Τα ήθη της μεταπολίτευσης ..

 ΑΓΓΕΛΑ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗ

Και βέβαια Αλλάζει 

Σελ.110,111 

Τὸ προσωπικὸ εἶναι καὶ πολιτικὸ

-------------------------------------+--------6--

Θεωρητικά τουλάχιστον, οἱ γνώσεις τῆς Εἰρήνης γύρω ἀπὸ τὶς σχέσεις τῶν δύο φύλων εἶχαν αἰσθητὰ προχωρήσει.

Στὴ Μαθητική Πορεία γίνονταν σοβαρές συζητήσεις γι' αὐτὰ τὰ ζητήματα, προκειμένου νὰ προετοιμάσουν τὰ ἄρθρα. 

Τὸ προσωπικὸ εἶναι καὶ πολιτικό: βασική παραδοχή.

Ἡ ἰδιωτικὴ ζωὴ ἀφορᾶ τὴν πολιτική, δὲν ὑπάρχουν στεγανὰ ἀνάμεσά τους. 

Οἱ σχέσεις τῶν δύο φύλων εἶναι ἕνα καθαυτὸ πολιτικό θέμα

Ἦταν σαφές λοιπὸν πὼς πολλὰ ἀπὸ τὰ δεινὰ ποὺ ταλάνιζαν τοὺς νέους ὀφείλονταν στὴ στρεβλή διαπαιδαγώγηση ποὺ ἔπαιρναν ἀπὸ τὴ

 οἰκογένειά τους.

 Καὶ δὲν καμιὰ σημασία ἂν ἡ οἰκογένεια ἦταν δεξιὰ ἢ ἀριστερή. 

Ὑπῆρχαν πολλοὶ ἀριστεροὶ μὲ ἐντελῶς συντηρητικές ἐν πιλήψεις. «Ὁ προοδευτισμὸς σὲ αὐτὰ τὰ ζητήματα δὲν συμβαδίζει ἀναγκαστικὰ μὲ τὴν πολιτική τοποθέτηση, ἀλλὰ ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ τὸν κάνουμε νὰ συμπέσει», έλε γε ο Μάκης.

 Στὴν οἰκογένεια, τὰ ἀγόρια μάθαιναν ἀπὸ μικρὰ νὰ διαχωρίζουν τὴ γυναίκα σὲ ἀγία καὶ πόρνη. Ἐξιδανίκευση ή καταδίκη. Ἂν ἕνα κορίτσι ήταν πρόθυμο νὰ προχωρήσει σεξουαλικά, τότε κινδύνευε νὰ χαρακτηριστεῖ πόρνη.

 Έτσι ὅμως ὁ δρόμος πρὸς μιὰ φυσιολογική σεξουαλικότητα ήταν ναρκοθετημένος. 

Πόσες ἐνοχὲς δὲν δημιουργούσε αὐτὴ ἡ πρακτική... Έπειτα βασίλευε καὶ ἡ ἀνισότητα.

 Άλλα πράγματα ἐπιτρέπονταν στὸ ἀγόρι καὶ ἄλλα στο κορίτσι. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, στὸ κορίτσι ἀπαγορεύονταν τὰ πάντα.

 Τὸ φοβερὸ ζήτημα τῆς παρθενίας, ὁ τόσο ἀπαρχαιωμένος αὐτὸς θεσμός, δὲν ἦταν τάχα ἡ πιὸ τρανὴ ἀπόδειξη γιὰ τὰ δύο μέτρα καὶ δύο σταθμὰ ποὺ ἴσχυαν ἀκόμα στην κοινωνία: Όλες αὐτὲς τῆς προκαταλήψεις ἔπρεπε νὰ τῆς καται πολεμήσει ἡ Μαθητική Πορεία μὲ ἔξυπνα άρθρα.

Καθιέρωσαν μια σελίδα ποὺ τὴν ὀνόμασαν

 «Χέρι μὲ χέρι στην καθημερινή ζωή» καὶ έβαλαν ἀπὸ πάνω μιὰ σειρὰ ἀνθρωπάκια, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔφτιαχναν στη χειρότε χνία, στο δημοτικό, τσακίζοντας τὸ χαρτί καὶ κόβοντας ἕνα ἀνθρώπινο σχήμα ποὺ ἔβγαινε μετά πανομοιότυπο.

 Τὸ τελευταῖο ἀνθρωπάκι δεξιά κρατούσε ένα λουλούδι, τὸ τελευταῖο ἀριστερὰ εἶχε σφιγμένη τὴ γροθιά το

Συνδυάζοντας τὸ πολιτικό μὲ τὸ προσωπικό, ἡ Εἰρήνη διοργάνωσε ένα πάρτι γιὰ τὰ γενέθλιά της

------

Λοιπὸν κι ἐγώ, ἐπειδὴ κρατοῦσα τὴν Αὐγὴ καὶ ήθελα ν φαίνεται ὁ τίτλος, δὲν κάπνιζα. Ήταν ή μόνη φορά στη ζωή μου ποὺ ἐπέδειξα αὐτοσυγκράτηση.

ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ (Σταμάτης)

/ τά ήθη ἄλλαξαν ἐντυπωσιακά στη Μεταπολίτευση

 από πουριτανισμο στὸ τέλος τῆς δικτατορίας · τὸ κλίμα τοῦ εἶχε ἀρχίσει νὰ σπάει στὴν Ἀθήνα. Ὅμως στὴν ἐπαρχία δὲν εἶχε ἀκόμα συμβεῖ κάτι τέτοιο.

 Έτυχε νὰ βρίσκομα στὴ Σάμο τὸ καλοκαίρι τῆς Μεταπολίτευσης. Έκανα παρλρέα μὲ παιδιὰ ποὺ ἔμεναν ἐκεῖ. 

Ξέρεις πῶς ἐπικοινωνοῦσαν τὰ ζευγαράκια μεταξύ τους; Δίναν ὁ ἕνας στον. άλλον ραβασάκια ποὺ ἔλεγαν ἂς ποῦμε «Σάρδεις ἀπὸ Ἐκβάτανα ἀπέχουν παρασάγγας πέντε», καὶ ἐννοοῦσαν  στις  πέντε πίσω ἀπὸ τὸ γήπεδο»

. Τέτοια καταπίεση υπήρχε Καὶ στὴν Ἀθήνα βέβαια, στὰ περίπτερα, στὰ ξένα περιο δικὰ ποὺ τύχαινε νὰ ἔχουν γυμνόστηθες, ἔπρεπε ὁ περιπτερὰς νὰ σβήνει τὰ ἐπίμαχα σημεῖα μὲ μαρκαδόρο, ἕνα πρὸς ἕνα.

Το 1975 παιζόταν ἕνα ἐλαφρὸ πορνό, ἡ Ἐμμανουέλλα. Είχαμε πάει μὲ τὸν Ἀντώνη. Γινόταν χαλασμός. Ἦταν, μοῦ φαίνεται, ἡ πρώτη φορὰ ποὺ παιζόταν σὲ κανονικό κινηματογράφο κάτι τέτοιο. Είχαμε καὶ μιὰ συμφοιτήτρια τότε, θεούσα. Αὐτὴ διακινοῦσε λοιπὸν ἕνα κείμενο ἐναντίον τῆς πορνογραφίας. Ἕνας φίλος ἀπὸ τὴ σχολή, ὁ Ἀχιλλέας, πῆγε καὶ ὑπέγραψε. «Τί ἔκανες, βρὲ γελοίες» τοῦ λέω. Αὐτὸς χαχάνιζε. «Ναί, ἀλλὰ δὲν ξέρεις πῶς ὑπέγραψα». ,σελν132 « Πῶς; » «Ὡς Ἀχιλλέας Τσόντας!»

 Όλοι ύπο· γράφαμε τότε κείμενα τοῦ τύπου « Ἔξω οἱ Τοῦρκος ἀπ' τὴν Κύπρο» ή «Έξω οἱ βάσεις τοῦ θανάτου», κι αὐτή, ἡ συμφοιτήτρια, ζητοῦσε ἡ ταλαίπωρη νὰ ὑπογράψουμε ἐναντίον τῆς πορνογραφίας!

Ἡ βασικὴ αἴσθηση τῆς Μεταπολίτευσης πάντως ήταν ὅτι ὁ τύραννος δὲν εἶναι παντοδύναμος, ὁποιοσδήποτε τύραννος. 

Αὐτὸ ἔδινε μιὰ τεράστια ἀνακούφιση καὶ μιὰ πνοή πρὸς τὴ δημιουργία. Πόσα πράγματα δὲν ἦρθαν στὴν ἐπι φάνεια ἐκείνη τὴν ἐποχή!

 Ὅλη ἡ θαμμένη ἱστορία τῆς Αντίστασης καὶ τοῦ Ἐμφυλίου, τὰ ἀντάρτικα, τὰ ἀπαγορευμένα τραγούδια τοῦ Θεοδωράκη... 

Ἔπειτα γνώριζες ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν ὅλοι μιὰ διάθεση ἐπαφῆς καὶ προ-σφορᾶς.

 Πήγαινες στὸ φεστιβάλ τῆς Αὐγῆς καὶ ἔβλεπες χόσμο. 

Στὸν τρίτο όροφο, στὰ κεντρικά γραφεῖα τοῦ Ρήγα, στὸ βιβλιοπωλείο, ἔμπαινες καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο ἔβρι σκες δέκα-δεκαπέντε ἀνθρώπους νὰ μιλήσεις. Ὑπῆρχε ἕνα κλίμα διερευνητικό, ὄχι ὑποχρεωτικὰ εὐνοϊκὸ ἀπέναντι σου σὲ ὅλα, ἀλλὰ μὲ μιὰ ἐγκαρδιότητα, μιὰ συντροφι κότητα, ναί, ἀκριβῶς αὐτό, ἕνα κλίμα παρεΐστικο μὰ καὶ σοβαρό ταυτόχρονα, ἕνα κλίμα δουλειᾶς.

Μιὰ φορά, σὲ συνεδρίαση, χασκογελούσαμε ἐσὺ κι ἐγὼ σὲ μιὰν ἄκρη. Φοροῦσες τότε, νομίζω, ἕνα φουστάνι ἄσπρο μὲ μικρὰ μικρὰ καρό, ἔτσι δὲν εἶναι; Στὸ τέλος τῆς συνε- δρίασης μὲ πιάνει ὁ Μάκης. «Δὲν ἤθελα», μοῦ λέει, ανὰ σοῦ κάνω παρατήρηση μὲς στὴ συνεδρίαση, ἀλλὰ δὲν εἶναι τρόπος συμπεριφορᾶς αὐτός. Δὲν μποροῦμε νὰ περιφρο νοῦμε τὶς διαδικασίες καὶ ὀφείλουμε νὰ σεβόμαστε τοὺς ὑπόλοιπους δέκα ποὺ εἶναι πλάι μας». 

133

Β έκδοση 2015 

110