Ακουσαμε χθες (Πεμπτη ) τον σπουδαιο Ελληνα φιλοσοφο Κώστα Αξελό να μιλά για τον Ρυθμό του Κόσμου στην κατάμεστη αίθουσα τελετών της Φιλοσοφικής του Α.Π.Θ( οπου ανακηρύχθηκε επιτιμος διδακτορας )
..Και μας ηρθε η αβάσταχτη οσμή των Δακρυγόνων ...
(μάλλον η καινούρια παρτίδα γιατί τα προηγούμενα (τα ληγμένα ..) είχαν τελειώσει ...
Ομως ο κόσμος δεν έφευγε με τίποτε.Κανείς δεν πανικοβλήθηκε ..
Και συνεχίσαμε να παρακολουθούμε αμίλητοι (όσο κι αν μας έπνιγε η οσμή των χημικών ) τον φιλόσοφο να μας μιλά για τον Κόσμο....
και ..ανάμεσα μας πολλά νέα παιδιά ..που μόλις είχαν επιστρέψει από την πορεία για την δολοφονική χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών στην Αθήνα
Κι αυτά παρακολουθούσαν αμίλητα , σχεδόν με κατάνυξη
Αυτή είναι η Άλλη Θεσσαλονίκη ..
Που δεν θα καταλάβουν ποτέ Αυτοί....
κιενα σχολιο
- Ο Αξελός μάς μιλά χρόνια τώρα για τα διακυβεύματα στην εποχή της
Τεχνικής, για το παιχνίδι του Κόσμου, για την ποιητικότητα ως
αντιστάθμισμα στην αβυσσαλέα πεζότητα του καθημερινού βίου...-καλό είναι
να προστρέχουμε και στη δική του σκέψη, αγκωνάρι μιας ανοιχτής,
ζωοδότρας, ριζοσπαστικά ερωτηματικής σκέψης. Λέει κάπου στο "Τι να
πράξουμε;" :
Ενώ ζούμε υποφέροντας τις αρχές τού τέλους μιας εποχής προορισμένης να διαρκέσει, να ζήσει έναν ανύποπτο χρόνο -δεν είναι αυτή που έιναι έτοιμη να πεθάνει, εμείς πεθαίνουμε στη διάρκεια του μακρού βίου της-, δεν εμφανίζεται καμιά ριζική αλλαγή. Η εποχή που μας επιβάλλεται, μάς κυριαρχεί -δεν είναι αυτή που μας ανήκει, εμείς της ανήκουμε-, κρύβει την πηγή της ενέργειάς της, του οποιουδήποτε παλμού της, και κουρασμένη όσο πιο πολύ γίνεται, παρουσιάζοντας όλα τα στοιχεία της εξάντλησης, δείχνει πως θα διαρκέσει καιρούς και καιρούς. Ωσ την ολοκλήρωσή της, τη φθορά όλων των δυνατοτήτων της; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σ'αυτό το ερώτημα. Δεν λείπουν, άλλωστε, τα παραδείγματα όσων τελειώνουν χωρίς να έχουν εξαντλήσει όλες τους τις δυνατότητες και να έχουν καταλήξει σε μια τελείωση. Δεν ξέρουμε επίσης αν πρόκειται να την ακολουθήσει μια άλλη "εποχή" του Κόομου, που και αυτό δεν θα σημαίνει το τέλος του χρόνου. Τι και πώς να πράξουμε λοιπόν εποχιακά;Είμαστε ικανοί να επικοινωνήσουμε δημιουργικά με τη σολωμική "Γυναίκα της Ζάκυθος" που "ετοιμαζότουνε να φωνάξει δυνατά για να δείξει πως δεν απέθανε"; Η πνοή της φωνής δεν είναι αναγκαστικά φωναχτή. Η δύναμή της μπορεί να εκδηλώνεται ζωντανά, ζωτικά, χωρίς υπερβολικό θόρυβο. Ποιος,όμως, "φωνάζει" και σε ποιον; Πώς ακούγεται η φωνή του ανθρώπου και πώς ετοιμάζεται ο Κόσμος να μας δείξει πως δεν πέθανε;
[Η έννοια του κόσμου στα συμφραζόμενα του Κ.Α. διαφοροποιείται από την κοινόχρηστη έννοια με ορισμένο φιλοσοφικό νόημα-εδώ έβαλα κεφαλαίο Κ αντί της πλάγιας γραφής της στο βιβλίο].
Τόσο χαρμόσυνη είδηση αυτή για την άλλη θεσ/νίκη στην οποία (ως θρέμμα της) ασφαλώς πιστεύω (και συντάσσομαι μαζί της)...
4 σχόλια:
Πολύ όμορφο κείμενο Νοσφεράτε...
χαιρομαι που σ'αρεσε..
(ξερεις μπορεις να διαλέξεις κι ενα ψευδώνυμο...να το γραφεις στο τελος)
Ο Αξελός μάς μιλά χρόνια τώρα για τα διακυβεύματα στην εποχή της Τεχνικής, για το παιχνίδι του Κόσμου, για την ποιητικότητα ως αντιστάθμισμα στην αβυσσαλέα πεζότητα του καθημερινού βίου...-καλό είναι να προστρέχουμε και στη δική του σκέψη, αγκωνάρι μιας ανοιχτής, ζωοδότρας, ριζοσπαστικά ερωτηματικής σκέψης. Λέει κάπου στο "Τι να πράξουμε;" :
Ενώ ζούμε υποφέροντας τις αρχές τού τέλους μιας εποχής προορισμένης να διαρκέσει, να ζήσει έναν ανύποπτο χρόνο -δεν είναι αυτή που έιναι έτοιμη να πεθάνει, εμείς πεθαίνουμε στη διάρκεια του μακρού βίου της-, δεν εμφανίζεται καμιά ριζική αλλαγή. Η εποχή που μας επιβάλλεται, μάς κυριαρχεί -δεν είναι αυτή που μας ανήκει, εμείς της ανήκουμε-, κρύβει την πηγή της ενέργειάς της, του οποιουδήποτε παλμού της, και κουρασμένη όσο πιο πολύ γίνεται, παρουσιάζοντας όλα τα στοιχεία της εξάντλησης, δείχνει πως θα διαρκέσει καιρούς και καιρούς. Ωσ την ολοκλήρωσή της, τη φθορά όλων των δυνατοτήτων της; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σ'αυτό το ερώτημα. Δεν λείπουν, άλλωστε, τα παραδείγματα όσων τελειώνουν χωρίς να έχουν εξαντλήσει όλες τους τις δυνατότητες και να έχουν καταλήξει σε μια τελείωση. Δεν ξέρουμε επίσης αν πρόκειται να την ακολουθήσει μια άλλη "εποχή" του Κόομου, που και αυτό δεν θα σημαίνει το τέλος του χρόνου. Τι και πώς να πράξουμε λοιπόν εποχιακά;Είμαστε ικανοί να επικοινωνήσουμε δημιουργικά με τη σολωμική "Γυναίκα της Ζάκυθος" που "ετοιμαζότουνε να φωνάξει δυνατά για να δείξει πως δεν απέθανε"; Η πνοή της φωνής δεν είναι αναγκαστικά φωναχτή. Η δύναμή της μπορεί να εκδηλώνεται ζωντανά, ζωτικά, χωρίς υπερβολικό θόρυβο. Ποιος,όμως, "φωνάζει" και σε ποιον; Πώς ακούγεται η φωνή του ανθρώπου και πώς ετοιμάζεται ο Κόσμος να μας δείξει πως δεν πέθανε;
[Η έννοια του κόσμου στα συμφραζόμενα του Κ.Α. διαφοροποιείται από την κοινόχρηστη έννοια με ορισμένο φιλοσοφικό νόημα-εδώ έβαλα κεφαλαίο Κ αντί της πλάγιας γραφής της στο βιβλίο].
Τόσο χαρμόσυνη είδηση αυτή για την άλλη θεσ/νίκη στην οποία (ως θρέμμα της) ασφαλώς πιστεύω (και συντάσσομαι μαζί της)...
θανο Ευχαριστω πολύ για το εξαιρετικό σου σχολιο
Δημοσίευση σχολίου