Από το η Μανα και το νόημα της ζωής του Γιάλομ

 36

Η ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗ

Όταν μαθαίνεις ότι η αρρώστια σου σε οδηγεί  γεῖ στὸν θάνατο, ἡ φρίκη πολλαπλασιάζεται καὶποσε οδηγ εντείνεται ἀπ' τὴν ἀπόσυρση τῶν ἄλλων. 

Ἡ ἀπομόνωση του - μελλοθάνατου ἀσθενοῦς ὀξύνεται ἀπὸ τὰ ἀνόητα προσχήματα ὅσων ἐπιχειροῦν νὰ κρύψουν τὸ πλησίασμα τοῦ θανάτου. Ἀλλὰ ὁ θάνατος δὲν κρύβεται. Τὰ ἴχνη του διακρίνονται παντοῦ: οι νοσοκόμες μιλοῦν χαμηλόφωνα, οἱ γιατροὶ στὴν ἐπίσκεψη δι νουν περισσότερη προσοχή σὲ λάθος σημεῖα τοῦ σώματος, οἱ φοιτητές μπαίνουν στὸ δωμάτιο στὶς μύτες τῶν ποδιῶν τους, ἡ οἰκογένεια χαμογελάει μὲ γενναιότητα, οἱ ἐπισκέπτες προσ παθοῦν νὰ δείξουν χαρωποί

 Κάποτε μιὰ ἀσθενὴς μὲ καρκίνο μοῦ εἶπε ὅτι κατάλαβε πὼς ὁ θάνατος πλησίαζε, ὅταν ὁ για τρός της, ποὺ ὡς τότε τελείωνε κάθε ἰατρική της ἐξέταση δι νοντάς της ἕνα παιχνιδιάρικο μπατσάκι στὸν ποπό, τὴ χαιρέ τησε μὲ μιὰ θερμὴ χειραψία.

Περισσότερο ἀπ᾿ τὸν θάνατο αὐτὸ ποὺ φοβόμαστε εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀπομόνωση ποὺ τὸν συνοδεύει. 

Προσπαθοῦμε νὰ πε ράσουμε τὴ ζωή μας δυὸ δυό, ὁ καθένας μας ὅμως ὀφείλει νὰ πεθάνει μόνος – κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ πεθάνει τὸν δικό μας θά- νατο μαζί μας ἢ ἀντὶ γιὰ μᾶς. Τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ζωντανοὶ ἀπο φεύγουν τοὺς μελλοθάνατους προοικονομεῖ τὴν τελικὴ ἀπόλυ τη ἐγκατάλειψη. 

Ἡ Πώλα μοῦ ἔμαθε πῶς ἡ ἀπομόνωση τοῦ μελλοθάνατου λειτουργεῖ ἀμφίδρομα.

 Ὁ ἀσθενὴς ἀποκόπτεται ἀπ᾿ τοὺς ζωντανούς, γιατὶ δὲν θέλει νὰ παρασύρει τὴν οἰκογέ νεια ἢ τοὺς φίλους του στὴ δική του φρίκη μιλώντας γιὰ τοὺς φόβους του καὶ γιὰ τὶς μακάβριες σκέψεις του. 

Κι οἱ φίλοι σι γὰ σιγὰ ἀποτραβιοῦνται νιώθοντας ἀνίκανοι, ἀμήχανοι, ἀβέ βαιοι γιὰ τὸ τί νὰ ποῦν καὶ τί νὰ κάνουν καὶ ἀπρόθυμοι νὰ πά ρουν ἀπὸ πολὺ κοντὰ μιὰ πρόγευση τοῦ δικοῦ τους θανάτου.