Κάθε έργο Τέχνης έχει την αλυτη αντιφαση του στην ‘’σκοπιμότητα χωρίς σκοπό’’ με την οποία ο Καντ ορισε το αισθητικό’ στο γεγονός οτι αντιπροσωπευει την αποθέωση του ποιείν , εκείνης της ικανότητας καθυπόταξης της φύσης, η οποία , ως δημιουργία δευτερης φύσης, θετει τον εαυτόν της ως κάτι απόλυτο, ελευθερο σκοπών, όν καθ εαυτό, ενώ βέβαια και το ίδιο το ποιειν , ο φωτοστεφανος του τεχνουργήματος, είναι αδιαχωριστο ακριβώς από την ορθολογικότητα ως προς τον σκοπό από την οποία η Τέχνη θέλει να ξεφύγει.
Η αντιφαση μεταξύ ποιουμένου και όντος είναι το ζωτικό στοιχείο της Τενης και οριοθετεί τον νόμο εξελιξης της, αλλά είναι και η ντροπή της: αφού ακολουθεί με οποιοδήποτε διαμεσολαβημένο τρόπο,τό προυπαρχον σχημα της υλικής παραγωγής και ‘’ποιει’’ τα αντικείμενα της η Τέχνη δεν μπορεί , ως ομοια της να αποφύγει το ερωτημα’’προς τι’’ η άρνηση του οποιου είναι ο σκοπός της... ‘’
Η αντιφαση μεταξύ ποιουμένου και όντος είναι το ζωτικό στοιχείο της Τενης και οριοθετεί τον νόμο εξελιξης της, αλλά είναι και η ντροπή της: αφού ακολουθεί με οποιοδήποτε διαμεσολαβημένο τρόπο,τό προυπαρχον σχημα της υλικής παραγωγής και ‘’ποιει’’ τα αντικείμενα της η Τέχνη δεν μπορεί , ως ομοια της να αποφύγει το ερωτημα’’προς τι’’ η άρνηση του οποιου είναι ο σκοπός της... ‘’
