Αναγνώστες

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

Το χαλυβουργικό μανιφέστο: Ενα ενδιαφερον κειμενο για την αναπαρασταση, εικονα κ.α του Lenin Reloaded(και οχι μόνο. Μια συζητησηγια την εργατική ταξη και την εικονα της (η την εξαφανιση της εικονας της )

Το χαλυβουργικό μανιφέστο. #1

1. Στην διάρκεια εκδίπλωσης στις ΗΠΑ του λεγόμενου Occupy Wall Street Movement, διάφορα αμερικανικά ΜΜΕ έθεσαν το ερώτημα της πιο "iconic" φωτογραφίας από τη ζωή του κινήματος (η Washington Post παρέθεσε μια φωτογραφία ως την πιθανόν πιο "iconic",  το περιοδικό Wired έδωσε μια άλλη ως υποψήφια, κοκ). Ανάλογες ήταν και οι περιστάσεις στα ελληνικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ σε ό,τι αφορούσε τις συγκεντρώσεις έξω από το Σύνταγμα.

Αφήσαμε τη λέξη "iconic" αμετάφραστη για λόγους όχι μεταφραστικούς αλλά θεωρητικούς. Κάποιος ή κάποια με περιορισμένη γνώση της αγγλικής θα έμπαινε στον πειρασμό να την μεταφράσει αναγάγοντάς την πίσω στην προφανή ελληνική της ρίζα, αλλά τότε θα κατέληγε με μια μάλλον παράδοξη ταυτολογία: η "iconic image" ως "εικονική εικόνα." Προφανώς, η ταυτολογία θα συσκότιζε το νόημα της φράσης. Μια σαφώς καλύτερη μετάφραση θα ήταν "αντιπροσωπευτική εικόνα", μιας και το "iconic" δε δηλώνει το φυσικό χαρακτήρα μιας αναπαράστασης, αλλά ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό για αυτή (για αυτό και είναι επίθετο). Τι ποιοτικό χαρακτηριστικό έχουν οι φωτογραφικές εικόνες που προέβαλλαν οι Washington Times, το Wired, κλπ; Ότι είναι "αντιπροσωπευτικές", ότι αποτελούν, τρόπον τινά, την πεμπτουσία ενός συμβάντος. Αλλά τότε --κι εδώ αρχίζουμε να αφήνουμε πίσω μας τη μετάφραση-- ποιού ακριβώς πράγματος είναι αντιπροσωπευτικές; Προφανώς, δεν είναι "στατιστικά" αντιπροσωπευτικές, δεν αντιπροσωπεύουν έναν μέσο όρο· αντίθετα, οι "iconic" φωτογραφίες είναι χαρακτηριστικά, εξαιρετικά, δραματικές. Αν αντιπροσωπεύουν λοιπόν κάτι, αν κάτι είναι αντιπροσωπευτικό σ' αυτές, αυτό δεν είναι παρά ο εξαιρετικός χαρακτήρας που, υποτίθεται, αντικατοπτρίζει και την ουσία του ευρύτερου συμβάντος, το "πνεύμα" του.

Αυτό λοιπόν που περιβάλλει τον λόγο περί "iconic images" είναι δύο διαφορετικές κατασκευές της έννοιας της ανα-παράστασης: πρώτον, η οπτική αναπαραγωγή ως τεχνική και πράξη, τεχνολογικά διαμεσολαβημένη στην περίπτωση της φωτογραφίας ή της τηλεοπτικής εικόνας ("image")· και δεύτερον, η εκπροσώπηση ή αντιπροσώπευση μιας ουσίας ή ενός πνεύματος που εμφιλοχωρεί μέσα στο αναπαραστώμενο, η διακόμιση, μέσα από την εικόνα, μιας παρουσίας ("iconic").

Νομίζω ότι θα έβρισκε ελάχιστους διαφωνούντες η πρόταση ότι στην περίπτωση της απεργίας στην Χαλυβουργική δεν υπάρχουν "iconic images." Όχι επειδή τα ΜΜΕ αγνόησαν την απεργία αυτή. Αυτό δεν έχει ολοκληρωτικά επιβάλλει από μόνο του μια λογική της λογοκριτικής εξάλειψης της εικόνας. Δεν είναι ότι δεν γίνεται προσπάθεια να μεταφερθεί μια εικόνα της απεργίας, όπως έγινε για παράδειγμα στο φωτογραφικό αφιέρωμα που αναδημοσίευσα εδώ. Είναι ότι η προσπάθεια αυτή δεν γεννά τίποτε που να μπορεί να χαρακτηριστεί "iconic". Αναλογιστείτε τις συγκεκριμένες φωτογραφίες: μια τετριμμένη  εικόνα της άδειας εισόδου ενός εργοστασίου· δυο εξίσου αδιάφορες εικόνες από την διαδικασία της παραγωγής· ένας εργάτης που κάθεται μπροστά από τεράστιες κουβαρίστρες χάλυβα· λίγες δεκάδες άνθρωποι συγκεντρωμένοι· ένας συνδικαλιστής μιλάει στο μικρόφωνο· οι εργάτες ψηφίζουν δια ανάτασης χειρός· περισσότερες ολιγάνθρωπες, τις περισσότερες φορές, συγκεντρώσεις, μερικά πανό με συνθήματα απαιτήσεων ή συμπαράστασης, βαρέλια που ζεσταίνουν τους ανθρώπους γύρω. Μια φτωχή σε δραματικές εντάσεις, σχεδόν αδιάφορη, συναισθηματικά αλυτρωτική εικόνα.

Όση "τέχνη", απ' την άλλη, κι αν έβαλαν οι συντελεστές του (για μένα εξαιρετικού) ντοκυμαντέρ της Ελληνοφρένειας σε ό,τι αφορά γωνίες λήψης, οπτικό και ηχητικό μοντάζ και φωτισμό στο σύντομο "
Μέρες απεργίας", το αποτέλεσμα δεν διαφοροποιείται από αυτή την παράξενα αποδραματοποιημένη, στερημένη εικονογραφία, αυτή την αδόκητη έκθλιψη της ιδέας ότι υπάρχει "αντιπροσωπευτικότητα" στην οπτική αναπαράσταση: υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν ή διαδηλώνουν, υπάρχουν πλάνα τους παράξενα μοναχικά, όπως αυτό του ακτιβιστή να κάθεται μόνος του στα Προπύλαια, ή του απολυμένου που βγαίνει απ' τη σκηνή του στην αρχή, κι αυτό είναι όλο. 

Τι συμβαίνει με την Χαλυβουργία; Γιατί, αφήνοντας παράμερα την διαφανή ως προς τα κίνητρά της και άρα εύκολα εξηγήσιμη περιφρόνηση των ΜΜΕ στην προοπτική κάλυψής της, εξαιρείται αυτό που συμβαίνει τόσο παράδοξα από τη λογική της εικονικότητας που υποτίθεται ότι αποτελεί το απόλυτο χαρακτηριστικό της "μετανεωτερικής" εποχής (Debord, Baudrillard, κα);

Bertolt Brecht, όπως παρατίθεται στο Alexander Kluge, "Ο κινηματογράφος και η δημόσια σφαίρα" (ή στο Benjamin, "Το έργο τέχνης στην εποχή της μηχανικής αναπαραγωγής"):


Όλο και λιγότερο μπορεί η απλή αντανάκλαση της πραγματικότητας να μάς αποκαλύψει οτιδήποτε για την πραγματικότητα. Μια φωτογραφία των εργοστασίων της Krupp ή της AEG δεν μάς λέει σχεδόν τίποτα για αυτούς τους θεσμικούς χώρους.
Alain Badiou, "Το εργοστάσιο ως συμβαντικός τόπος":
Κάθε μέλος τής κοινωνίας των ιδιωτών παρουσιάζεται, διότι η παρουσίαση αποτελεί καθοριστικό γνώρισµα τής κοινωνικότητας. Αλλά το εργοστάσιο διαχωρίζεται και διακρίνεται από την κοινωνία μέσω περιφράξεων, φυλάκων ασφαλείας, ιεραρχιών, χρονοδιαγραμμάτων εργασίας, δομών εκμηχανοποίησης. Αυτό οφείλεται στο ότι η παραγωγικότητα ως ρυθμιστικός κανόνας τού εργοστασίου διαστέλλεται απόλυτα από την εν γένει κοινωνική παρουσίαση. Η ομοιότητα μεταξύ τού συστήματος βιομηχανικής παραγωγής και τής στρατιωτικής οργάνωσης έχει προ πολλού επισημανθεί. Η βαθύτερη αιτία για αυτό πρέπει να αναζητηθεί στο ότι και στις δύο περιπτώσεις η παρουσίαση ακυρώνεται μέσω τής απλής καταμέτρησης υποκαταστήσιμων μονοσυνόλων. Το ότι ο στρατιώτης είναι πάντοτε αφανής οφείλεται στο ότι έχει καταταγεί στην υπηρεσία τού θανάτου. Ομοίως, η κατάταξη προσωπικού σε βιομηχανικές θέσεις εργασίας συνεπάγεται την κατάταξή τους σε καθεστώς μη παρουσίασης. Από την σκοπιά τού εργοστασίου, ο εργάτης παραμένει εξίσου αφανής.
Θα συνεχίσουμε, τόσο για αυτά τα αποσπάσματα, όσο και για άλλα, εξίσου κρίσιμα για την κατανόηση αυτού που συμβαίνει, σε επόμενη ανάρτηση.

(παραθετω και τα σχολια του
Smirnoff είπε...
  ...πέρα από τα σωστά σχόλια που κάνεις, οφείλουμε να επισημάνουμε πως η απουσία iconic εικόνων από την απεργία των χαλυβουργών οφείλεται και στο γεγονός πως δεν υφίσταται και δεν έχει κατασκευαστεί ψυχική διασύνδεση του γενικού (δαιφημιστικού) κοινού με τους χαλυβουργούς. Η αποτελεσματικότητα της εικόνας εξαρτάται από το κατά πόσο υπάρχει μία στοιχειώδης ταύτιση ανάμεσα στο εικονιζόμενο και σε αυτούς που απευθύνεται. Ή κατά πόσο μπορέι να δημιουργήσει η ίδια η εικόνα αυτή την ταύτιση. Στη περίπτωση των χαλυβουργών, εν αντιθέσει με εκείνη των αγανακτισμένων, αυτή η τάυτιση και άρα η ψυχική διασύνδεση του γενικού κοινού με τους εργάτες εκλίπει: η εργατική ταυτότητα, πόσο μάλλον η βιομηχανική εργατική ταυτότητα έχει αποδιαρθρωθεί πλήρως τα τελευταία χρόνια και έχει απωθηθεί κάτω από μία σειρά άλλες ιδιότητες (του πολίτη, καταναλωτή, Έλληνα κλπ), ακόμη και στους ίδιους τους εργάτες. Τέλος, η εξαφάνιση της απεργίας από τα αστικά μήντια αποσκοπεί (και απορρέει) σε αυτό ακριβώς, την αποφυγή δηλαδή ταύτισης και ενσυναίσθησης των χαλυβουργών με πλατύτερα λαϊκά στρώματα. Αυτή δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα που οφείλει να αναγνωρίσει η ταξική αριστερά και να μη θεωρεί δεδομένη την ύπαρξη ταξικής συνείδησης ή την ανάδυση της ως φυσικό επακόλουθο των οικονομικών αγώνων...
Smirnoff είπε...


Δύο ακόμη παρατηρήσεις. Το "θεαματικό" έχει ως ένα βαθμό τους δικούς του κανόνες λειτουργίας, (οι οποίοι βέβαια δεν είναι ποτέ ανεξάρτητοι από το γενικότερο κοινωνικό πλαίσο) με την έννοια πως υπάγεται στην αναγκαιότητα παραγωγής πρρωτογενών εντυπώσεων και συναισθημάτων. Είναι μία κατεξοχήν επιτελεστική (με την ιδιαίτερη έννοια πως το μέσο είναι το μήνυμα) μορφή επικοινωνίας. Από αυτή την άποψη μπορεί να εξηγηθεί η εστίαση σε εικόνες έντονης συναισθηματικής έντασης, όπως η ηλικιωμένη γυναίκα που τη σέρνουν οι αστυνομικοί ή ο χημικός ψεκασμός των καθισμένων διαηλωτών από το OWS που ανήρτησες. Οι απεργοί χαλυβουργοί, εκτός των άλλων, δεν προσφέρονται για εικόνες με τόσο πλούσιο συμβολισμό...

Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με το κατά πόσο κάποιος εργάτης που βλέπει και ενημερώνεται για την απεργία των χαλυβουργών μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους. Το κατά πόσο δηλαδή η κάθε επαγγελματική ομάδα αναγνωρίζει στους αγώνες των άλλων επεγγελματικών ομάδων, κάτι από τον εαυτό της. Εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο ευχάριστα καθώς ο ανταγωνισμός που καλλιεργεί η κυρίαρχη ιδεολογία ανάμεσα στις διαφορετικές επαγγελματικές ομάδες των υποτελών τάξεων καθώς και το γεγονός πως δεν υπάρχει τίποτα στην ίδια της οικονομική πραγματικότητα των διαφορετικών μερίδων της εργατικής τάξης που να τους ενοποιεί εγγενώς σε ενιαίο σύνολο με κοινά στοιχεία συνείδησης, (μπορούμε αντίθετα να δούμε πως η ίδια η "οικονομική" πραγματικότητα φέρνει αντιμέτωπες τη μία μερίδα εργατών με τις άλλες σε πολλαπλά επίπεδα) αποτρέπει την ανάδυση μίας συλλογικής συνείδησης και κουλτούρας στους κόλπους της εργατικής τάξης. Το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές οι εργάτες μίας επαγγελματικής ομάδας να αντιμετωπίζουν με αδιαφορία ή και ανταγωνιστικά τους αγώνες των εργατών άλλων επαγγελματικών κατηγοριών, ώστεοι αντιστάσεις να παραμένουν κατακερματισμένες.

Αντίθετα, σε αγώνες όπως αυτών των αγανακτισμένων ή του OWS, όπου η ταυτότητα του κινητοποιόύμενου είναι αυτή του πολίτη, του αγνακτισμένου, του 99%, ταυτότητες στις οποίες αναγνωρίζει τον εαυτό της η συντριπτική πλειοψηφία των υποτελών στρωμάτων, η προσχώρηση και η ταύτιση είναι πολύ πιο εύκολες. Το πρόβλημα βέβαια είναι πως αυτές οι ταυτότητες είναι καθολικές μόνο πλασματικά, ως αποτέλεσμα ιδεολογικής και φετιχιστικής μυστικοποίησης μίας πραγματικότητας εκμετάλλευσης, ανισότητας και ανταγωνιστικών συμφερόντων...


Lenin Reloaded: Το χαλυβουργικό μανιφέστο. #2

http://leninreloaded.blogspot.com/2012/01/2.html

Το χαλυβουργικό μανιφέστο. #2

1. Κριτική της ορατότητας: Παραγωγή, αξία, παραγωγικότητα
α. Μπρεχτ και Μαρξ

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με την σύντομη αλλά διάσημη ρήση του Μπρεχτ. Γιατί αποτυγχάνει η φωτογραφία, η "απλή αντανάκλαση της πραγματικότητας" να μας πει οτιδήποτε για το εργοστάσιο ως θεσμικό χώρο; Δεν είναι δυνατό να δοθεί απάντηση στο ερώτημα χωρίς να θυμηθούμε μια κεντρική διάσταση του πιο διάσημου ίσους τμήματος του Κεφαλαίου του Μαρξ, αυτού που αφορά στον "Φετιχισμό του εμπορεύματος" (τόμος 1, κεφάλαιο 1, τμήμα 4). Τι είναι ο φετιχισμός του εμπορεύματος παρά ένα φαινόμενο της απατηλής εμφάνισης (schein), της παροδηγητικής προφάνειας, που καθιστά αόρατο αυτό ακριβώς που είναι πραγματικό;
Το εμπόρευμα εμφανίζεται, με πρώτη ματιά, ως κάτι το πολύ τετριμμένο και εύκολα κατανοητό. Η ανάλυσή του δείχνει ότι, στην πραγματικότητα, είναι κάτι πολύ παράξενο, γεμάτο μεταφυσικές αποχρώσεις και θεολογικές πινελιές. [...] Το εμπόρευμα, λοιπόν, είναι κάτι μυστήριο, απλά επειδή μέσα του ο κοινωνικός χαρακτήρας της ανθρώπινης εργασίας εμφανίζεται ως ένας αντικειμενικός χαρακτήρας που σφραγίζει το προϊόν της εργασίας αυτής· επειδή η σχέση των παραγωγών στο σύνολο της δικής τους εργασίας τούς παρουσιάζεται ως κοινωνική σχέση, η οποία όμως υπάρχει όχι ανάμεσά τους αλλά ανάμεσα στα προϊόντα της εργασίας τους. Αυτός είναι ο λόγος που τα προϊόντα της εργασίας γίνονται εμπορεύματα, κοινωνικά πράγματα των οποίων οι ποιότητες είναι την ίδια στιγμή αντιληπτές και μη αντιληπτές από τις αισθήσεις. Με τον ίδιο τρόπο, το φως από ένα αντικείμενο το αντιλαμβανόμαστε  όχι ως υποκειμενικό ερεθισμό του οπτικού μας νεύρου, αλλά ως αντικειμενική μορφή κάποιου πράγματος πέρα από το ίδιο το μάτι. Όμως, στην πράξη της θέασης υπάρχει, όπως και να 'χει, ένα κυριολεκτικό πέρασμα του φωτός από το ένα πράγμα στο άλλο, από το εξωτερικό αντικείμενο στο μάτι. Υπάρχει μια φυσική σχέση ανάμεσα σε φυσικά πράγματα. Αλλά τα πράγματα με τα εμπορεύματα είναι διαφορετικά. Εκεί, η ύπαρξη των πραγμάτων ως εμπορευμάτων, και η σχέση αξίας ανάμεσα στα προϊόντα της εργασίας που τα σφραγίζει ως εμπορεύματα, δεν έχουν καμία σύνδεση με τις φυσικές τους ιδιότητες και με τις υλικές σχέσεις που πηγάζουν απ' αυτές.Υπάρχει μια ορισμένη σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους που παίρνει, στα δικά τους μάτια, την φανταστική μορφή μιας σχέσης ανάμεσα σε πράγματα. Για να βρούμε λοιπόν μια αναλογία, θα πρέπει να έχουμε πρόσβαση στις νεφελώδεις περιοχές του θρησκευτικού κόσμου. Στον κόσμο αυτό, τα παράγωγα του ανθρώπινου μυαλού εμφανίζονται ως ανεξάρτητα πράγματα με τη δική τους ζωή, και ως πράγματα που εισέρχονται σε σχέσεις το ένα με το άλλο και με το ανθρώπινο είδος. Έτσι γίνεται στον κόσμο των εμπορευμάτων με τα προϊόντα των χεριών του ανθρώπου. Αυτό το ονομάζω φετιχισμό που προσκολλάται στα προϊόντα της εργασίας, απ' τη στιγμή που παράγονται ως εμπορεύματα, και που συνεπώς είναι αδιαχώριστος από την παραγωγή εμπορευμάτων. 
Οι εμφάσεις με πλάγια στοιχεία αρκούν, νομίζω, για να αναδειχθεί τόσο η κεντρικότητα του οπτικού λεξιλογίου στην ανάλυση του χαρακτήρα της εμπορευματικής παραγωγής, όσο και η ουσία του επιχειρήματος, που είναι βέβαια ότι το εμπόρευμα από τη μία αποκαλύπτει τον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας ως "σφραγίδα" κι από την άλλη τον αποκρύπτει, παράγοντας την οφθαλματάτη που θέλει αυτόν τον κοινωνικό χαρακτήρα να βιώνεται ως σχέση όχι ανάμεσα στους παραγωγούς αλλά στα εμπορεύματά τους. Και είναι αυτή η ανάλυση πάνω στη βάση της οποίας ο Μπρεχτ συμπεραίνει ότι το να έχεις οπτική πρόσβαση σε ένα εργοστάσιο (σε μηχανήματα, ανθρώπους και αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους) δεν σου αποκαλύπτει απολύτως τίποτα για το τι είναι παραγωγή και σχέσεις παραγωγής, τι είναι αξία, ή ποιοί είναι οι μηχανισμοί που μετατρέπουν την μυϊκή προσπάθεια σε αξία μέσα σε μια αναπτυγμένη ανταλλακτική οικονομία, ενώ ταυτόχρονα εγγυώνται την άντληση ενός ποσοστού επενδύσιμης υπεραξίας από την μυϊκή αυτή προσπάθεια. 

Για να το πούμε συνοπτικά: το εργοστάσιο είναι ένας προνομιούχος χώρος (προνομιούχος επειδή σ' αυτόν πρωτοσυγκεντρώνεται σε μαζική κλίμακα το μυστηριώδες θέαμα της καπιταλιστικής παραγωγής) της αντίστασης των "μυστηρίων" της πολιτικής οικονομίας στο ορατό, που όπως συμβαίνει συνήθως με τα πράγματα που ξέρουμε ότι βρίσκονται εκεί αλλά δεν μπορούμε να δούμε, τα μετατρέπει ακριβώς σε μυστήρια, τα επενδύει με "θεολογικές πινελιές" και "μεταφυσικές αποχρώσεις". 

Να ένας πρώτος λόγος που η απεργία στην Χαλυβουργική δεν παράγει "iconic images." Αφορά το γεγονός ότι το εργοστάσιο είναι, κατά τη διάρκεια της ίδιας της λειτουργίας του, ένα είδος έμπρακτης κριτικής της επάρκειας της εικόνας, της αντανάκλασης της πραγματικότητας, για την κατανόηση της ίδιας της πραγματικότητας. Αυτή είναι η πρώτη θέση του Χαλυβουργικού μανιφέστου.


Lenin Reloaded: Το χαλυβουργικό μανιφέστο. #3

http://leninreloaded.blogspot.com/2012/01/3.html

ο χαλυβουργικό μανιφέστο. #3

β. Badiou

Ας περάσουμε τώρα στο δεύτερο απόσπασμα, από το "Εργοστάσιο ως συμβαντικός τόπος" του Badiou. Η θέση του Badiou αφορά την τάξη της "κοινωνικο-ιστορικής παρουσίασης" και είναι η εξής: από τη σκοπιά του κράτους, αν και το εργοστάσιο "μετράει-ως-ένα" νοούμενο ως "χώρος των εργατών", οι ίδιοι οι εργάτες δεν αποτελούν υποσύνολο και δεν υπόκεινται στην καταμέτρηση, καθώς δεν είναι τίποτε άλλο από υποκαταστάσιμες μονάδες "εργατικής" ή "παραγωγικής" δύναμης. Όπως αναφέρεται στο απόσπασμα που παραθέσαμε, η απόλυτη υποκαταστασιμότητα του εργάτη νοουμένου ως απλώς μονάδα παραγωγικής δύναμης (και όχι ως μοναδικού ατόμου με την μοναδική του ιστορία, σχέσεις, κλπ) σημαίνει πως η "παρουσίαση ακυρώνεται μέσω τής απλής καταμέτρησης υποκαταστήσιμων μονοσυνόλων" όπως συμβαίνει για το κράτος και για τον στρατιώτη, που είναι κατά βάση πάντα "άγνωστος", ένα στατιστικό δείγμα "στην υπηρεσία του θανάτου" και όχι ένα μοναδικό ή αναντικατάστατο πρόσωπο. Αλλά και από τη σκοπιά της συλλογικής τους (συνδικαλιστικής) εκπροσώπησης, η οποία συνίσταται στην ανα-παράσταση των αιτημάτων τους, οι εργάτες δεν παρουσιάζονται, καθώς "η παρουσίαση δεν αποτελεί αναγκαστική απόρροια τής αναπαράστασης, εφόσον θα υπάρχουν πάντοτε υποσύνολα [αναγκών, για παράδειγμα, που δεν μπορούν να μεταφραστούν σε οικονομικά αιτήματα] τα οποία δεν θα έχουν συγχρόνως και την ιδιότητα τού στοιχείου, ακριβώς λόγω τού υπερβάλλοντος τής σχέσεως υπαγωγής έναντι τής απλής παρουσίασης."

Θέση δεύτερη, λοιπόν: υπό "κανονικές συνθήκες", ο εργάτης ως μοναδικό υποκείμενο είναι αόρατος τόσο απ' τη σκοπιά του κράτους όσο και από αυτή της θεσμικής του αναπαράστασης μέσα από παγιωμένους θεσμούς συλλογικής εκπροσώπησης. 

Την κατάσταση αυτή έρχεται να επιτείνει με χωρικούς όρους η απόσταση του εργοστασίου από την κοινωνία, ο καθορισμός του ως κοινωνικής "ετεροτοπίας" (Foucault) μέσω --για να επιστρέψουμε στο απόσπασμα που παραθέσαμε-- "περιφράξεων, φυλάκων ασφαλείας, ιεραρχιών, χρονοδιαγραμμάτων εργασίας, δομών εκμηχανοποίησης."

Θέση τρίτη:
υπό "κανονικές συνθήκες", το εργοστάσιο είναι ένας χώρος απεκδυμένος από το αναγνωρίσιμα "κοινωνικό", εξόριστος από την "κοινωνία" ως αναπαραστάσιμο σύνολο ταυτοτήτων, πρακτικών, τεχνικών και μέσων συνεύρεσης, σύγκρουσης, και διαπραγμάτευσης. 

Στο ίδιο κείμενο, ο Badiou αναδεικνύει το γεγονός ότι υπό "κανονικές συνθήκες", υπό το "κράτος της κατάστασης" (
state of the situation) δηλαδή,  το εργοστάσιο είναι επίσης ένας χώρος θεμελιωδώς "αποπολιτικοποιημένος", ακόμα και ασύμβατος με την πολιτική διάσταση, τουλάχιστον εφόσον αυτό γύρω από το οποίο οργανώνεται η "φυσιολογική" δραστηριότητα του εργοστασίου είναι η "παραγωγικότητα":

Η ιδέα αυτή καθαυτή τής πολιτικής ικανότητας των εργατών αντιβαίνει στην ουσία τού εργοστασίου. Το εργοστάσιο είναι κατ’ ουσίαν χώρος μη πολιτικός, ανεξαρτήτως τού αν οι εργάτες του έχουν πολιτικοποιηθεί ή όχι. Και αυτό γιατί το καθεστώς τής παραγωγικότητας βρίσκεται σε πλήρη και απόλυτη αντίφαση με την πολιτική. Η πολιτική είναι το ακριβώς αντίθετο τής βιομηχανικής εργασίας, διότι συνιστά η ίδια μορφή εργασίας, μια εξευγενισμένη δημιουργική παραγωγή που απαιτεί τη διακοπή κάθε άλλης εργασίας. 
Θέση τέταρτη: Όσο το εργοστάσιο εργάζεται, όσο η λειτουργία του παραμένει αρμονικά δεμένη με την αρχιτεκτονική, μηχανική, και λειτουργική του φύση, αυτό που παράγει είναι η ίδια η άρνηση της πολιτικής, δηλαδή η άρνηση της εργασίας της παρουσίασης, της εμφάνισης υποκειμένων σε ένα χώρο όπου σφυρηλατούνται οι όροι της συλλογικής ύπαρξης. Νοούμενο ως μονοσύνολο (ως σύνολο που μετράει-ως-ένα), το εργοστάσιο και οι εργάτες του εξαιρούνται από την πολιτική τάξη, και άρα από την τάξη της παράστασης.

Το χαλυβουργικό μανιφέστο. #4

2. Αντι-φαινομενολογία της απεργίας
Τι είναι η απεργία σε ένα εργοστάσιο; Είναι, στο πιο προφανές και άμεσο επίπεδο, μια άρνηση της φύσης του εργοστασίου ως περιφραγμένου και ιεραρχημένου χώρου εξ ολοκλήρου αφιερωμένου στην παραγωγή και την παραγωγικότητα. Είδαμε όμως ότι όντας τέτοιου είδους χώρος, το εργοστάσιο είναι επίσης ένας χώρος άρνησης της πολιτικής. Θέση πέμπτη: Η απεργία είναι μια άρνηση της άρνησης της πολιτικής, και συνεπώς μια άρνηση της άρνησης της παράστασης του εργάτη που προϋποθέτει η "φυσιολογική" εργασία του εργοστασίου.

Πώς εκδηλώνεται φαινομενολογικά αυτή η άρνηση της άρνησης της πολιτικής παράστασης; Και πιο συγκεκριμένα, ποιά είναι η σχέση της με την αναπαραστατική τάξη, με την εικόνα και την εικονογραφία; 

Θέση έκτη: Το εργοστάσιο σε απεργία παράγει αντι-αναπαραστάσεις, αντι-εικόνες, και είναι ακριβώς σε αυτές τις αντι-αναπαραστάσεις που η πολιτική παράσταση του εργάτη ως μονάδας μπορεί να λάβει χώρα. 

Τι εννοούμε; Εννοούμε το εξής: ως πολιτική πράξη, η απεργία δεν εισάγει τον εργάτη αδιαφοροποίητα μαζί με τις άλλες ταυτότητες ή συλλογικότητες της "κοινωνίας" σε μια αδιαφοροποίητη αναπαραστατική τάξη. Ο αποκλεισμός του εργάτη από την αναπαράσταση δεν αίρεται μέσα από την ενσωμάτωσή του, χωρίς ίχνος διαφοράς, στην τάξη αυτή. Ο εργάτης αποκτά πολιτική οντότητα μέσα από την αφαίρεσή του από αυτό που τον ορίζει, τόσο από τη σκοπιά του κράτους, όσο και από την σκοπιά της συλλογικής του εκπροσώπησης, του γεγονότος δηλαδή της εργασίας του. Ένας εργάτης που δεν εργάζεται, όπως και ένα εργοστάσιο που δεν παράγει, δεν μπορούν να ενταχθούν μέσα σε μια λογική της ανα-παράστασης, πόσο μάλλον της "δραματικής", "αντιπροσωπευτικής" αναπαράστασης του "iconic image". "Δεν υπάρχει τίποτα να δεις" σε μια εργοστασιακή απεργία, στην εικόνα ανθρώπων που κανονικά έπρεπε να βρίσκονται μέσα στο εργοστάσιο και να εργάζονται να βρίσκονται έξω από το εργοστάσιο και να συζητούν ή να πίνουν καφέ ή να κάθονται. Η εικόνα της απεργίας είναι εικόνα μιας διπλής άρνησης, τόσο με την έννοια που ήδη αναφέραμε, όσο και επειδή ο εργάτης που απεργεί αρνείται την άρνηση της ανθρώπινής του υπόστασης που ήδη πάντοτε εξυπακούεται από την κατασκευή του ως εργάτη, ως υποκαταστάσιμης μονάδας εργατικής δύναμης, ανώνυμης, βιογραφικά αδιάφορης, χωρίς παρελθόν ή μέλλον. 

Θέση έβδομη: Η εργοστασιακή απεργία, μη όντας τίποτε άλλο παρά η αυτο-υφαίρεση του προλεταριακού "μηδέν" από την ολοσχερή του έκθλιψη ή αφανισμό --στοιχεία που αποτελούν προϋποθέσεις της λειτουργίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής-- δεν παράγει αναπαραστάσιμο θέαμα. Θέαμα μπορεί να παράξει η "βία εναντίον πολιτών" των "iconic images" που αναφέραμε στην εισαγωγή, ακριβώς επειδή οι "πολίτες" δεν νοούνται ως "μηδέν" εξ αρχής, αλλά ως οργανικά κομμάτια μιας "κοινωνίας", η οποία βλέπει σ' αυτούς την αντανάκλασή της. 

Μπορούμε ήδη να κατανοήσουμε εδώ την προβληματική φύση της αφομοίωσης της απεργίας στην Χαλυβουργική με απεργίες όπως αυτές στα ΜΜΕ. Στην δεύτερη περίπτωση, η απεργία αφορά τον ίδιο τον μηχανισμό αναπαράστασης και δεν μπορεί να εκφραστεί παρά με περισσότερες αναπαραστάσεις: απολυμένοι δημοσιογράφοι που γράφουν κείμενα εναντίον των πρώην εργοδοτών τους σε άλλα μηντιακά μέσα, αποκαλύψεις, κατάληψη σταθμών, μηνύματα κατά την ώρα της εκπομπής, κλπ. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που εμπλέκεται είναι αναπαραστάσεις εναντίον αναπαραστάσεων, και όχι, όπως συμβαίνει στην Χαλυβουργική, μια εγγενής αποκαθήλωση της ίδιας της διαδικασίας αναπαράστασης, που στην "φυσιολογική" της λειτουργία καταδικάζει τον εργάτη στην μόνιμη, "δομική" αφάνεια. 

Η υπογράμμιση της μόνιμης κατάστασης αφάνειας που δεν αναιρείται από μια ένταξη, μέσω της απεργίας, στη γνωστή μετανεωτερική λογική του "όλα είναι εικόνα", είναι επιπρόσθετα σημαντική στα πλαίσια της αντίληψης περί ιστορικής εξαφάνισης της εργατικής τάξης. Στην μόνιμη επωδό ότι "δεν υπάρχει πια εργατική τάξη" δεν θα πρέπει να παραμελήσουμε να θυμήσουμε ότι, ανεξάρτητα από τις όποιες δομικές, χωρικές και δημογραφικές αλλαγές που έχει αποφέρει η "αποβιομηχάνιση", η "εργατική τάξη" ήταν πάντα συνώνυμη της εξαφάνισης του εργάτη ως μονάδας στα πλαίσια της αναπαραστατικής τάξης της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας. Το να είσαι εργάτης σε μια τέτοια κοινωνία σημαίνει να μην φαίνεσαι, να μην είσαι αναπαραστάσιμος ως μονάδα. Αυτή είναι η όγδοη θέση του χαλυβουργικού μανιφέστου.

Η ένατη θέση αφορά τον ψευδή χαρακτήρα της μετανεωτερικής κριτικής στον Μαρξισμό ως "νοσταλγίας για την εργατική τάξη." Όλη η παραπάνω ανάλυση αναδεικνύει το γεγονός ότι αν η νοσταλγία αφορά αναπόφευκτα την επιθυμία για παρουσία, και αν η παρουσία υποδηλώνει πληρότητα ή ολότητα, δεν υπάρχει τίποτα στην μαρξιστική αναφορά στην εργατική τάξη που να αφορά μια τέτοια μεταφυσική της παρουσίας: αντίθετα, η μαρξιστική αναφορά στην εργατική τάξη είναι αναφορά σε ένα αδιόρατο ίχνος, σε μια οντότητα που διαφεύγει πάντοτε από την τάξη του αναπαραστώμενου, που δεν μπορεί να ιδωθεί, που δεν είναι τίποτα παρά μια διακοπή της παντοδυναμίας του βλέμματος. "Νοσταλγία για την παρουσία", αντίθετα, προδίδουν ακριβώς αυτοί που εγκαλούν τον μαρξισμό για μεταφυσική αφέλεια, ανακαλύπτοντας διαρκώς την αδιαμεσολάβητη παρουσία της "γενικής βούλησης", του "πλήθους", του "99%", κλπ σε σκηνογραφίες αυτο-αναπαράστασης, φετιχοποιώντας τις αυτο-αναπαραστάσεις αυτές ως συνώνυμες μιας  διαφανούς, πρόδηλης, άμεσης παρουσίας της υποτιθέμενης "λαϊκής θέλησης". Μόνο μέσα από μια αντιμετάθεση και αντιστροφή της πραγματικότητας άξια του όρου "ιδεολογία" καταφέρνουν οι θιασώτες της εκτυφλωτικής αμεσότητας να πείσουν τον εαυτό τους ότι τα θύματα νοσταλγικής αφέλειας είναι αυτοί ακριβώς που ανθίστανται στην "λαϊκοδημοκρατική" ρητορική της αδιαμεσολάβητης και αναπαραστάσιμης παρουσίας.

Το χαλυβουργικό μανιφέστο. #6

 
4. Τι να κάνουμε;


Σε αντίθεση, λοιπόν, με τους συντρόφους που καλούν τα ΜΜΕ να "δείξουν" --να προβάλλουν-- την απεργία, εμείς θα ισχυριστούμε ότι αυτό δεν είναι απλώς ανεπιθύμητο αλλά και αδύνατο: δεν υπάρχει τίποτε για να δείξουν, γιατί η αφαίρεση ενός υποκειμένου από την δομικά εγγυημένη του ανυπαρξία μέσα στο κοινωνικό σύνολο δεν παράγει θέαμα, δεν ανήκει στην τάξη των συμβολικών αναπαραστάσεων. 

Θέση ενδέκατη: Η αφαίρεση του εργάτη από την ίδια του την αορατότητα ή εξάλειψη αποτελεί ρήγμα στη συνοχή της συμβολικής τάξης, και συνεπώς αποτυπώνει το ίχνος ενός Πραγματικού.

Φυσικά, το Πραγματικό μπορεί να νοηθεί μόνο ως ρήγμα, μόνο ως στιγμιαία ή εφήμερη διακοπή της "φυσικής" εργασίας της συμβολικής τάξης. Δεν έχουμε χαθεί στις αφαιρέσεις της ψυχανάλυσης παρατηρώντας κάτι τέτοιο: μια τυχόν "ικανοποίηση" των αιτημάτων θα δώσει τέλος στην απεργία και θα εξαναγκάσει έτσι τους εργάτες να επιστρέψουν στην "φυσιολογική" τους εξαφάνιση μέσα στον θεμελιωδώς αντιπολιτικό τόπο του εργοστασίου. Η "νίκη" θα έχει έτσι ένα ανεξάλειπτο ποσοστό ήττας, στον βαθμό που θα επιτρέψει την επανασυγκόλληση της συμβολικής τάξης την οποία προς το παρόν εξακολουθεί να ρηγματώνει.

Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Τι είδους νίκη θα μπορούσε να υπάρξει η οποία να μην αναπαραγάγει, ουσιαστικά, τα συστατικά της ήττας μιας και, για να επιστρέψουμε στιγμιαία στον Μαρξ, η διόρθωση μιας "επιμέρους" αδικίας (πχ των απολύσεων) δεν κάνει τίποτα για να διορθώσει την "αδικία καθ' εαυτή", την αδικία του απόλυτου διαχωρισμού της διανοητικής από την χειρωνακτική εργασία που καταδικάζει τον εργάτη σε μια ζωή εξοντωτικής εργασίας με ελάχιστες απολαβές και αποκλεισμό από τη ζωή του πνεύματος που τού ανήκει, ως άνθρωπο, στον ίδιο ακριβώς βαθμό που ανήκει και σε κάθε άλλο άνθρωπο;

Θα ήταν απαραίτητο για τον σκοπό αυτό η απεργία να αποκτήσει καθολικότητα, να εξελιχθεί σε γενική απεργία. Θα ήταν απαραίτητο, για να το πούμε όσο παραστατικά γίνεται, το "ρήγμα" στη συμβολική τάξη να μεγαλώσει τόσο πολύ που η ίδια η συμβολική τάξη να καταρρεύσει, αδυνατώντας να βρει οποιονδήποτε τρόπο να το επανασυγκολλήσει. Αυτή είναι η δωδέκατή μας θέση.

Στην διαδικασία όμως αναζήτησης ενός τρόπου καθολικοποίησης της απεργίας, εκ βάθρων καταστροφής της συμβολικής καπιταλιστικής τάξης, δεν είναι εφικτό να μείνουμε στο ρήγμα του Πραγματικού, καθώς αυτό παρεμποδίζει οποιαδήποτε συμβολοποίηση και η συμβολοποίηση είναι απαραίτητη για τις διαδικασίες πολιτικής ταύτισης. Αυτό είναι το σημείο όπου οι κόκκινες σημαίες και οι επικλήσεις των προγόνων εργατών αναλαμβάνουν το δικό τους έργο: να δώσουν μια νέα συμβολική έκφραση στην κατάσταση, χτίζοντας πάνω στο ρήγμα που ανοίγει η απεργία· να επιτρέψουν, δηλαδή, την υποκειμενική αγκύρωση σε μια νέα συμβολική τάξη. Οι αναπαραστάσεις του ηρωϊκού εργάτη στην προλεταριακή εικονογραφία --αντικείμενο συστηματικής γελοιοποίησης από την αστική κουλτούρα-- έχουν αυτόν ακριβώς τον ρόλο: να αγκυρώσουν ένα αβάσταχτο Πραγματικό πίσω σε μια θετικού περιεχομένου συμβολική αναπαράσταση. Φυσικά, η μνημειοποίηση του εργάτη στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού λειτούργησε σε σημαντικό βαθμό ως μέσο εξαφάνισης του ζητήματος που τίθεται από την θέση του εργάτη ως κενού μέσα στο κράτος της κατάστασης, και η εξαφάνιση αυτή δεν συνδέεται τυχαία με το γεγονός ότι ακόμα και σε αυτές τις κοινωνίες δεν επιλύθηκε ποτέ η αντίφαση ανάμεσα στην χειρωνακτική και την διανοητική εργασία, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την μετάφρασή της σε μια αντίφαση ανάμεσα σε απλούς εργαζόμενους και κομματικούς γραφειοκράτες. Υπάρχουν λοιπόν φυσικά πάντοτε κίνδυνοι σ' αυτή τη διαδικασία "χτισίματος" μιας νέας συμβολικής τάξης πάνω στο αρχικό ρήγμα που προκλήθηκε στην προηγούμενη συμβολική τάξη. Αλλά ταυτόχρονα, η διαδικασία διεύρυνσης του ρήγματος στην κυρίαρχη συμβολική τάξη συνοδεύεται πάντα από την προσπάθεια υποκατάστασής της με μια άλλη συμβολική τάξη. Αυτή είναι η δέκατη τρίτη και τελευταία μας θέση.

Από τη δική μας σκοπιά, αυτή μιας θνήσκουσας καπιταλιστικής κοινωνίας, τα προβλήματα που τίθενται από το πέρασμα απ' το Συμβολικό στο Πραγματικό και από εκεί σε ένα νέο Συμβολικό παραμένουν απόμακρα. Οι πρακτικές προτεραιότητες του αγώνα μας είναι πολύ πιο στοιχειώδεις. Το ζητούμενο σε πρώτη φάση δεν μπορεί να είναι άλλο από τη διάνοιξη του ρήγματος, όπως θα προκύψει για παράδειγμα αν μια σειρά πληθυσμιακών ομάδων, με προεξέχουσα την εκτεταμένη άλλη εκείνη ομάδα που "δεν εργάζεται", τους ανέργους, δει στην αντι-εικόνα της απεργίας της Χαλυβουργίας τη βάση μιας ταύτισης που γίνεται εφικτή στην από κοινού έκθεση στο "χείλος του κενού."

Με τη σειρά της, όμως, η διάνοιξη αυτού του ρήγματος, που είναι ταυτόχρονα και υλοποίηση ενός ρήγματος με την αστική και αστικά προσανατολισμένη μικροαστική τάξη, προϋποθέτει την στοιχειώδη ανάδειξή τού ρήγματος ως τέτοιου, την επιμονή στο ότι ένα ρήγμα, και η δυνατότητα για μια διεύρυνση αυτού του ρήγματος έχει δημιουργηθεί. Αυτό το πολύ προκαταρκτικό καθήκον προσπάθησα να υπηρετήσω στο χαλυβουργικό μανιφέστο.
επισης δειτε το
 αναδημοσιευω εδω απο το

Dies brumalis

ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

   Στην ΕΤ3, στην εκπομπή «Ατέλειωτο Κονσέρτο» την Κυριακή το  βράδυ μεταδόθηκε το «Πάρτυ στη Βουλιαγμένη» του Λ. Κηλαηδόνη του σωτηρίου έτους 1983. Εκείνο το πάρτι σηματοδότησε στα πολιτιστικά δρώμενα της εποχής την υποχώρηση της πολιτικοποίησης, που σημάδεψε την πρώτη μεταπολιτευτική δεκαετία. Παρακολουθώντας το σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, μπορεί να  αναγνωρίσει   κανείς  κάποια δείγματα αυτού που βιώνουμε σήμερα. Φαίνεται σαν  η μακαριότητα, που κυριάρχησε  την τελευταία εικοσαετία  στον ισοπεδωτικό καταναλωτικό προοδευτισμό μας, να εμφανίζεται για πρώτη φορά έτσι απενοχοποιημένα    σ’  εκείνο το πάρτι.
      Δυο χρόνια μετά την άνοδο στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ, μια κοινωνία αισιόδοξη, με την πλειονότητα των πολιτών να πιστεύει στις εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης,  που ετοιμάζεται για την  αναρρίχησή της  στη  μεσαία τάξη και  δυναμικά  καταλαμβάνει πρώτο τραπέζι πίστα στην κοινωνική ανέλιξη, δείχνει, τριάντα χρόνια μετά ,  μέσα από τις οθόνες μας ανέμελα να διασκεδάζει με «εναλλακτικούς» τρόπους,  εκείνο το βραδινό με την πανσέληνο.
       Με την άνοδο  του ΠΑΣΟΚ η μισή Ελλάδα του πολιτικού περιθωρίου αισθάνεται πως  κυριαρχεί και  οι αριστερές ιδέες, που με τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης είχαν αποκτήσει μια ασυναγώνιστη ηθική νομιμοποίηση και μια πνευματική επιρροή «κατακτούν» την εξουσία.  Αντιμέτωπη με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων της εποχής η λέξη Αλλαγή του ΠΑΣΟΚ γίνεται μια θετική μεθυστική έννοια. Βιώναμε καθυστερημένα αιτήματα του  Μάη του 68. Ταυτίζαμε την κριτική  στο σύστημα με την επανάσταση και την προσωπική απελευθέρωση σαν τρεις διαφορετικούς τρόπους να κάνει κανείς το ίδιο πράγμα, περνώντας από τη θεωρία  στην πράξη και αντιστρόφως. Αφού χρησιμοποιήθηκε ο εμφύλιος και ο αγώνας της αριστεράς για την αξιοπιστία του εκλογικού αγώνα του ΠΑΣΟΚ, μετά ήλθε και η ώρα της «συμφιλίωσης» και της … απόστασης. Το ΠΑΣΟΚ αρνείται πια την αναγκαιότητα της φάσης του επαναστατικού αλληλοσπαραγμού,  ευαγγελίζεται την ευτυχία που θα πραγματοποιηθεί  προοδευτικά υπό την αιγίδα του, με τη βοήθεια  μιας προωθημένης φιλελεύθερης διανόησης και τέχνης.
      Αρχίζει να διαμορφώνεται η ιδεολογία από τα ξεφτίδια της αριστεράς, με επιδέξια συναρμολόγηση είναι αλήθεια,  που θα κυριαρχήσει όλα τα χρόνια μέχρι το μνημόνιο. Αλλη μαγική λέξη και η απελευθέρωση η… ατομική. Ενάντια στην αστική ηθική, ενάντια στο κεφάλαιο, ενάντια στον ιμπεριαλισμό… όλα εξυπηρετούν το ίδιο σύστημα, είναι μια ενότητα. Το κακό είναι ένα. Έτσι είναι εύκολο να γίνεται χρήση μεταφορών: παλεύοντας κανείς ενάντια στην  υποκριτική αστική ηθική συγχρόνως συμμαχεί και  με όσους αγωνίζονται ενάντια  στον ιμπεριαλισμό. Η αναστρεψιμότητα   αξιών και προσπαθειών  είναι κινητήρια αρχή για την ιδεολογία της απελευθέρωσης, γιατί επιτρέπει τη συμμετοχή σε μεγάλους αγώνες  χωρίς σημαντική διακινδύνευση. Ο ασκητισμός του επαναστάτη στην εποχή της χούντας δίνει τώρα τη θέση του στη βούληση για απρόσκοπτες απολαύσεις. Ο μικροαστικός ηδονισμός κρύβεται πίσω από την επιθυμία  για ριζική αλλαγή. Η συμμετοχή σε ένα πάρτι σαν αυτό της Βουλιαγμένης επιδιώκει να αποκαλύψει την  αυθεντικότητα, τον  αυθορμητισμό της έκφρασης που ανάγονται σε κριτήρια.  Αυτό που έχει σημασία είναι να καλείται ο καθένας να ανακαλύπτει τον εαυτό του και  να τον κάνει γνωστό στους άλλους.  Σ΄ αυτό το πάρτυ άλλοι παρακολουθούν ντυμένοι, άλλοι χορεύουν, άλλοι κολυμπούν στη θάλασσα. Συμβολίζει την ελευθερία που πρέπει να αναχθεί σε θέαμα.
     Ετσι κάπως ξεκινά η εμφάνιση ομάδων,  με εφήμερες  κοινωνικές  μορφές,  που καθορίζονται περισσότερο από τα κοινωνικά στυλ και τις μόδες παρά από συμπεριφορές συνδεδεμένες με την κοινωνική τάξη,  και η  αυξανόμενη  μέριμνα για την ιδιωτική σφαίρα… εφόσον  εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά. Με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ένα μεγάλο τμήμα του λαού  πίστεψε ότι δίνεται καίριο πλήγμα(!) στον ιμπεριαλισμό,  άρα το μόνο που μένει να καταπολεμήσουμε είναι η  μοναξιά. Μια καλή αρχή γι’ αυτό ήταν το πάρτι στη Βουλιαγμένη …

28 σχόλια:

ο κυριος αμ είπε...

Μα γιατί δεν τα λέτε με απλά λόγια ; Ειλικρινά ρωτώ , γιατί ;
Δηλαδή , ένας απλός άνθρωπος , χειρονάκτης και με μόνο τις εγκύκλιες γνώσεις , δεν πρέπει να καταλαβαίνει τι θέλετε να πείτε ;
Με όλο τον σεβασμό
αλέκος

Νοσφεράτος είπε...

φιλε δεν ειμαι αρμοδιος να απαντησω.Το κειμενο -οπως βλέπεις -ειναι αναδημοσιευση..
παντως μερικά πραγματα Δεν λεγονται με πολύ απλά λόγια. Θα πρεπει και ο αναγνωστης να προσπαθησει.
-ελπίζω να γινει περισσοτερο κατανοητο με την εξελιξη της συζητησης.. Θα ακολουθησουν κιαλλα
- Το μεγαλο ερωτη,α π[ου γεννιεται και σε μένα : Γιατί - ενω υποτιθεται ολη η Ελλάδα ειναι ..αγανακτισμένη - για τους αγωνες των εργατων της Χαλυβουργικής παρατηρειται Μουγγα; Ακρα του ταφου σιωπή;
Ειναι απωθηση; ειναι οπως λεει ο Σμυρνοφ αδυναμια ταυτισης; Δεν ειναι Ιν η εργατική ταξη; Κατι αλλο;
κατσε να δουμε

με ολο το σεβασμο επισης

ο κυριος αμ είπε...

Έχετε δίκιο , ίσως , σε κάποιο βαθμό , να μην είστε αρμόδιος να απαντήσετε , αλλά σκέφτηκα πως επειδή το αναπαράγατε , γι' αυτό . Όπως και να έχει , μιας και προέκυψε η αργία των "φώτων" , θα το μελετήσω , σας το υπόσχομαι .
Ωστόσο , στο τελευταίο σας ερώτημα , θα κάνω μια προσπάθεια να απαντήσω , στον Σμυρνοφ (συγγνώμη αλλά δεν τον ξέρω) .
Συμβαίνει το εξής : Καταναλώνουμε βιομηχανικά προϊόντα , είτε είναι τρόφιμα , είτε οτιδήποτε και αγνοούμε παντελώς , το πόσες "βουρδουλιές" ή το πόσους "ραβδισμούς" , "έφαγε" στην πλάτη του ο εργάτης για να το φτιάξει . Αγοράζουμε ένα σπίτι και ίσως αγνοούμε , ότι ο εργολάβος , κατάκλεψε τον χτίστη ή τον σοβατζή , παίρνουμε ένα μπλουζάκι και δεν ξέρουμε ότι ο πλεκτάς , έχει απλήρωτη την ρελιάστρα . Δηλαδή , για να γίνω κατανοητός και βέβαια , μην νομίζετε ότι απευθ[υνομαι σε σας προσωπικά , δεν έχουμε ιδέα κάτω από ποιές συνθήκες , εργάζετε η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών και των χαλυβουργών . Υπάρχει μια γενική γνώση για το τι είναι εργάτης , πως είναι , που ζει , τι τρώει , αν μυρίζει , ναι μην σας φαίνετε περίεργο . Τον εργάτη , πολλοί , ακόμα και συνδικαλιστές (από ομοσπονδία και πανω) τον ξέρουν μόνο στα χαρτιά ή σαν εικόνα . Γι αυτό υπάρχει και η σχετική μούγγα .
Ίσως , θα πρέπει , κάποια στιγμή , δεν ξέρω πως θα μπορούσε να γίνει , να γίνουν "εκπαιδευτικές " εκδρομές , σε κάποιους χώρους εργασίας , για να δουν και οι άλλοι εργαζόμενοι , η εργατική αριστοκρατία ή η διανόηση ας πούμε , τι είανι τέλος πάντων , πως είναι αυτοί οι εργάτες , γιατί , οι μεγάλοι θεωρητικοί καλά τα έγραψαν , αλλά δεν είχαν φωτογραφίες στα κείμενα τους , καταλάβατε ;
Μια γνώμη είπα , ίσως και να μην την διατύπωσα και σωστά , εργάτης είμαι , δώστε τόπο στην οργή .
Μ' αρέσει όμως το θέμα που πιάσατε , μακάρι να δω κι άλλους να λένε .
καλό βράδυ
αλέκος

Νοσφεράτος είπε...

Μια γνώμη είπα , ίσως και να μην την διατύπωσα και σωστά , εργάτης είμαι , δώστε τόπο στην οργή .''

αγαπητφιλε οχι μόνο δεν υφισταται ..οργή αλλά αντιθετως μεγαλη συμπαθεια ..Εχετε δικιο για οσα λέτε ... Επιλεον ειστε και ευγενής (κατι που ..σπανιζει γιατι στο διαδικτυο τελευταιως ..η ευγενεια στον σχολιασμό θεωριται ..''αστικο καταλοιπο..'')


Ειστε απολύτως καλοδεχουμενος στο μπλογκ μου να σχολιαζετε οσο θελετεΚαλή χρονια και καλές αντοχές οπως λέμε για το 2012..

ο κύριος "αμ" είπε...

Επανήλθα ...
Απ' το πρωί διαβάζω και ξαναδιαβάζω , όλο το γραπτό , προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω τα γραφόμενα . Είναι δύσκολο και το καταλαβαίνεται κι ευχαριστώ . Μόλις τώρα , είδα και το βίντεο , της ομάδας "ελληνοφρένεια" , που δεν το είχα δει και θα συμφωνήσω με την παρατήρηση , που υπάρχει στο γραπτό , απόλυτα ! Πρόσεξατε τι λέει ο "πρωταγωνιστής" στο τέλος ; "όσοι πιστοί , προσέλθετε , αυθεντικά πιστοί όμως..."
Νομίζω εκεί θα πρέπει να αναζητήσουμε την αλήθεια σ' αυτό που όλους μας βασανίζει .
Προ ημερών κι όταν η απεργία διένυε ήδη την 48η μέρα , έλαβα μία πρόσκληση , για να παρακολουθήσω τις εργασίες κάποιας συνάντησης , φορέων της αριστεράς , με θέμα την ενότητα κλπ κλπ . Την επέστρεψα με απέχθεια , όχι γιατί δεν με ενδιαφέρει το θέμα , αλλά γιατί θεώρησα , απείρως σημαντικότερο , να βρεθώ στο χώρο των απεργών , παρά να αναλωθώ σε ατέρμονες φιλοσοφικές συζητήσεις και άλλα τέτοια συγκινητικά . "Παρέσυρα" κι άλλους μαζί μου , που το πιο ενδιαφέρον για μένα , ήταν πως οι "άλλοι" , φίλοι μεν , αλλά όχι εργάτες . Ίσως , εκείνο το απόγευμα , να ήταν η πρώτη φορά που διάβαιναν πόρτα εργοστασίου . Που θέλω να καταλήξω , επειδή φοβάμαι πως το "τραβάω" .
Οι αγώνες των εργατών , αλλά και όχι μόνο αυτοί , η "κοινωνία" των εργοστασίων , είναι και παραμένει κλεισμένη , πίσω από τα κάγκελα ή τα συρματοπλέγματα τους και δεν είναι τυχαίο . Κάποιες προσπάθειες που γίνονται , ώστε η "ζωή" στις φάμπρικες , να γίνετε γνωστή έξω από αυτές , μάλλον σκοντάφτουν σε νοοτροπίες και αντιλήψεις , που ενώ τις βλέπω , τις ζω , δεν μπορώ να σας τις περιγράψω . Ο εργάτης , αντιμετωπίζετε , σαν ένα θεώρημα και τίποτα άλλο . Παλιά , πολύ παλιά , τον εργάτη , τον ξεχώριζες από πολύ μακριά . Από το ντύσιμο , από την συμπεριφορά , από τα μέρη που σύχναζε , από τον τρόπο που διασκέδαζε και πολλά άλλα . Στην πορεία του χρόνου , έγινε προσπάθεια , να αλλοιωθεί αυτή η εικόνα , για ευνόητους λόγους και πέτυχε . Η ουσία όμως παρέμεινε ίδια . Πάντα θα υπάρχει ο εργάτης και πάντα θα υπάρχει ο υπάλληλος ή αν θέλετε ο αριστοκράτης εργαζόμενος (που ίσως είναι και χειρότερα εκμεταλλευόμενος) .
Τώρα , στην περίπτωση της Ε.Χ. , έχει συμβεί το εξής : Η αγανάκτηση των εργατών έχει ξεχειλίσει τόσο , που δεν ελέγχετε κατά την γνώμη μου κι αυτό γιατί , εδώ και χρόνια , οι συνδικαλιστικές παρατάξεις (κι εννοώ τις αριστερές) που δρούσαν στα σωματεία , αδυνατούσαν ή δεν ήθελαν να βαθύνουν στο ίδιο το πρόβλημα , μέχρι του σημείου . Ποτέ , μα ποτέ , δεν είχαν χαρτογραφηθεί (επιτρέψτε μου τον όρο) οι χώροι εργασίας και γεωγραφικά (αστείο) , αλλά και σαν χώροι με ιδιαιτερότητες , προβλήματα κλπ κλπ . Γι αυτό θα έχετε παρατηρήσει κιόλας , σε μέρες γενικών απεργιών , ανακοινώνονται ποσοστά συμμετοχής , επιλεκτικά . Αυτό δεν το θεωρώ καθόλου τυχαίο . Οι αριστερές παρατάξεις , αδυνατούν να ελέγξουν , τους χώρους δουλειάς ή σωστότερα , αδυνατούν να παρατηρήσουν τα φαινόμενα κι αυτό έπειτα από 31 χρόνια δουλειάς , κατέληξα , πως μάλλον δεν είναι τυχαίο , αλλά ηθελημένο , όσο κακό κι αν ακούγετε αυτό . Αν παρακολουθήσει κανείς τα γεγονότα , θα δει , ότι πάντα ή σχεδόν πάντα , κάποιος εργατικός αγώνας , προβάλλεται από τα μμε , μόνον αν αυτός μπορεί να προσφέρει στην αντιπροπαγάνδιση του (υπάρχει τέτοια λέξη ;) αν όχι , τότε , τον "θάβουν" γιατί μαζί με όλα τα άλλα , θα είναι και επιζήμια ή κάθε προβολή του ακόμα και η αρνητική .
Δεν εξαντλείτε το θέμα δυστυχώς στα όρια ενός σημειώματος .

ο κύριος "αμ" είπε...

Πω πω πολλά έγραψα , που δεν χώρεσαν σε ένα "κουτάκι" . Όσα δεν χώρεσαν , τα αντέγραψα και τα "βάζω" σ' αυτό το κουτάκι ...


Ξέρετε τι με στεναχωρεί στ' αλήθεια και ταυτόχρονα με πνίγει ;
Ότι σήμερα , τον εργάτη τον βλέπουν σαν κάποιο περίεργο ον , που άλλοτε πρέπει να σχοληθούμε μ' αυτό γιατί το είπε και ο Μάρξ και ο Λένιν και άλλοτε πρέπει να έρθει στην δεύτερη γραμμή της επικαιρότητας , γιατί τώρα πρέπει να λύσουμε το θέμα των σι ντι ες του πι εσ αι και της επιστροφής στην δραχμή . Πάει παραπίσω , γιατί πρέπει να σκεφτούμε τι θα απαντήσουμε στον πχ Βαρουφάκη και δεν ξέρω κι εγώ σε ποιόν άλλον (αυτός μου ήρθε στο μυαλό , είναι πολλοί από δαύτους ) , που όμως δεν τους υποτιμώ , αλλά η ζωή είναι αλλού .
Πολλά είπα , ίσως επανέλθω και δεν είναι απειλή , το θέμα της χαλυβουργίας με απασχολεί πολύ . Όχι , δεν δουλεύω εκεί , μακάρι να δούλευα εκεί , αλλά σε ένα μικρό εργοστάσιο , όπου οι απολύσεις την παραμονή των χριστουγέννων , έρχονται τόσο φυσιολογικά , όσο και η ίδια η γέννηση του ιησου κάθε 25 του γενάρη , τόσα χρόνια πια .

Νοσφεράτος είπε...

αγαπητε φιλε βρισκω εξαιρετικά αυτά που γραφεις και τη Βιωματικη οπτική σου. Μου θυμισεςς καμμια 35 -36 χρονια πισω ,στην εποχή που στις αριστερες οργαναωσεις καμαρωναν οταν ειχαν προσεγγισει κανενα εργατη βλέποντας τον πάντα σαν -οπως κιε δώ ειπες - περιεργο ον.Αλλά συνεχισε σε παρακαλώ αν εχεις -που εχεις - κιαλλα να μου πεις .. Μετά θα πώ κι εγω τα δικά μου για τα χρονια του 70(αν τωρα ο εργατης απωθειται τοτε ηταν ..φετιχ ..)

Νοσφεράτος είπε...

μια πρωτη παρατηρηση για το χαλυβουργικο μανιφετσι -τελευταιο μερος
1. Το Συμβολικό ειναι μια γλωσσα . Η Γλωσσα συμβολικό δεν ειναιενα αθροισμα σημαινοντων αλλά μια αλυσσιδα σημαινοντων..Οπου σημασια εχουντα συμβολα -λεξεις αλλά κυριως η δομή , η προταση η συναρθρωση των σημαινοντων
2. Η γλωσσα συμβολικό της εργατικής ταξης εχει σπασει και απωθηθει- θαφτει:Και λόγω της ηττας του υπαρκτου Σοσιαλισμου και λόγω αποβιομηχανισης του Πρωτου κοσμου ,Ιντερνετ ,προπαγαδας , καταναλωτισμου,κλπ...
ειναι σαν να σπαει ενα κομπολόι και οι χαντρες του να εχουν θαφτει κατω απο στρωατα λάσπης .
3. Η επανασυσταση του συμβολικου δεν μπορει να γινει σπασμωδικά . Πρεπει πρωτα να βρουμε τις χαντρες να τις καθαρισουμε κλπ.. και να συναρμολογηθει σε μια νεα συναρθρωση (συνεχεια βεβαια της παλιας αλλά νεα )Και φυσικά η καινουρια γλώσσα συμβολικο θα ειναι ενα καινουριο κομπολόι συνεχεια -παιδι του παλιου..
Δηλαδήμηρμηγκοδουλεια
Το προβλημα -υποκειμενικο - ειναι οτι δεν υπάρχει χρόνος
αλλά δεν νιαζεται για κατι τετοια η ιστορια

Αντωνης είπε...

@αμ: Ως συγγραφέας του "Χαλυβουργικού μανιφέστου", να σας ευχαριστήσω για τα σχόλιά σας και να εξηγηθώ: επί 40 τουλάχιστον ημέρες δημοσιεύω κάθε είδους απλά και εύληπτα κείμενα σε στήριξη του αγώνα των χαλυβουργών, ακριβώς επειδή το σημαντικότερο αυτή τη στιγμή είναι το καθαρά πρακτικό σκέλος: η αλληλεγγύη στον αγώνα αυτό.

Πήρα όμως την πρωτοβουλία, μετά από όλο αυτό το διάστημα να γράψω ένα θεωρητικό κείμενο καθώς παρατήρησα, ότι σε αντίθεση με τα γεγονότα στο Σύνταγμα, όπου οι θεωρητικοί της αριστεράς επιδόθηκαν σε σωρεία θεωρητικών εγχειρημάτων, κανείς δεν ασχολήθηκε με του χαλυβουργούς.

Τα θεωρητικά κείμενα έχουν την δυσκολία τους τόσο για αυτόν που τα γράφει όσο και για αυτόν που τα διαβάζει. Είναι όμως απαραίτητα για να μετατοπίσουν την αντίληψη του τι διακυβεύεται σε ένα διαφορετικό επίπεδο, να διεκδικήσουν και ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ και όχι μόνο πρακτική σημασία και αξιοπρέπεια για έναν αγώνα.

Και πάλι ευχαριστώ για την ανάγνωση και θα μελετήσω προσεκτικά τα σχόλιά σας.

Νοσφεράτος είπε...

παρατηρηση: αν η εργατική ταξη - η οποια ειναι ενας ου-τοπος ,μια μη-ταξη(ακομα καιστο αρχικομαρξικο σχημα:μεχρι ναα γινει ταξη για τον εαυτο της και να διλυθει ως ταξη στην αταξική κοινωνια)
απωθήθηκε και απωθειται ως τραυμα-δηλαδή ''λυσις στη συνεχεια του δερματος''-εκεινη η τρυπα απο ην οποια διεισδυει το πραγματικό..
τοτε δεν θα πρεπει να περιμενουμε και την ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ ΤΟΥ ΑΠΩΘΗΜΈΝΟΥ;
-Ως ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ..

Νοσφεράτος είπε...

και φυσικα καθε επαναληψη ειναι διαφορετική... Καθε φορα Αλλο τονιζεται και αλλο υποτονιζεται
παρατηρηση δευτερη :αυτη η προσπαθεια επνασυμβολοποιησης Δεν πρεπει ναχει χαρακτηρα φονταμενταλισμου: φονταμενταλιμό ονομαζω την επιστροφη σε μια διακεκομένη παραδοση με τροπο Κυριολεκτικο .Δηλαδή στρεβλώνοντας το συμβολικό η εκλαμβανοντας το Συβολικό ως Πραγματικό.
Π.χ Οι θρησκευτικοι φονταμενταλιστες εκλαμβανουν το Κορανι Κυριολεκτικά με τροπο που η παραδοση του Ισλαμ Δεν το εκανε -
....

ο κύριος "αμ" είπε...

Ένα "αντισχόλιο" , που μπορεί να γίνει και αφορμή , για νέο κύκλο συζήτησης . Αφορά το σχόλιό σας , της 6/1/2012 στις 6.50 μμ
Λέτε , ότι τότε , πριν από 35+ χρόνια , οι αριστερές οργανώσεις , καμάρωναν αν προσέγγιζαν κάποιον εργάτη .
Μα ξέρετε τι συμβαίνει στις μέρες μας ; Οι αριστερές οργανώσεις , ακόμα και τα πρωτοβάθμια συνδικάτα θα έλεγα , δεν προσεγγίζουν καν . Δεν είναι καν στους στόχους τους κάτι τέτοιο , υποψιάζομαι . Αρκούνται και δεν είναι κατ' ανάγκη κακό , στους "προσφερόμενους" και δεν θα πω ποιούς εννοώ , είναι κατανοητό . Έτσι , μ' αυτόν τον τρόπο , βλέπουμε στην κοινωνική σύνθεση των αριστερών κομμάτων , οργανώσεων , να απουσιάζουν οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα (σικ) ή αλλιώς , οι εργάτες .
Καταλαβαίνετε πόσο επιζήμιο είναι αυτό για την υπόθεση τους .

ο κύριος "αμ" είπε...

Αρχικά , δεν είχα καταλάβει τι πραγματικά συνέβαινε . Στην πορεία όμως , αντιλαμβανόμενος , ότι , το αρχικό κείμενο είναι "αλλού" και ο διάλογος , γίνετε , εδώ κι εκεί , μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα . Αν και προσγειώθηκα γρήγορα , βλέποντας , ότι ο τόσο ενδιαφέρων διάλογος , είναι περιορισμένος σε μικρό αριθμό αναγνωστών .
Παρ' όλα αυτά , η απογοήτευσή μου , είναι κατά πολύ μικρότερη (κι εδώ παρακαλώ όσα διαβαστούν , να ληφθούν ως σχόλιο για όσα έγραψε ο "Αντώνης" στις 7/1/2012 4.17μμ)από όσα είδα να συμβαίνουν στην "Πλατεία" . Κακώς βέβαια και θα καταλάβετε το γιατί , από το πνεύμα του σχολίου μου .
Στην "Πλατεία" , βρέθηκε , ένα πολυπληθές ακροατήριο , το οποίο χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια , δεχόταν να ακούσει τα πάντα , ακόμα και τα "θεωρητικά εγχειρήματα" , όπως πολύ κομψά είναι η αλήθεια , αναφέρετε . Ανέξοδα , θα πρόσθετα .
Η αλληλεγγύη στον αγώνα των Χαλυβουργών , η "παρουσία" στη "ζωή" των εργατών , είτε στα εργοστάσια , είτε στους χώρους όπου διαβιώνουν , απαιτεί , κόπο και θυσίες . Είναι , είμαστε (σωστότερα) διατεθιμένοι , να κάνουμε τέτοιες θυσίες ; όσοι κι αν ήμαστε , λίγοι ; λίγοι , αλλά συνειδητοποιημένοι , γνήσιοι υπερασπιστές του δικαίου των αγώνων τους ή απλά θα παραμείνουμε προσκυνητές των "εικόνων" και θα μαθαίνουμε για κάποιον (!) αγώνα , κάποια (!) κινητοποίηση , μέσα από το διαδίκτυο κλπ ;
Μα στ΄ αλήθεια , πόσα ακόμα μπορούμε να πούμε ...

σ.σ.: Δεν σας μέμφομαι για το θεωρητικό του κειμένου σας , λάβετε τις παρατηρήσεις μου (τις αρχικές) ακόμα κι ως αυτοσαρκασμό !

Νοσφεράτος είπε...

Aγαπητε αλεκο δεν ξερωτι γινεται αλλου μπορω οως να σε διαβεβαιωσω οτι στο δικο μου Μπλογκ τα χτυπήματα σε αυτο το Ποστ ειναι - συγκριτικά μιλώντας - αρκετα εως πολλά .. Οπως μπορεις να δεις πανω δεξια ειναι πρωτο σε χτυπήματα...

Νοσφεράτος είπε...

συγκεκριμμένα πάνω απο 200 χτυπηματα μεχριτρα μονο σε αυτο το ποστ .

bernardina είπε...

Δεν ξέρω αν προτείνοντας τη λέξη "εμβληματικός-ή-ό" ως ερμηνεία του iconic συμβάλω στην ουσία της συζήτησης ή όχι. Πάντως μού φαίνεται αρκετά κοντινή σε αυτό που παραπέμπει η αγγλική έννοια. Τώρα ως προς το επίμαχο θέμα φοβάμαι ότι δεν έχω τα φόντα για να μπω στο ψαχνό του προβλήματος. Πάντως παρακολουθώ με ενδιαφέρον. (Ναι, Νόσφη, είμαι ένα από τα διακόσια-τόσα χτυπήματα, χαχα)

Νοσφεράτος είπε...

το ηξερα..(μαγος ων )

Νοσφεράτος είπε...

βερνυ ετοιμασου και για τηξην παραλληλη συζητηση για τους αγανακτισμένους λαικισμοκλπ .. Θυμαμαια κατι ωραια ποιηματακια που εγραφες για το ξανθό βαμμένο μαλι στις πλατειες (αχ ..παει η Καρακάξα ..)

Νοσφεράτος είπε...

το κειμενο μου θυμισε λίγοτην εννοια της αλλοτριωσης στον Μαρξ η οποια ξεκινά απο την παραγωγη .:ο εργατης αλλοτριωνεται α) απο τον χρόνο ττου: οσο ειναι στο εργοστασιο ειναι εκτος εαυτου β) απο την διαδικαίας παραγωγής του προιοντος γ) απο το ιδιο το προιον που δεν του ανηκει(υπεραξια κ.ο .κ. )

Νοσφεράτος είπε...

δυο σχόλια στο αρχικό λινκ lenin reload
Νοσφεράτος είπε...

Άλλωστε, υπάρχει εργατική τάξη σήμερα;

- υπάρχουν Ανεργοι -εργατες .Κι αυτό ειναι οξυμωρο σχημα βεβαια.
προφανώς δεν υπάρχει ..εργατική ταξη ως πληρως ολοκληρωμένη ταξη
. Διοτι η εργατική ταξη προυποθετει ταξικήη συνειδηση ..Και η ολοκληρωση της εργατιής ταξης (με την καταργηση των ταξεων και της εργασιας ) θα σημαινε και την καταργηση της .
Σημερα υπάρχουν εργατες ,υπάρχουν θραυσματα της εργαιτικής ταξης υπάρχει φοβος απολυσεων στην καρδια της παραγωγής ,υπάρχει το κενό της σιωπής , η απωθηση.....Αν πριν μερικους μηνες ,στις πλατειες ,κυριαρχουσε η αγανακτηση (των πληγωμένων καταναλωτων που εβλεπαν το ονειρο να διακοπτεται ξαφνικά ,της ''αμεσης δημορατιας''του φεης μπουκ και αντιγραφου της τηλεοπτικής δημοκρατιας(το θεαμα ,οδιαδιωλωση ως θεαμα , η γιορτη , η επαναληψη της γιορτης ,αντιγραφο το γπεδου - η - εναλλακτικά- φοιτητικών συνελευσεων-μια προσπαθεια δηλαδή αγκιστρωσης στο Φνατασιακό.
Τωρα ειμαστε πιο κοντα στο Πραγματικό . Δηλαδή ,χωρις να μπομε στη θεση του εργατη ,στο εργοστασιο, μπρουμε πια να ανατιληφθουμεκαλύτερα τη θεση του Ανεργου εργατη.
Αυτο -το Πραγματικό- μποουμε παλί να το απωθησουε κι μαλλον θα το απωθησουε .. Αλλά Μακάρι να το συμβολοποιησουμε .Το συμβολικό ειναι γλώσσα ,διακρισεις , επεξεργασια, θεωρια .. Το φανατσιακό ειναι επιστροφή στο σταδιο του Καθρεφτη , ναρκισσιστική αναδιπλωση στην εικονα μας ,στη μοναξια του Πληθους που επειδή μονοι φανταζονται οτι μπορει να ξορκισουν το Κακό , φυσωντας αναποδα και ολοι μαζί εναντια στον Ανεμο.
8 Ιανουαρίου 2012 12:44 μ.μ.
Νοσφεράτος είπε...

Ο εργάτης αποκτά πολιτική οντότητα μέσα από την αφαίρεσή του από αυτό που τον ορίζει, τόσο από τη σκοπιά του κράτους, όσο και από την σκοπιά της συλλογικής του εκπροσώπησης, του γεγονότος δηλαδή της εργασίας του. Ένας εργάτης που δεν εργάζεται, όπως και ένα εργοστάσιο που δεν παράγει, δεν μπορούν να ενταχθούν μέσα σε μια λογική της ανα-παράστασης, πόσο μάλλον της "δραματικής", "αντιπροσωπευτικής" αναπαράστασης του "iconic image". "Δεν υπάρχει τίποτα να δεις" σε μια εργοστασιακή απεργία, στην εικόνα ανθρώπων που κανονικά έπρεπε να βρίσκονται μέσα στο εργοστάσιο και να εργάζονται να βρίσκονται έξω από το εργοστάσιο και να συζητούν ή να πίνουν καφέ ή να κάθονται.''

αυτο το κατανοω ως εξης
-iconic ειναι στο επιπδεδο της εργαισας η ..καριερα η η καταναλωση. Ιconic π.χ ειναι οι διαφορες διαφημισεις των ΙΕΚ που υποσχονται δουλεια γραφειου κλπ κλπ ..Και φυσικά οι διαφημισεις καταναλωτικών προιοντων ..
το ικονικ ομως απευθυνεται στο Φανατσιακό , στο σταδιο του καθρεφτη.. Στην πειπτωση δε της καριερας θυμιζει τον καθρεφτη της Μαγισσας ?(καθερεφτη καθρεφτακι μου ποια ειναι η ομορφοτερη κλπ)..
αντιθετα δεν υπάρχει τιποτε λαμπρο σε μια ...θεση εργιασιας . ΤΟ ΠΟΛΎ ΠΟΛΎ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΈς ..

Νοσφεράτος είπε...

http://dangerfew.blogspot.com/2012/01/blog-post_08.html

Ενη είπε...

Αγαπητέ Νοσφεράτε,

Ας μου επιτραπει να πω δυό λόγια, προς το παρόν, στο ποστ με τίτλο "Το χαλυβουργικό μανιφέστο", για το κείμενο της αναδημοσίευσης απο το "Dies brumalis" με τίτλο "Και μοναξια και ιμπεριαλισμος".

Εχει καλλιεργηθεί και καλλιεργειται επι δεκαετίες ενας μύθος για το ποιος ηταν ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ πριν και κάποια χρόνια μετά το '81, λοιπόν

αν αρχίσουμε απο το πάρτυ της Βουλιαγμένης, στο οποιο αναφέρεται το κείμενο και το θεωρει ως την πολιτιστική σηματοδότηση του ΠΑΣΟΚ.Ισως θα πρέπει να διευκρινισθεί οτι σ΄εκεινο το πάρτυ διασκέδασε η αθηναικη προδευτική νεολαία, η καλλιτεχνικη ελιτ της εποχής αλλά και απλος νεανικός (κατα το πλείστον ) κόσμος, που

ουδόλως μπορεί να θεωρηθεί οτι αντιπροσώπευε τη "μισή Ελλάδα" που ηταν ιδεολογικά προσκείμενη τότε στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Αυτή η Ελλαδα ειδε το γλέντι της Βουλιαγμένης στην τηλεόραση........

Σε ο,τι αφορά το μερος του κειμένου οπου αναφέρεται, οτι η τότε κοινωνία ονειρευονταν (μέσω του ΠΑΣΟΚ) την αναρρίχηση της στη μεσαια τάξη, ειναι η ερμηνεία που επικράτησε εκτοτε θέλοντας ετσι να σηματοδοτήσει τους "μη προνομιούχους" της κοινωνίας, δηλαδή τα αποκλεισμένα στρώματα της κοινωνίας απο τις δεκαετίες εξουσίας της Δεξιάς, ομως

πουθενά στα ιδεολογικά κείμενα του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τις διακηρύξεις του, δεν υπήρχε ως στόχος η "αναρριχηση στα μεσαια στρώματα" αλλά στην αντικατάσταση μιας διαχρονικης κοινωνικης αδικίας,ε εξ΄ου και ο επιτυχημένος προσδιορισμός των "μη προνομιουχων" και οχι στην αντικατάσταση της μιας κοινωνικης τάξης με μια άλλη.

Η ιδεολογια που επικρατουσε ηταν, μέσω μιας στρατηγικης να επιτευχθεί η μετάβαση στο σοσιαλισμό, ομως οχι με επαναστατικές πρακτικές αλλά μεσω ενος δημοκρατικού αποκεντρωμένου αντιπροσωπευτικου πολιτικού συστήματος, ετσι

οι αναφορές οτι "πίσω απο την επιθυμία για ριζική ΑΛΛΑΓΉ, κρύβονταν ενας μικροαστικός ηδονισμός, αδικει ενα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που δεν εμφορείτο απο τέτοιες ιδέες. Η λέξη αλλαγή ηταν ενας καθορισμένος στόχος που μπορουσε να ερμηνευθεί μόνο ως "επιθυμία" για κοινωνικη δικαιοσύνη.

Σε ο,τι αφορά το τσιτάτο "εκτός απο τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά", ειναι πάλι ενας μύθος οτι συνδέεται με το ΠΑΣΟΚ, ενω στην πραγματικότητα ηταν μια εκφραση περισσότερο της νεολαίας της ανανεωτικης Αριστεράς σε αντίθεση με την παραδοσιακή κομμουνιστική Αριστερά, η οποία "πάλευε" ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Ενη είπε...

Διόρθωση:

Εκει που αναφέρεται στο κείμενο
"η αντικατάσταση μιας διαχρονικης κοινωνικης αδικίας"
ας διαβασθεί, ως
"ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ" βέβαια

Νοσφεράτος είπε...

Ενη ευχαριστω πολύ για το σχολιο

Νοσφεράτος είπε...

Σε ο,τι αφορά το τσιτάτο "εκτός απο τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά", ειναι πάλι ενας μύθος οτι συνδέεται με το ΠΑΣΟΚ, ενω στην πραγματικότητα ηταν μια εκφραση περισσότερο της νεολαίας της ανανεωτικης Αριστεράς σε αντίθεση με την παραδοσιακή κομμουνιστική Αριστερά
εδω διαφωνώ
Οπως ειπα και πριν το συνθημα "εκτός απο τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά"προηλεθε απο τον λεγομενο χωρο- πρωην αριστεριστες , αναρχοαυτονομοι , Β πανελαδική '' κλπ
που παρηχθη απο το κινημα εναντια στον νομο 815 σατελη του 70(79-80 )
κα οχι αποκλειστικά απο την ''ανανεωτικη αριστερά ''(ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚοΥ ) εκεινης της εποσής..
Θα συνεχισω αργοτερα.

nomadicuniversality είπε...

Νομίζω ότι στο ερώτημα "γιατί δεν παρήχθη μία εικονική/ εμβληματική εικόνα για την απεργία της Χαλυβουργικής", ίσως θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε μία πολύ απλή και πρωτοβάθμια απάντηση:
διότι όλος ο 20ός αιώνας, (για να μην πάμε και πιο πριν), είναι γεμάτος από εικονικές/ εμβληματικές εικόνες από απεργίες. Δεν έμενε τίποτε καινούριο να παραχθεί που να προκαλεί αίσθηση και να φαίνεται διακριτό από ήδη χιλιοειδωμένες εικόνες.

Νοσφεράτος είπε...

Δεν έμενε τίποτε καινούριο να παραχθεί που να προκαλεί αίσθηση και να φαίνεται διακριτό από ήδη χιλιοειδωμένες εικόνες.''

φυσικά αυτό μας παραπέμπει στην αρχή της Μοδας .. Το ενδιαφερον : Για να ειναι κατι ''ενδιαφερον'' πρπει να ειναι καινουριο, να επενδυθει με την αυρα της Μοδας .. Το χιλιοειπωμένο ειναι πασε , ''παλιομοδιτικο' χανει το ενδιαφερον
Καθως πιά ο καπιταλισμ΄ςειναι σε φαση πληρους εξατμισης , ως Ουρμποκαπιταλισμός το ενδιαφερο εξατμιζεται πριν..καν εκδηλωθει..
Και ο συχγρονος καταναλώτης ειναι Μπλαζε (οπως εθαλεγε και ο Ζιμμελ στις αρχες του 20 ου αιωνα ..) Εχει μπουχτισει απο εικονες ..

Νοσφεράτος είπε...

Ουρμποκαπιταλισμός=τουρμποκαπιταλισμος
Nomadic.. ευχαριστω για το σχολιο

 κινηματογράως και τρο TONY JUDT TONY JUDT Η ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΩΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡ...