Το δεύτερο επίπεδο είναι ιδεολογικό. Πρέπει να ανατρέψουμε
την παλιά ετυμηγορία, σύμφωνα με την οποία βρισκόμαστε στο “τέλος των
ιδεολογιών.” Σήμερα μπορούμε να δούμε εντελώς ξεκάθαρα ότι αυτό το δήθεν
τέλος δεν στηρίζεται σε καμιά άλλη πραγματικότητα παρά στο σλόγκαν “να
σώσουμε τις τράπεζες.” Τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό από το να
ξαναβρούμε το πάθος των ιδεών και να αντιπαρατεθούμε στον κόσμο, έτσι
όπως είναι, έχοντας σαν γενική προϋπόθεση την προεξοφλούμενη βεβαιότητα
μιας άλλης διαφορετικής πορείας των πραγμάτων. Στο ολέθριο θέαμα του
καπιταλισμού, αντιπαρατάσσουμε το πραγματικό των ανθρώπων, της ύπαρξής
τους μέσα στην ίδια τη ροή των ιδεών. Το μοτίβο της χειραφέτησης της
ανθρωπότητας δεν έχει χάσει τίποτε από το δυναμικό του. Η λέξη
“κομουνισμός,” με την οποία για πολύ καιρό ονοματιζόταν το δυναμικό
αυτό, έχει βέβαια ξεφτιλισθεί κι ατιμασθεί. Αλλά σήμερα, η εξαφάνιση της
λέξης αυτής δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλο παρά τους υποστηρικτές της
τάξης κι ασφάλειας, τους ζαλισμένους από τον πυρετό πρωταγωνιστές του
έργου της καταστροφής. Όμως, είμαστε αποφασισμένοι να αναζωογονήσουμε
τον κομουνισμό, στις συνθήκες της νέας διαύγειας που έχει αποκτήσει.
Μιας διαύγειας που συνεχίζει να αποτελεί την παλιά του αρετή, όταν ο
Μαρξ έλεγε για τον κομουνισμό ότι “ξέκοβε με τον πιο ριζοσπαστικό τρόπο
από τις παραδοσιακές ιδέες” κι ότι θα έφερνε μια τέτοια “συναδελφοσύνη,
στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του οποιουδήποτε είναι η συνθήκη για την
ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός.”
Αναγνώστες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου