Enzo Traverso
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΠΕΔΙΟ ΜΑΧΗΣ
ερμηνεύοντας τις βιαιότητες του 20ού αιώνα
Μετάφραση: Νίκος Κούρκουλος
21ος παράλληλος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ του ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ( 2011)
2016
Σελ 49. .
Ο φιλελευθερισμός που προέκυψε από αυτή τη σύνθεση ανάμεσα σε παρακμάζουσα αριστοκρατία και ανερχόμενη αστική τάξη φο βόταν, ή για να το πούμε πιο σωστά μισούσε τη δημοκρατία, στην οποία έβλεπε μια μορφή αναρχίας και «οχλοκρατίας».
Την αντίληψη αυτή τη μοιράζονταν π.χ. ένας θετικιστής και θεωρη τικός της φυλής όπως ο Γκυστάβ Λε Μπον, για τον οποίο η «εποχή του όχλου» –η δημοκρατία- ανάγγελλε την παρακμή του πο λιτισμού,
κι ένας βρετανός φιλελεύθερος συντηρητικός πολιτικός όπως ο Άλφρεντ Μίλνερ, για τον οποίο, όπως αναφέρεται στην Εποχή των αυτοκρατοριών, το αγγλικό κοινοβούλιο ήταν απλώς «τα καθάρματα του Γουέστμινστερ». 18
Αντί να αναδυθεί σαν φυσικό συμπλήρωμα του φιλελευθερισμού και της αγοράς, σύμφωνα μ' ένα διαδεδομένο κι εντελώς εσφαλμένο στερεότυπο, η δημοκρατία ήταν το αποτέλεσμα αγώνων που κράτησαν περισσότερο από έναν αιώνα, από τις επαναστάσεις του 18ου ως εκείνες του 20ού αιώνα.
Οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί του 19ου αιώνα ήταν εκείνο που ο Ντομένικο Λοζούρντο ονόμασε Her renvolk democracy: μια «δημοκρατία του λαού των κυρίων», αυ-στηρά περικλεισμένη από σύνορα τάξης, φύλου και φυλής, που απέκλειε από το δικαίωμα ψήφου τα εργαζόμενα στρώματα, τις γυναίκες και τους «ιθαγενείς» του αποικιακού κόσμου. 19
Με άλλα λόγια, οι εκλογές ήταν μια υπόθεση για ιδιοκτήτες, άντρες αι λευκούς.
Στον πρώτο τόμο της τετραλογίας του, ο Χόμπσμπαουμ ανα- έρει μετά βίας τους απελευθερωτικούς πολέμους στη Λατινική μερική της δεκαετίας του 1820, ενώ στους επόμενους περιγρά-
17. Christopher A. Bayly, La naissance du monde moderne, ό.π., σελ. 454. 18. Eric Hobsbawm, The Age of Empire 1875-1914, Vintage, Λονδίνο, 1989, 97.
9. Domenico Losurdo, Le Péché originel du XXe siècle, Aden, Βρυξέλες κεφ. 2.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου