*
Η ΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ
Σέλ 131- 135
Ὅταν λέμε ὅτι οἱ μάχες τῆς Zengakuren" εἶναι όργα- νωμένες, δὲν ἀναφερόμαστε μόνο σ' ἕνα σύνολο από προφυλακτικά μέτρα τακτικῆς (ἀπαρχή σκέψης ἤδη ἀν- τιφατικῆς πρὸς τὸν μύθο τοῦ στασιασμού), ἀλλά σε μιά γραφή τῶν πράξεων πού ἀποκαθαίρει τή βία ἀπό τή δυ τική της ὑπόσταση : τὸν αὐθορμητισμό. Στή μυθολογία μας ἡ βία εἶναι δέσμια τῆς ἴδιας πρόληψης ὅπως ἡ λογο- τεχνία καί ἡ τέχνη : δὲν μποροῦμε νὰ ὑποθέσουμε ότι ἔχει ἄλλη λειτουργία ἀπό τὸ νὰ ἐκφράζει ἕνα βάθος, μιάν ἐσωτερικότητα, μιά φύση, τῆς ὁποίας εἶναι τάχα ἡ πρωταρχική, ἀπειθάρχητη ἀσυστηματική «γλώσσα»· ξέρουμε δίχως ἄλλο πώς μπορούμε να ἐκτρέψουμε τή βία πρός σκοπούς μελετημένους, να τή μετατρέψουμε σε ὅρ- γανο μιᾶς σκέψης, ἀλλά δέν μπαίνει ποτέ ζήτημα μόνο να τιθασεύσουμε μια προγενέστερη δύναμη, κατεξοχήν ἀρχέγονη. Ἡ βία τῶν Zengakuren δέν προηγεῖται ἀπό τήν ἴδια της τήν ὀργάνωση, ἀλλά γεννιέται τήν ἴδια στιγ- μή μ' ἐκείνη : εἶναι ἄμεσα σημεῖο: μήν ἐκφράζοντας τί- ποτα (οὔτε μίσος, οὔτε ἀγανάκτηση, οὔτε ἠθική ἰδέα), αὐτοκαταργεῖται ἀκόμα πιο σίγουρα μ' ἕνα σκοπό μετα-βατικό (να καταλάβουν ἐξ ἐφόδου ἕνα δημαρχείο, ν' ἀνοίξουν ἕνα συρματόπλεγμα)· ἡ ἀποτελεσματικότητα, ὠστόσο δέν εἶναι τό μόνο της κριτήριο· μιά ἐνέργεια κα- θαρά πρακτική βάζει σε παρένθεση τα σύμβολα, ἀλλά δέν ξοφλάει μ' αὐτά : χρησιμοποιεῖται τὸ ὑποκείμενο άλλὰ καὶ ἀφήνεται άθικτα (ἀκριβῶς ἡ κατάσταση του στρατιώτη).
Η μάχη Zengakuren ὅσο κι ἂν εἶναι έμπρα κτη ἐνέργεια παραμένει ένα μεγάλο σενάριο σημείων (εί ναι πράξεις ποὺ ἔχουν ένα κοινό), τὰ γνωρίσματα αὐτῆς τῆς γραφῆς, λίγο περισσότερα ἀπ' ὅ,τι θὰ ἐπέτρεπε να προβλέψει μια φλεγματική, ἀγγλοσαξωνική ιδέα της ἀποτελεσματικότητας, εἶναι βέβαια ἀσυνεχή, συντεταγμένα, ρυθμισμένα ὄχι γιὰ νὰ σημαίνουν κάτι, ἀλλά σαν νὰ ἔπρεπε να ξεμπερδέψουν (γιὰ μᾶς) μὲ τὸν μύθο του αὐτοσχέδιου στασιασμού, την πληρότητα τῶν « αὐθορμήτων συμβόλων : ὑπάρχει ἕνα ἀρχέτυπο τῶν χρωμά των – κάσκες μπλέ-κόκκινες-ἄσπρες -, ἀλλὰ αὐτά τά χρώματα, ἀντίθετα πρός τα δικά μας, δέν ἀναφέρονται σε τίποτε το ἱστορικό· ὑπάρχει μια σύνταξη τῶν πράξεων (ἀναποδογυρίζω, ξεριζώνω, σέρνω, στοιβάζω), που συντελείται σάν μιά πεζή φράση, ὄχι σάν μιά ἐμπνευσμένη ἐκτόξευση· ὑπάρχει μια σημαίνουσα ἐπανάληψη τῶν νεκρῶν χρόνων (φεύγω νά ἀναπαυθῶ στά μετόπισθεν, ἑνός διευθετημένου ἀγώνα, δίνω μια μορφή στή χαλάρωση).
Ὅλα τοῦτα συμβάλλουν στήν ἐμφάνιση μιᾶς γραφῆς τῆς μάζας, ὄχι τῆς ὁμάδας
(οἱ κινήσεις αλληλοσυμπληρώνονται, οἱ ἄνθρωποι δέν ἀλληλοβοηθιοῦνται)· τέλος, ἔσχατο θράσος τοῦ σημείου, εἶναι και μιά φορά ἀποδεκτό, τά ρυθμικά σλόγκαν τῶν συναγωνι- στῶν νὰ ἐκφέρουν ὄχι τήν Ὑπόθεση, τό Θέμα τῆς δρά-σης (αὐτό ὑπέρ ἤ ἐναντίον τοῦ ὁποίου μάχονται) – κάτι τέτοιο θά ἦταν γι' ἄλλη μιά φορά ἡ μετατροπή τοῦ λόγου σε ἔκφραση ἑνός ἐπιχειρήματος, σέ βεβαίωση τοῦ δίκιου μας – ἀλλά μόνο αὐτή τήν ἴδια τήν ἐνέργεια (« Οἱ Zenga- Kuren πᾶνε στη μάχη »), πού ἔτσι παύει νά εἶναι φενακισμένη, κατευθυνόμενη, δικαιολογημένη, ἀθωωμένη ἀπό ή « γλώσσα » θεότητα ἐξωτερική κι ἀνώτερη ἀπό τήμάχη, σαν μία Μασσαλιώτιδα με φρυγικό σκούφο ἀλλά Ενισχυμένη ἀπό μιά καθαρά φωνητική ἄσκηση, πού ἀπλῶς προσθέτει στὸν ὄγκο τῆς βίας, μία κίνηση, ἕνα ἀκόμα μούσκουλο.
• Εθνική Ομοσπονδία τῶν αὐτοδιοικούμενων φοιτητικῶν ἐνώσεων (Σημ. Γ.Κ.).
131
κασμίνα
τος του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου