Πατροκτονία
Ο Σαρτρ το λέει πολύ καλά : “Κάθε παιδί, όταν γίνει
πατέρας, σκοτώνει τον πατέρα του και συνάμα τον επαναλαμβάνει. Προσθέτω
ότι ο καλός πατέρας είναι συνένοχος αυτής της από αμνημονεύτων χρόνων
παιδιάστικης πράξης. Προσφέρεται εκουσίως στο φόνο που αναβιώνει την
παιδική ηλικία του και τον επιβεβαιώνει σαν πατέρα. Κάλλιο να είσαι
ένοχος, παρά να έχεις υπάρξει ανίκανος. Είναι μία ευγενής απάτη
προκειμένου να να προστατευτούν τα παιδιά από τη ζωή. Αυτό τον κόσμο τον
κακό, “εμείς τους τον φτιάξαμε”. Οι χαλασμένες αυτές ζωές είναι εκείνες
“που φτιάξαμε.. που σήμερα παρασκευάζουμε για τους νέους”.
Αλλά δεν είναι αλήθεια. Δεν αληθεύει ότι ελέγχαμε ποτέ τα
πράγματα, ούτε ότι ήλθαμε αντιμέτωποι με σαφή προβλήματα και τα
θαλασσώσαμε από επιπολαιότητα… Ο Σαρτρ τους παραχαϊδεύει (τους
νέους)…Τους ρίχνει στον αιώνιο κύκλο της αντιζηλίας…
…Η πτώση δεν αποτελεί ατύχημα, οι αιτίες έχουν συνενόχους μέσα
μας. Είναι εξ ίσου δείγμα αδυναμίας να θεωρείς μοναδικό υπεύθυνο τον
εαυτό σου όσο και να πιστεύεις σε εξωτερικές αιτίες. Με τον ένα ή τον
άλλο τρόπο πέφτεις έξω. Το κακό δε δημιουργείται ούτε από μένα ούτε από
τους άλλους, γεννιέται σ’ αυτό το πλέγμα που υφάνει μεταξύ μας, και μας
πνίγει. Ποιοι καινούργιοι άνθρωποι θα είναι αρκετά σκληροί θα είναι
αρκετά υπομονετικοί για να το αναπλάσουν στ’ αλήθεια;
Σημεία, M. Merleau-Ponty, σελ.59-60
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου