σ αυτο του προαιωνιο παιχνιδι με τις χαντρες

σ αυτο του προαιωνιο παιχνιδι με τις χαντρες
που ολοενα εμπλεκονται Γυναικαι μα και αντρες


αυτο το Ψυχομπερδεμα ,το ερωτο παιχνίδι
που μπλεκει αιδοιολουλουδα με καθε αρρεν φίδι

μεσ’ το Λιμπιντοξοδεμα στης Ηδονής την Τεχνη
-απεξω είναι όμορφο μα μέσα η σαρκα ζέχνει-

επέρχεται καποια στιγμή , της γηρατειας η ωρα
που ξαφνου εγκαταλειπονται ολα του Σεξ τα δωρα

μενει μόνο κατούρημα να συμβολιζει η στύση
και τα αιδοιά μαραίνονται λές και τα πιασε φθίση

ειναι η ωρα που το σεξ γινεται πιά Σοφία
η σαρξ εγκαταλειπεται και μένουν τα Λοφία..

Και να που εξαφανίζονται τα των ανθρώπων πάθη
και μένει να αναλογιστείς του Βίου σου τα λάθη ..

πρεπει να πω παπουλη μου πως ο Χεμινγουεη
στο ”Γερος και τη θαλασσα” μας ειπε πως , τα Πέη

- που συμβολζουν λίμπιντο και εινα σαν Οψάρια
και κανονιζουν τη ζωή , την παιζουνε στα ζαρια

και μας τυφλώνουν αγαρμπα , πεφτουμε με τα Μουτρα
και κανουμε οτι ζαβό μας ερθει εις την κουτρα

κι εν τελει εξαντλουμεθα, οπως, εκει, ο Γερος
οταν τ΄οψαρι πιανουμε σενα θαλασσης μέρος

κι αντι για ικανοποιηση αντι για ευτυχία
κραυγαζουμε ανημποροι ”Γαμώ την ατειχ’ια ”

γιατι το οψαριον αυτο εμεινε μόνο Αγκάθια
δεν εχουν λοιπον τελειωμο τα των ανθρωπων Παθια …