Μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπολογικού τύπου μεταβολές της εποχής μας έχει να κάνει με την συνειδητοποίηση ότι είμαστε μόνοι ,ότι δεν έχουνε στηρίγματα ούτε μεταφυσικά - θεολογικά ούτε κοινωνικά .
Το πρώτο έχει να κάνει με την εξαφάνιση του Θεού ,ως θείας πρόνοιας .
Ζούμε ,για πρώτη φορά στην Ιστορία συμπεριλαμβανομένης και της προϊστορίας σε κοινωνίες που είναι ριζικά εκκοσμικευμενες ,όπου Δεν υπάρχει Θεός ..
Θα μου πει κάποιος :" και πως εξηγεις την πλημμυρίδα της θρησκευτικής πίστης των ημερών μας ; ΜΑ εξηγείται ακριβώς από αυτή την Απουσία : Καθώς ο θεός πέθανε τον επινοουνε και πάλι με πάθος : όταν το νερό από την μπανιέρα αδειάζει ξαφνικά ενώ κάνουμε μπάνιο ψάχνουμε απεγνωσμενα την τάπα ,το βουλωμα της ώστε να την εμποδίσουμε να αδειάσει τελείως .
Στις προηγούμενες κοινωνίες ο Θεός συνυπήρχε ΕΝΤΟΣ της καθημερινής πρακτικής :
Στο μέτρημα του χρόνου ( καμπάνα ) στη καθαγιασμένη εργασία ,στην δομή της( πατριαρχικής ) οικογένειας ,στην παράδοση .
Στην εποχή μας ο Θεός Αδειάζει ,διαχωρίζεται ,είναι κάτι εκεί Έξω ) όταν υπάρχει και τον δεχόμαστε - έξω όχι εντός του καθημερινού βίου : είτε ως ατομική πίστη στο ιδεολογικό σύμπαν του κυρίαρχου φιλελευθερισμού ειτε ως αποπλαισιωμενος ( από την παράδοση ) θεός στην φονταμενταλιστικη θρησκευτική επανεπινοηση ,ο θεός γίνεται όλο και πιο πολύ κάτι ξεκομμένο ,εκτος πεδίου ,το παιχνίδι της ζωής γίνεται όλο και πιο κοσμικό,
όπου η επίκληση του θείου γίνεται - όταν γίνεται - εκ των υστέρων και ως Άλλοθι - έστω ως Υστερικό άλλοθι .
Είναι σαν να καταρρέει η Πρόταση και να χύνονται διάχυτες οι Λέξεις
σε ένα παιχνίδι σκραμπλ : λέξεις με θεϊκή σημασία ,εδώ κι εκεί ,
λέξεις και γράμματα ,διάσπαρτα ,σπασμένα ..
Το δεύτερο έχει να κάνει με την ραγδαία εξαφάνιση του κοινωνικού δεσμού ,είτε την εξαφάνιση του Δημόσιου χωρου ( ιδιωτικοποίηση - περιφράξεις - )
είτε την ιντερνετοποιηση των πάντων - κάτι που επιταχύνθηκε στη διάρκεια της Πανδημίας και συνδέεται με την μοναξιά ,- είτε με την ραγδαία καταστροφή των δεσμών συγγένειας αλλά τις μεταμορφώσεις του έρωτα και της Μυχιοτητας ...
Η ζωή μας γίνεται όλο και πιο μοναχική ,όλο και πιο σολιψιστικη ( ο καθένας και η δική του " αλήθεια " κλεισμένος σε " περικλειστες κοινότητες "..
Σήμερα νιώθουμε και είμαστε όλο και πιο πολύ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ στην εξατομίκευση :
Οχι σε μια εξατομίκευση Δημιουργική όπου το άτομο αναλαμβάνει την μοίρα του παίρνοντας Αποφάσεις που αφορούν στη ζωή του και στον κόσμο αλλά σε μια Πολύ - εξατομίκευση άκρως κομφιρμιστικη ( πολύ - γιατί ο καθένας μας διασπάται καθημερινά σε πάμπολλους ρόλους ( τους οποίους επιπλέον καλείται να επινοήσει και να τους δώσει τι δικό του χρώμα ) ενώ ταυτόχρονα οι έξωθεν απαιτήσεις γίνονται όλο και πιο αδηριτες .
Η προσαρμογή και μάλιστα η Πολυ- προσαρμογή η μουλτιτασκιγκ προσαρμογή είναι η απαίτηση των ημερών μας .Θέλω να πω πως ο καθένας από μας εγκαλείται να προσαρμοστεί όχι σε έναν αλλά σε πολλούς ρόλους στη διάρκεια της κάθε μέρας ,ρόλους που ενέχουν επιπλέον πολλαπλές και αντιφατικές απαιτήσεις ...Αυτό οδηγεί σε πολλαπλό κομφορμισμό , άγχος και burning out
..ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Πέτρος Θεοδωρίδης ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου