Tuesday, January 10, 2012
Συνεχής διέγερση:Πολλαπλές Φάσεις
Συμπληρωθήκαν τρία χρόνια από το Δεκέμβριο του οκτώ .Μέχρι σήμερα η
κοινωνία είναι σε μια διέγερση ,σε μια αναστάτωση ,σε διαρκείς
κινητοποιήσεις .Οι κινητοποιήσεις , απεργίες , διαδηλώσεις αποτελούν
πάντα θέμα πολλαπλών αναλύσεων που θα μπορούσαμε να ταξινομήσουμε σε δυο
κατηγορίες : Στατικές και δυναμικές.
Οι Στατικές αναλύσεις υπερτιμούν το οικονομικό στοιχείο της συγκυρίας, και συσχετίζουν γραμμικά τις κινητοποιήσεις με την Οικονομική κατάσταση. Αν η οικονομία δεν πάει καλά, αν υπάρχουν κοινωνικές αδικίες τότε έχουμε αναστάτωση. Ομοίως η κινητοποίηση είναι η μοναδική επιλογή για την αντίστροφη μιας αδικίας .Οι Στατικές αναλύσεις κατά βάθος εδράζονται ή προϋποθέτουν την έννοια μιας κοινωνίας της ειρήνης η οποία κατ´ εξαίρεση αποδιοργανώνεται.
Οι Δυναμικές αναλύσεις βλέπουν τις συγκρούσεις ως συστατικό μερικών κοινωνιών. Οι κοινωνίες τροφοδοτούν κινητοποιήσεις ως οργανικό στοιχείο της λειτουργίας τους, ως σποραδικές εκτονώσεις της βαλβίδας .Οι κινητοποιήσεις, η ένταση, είναι το πολιτιστικό περιβάλλον, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα εντός της οποίας η οικονομία αναπτύσσεται ως εάν οικονομία και τάξη να μην έχουν γραμμική συσχέτιση αιτίου αιτιατού. Στην οπτική αυτή πολιτιστικές , ιστορικές , μορφωτικές ιδιομορφίες είναι οι καθοριστικές.
Υποστηρίζω πως μπορούμε να κατανοήσουμε την Ελληνική κοινωνία ,καλύτερα μέσω μια δυναμικής ανάλυσης η οποία αποδέχεται την κινηματική διέγερση ως οργανικό συστατικό της. Μια μικρή ιστορική αναδρομή μπορεί να μας δείξει μακρές ιστορικές περιόδους όπου η Οικονομική ανάπτυξη συνυπάρχει με κοινωνική ένταση δεκαετίες 55-65 και όλη σχεδόν η μεταπολίτευση συνδυάζουν ανάπτυξη και ένταση. Ταυτόχρονα η πραγματικότητα δίπλα μας βοά ,πως υπάρχουν κοινωνίες και οικονομίες που αναπτύσσονται σε ένα διαρκές περιβάλλον οξύτητας και έντασης( Τουρκία, Ισραήλ, Λίβανος )
Είναι περίεργο πως τόσο το συντηρητικό στερεότυπο " ησυχία, τάξη" όσο και το οικονομίστικο αριστερής προέλευσης " αγώνες ξεπατικοσούρα " παραβλέπουν ότι με σχετική κοινωνική αταξία γίνονται πολλά πράγματα στην οικονομία και ότι πολλοί αγώνες είναι μέρος μιας αποδέκτης τελετουργίας χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα.
Ας το αποδεχθούμε είμαστε κοινωνία φασαρίας, αναστάτωσης, νεύρων, έντασης .Είναι ιδιομορφία , είναι ένα διαρκές σύμπτωμα το οποίο αν δεχθούμε μέσω μιας ενεργητικής ανάλυσης ,μπορούμε να κατανοήσουμε ως απόδειξη μιας υπερχειλίζουσας ενέργειας, ενός πλεονάσματος το οποίο ασφυκτιά και εκβάλει στο δημόσιο χώρο με διάφορες μορφές.
Υπάρχει πάντα ένα ερώτημα :πως ορίζεται το σημείο , πέραν του οποίου κατανοούμε την κατάσταση μας ως αναστάτωση ποιο είναι το όριο της υπομονής; Μάλλον θα παραμείνει αναπάντητο αν και οι ιστορικές εμπειρίες είναι χρήσιμες (1)
Έχοντας λοιπόν δεχθεί την ελληνική κοινωνία ως " σε διαρκή διέγερση" τότε μπορούμε να ταξινομήσουμε την τελευταία περίοδο σε τρεις φάσεις διέγερσης:
Δεκέμβριος 08 Μαρφιν 10
Στην περίοδο αυτή η διέγερση έχει μια συγκεκριμένη άρθρωση : η διαμαρτυρία στοχεύει να δημιουργήσει μια τηλεοπτική εικόνα η οποία θα σοκάρει τον υποτιθέμενο μέσο παθητικό πολίτη και θεατή. Καταστροφές εμπρησμοί ακρότητες γίνονται για να αναπαραχθούν ,ο τυπικός πρωταγωνιστής φορά τα ρούχα που η στερεότυπη εικόνα καθορίζει για τον αναρχικό των Εξαρχείων και γίνονται συνεχείς προσπάθειες για να μεταδοθούν τα σχετικά μηνύματα από κατειλημμένους σταθμούς . Η οργή για τις συνθήκες διαβίωσης της νεολαίας ,πυροδοτείται απο τη δολοφονία και διεκδικεί το μερίδιο έντασης που προϋπάρχει ,καταθέτοντας την δική της αισθητική και ιδεολογική σφραγίδα .Η φάση τελειώνει με την Μαρφιν όπου το θάνατο ( δυνητικό γεγονός ήδη εγγεγραμμένο στο ρεπερτόριο που ξεκίνησε τον Δεκέμβρη) αδυνατεί να νοηματοδοτήσει (μέχρι και σήμερα) η συλλογικότητα που αναδύεται ως «αντιμνημονιακή» και εκφράζεται με την εκκωφαντική αποτυχία των διαδηλώσεων ή κινήσεων αντίδρασης τις επόμενες μέρες. Οι φίλαθλοι του Αστέρα Μαγούλας είναι περισσότεροι και πιο μαχητικοί αν τους αποστερήσουν κανένα off side από όσους μαζεύτηκαν την επόμενη μέρα των θανάτων.
Κερατέα - Αγανάκτηση
Εδώ η άρθρωση αλλάζει: υπεισέρχονται δύο άλλα οργανικά στοιχεία. Ο τόπος ως πραγματικός χώρος διαλόγου και συνάντησης, και η ακραία πολυσυλλεκτικότητα .Αν στην προηγούμενη φάση η αναζήτηση ήταν η παραγωγή του «αντί» τηλεθεάματος , τώρα υπάρχει η ανάγκη σωματικής παρουσίας και διαλόγου η οποία δεν μπορεί να περιχαρακωθεί ιδεολογικά. Anything goes. Οι κομματάρχες του Βορίδη, η κομματική οργάνωση της Δημαρ, η Ανταρσύα .οι αναρχικοί κλπ συγκροτούν την Κερατέα ως πόλο αντίστασης, ενώ ένα αντίστοιχο αμάλγαμα με τους κωδικούς «Άνω» «Κάτω» Σύνταγμα οριοθετεί τις πλατείες ως πραγματικό τόπο, ως το κέντρο της κοινωνικής συνάντησης. Ενδιαφέρουσες αυτενέργειες στους κάτω,εμμονές στους πάνω, αλλά η μεγαλύτερη ομάδα είναι οι θεατές και φίλοι των πλατειών που προστρέχουν σε κάθε κάλεσμα. Η Κερατέα επιτυγχάνει αλλά η αναλογία δεν είναι αρκετή για την αγανάκτηση. Ο στόχος ακύρωσης του μεσοπρόθεσμου δεν είναι χωματουργικές εργασίες και η σύγκρουση είναι εις βάρος της πλατείας με αδιανόητο θύμα τουλάχιστον τον δημοσιογράφο με την απώλεια ακοής. Την ίδια εποχή αριστεροδεξιές υπερκομματικές πρωτοβουλίες δυναμώνουν (Πρυτάνεις,Σπίθα,Καζάκης) το Extra και Kontra TV αναλαμβάνουν την συνέχεια του εγχειρήματος.
Απεργίες -Χαλυβουργική
Εδώ τώρα πια η αρχιτεκτονική της έντασης παρουσιάζει μια άλλη ιδιομορφία. Κλασσικές συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις σε τόπους δουλειάς αναπτύσσονται σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα αναμονής και υπομονής. Ταυτόχρονα αποκαλύπτονται ότι σε χώρους εργασίας (Αλτερ,Λουκίσα,Ελευθεροτυπία) υπήρχε ένα πολύμηνο καθεστώς «μη δεδουλευμένων» το οποίο κατά περίεργο αλλά κατανοητό τρόπο παρέμενε στην αφάνεια. Η φάση σηματοδοτείται από μια απεργία διαφορετικού ρεπερτορίου: της Χαλυβουργικής. Εδώ η συγκυρία παίζει ένα περίεργο παιχνίδι. Το ΚΚε έχοντας υποστεί την τραυματική συμβολική ήττα των απολύσεων στις εταιρείες του, βρίσκεται σε συμπτωματικά σε πλεονεκτική θέση σε μια περίπτωση συνδικαλιστικής διαφοράς που στην Γερμανία θα είχε λήξει σε μια ώρα με συμβιβασμό. Τα γεγονότα και οι ιδιορρυθμίες είναι γνωστά. Η χαμηλή ζήτηση του χειμώνα εξυπηρετείται από τον Βόλο ,η απεργία στον Ασπρόπυργο βολεύει και ο Μάνεσης βρίσκει ευκαιρία και μετατρέπει τη διαφορά σε σύγκρουση μηδενικού αθροίσματος. Μια συνδικαλιστική κακή εκτίμηση του συσχετισμού απέναντι σε ένα εργοδότη κουλτούρας αλά «Κόσοβο» οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια περιπέτεια από την οποία οι διαχειριστές της τα παίζουν όλα για όλα. Συμπαρίστανται αυθεντικοί άνεργοι εργαζόμενοι από κλειστά εργοστάσια αλλά και μικροαστοί καλλιτέχνες που έχουν δει εργοστάσιο μόνο στο youtube δημιουργώντας ένα κλίμα ταξικής εξέγερσης με άγνωστο αποτέλεσμα. Η απουσία μεγάλων ΜΜΕ έχει απροσδιόριστη συνεισφορά καθώς μπορει κανείς εύκολα να φανταστεί την εικόνα Αυτιά εκπροσώπων Ασπροπύργου Βόλου και εργοδοσίας σε τετραπλό παράθυρο….. Ριψοκίνδυνη πρόβλεψη του ιστολογίου: Ο Μάνεσης μπορεί να ρισκάρει το κλείσιμο του Ασπροπύργου το ΚΚΕ όχι ……
Σε διαρκή διέγερση λοιπόν αλλά διαφορετικές φάσεις , αυτή είναι η διαφαινόμενη πορείας μας αν κρίνουμε από το παρελθόν. Σε μια τέτοια συνθήκη οι μεταρρυθμιστές, οι κυβερνώντες και οι κυβερνήσιμοι ας παρατήσουν τις νουθεσίες για υπομονή γιατί η Ελλάδα ζει μέσω της έντασης, οι δε εναλλακτικοί, αριστεροί, αμφισβητίες κλπ ας διοχετεύσουν την υπαρκτή πριν από αυτούς και χωρίς αυτούς ενέργεια σε θετικές δυναμικές λύσεις. Και αν δεν μπορούν ,εμείς όλοι που ζούμε σε αυτή την τρομερή «κωλοχώρα» , ζούμε μέσα στην ένταση, την αντάρα και την πόλωση και μέσω αυτών. Ε λοιπόν θα τα καταφέρουμε πάλι όπως το κάνανε οι προηγούμενοι από εμάς. Δεν μας σταματά τίποτα ούτε το χαλεπό 2012.
(1) Ο G.Agamben στο βιβλίο του Remnants of Auschwitz κάνει μια ενδελεχή ανάλυση του φαινομένου της απόλυτης υπομονής. Αναφέρει ότι μετά από πενήντα χρόνια (!!!) αναδείχθηκε μια ειδική φιγούρα επιζώντος από τα στρατόπεδα η οποία ονομαζόταν Μουσουλμάνος ( στην αυθεντική έννοια του πιστού) και η οποία έλλειπε από τις καταγραφές . Ο «πιστός» είναι αυτός ο οποίος έχει εξαντλήσει όλα τα όρια υπομονής και περιπίπτει σε μια κατάσταση ακηδίας – «ζωντανού νεκρού» με βασικό χαρακτηριστικό την απώλεια καταγραφής της ζωής του. Οι «πιστοί» υπήρξαν σιωπηλοί μετά τα στρατόπεδα έως ότου οι επιζώντες «μάρτυρες» να μαρτυρήσουν κυριολεκτικά για το φαινόμενο αυτό. Ο Agamben υπογραμμίζει πως σε τέτοια ασφυκτική συνθήκη η καταγραφή της εμπειρίας είναι υπέρβαση η οποία αποκαλύπτει δυνάμεις. Οι εκάστοτε συντηρητικοί οραματίζονται ένα κόσμο «πιστών» που δεν αντιδρούν , δεν κατανοούν, δεν θυμούνται.
Εικόνα :Dino Valls
Οι Στατικές αναλύσεις υπερτιμούν το οικονομικό στοιχείο της συγκυρίας, και συσχετίζουν γραμμικά τις κινητοποιήσεις με την Οικονομική κατάσταση. Αν η οικονομία δεν πάει καλά, αν υπάρχουν κοινωνικές αδικίες τότε έχουμε αναστάτωση. Ομοίως η κινητοποίηση είναι η μοναδική επιλογή για την αντίστροφη μιας αδικίας .Οι Στατικές αναλύσεις κατά βάθος εδράζονται ή προϋποθέτουν την έννοια μιας κοινωνίας της ειρήνης η οποία κατ´ εξαίρεση αποδιοργανώνεται.
Οι Δυναμικές αναλύσεις βλέπουν τις συγκρούσεις ως συστατικό μερικών κοινωνιών. Οι κοινωνίες τροφοδοτούν κινητοποιήσεις ως οργανικό στοιχείο της λειτουργίας τους, ως σποραδικές εκτονώσεις της βαλβίδας .Οι κινητοποιήσεις, η ένταση, είναι το πολιτιστικό περιβάλλον, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα εντός της οποίας η οικονομία αναπτύσσεται ως εάν οικονομία και τάξη να μην έχουν γραμμική συσχέτιση αιτίου αιτιατού. Στην οπτική αυτή πολιτιστικές , ιστορικές , μορφωτικές ιδιομορφίες είναι οι καθοριστικές.
Υποστηρίζω πως μπορούμε να κατανοήσουμε την Ελληνική κοινωνία ,καλύτερα μέσω μια δυναμικής ανάλυσης η οποία αποδέχεται την κινηματική διέγερση ως οργανικό συστατικό της. Μια μικρή ιστορική αναδρομή μπορεί να μας δείξει μακρές ιστορικές περιόδους όπου η Οικονομική ανάπτυξη συνυπάρχει με κοινωνική ένταση δεκαετίες 55-65 και όλη σχεδόν η μεταπολίτευση συνδυάζουν ανάπτυξη και ένταση. Ταυτόχρονα η πραγματικότητα δίπλα μας βοά ,πως υπάρχουν κοινωνίες και οικονομίες που αναπτύσσονται σε ένα διαρκές περιβάλλον οξύτητας και έντασης( Τουρκία, Ισραήλ, Λίβανος )
Είναι περίεργο πως τόσο το συντηρητικό στερεότυπο " ησυχία, τάξη" όσο και το οικονομίστικο αριστερής προέλευσης " αγώνες ξεπατικοσούρα " παραβλέπουν ότι με σχετική κοινωνική αταξία γίνονται πολλά πράγματα στην οικονομία και ότι πολλοί αγώνες είναι μέρος μιας αποδέκτης τελετουργίας χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα.
Ας το αποδεχθούμε είμαστε κοινωνία φασαρίας, αναστάτωσης, νεύρων, έντασης .Είναι ιδιομορφία , είναι ένα διαρκές σύμπτωμα το οποίο αν δεχθούμε μέσω μιας ενεργητικής ανάλυσης ,μπορούμε να κατανοήσουμε ως απόδειξη μιας υπερχειλίζουσας ενέργειας, ενός πλεονάσματος το οποίο ασφυκτιά και εκβάλει στο δημόσιο χώρο με διάφορες μορφές.
Υπάρχει πάντα ένα ερώτημα :πως ορίζεται το σημείο , πέραν του οποίου κατανοούμε την κατάσταση μας ως αναστάτωση ποιο είναι το όριο της υπομονής; Μάλλον θα παραμείνει αναπάντητο αν και οι ιστορικές εμπειρίες είναι χρήσιμες (1)
Έχοντας λοιπόν δεχθεί την ελληνική κοινωνία ως " σε διαρκή διέγερση" τότε μπορούμε να ταξινομήσουμε την τελευταία περίοδο σε τρεις φάσεις διέγερσης:
Δεκέμβριος 08 Μαρφιν 10
Στην περίοδο αυτή η διέγερση έχει μια συγκεκριμένη άρθρωση : η διαμαρτυρία στοχεύει να δημιουργήσει μια τηλεοπτική εικόνα η οποία θα σοκάρει τον υποτιθέμενο μέσο παθητικό πολίτη και θεατή. Καταστροφές εμπρησμοί ακρότητες γίνονται για να αναπαραχθούν ,ο τυπικός πρωταγωνιστής φορά τα ρούχα που η στερεότυπη εικόνα καθορίζει για τον αναρχικό των Εξαρχείων και γίνονται συνεχείς προσπάθειες για να μεταδοθούν τα σχετικά μηνύματα από κατειλημμένους σταθμούς . Η οργή για τις συνθήκες διαβίωσης της νεολαίας ,πυροδοτείται απο τη δολοφονία και διεκδικεί το μερίδιο έντασης που προϋπάρχει ,καταθέτοντας την δική της αισθητική και ιδεολογική σφραγίδα .Η φάση τελειώνει με την Μαρφιν όπου το θάνατο ( δυνητικό γεγονός ήδη εγγεγραμμένο στο ρεπερτόριο που ξεκίνησε τον Δεκέμβρη) αδυνατεί να νοηματοδοτήσει (μέχρι και σήμερα) η συλλογικότητα που αναδύεται ως «αντιμνημονιακή» και εκφράζεται με την εκκωφαντική αποτυχία των διαδηλώσεων ή κινήσεων αντίδρασης τις επόμενες μέρες. Οι φίλαθλοι του Αστέρα Μαγούλας είναι περισσότεροι και πιο μαχητικοί αν τους αποστερήσουν κανένα off side από όσους μαζεύτηκαν την επόμενη μέρα των θανάτων.
Κερατέα - Αγανάκτηση
Εδώ η άρθρωση αλλάζει: υπεισέρχονται δύο άλλα οργανικά στοιχεία. Ο τόπος ως πραγματικός χώρος διαλόγου και συνάντησης, και η ακραία πολυσυλλεκτικότητα .Αν στην προηγούμενη φάση η αναζήτηση ήταν η παραγωγή του «αντί» τηλεθεάματος , τώρα υπάρχει η ανάγκη σωματικής παρουσίας και διαλόγου η οποία δεν μπορεί να περιχαρακωθεί ιδεολογικά. Anything goes. Οι κομματάρχες του Βορίδη, η κομματική οργάνωση της Δημαρ, η Ανταρσύα .οι αναρχικοί κλπ συγκροτούν την Κερατέα ως πόλο αντίστασης, ενώ ένα αντίστοιχο αμάλγαμα με τους κωδικούς «Άνω» «Κάτω» Σύνταγμα οριοθετεί τις πλατείες ως πραγματικό τόπο, ως το κέντρο της κοινωνικής συνάντησης. Ενδιαφέρουσες αυτενέργειες στους κάτω,εμμονές στους πάνω, αλλά η μεγαλύτερη ομάδα είναι οι θεατές και φίλοι των πλατειών που προστρέχουν σε κάθε κάλεσμα. Η Κερατέα επιτυγχάνει αλλά η αναλογία δεν είναι αρκετή για την αγανάκτηση. Ο στόχος ακύρωσης του μεσοπρόθεσμου δεν είναι χωματουργικές εργασίες και η σύγκρουση είναι εις βάρος της πλατείας με αδιανόητο θύμα τουλάχιστον τον δημοσιογράφο με την απώλεια ακοής. Την ίδια εποχή αριστεροδεξιές υπερκομματικές πρωτοβουλίες δυναμώνουν (Πρυτάνεις,Σπίθα,Καζάκης) το Extra και Kontra TV αναλαμβάνουν την συνέχεια του εγχειρήματος.
Απεργίες -Χαλυβουργική
Εδώ τώρα πια η αρχιτεκτονική της έντασης παρουσιάζει μια άλλη ιδιομορφία. Κλασσικές συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις σε τόπους δουλειάς αναπτύσσονται σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα αναμονής και υπομονής. Ταυτόχρονα αποκαλύπτονται ότι σε χώρους εργασίας (Αλτερ,Λουκίσα,Ελευθεροτυπία) υπήρχε ένα πολύμηνο καθεστώς «μη δεδουλευμένων» το οποίο κατά περίεργο αλλά κατανοητό τρόπο παρέμενε στην αφάνεια. Η φάση σηματοδοτείται από μια απεργία διαφορετικού ρεπερτορίου: της Χαλυβουργικής. Εδώ η συγκυρία παίζει ένα περίεργο παιχνίδι. Το ΚΚε έχοντας υποστεί την τραυματική συμβολική ήττα των απολύσεων στις εταιρείες του, βρίσκεται σε συμπτωματικά σε πλεονεκτική θέση σε μια περίπτωση συνδικαλιστικής διαφοράς που στην Γερμανία θα είχε λήξει σε μια ώρα με συμβιβασμό. Τα γεγονότα και οι ιδιορρυθμίες είναι γνωστά. Η χαμηλή ζήτηση του χειμώνα εξυπηρετείται από τον Βόλο ,η απεργία στον Ασπρόπυργο βολεύει και ο Μάνεσης βρίσκει ευκαιρία και μετατρέπει τη διαφορά σε σύγκρουση μηδενικού αθροίσματος. Μια συνδικαλιστική κακή εκτίμηση του συσχετισμού απέναντι σε ένα εργοδότη κουλτούρας αλά «Κόσοβο» οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια περιπέτεια από την οποία οι διαχειριστές της τα παίζουν όλα για όλα. Συμπαρίστανται αυθεντικοί άνεργοι εργαζόμενοι από κλειστά εργοστάσια αλλά και μικροαστοί καλλιτέχνες που έχουν δει εργοστάσιο μόνο στο youtube δημιουργώντας ένα κλίμα ταξικής εξέγερσης με άγνωστο αποτέλεσμα. Η απουσία μεγάλων ΜΜΕ έχει απροσδιόριστη συνεισφορά καθώς μπορει κανείς εύκολα να φανταστεί την εικόνα Αυτιά εκπροσώπων Ασπροπύργου Βόλου και εργοδοσίας σε τετραπλό παράθυρο….. Ριψοκίνδυνη πρόβλεψη του ιστολογίου: Ο Μάνεσης μπορεί να ρισκάρει το κλείσιμο του Ασπροπύργου το ΚΚΕ όχι ……
Σε διαρκή διέγερση λοιπόν αλλά διαφορετικές φάσεις , αυτή είναι η διαφαινόμενη πορείας μας αν κρίνουμε από το παρελθόν. Σε μια τέτοια συνθήκη οι μεταρρυθμιστές, οι κυβερνώντες και οι κυβερνήσιμοι ας παρατήσουν τις νουθεσίες για υπομονή γιατί η Ελλάδα ζει μέσω της έντασης, οι δε εναλλακτικοί, αριστεροί, αμφισβητίες κλπ ας διοχετεύσουν την υπαρκτή πριν από αυτούς και χωρίς αυτούς ενέργεια σε θετικές δυναμικές λύσεις. Και αν δεν μπορούν ,εμείς όλοι που ζούμε σε αυτή την τρομερή «κωλοχώρα» , ζούμε μέσα στην ένταση, την αντάρα και την πόλωση και μέσω αυτών. Ε λοιπόν θα τα καταφέρουμε πάλι όπως το κάνανε οι προηγούμενοι από εμάς. Δεν μας σταματά τίποτα ούτε το χαλεπό 2012.
(1) Ο G.Agamben στο βιβλίο του Remnants of Auschwitz κάνει μια ενδελεχή ανάλυση του φαινομένου της απόλυτης υπομονής. Αναφέρει ότι μετά από πενήντα χρόνια (!!!) αναδείχθηκε μια ειδική φιγούρα επιζώντος από τα στρατόπεδα η οποία ονομαζόταν Μουσουλμάνος ( στην αυθεντική έννοια του πιστού) και η οποία έλλειπε από τις καταγραφές . Ο «πιστός» είναι αυτός ο οποίος έχει εξαντλήσει όλα τα όρια υπομονής και περιπίπτει σε μια κατάσταση ακηδίας – «ζωντανού νεκρού» με βασικό χαρακτηριστικό την απώλεια καταγραφής της ζωής του. Οι «πιστοί» υπήρξαν σιωπηλοί μετά τα στρατόπεδα έως ότου οι επιζώντες «μάρτυρες» να μαρτυρήσουν κυριολεκτικά για το φαινόμενο αυτό. Ο Agamben υπογραμμίζει πως σε τέτοια ασφυκτική συνθήκη η καταγραφή της εμπειρίας είναι υπέρβαση η οποία αποκαλύπτει δυνάμεις. Οι εκάστοτε συντηρητικοί οραματίζονται ένα κόσμο «πιστών» που δεν αντιδρούν , δεν κατανοούν, δεν θυμούνται.
Εικόνα :Dino Valls
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου