η γραφή για το τραύμα πονάει όσο σχεδόν το ίδιο το τραύμα

Ένα μου κομμάτι θέλει να ξεχάσει .Αλλά από την άλλη όσο ακόμα είναι νωπό στη μνήμη λέω να γράψω το τι και πως ένιωσα την πρώτη μέρα που ξύπνησα στο νοσοκομείο και νόμιζα πως ήμουν αλλού, που είχα ακριβώς δίπλα μου εκείνον τον κύριο που πέθαινε μέσα στον πόνο και μούγκριζε σαν θεριό από τον πόνο . Τις πρώτες εκείνες θολές μνήμες που ένιωσα την αίσθηση του κομματιασμένου σώματος , τις ρίζες της ανθρωπιάς μου. Από την άλλη τι είναι το τραύμα ε;. πόσο επίμονα γυρνούσε το μυαλό μου, σαν κολλημένη βελόνα του πικάπ στη στιγμή του τραυματισμού μου . Αχ ., ! Φίλοι μου. Νομίζουμε ότι ξέρουμε το τι είναι ο χρόνος όμως δεν ξέρουμε απολύτως τίποτε. Ο Χρόνος είναι ο πόνος στο μεδούλι των οστών μας. ο Χρόνος είναι η επιστροφή στην ανημποριά. της βρεφικής μας ηλικίας. . Θυμάμαι είχα εκείνη την παράξενη αίσθηση ότι ήμουν εκεί στην άκρη του χρόνου ....Πως να μιλήσω για όλα αυτά ; Πρέπει να τα γράψω αλλά η γραφή για το τραύμα πονάει όσο σχεδόν το ίδιο το τραύμα ..