ποιηματακια απο την καρακαξα (που τη διαδεχτηκε το τρελο κορακι -ψαξτε πανω δεξια ) ))

1. Nοσφερατος says:

   13/01/2011 στις 12:22 πμ

   Ο Παππούς στο Όνειρο μου
   ———————————————
   Εψές σ ’ένα ταξίδι με τον Νου μου
   Είδα στο όνειρο μου τον Παππού μου
   Ήταν στο σπίτι το παλιό με την Τουλούμπα
   -Πως ταφερε όλα η ζωή μας : Τούμπα-
   Στεκόταν πλάι στο ξερό ,παλιό πηγάδι
   Πουταν βαθύ , κι είχε στο βάθος του Σκοτάδι
   -Κι εκεί στον πάτο είχε κρυμμένο ένα πετράδι-
   Βαστούσε ένα Καρπούζι στη μασχάλη
   Οταν τον είδα μου ρθε κάτι σαν μια Ζάλη
   Και με κοιτουσε κι ακατάληπτο είπε κάτι
   Κι ύστερα σαν να μου ’έκλεισε το μάτι
   Κι έκανε κρυο όπως και τώρα ,καλή ώρα
   Κι ένοιωσα πως μου είπε ένα :’’Προχώρα’’
   Κι ύστερα σα να μου γύρισε τη πλάτη
   Κι έσβησε καβαλλώντας ενα Άτι ‘’
   http://luciferidis.wordpress.com/2008/09/16/%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CF%85/
2. Nοσφερατος says:

   13/01/2011 στις 12:25 πμ

   μπερδευεις της Αριστερά με μια Μονομαχία
   κι εν τελει αναλωνεσαι σε καθε αψιμαχία
   Μου φαινεται σε κουρασε το μεσα και το εξω
   μου θελεις επανασταση, μα θελω να διαλέξω
   κιετσι ορμάς στα συννεφα φωναζοντας Αερα
   κι ‘επικαλεισαι στα κρυφα το Ονομα του Πατέρα
   ——————————————————
   πλαι σε καθε αληθεια μας υπάρχει ενα Ισως
   μα μα που εσύ διαλεξες της αμυνας το Μίσος
   Κι ετσι Μισός πορευεσαι μεσα την Ου-τοπία
   και μαλλον σου προχωρησε πολύ κι’η Μυωπία…..
3. Nοσφερατος says:

   13/01/2011 στις 12:27 πμ

   Αυτά τα δώρα που μας έδωσες-τον Φθόνο
   Εγωισμό , τη ζήλια και τα σχετικά
   Σε ευχαριστούμε !!!–θες να κάνουμε και Φόνο;
   Παιδιά του Κάιν με φωτιά στα σωθικά
   Η μοχθηρία μας ,ο φθόνος κι η κακία
   -ως το μεδούλι αυτού του κόσμου διαπερνά
   Στα κόκαλα μας – χαραγμένη η αμαρτία
   Σα μια ρουφήχτρα που το αίμα μας ρουφά
   Κι εσύ Αφέντη που μας παίρνεις στάλα στάλα
   Το μερτικό σου από τον Πόνο τον κρυφό
   Εσύ φωλιάζεις μες την Πιο παλιά Κουφάλα
   Μέσα στο Δάσος των ψυχών το σκοτεινό..
   http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_8548.html
4. Nοσφερατος says:

   13/01/2011 στις 12:32 πμ

   Τον Πόντιο μου τον παππού τον σκότωσαν στο ξύλο
   Κι απ’ τη ζωή δεν πρόλαβε να δρέψει ούτε μήλο
   Από’ τα βουνά της Λαζικής τον φεραν εδώ πέρα
   Τον ρίξαν σ’ άνυνδρη γωνιά μα με βουνίσιο αέρα
   Και στους καιρούς του Μεταξά του είπαν : ‘’Βγαλτα πέρα’’
   Κι ύστερα ηρθε η κατοχή κι ’έψαχνε τα παιδιά του
   Που πήγαν στο αντάρτικο και ράγισε η καρδιά του
   Όταν τον γυιο του τον μικρό πήραν στην Γερμανία
   Τον έριξαν στην κόλαση να σκάβει στ’ ορυχεία
   Και η μεγάλη κόρη του πήγε στους Ελασιτες
   Και τον Παππού τον σκότωσαν ματοβαμμένοι Χιτες
   http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_5925.html
5. Nοσφερατος says:

   13/01/2011 στις 12:40 πμ

   Ν α είσαι σαν τον Ιπποπόταμο
   Που πηδάει χαρούμενα την
   ιπποποταμινα του μέσα στη λάσπη
   μουγκρίζοντας
   Χωρίς να τον Νοιάζει αν –πάνω στα
   δέντρα- οι γατζωμένοι Πίθηκοι τον
   κοροϊδεύουν και του πετάνε Διάφορα
   πράγματα
   Ν α είσαι σαν τον Ιπποπόταμο
   Που όταν βγαίνει από το έλος, περπατά καμαρωτός και γυαλίζοντας και με μουσούδα όλο χάρη και μ’ένα πονηρo γελάκι
   Ενώ κολλάνε πάνω του διάφορα έντομα και βδέλλες και παράσιτα
   Ν α είσαι σαν τον Ιπποπόταμο
   Που όταν ανοίγει την στοματάρα του,ρουφάει τον ουρανό ολόκληρο , σφυρίζοντας(κι αστράφτουν διαμαντένια τα δυο μπροστινά μοναχικά του δόντια)
   Και όταν Πλατσουρίζει ευτυχισμένος στον βάλτο του ευγνωμονεί τη θεά Ιπποποταμίνα για τα καλούδια του,
   Γιατί δεν είναι αχάριστος
   Και είναι και φτερωτός …
   Κι όταν δίνει ένα σάλτο και πηδά από τον Βάλτο ,απογειώνεται Μαζί με τα ιπτάμενα γαϊδούρια που τα λένε Πηγάσσους , και τους ρινόκερους, τιςνεράιδες, τις μπεκάλτσες ,τους καναρινόγατους και τους Μηρμυγκολέοντες
   -Και τα καρχαρίνια με τα φτερά νυχτερίδας και τα χελιδονόψαρα
   Και στήνουμε ουράνια πάρτι για πάρτη τους και γελάνε μέχρι δακρύων , -και μετά κλαίνε-κι ύστερα ξαναγυρνούν όλοι στο βάλτο και κάνουν λασπόλουτρο και κοιμούνται –άπαντες- μακάριοι ….
   ευτυχισμένοι
   http://luciferidis.wordpress.com/2008/09/15/%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD%CF%86%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CF%8C-%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF/
6. Nοσφερατος says:

   13/01/2011 στις 1:42 πμ

   αυτό που λεγεται ζωή, είναι καμένο ξύλο
   που κάποτε στην άκρη του υπήρχε ενα μήλο
   και ηταν στον Παράδεισο και ητανε της Γνώσης
   κι ο Οφις μας προέτρεπε : Ελα να το Δαγκώσεις…
   κι ηταν πικρή η γεύση του και ηταν σαν φαρμάκι
   και ολο το ξυλο τόφαγε της Μοίρας το σαράκι
   και ο Θεός -Δημιουργός που εφτιασε το Ξύλο
   -εχει στη θεση της καρδιας φαρμακωμένο μηλο..
7. Nοσφερατος says:

   13/01/2011 στις 1:44 πμ

   Καθε λεξη που γράφουμε ειναι βουτιά στη μνήμη
   -και μοιάζει ναναι βατραχος που κατοικεί σε λίμνη-
   ή σαν Αστρι του Δειλινού και σαν Αποσπερίτης
   και σαν σκυλί που αλυχτά -εντόσθιος Κοπρίτης -
   Κθε λέξη που γράφουμε ειναι προγόνων αίμα
   -ειν’ η αλήθεια μέσα μας πλεγμένη με το ψέμα -
   ειν΄ολα τα μελουμενα που λάμπουνε σα Θάμα
   Ειν’ η Γιαγια μας πούκανε -από το Μνήμα -τάμα
   -
   Ειναι οι λέξεις της Ψυχής ,αναλαμπές της νιότης
   ειν’οι ψυχάλες της δροσιας , ειν΄ολη η ανθρωπότης
   Το Λαμπερό το υφασμα της Χαμερπους ζωής μας
   η πιο βαθιά μας ‘πεθυμιά,μια στάλα της Ψυχής μας.
8. Nοσφερατος says:

   13/01/2011 στις 1:54 πμ

   Ακόμα και στη Ποίηση η ομορφια τελειώνει
   σαν Ζωγραφιά που σβηνεται , Ως Παγετών που λυώνει
   σαν το νερό που Χύνεται απο ‘ναν Καταρράχτη
   Η σαν σφαχτάρι που θρηνεί στα Χερια ενός Σφάχτη
   Ακομα και στην Ποίηση οπως και στην Αγάπη
   ολα πέρνουν το τελος τους , στην Ωρα του Χασάπη
   και τοτε αποκαλύπτεται ξανά, ωμή Αλήθεια
   να σπαρταρά στα στήθεια μας ,σαν ψάρι μες τα διχτυα…