Αναγνώστες

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Ο Θίασος ~ Θόδωρος Αγγελόπουλος*


 
*ανοιξα τη σπηλιά μονο για σημερα.Για να τιμήσω τονπιο μεγαλο σκηνοθετη,τις  εικονες των παιδικών κι εφηβικών μας χρόνων , την Ελλάδα που χάνεται.. Γιναμε απιστευτα φτωχοτεροι...



Νοσφεράτος είπε...
η ποίηση ειναι κερι που μεσα μας φωτιζει
σαν το αστρι το πρωινο, που την αυγή ροδιζει
σαν την σεληνη που θρηνει ,στον ουρανο, το βραδυ
σαν το μοναχικο παιδι που κλαιει στο σκοταδι
σαν γλώσσα που αναπαυεται, παχεια στον ουρανισκο
σαν το λουλουδι ,κοκκινο,με την καρδια στον Μισχο
σαν την πληγή που ανοιχτή,αιμορραγει και πάλι
σαν την αγαπη που φυγε για ναρθει μια αλλη,
ποιηση σαν αναπνοή ,στο χειλος του θανατου
ποιηση σαν μετεικασμα του κοσμου τ'αορατου
σαν μια κλωστη  απ'του ονειρου, το αυλο υφάδι
σαν του παπου  ,που πεθανε,το τελευταιο χαδι....

1 σχόλιο:

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ είπε...

Μεγάλη, τεράστια απώλεια. Τι άλλο να πω; Δεν μπορώ να συνέλθω από χτες...