπως τα τανκς και τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα, γιατί μεταλλοποιείται το ανθρώπινο σώμα, γιατί η μάχη του πολέμου μοιάζει με συμφωνία. Για τον λόγο αυτόν καλούσε τους συγγραφείς, τους καλλιτέχνες και τους μουσικούς να εμπνευστούν από την αισθητική του πολέμου.''

5 σχόλια:

Νοσφεράτος είπε...

Θυμιζω πριν αρχισει να δουλευει η Γκαιμπελιστική μηχανη κατασυκοφαντησης οτι ο ΑΝΤΩΝΗς ΛΙΑΚΟΣ περνα απο το οτι ειναι ενας απο τους καλυτερους ιστορικους μας ,υπηρξε και ενας πολιτικους κρατουμενους της ΦΑΣΙΣΤΙΚΉΣ ΧΟΥΝΤΑΣ...

Νοσφεράτος είπε...

και οταν λέμε φασιστι΄κής χουντας εννοουμε την φασιστική επτετια της ΑΚΡΑς δΕΞΙΑς ..; ΕΤΣΙ; γΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΜΑΣΤΕ .. αΝΤΕ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΟ 1984 ΤΟΥ ΟΡΓΟΥΕΛ ΟΙ ΛΈΞΕΙς ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΧΑΝΟΥΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥς ..

Ανώνυμος είπε...

Since we’re talking on Sorel’s work, here is some food for thought from the book "Political Theorists in Context", from Chris Sparks & Stuart Isaacs (Routledge, London & New York: 2004)

“Sorel’s work has fallen into disfavour. This is because his ideas have been
claimed not for socialism but fascism. The young Mussolini was particularly
taken by Sorel’s notion of ‘social myths’. However, it ought to be remembered that
Mussolini was a socialist and a leading socialist in Italy when he was inspired by
Sorel’s ideas. The fact that he continued to draw from some of Sorel’s terminology
after he developed fascism says more about Mussolini’s politics and ideology than
about Sorel’s intent. Like many thinkers who have become ‘discredited’, Sorel’s ideas
can be made to serve the purposes of extremist ideologies only if his writings are
taken out of context. Sorel himself was writing as an anarcho-syndicalist and was
opposed to all statist organisations, whether of the Left or of the Right. He is by
no means the greatest intellect of the modern age but nor is he the poorest. His
usefulness here is not only to illustrate further the trajectory of anarchism but also
to highlight one of the key themes of this book. That is, to understand the ideas
of particular political thinkers and to be able to substantively critique their work
we must take them in context. Not only the context of their times, their particular
historical setting, but also their philosophical and theoretical context. If we abstract
authors from their intellectual and temporal environment then we are in danger of
distorting their work and of committing the crime of turning their ideas into the worst
kind of dogma.
Sorel is a unique thinker within the broad church of anarchism because his
greatest intellectual influence was not Marx or Proudhon but the anti-positivist
philosopher Henri Bergson. (…) It is not important to relate the whole
of Bergson’s philosophical system here, although anyone interested in Sorel’s work
ought to have a grasp of his main ideas. (…) In his Reflections on Violence (1908) Sorel sets out his anti-Enlightenment Bergsonian political thought. He follows Bergson in arguing that the history of humankind was an unending catalogue of social change. Part of this change was due to science and technology and part of it was due to the direct actions of groups and individuals. (…)According to Sorel, it would only be through spontaneous, non-rational action that a revolution could be constructed. However, although the action that sparked the revolution itself would be impulsive and intuitive it was possible to prepare the
groundwork for revolt in a more rational manner. It ought to be emphasised that
although what is notable about Sorel’s work is his emphasis on spontaneity and
intuition, his theory of expressive self-action is a synthesis of these elements
and rational calculation. So it is that he argues that the industrial working class need
to be organised into syndicates, or workers’ associations. These associations would
stand as proto-post-revolutionary organisations, ready to take over the running of
industry following the revolution. As an anarchist, Sorel was firmly set against the
state and any form of parliamentary or bureaucratic government.”

Νοσφεράτος είπε...

ΑNVNYME ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
γΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ του Μπεργκσον εχω δημοσιευσει αποσπασμτα (στην ετικεττα Μεταμορφωσεις της Ταυτοτητας ) οπως και για τους αμεσα επηρρεασμένους απο την Μπεργοσνική φιλοσοφια Μπαρρες κ.α της Γαλιικής ''επαναστατικής ακρας Δεξιας ''

Νοσφεράτος είπε...

ωστοσο ας δουμε τι γραφει ο ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ

http://nosferatos.blogspot.com/2011/04/o-5.html

''hδη το 1904, η επιρροή Σορέλ εκδηλώνεται μέσα στα έργα του Αρτούρο Λαμπριόλα, του Ενρίκο Λεόνε (Leone), του Ε. Λονγκομπάρντι (Longobardi), οτον ιταλικό συνδικαλισμό των περιοχών του Βορρά, ιδιαίτερα της Πάρμας, του Μιλάνου, της Μπολόνιας, της Μόντενας, αλλά επίσης και της Νά-πολης. To καλοκαίρι του 1904, οι σορελικοί επαναστάτες συνδικαλι-στές συντελούν στην κήρυξη μιας μεγάλης γενικής απεργίας. Τη στιγ-μή της δημιουργίας της ιταλικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών (1906), ο σορελικοί, υπό τον Αλσέστ ντε Αμπρί (Alceste de Ambris), συγκροτούν μειοψηφική ομάδα, την «Άμεσο Δράση», που αντιπροσω-πεύει 200.000 μέλη. To 1912, δημιουργούν την Unione Sindacale Italiana (Ιταλική Συνδικαλιστική Ένωση) -που επηρεάζετοα από την εμπειρία των Bourses du travail του Πελλουτιε (Pelloutier) και του Μο-νάτ (Monatte)- και που αριθμεί 100.000 μέλη ένα χρόνο μετά. Διχα-ομένοι, πάνω στο ζήτημα του πολέμου, το 1914, με τον Εντμόντο Ρο-σόνι, τον Μ. Μπιάνκι (Bianchi) και τους αδελφούς Ντε Αμπρί, ιδρύουν την Unione Italiana del Lavoro (Ιταλική Ένωοη Εργαοίας) που επρό-κειτο να παίξει πολύ σημαντικό ιδεολογικό ρόλο μετά τον πόλεμο. Η Ένωση οργανώνει, στην Dalmine το 1919, μι,α μεγάλη γενική απεργία, «εθνικού» χαρακτήρα και «αυτοχειραφέτησης»• οι εργαζόμενοι κατα-λαμβάνουν το εργοστάσιο κοα ουνεχίζουν την παραγωγή.
Και φτάνουμε έτοι οτη δεύτερη όψη του προβλήματος, που είναι η άμεοη συμπαιγνία φασισμού και σορελικού επαναστατικού συνδικα-λισμού. Ο ίδιος ο Μουσολίνι, θιασώτης της συμμετοχής στον πόλεμο, θεωρεί τον εαυτό του κατασταλαγμένο οπαδό του Σορέλ. Η απεργία της Dalmine χαιρετίζεται ανοιχτά από τον Μουσολίνι και τους fasci. To πρόγραμμα της Unione Italiana del Lavoro, τον Ιανουάριο του 1919, που προβλέπει την οργάνωση των «παραγωγών» οε σωματεία, υιοθετείται απευθείας από το φααιστικό κόμμα. Οι σορελικοί επανα-οτάτες προσχωρούν μαζικά στο φασιστικό κόμμα, οργανώνοντας τα φασιστικά συνδικάτα, με τους Ροσόνι, Μπιάνκι, Ντε Αμπρί και Φα-ρινάτσι.

8. R. Paris, Les origines du fascism, a. 30 κ.ε.
234

Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο -Στη τέχνη και στη Κοινωνία. Πέτρος Θεοδωρίδης

  Πέτρος Θεοδωρίδης (τμήμα κινηματογράφου Α.Π.Θ ) Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο Στη τέχνη και στη Κοινωνία   Α. :Μοντερνισμός   ...