Ο Agamben για τις φωτογραφίες που αγαπά και την έννοια της “απαίτησης”
08/01/2012
Αποσπάσματα από το 3ο δοκίμιο του βιβλίου “Η Ημέρα της Κρίσεως“(σελ.35-44).
[σελ. 35] Τι είναι εκείνο που με γοητεύει, που με σαγηνεύει και μου προκαλεί ισχυρή εντύπωση στις φωτογραφίες που αγαπώ; Νομίζω πως πρόκειται απλούστατα γι’ αυτό: για μένα η φωτογραφία συνιστά κατά κάποιον τρόπο τον τόπο της Δευτέρας Παρουσίας, αντιπροσωπεύει τον κόσμο όπως φαίνεται κατά την έσχτη μέρα, την Ημέρα της Οργής. (…)[σελ. 38] (…) Είναι ακριβώς αυτή την εσχατολογική φύση της κίνησης που ο ικανός φωτογράφος είναι σε θέση να συλλαμβάνει. Δίχως όμως να αφαιρεί τίποτα από την ενικότητα και την ιστορικότητα του φωτογραφικού συμβάντος(…)
φωτό: Λουκάς Βασιλικός[σελ. 39] Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή, στις φωτογραφίες που αγαπώ, που δεν θα ήθελα με τίποτα να παρασιωπήσω. Πρόκειται για μια απαίτηση: το υποκείμενο που συλλαμβάνεται στη φωτογραφία απαιτεί κάτι από εμάς. Η έννοια της απαίτησης με απασχολεί ιδιαίτερα και δεν θα πρέπει να τη συγχέουμε με μια πραγματολογική αναγκαιότητα. Ακόμη κι αν το πρόσωπο που είχε φωτογραφηθεί λησμονήθηκε εντελώς, ακόμη κι αν το όνομα του σβήστηκε για πάντα από τη μνήμη των ανθρώπων, ακόμη και τότε- καλύτερα: ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο- εκείνος ο άνθρωπος, εκείνο το πρόσωπο, αξιώνουν το όνομα τους, απαιτούν να μη λησμονηθούν (…)
GIORGIO AGAMBEN, Βεβηλώσεις, εκδόσεις Άγρα, μετάφραση-σημειώσεις: Παναγιώτης Τσιαμούρας, Αθήνα 2006, σελ. 35,38,39.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου