οι τύψεις η η μεταμέλεια έχουν στόχο τη συμπεριφορά , ενώ η ενοχή τον εαυτό....
«Ο ασθενής παρσουσιαζει τον εαυτό του ως αναξιο ανίκανο να πετυχει και ηθικά επιλήψιμο. Θα πρεπει να εχει δικιο κατά κάποιον τροπο και να περιγραφει κάτι ετσι όπως φαινεται στον ιδιο. ....Απλά ειναι πολύ πιο ανοικτός στην αλήθεια απ ο.οτι πολοι αλλοι ανθρωποι που δεν ειναι μελαγχολικοι. Όταν στην εντονη αυτοκριτική του περιγραφει τον εαυτό του σαν αχρηστο , εγωιστή, ανέντιμο, ανελεύθερο,σαν καποιο που εχει ως μοναδικό σκοπό να κρυψει τις ατελειες του αυτό που μπορεί να συμβανει, απόσο ξερουμε, ειναι να εχει φτασει πολύ κοντα στην αυτοκατανόηση του εαυτου του. Αναρωτιόμαστε μόνο γιατί ενας ανθρωπος θα πρεπει να εναι αρρωστος, εφοσον μπορεί να προσεγγιζει τόσο πολύ μια τετοιου είδους αλήθεια''
Φρόυντ ., Mourning and Melancholia,
''Ο φιλοσοφικός πυρήνας της ψυχανάλυσης αντιλαμβάνεται την ψυχική ασθένεια ως φθορά ενός ειδικά ανθρώπινου τρόπου ύπαρξης. Την κατανοεί ως απώλεια ελευθερίας για την οποία ευθύνεται ο ίδιος ο ασθενής, αφού μέσω των συμπτωμάτων του απλώς και μόνο αναπληρώνει μιαν οδύνη που έγινε ασυνείδητη, μιαν οδύνη από την οποία ξεφεύγει κρυβόμενος από τον εαυτό του . Ως σκοπό της θεραπείας θεωρεί μιαν αυτογνωσια,η οποία συχνά δεν είναι παρά η μετατροπή της ασθένειας σε οδύνη , σε μια οδύνη όμως που αυξάνει το κύρος του Homo sapiens γιατί δεν εκμηδενίζει την ελευθερία του''
Jurgen Habermas. Το μέλλον τη ανθρώπινης φύσης . Πίστη και γνώση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου