Το Φλογερόν Φλαούτο (αφιερωμενο για την περισταση στα 6 χρόνια Καλύβας που μου κολησε το .... μικρόβιο)

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Το Φλογερόν Φλαούτο

Τώρα που πέρασε ο Καιρός και σβήνουνε τα Πάθη

και όλοι μας Δεν μάθαμε απ’ τα δικά μας λάθη

Τώρα που κλείνουν αι πληγαί και βγαίνουμε απ’ τ’ αμπάρια

κι όλοι ξεχνούν πως γίναμε τότες , μαλλιά Κουβάρια

Τώρα που μάλλον τέλειωσαν Μεγάλες Αφηγήσεις

και μείναν τα συμπτώματα κι οι Πιο Μικρές οι Λύσεις

Τώρα που πια δεν έμεινε κανείς να τον Αφήσεις

και μένει μόνο να εξηγείς: πως- διάολο- θα Ζήσεις;

Ήρθε η ώρα να σας πω τι ήτανε ετούτο

Που όλοι αποράγανε: Το Φλογερόν Φλαούτο

( που Μουσικά σαγήνευε Κορίτσια και Ποντίκια

και τέντωνε σαν τα σχοινιά, ραδίκια μα και Φύκια)

Φλαούτο που Φλαούτευε ένας τρελός Φακίρης

Που μες στα Μπλόγκια τρύπωσε , άυλος Μουσαφίρης

Λες κι ήρθε απ’ το Πουθενά , από την Αφροδίτη

και Φώλιασε στον Καναπέ μέσα στων Μπλογκς το Σπίτι

Κάθε φορά που έπαιζε το Φλογερόν Φλαούτο

Βγάζαν οι Άμουσοι Σπυριά , κι οι Φλογεροί Λαούτο

Φλογίζονταν με Μουσικές Όλη η Μπλογκο σφαίρα

Κι όλων οι Φλόγες Φλόγιζαν Φωνάζοντας : ”Αέρα ”

......Το Φλογερόν Φλαούτο

Στα σκοτεινά σα τριγυρνουν οι Φαυνοι μες τα δάση

και απο πισω ακολουθουν των Ξωτικών οι ‘Ασσοι

οταν απλώνεται η Νυχτιά και τα πουλιά λουφαζουν

Μες απ’τα δέντρα τα θερια, οι Βατραχοι κοάζουν

Και ειναι ολοσκότεινα και δεν θωρείς Σελήνη

κι ολόγυρα επικρατεί φρικιαστική γαλήνη

Σωπαίνουν ως κι οι σκίουροι , σωπαίνουν και τ’ελάφια

και ολοι αναλογίζονται του κόσμου μας τα Πάθια…

Στη Σύναξιν μαζευονται οι Φαύνοι λυπημένοι

Και νοσταλγούν τις Νύμφες τους και είναι Ερωτευμένοι

..Και τότες μεσ’ τη σιγαλιά , μέσα στο Δασος Τούτο

Μια μελωδία ακούγεται: Το Φλογερόν Φλαούτο !!

π'ήτανε διασταύρωσις Φλογέρας και Φλαούτου

Καημού και Περηφάνιας και Βιόλας και Λαούτου

Ήταν ένα Υπόγειο Κελάρυσμα του Πάθους

Και ήτανε Απαύγασμα Του πιο μεγάλου Λάθους

Ήταν ο σπαραγμός ψυχών , των Κουρελιών Ελπίδα

και το χρυσάφι ήτανε μεσα απ’το στόμα Μίδα

-ήταν κραυγή του Βάτραχου απ’ την βαθιά Κουφάλα

Κι ήτανε και μετείκασμα απ’ Όνειρα Μεγάλα

Δεν ήτανε μια μουσική από τον κόσμο τούτο

Ήταν Απόηχος θεών:Το φλογερόν Φλαούτο .

Ειναι η φλογα της καρδιάς στα υπόγεια που καίει

ειναι ψυχών κελάρρυσμα που σαν ρυάκι ρέει

ειναι του Νου συλλογισμός,της ερημιας μερά

κι ειναι της φαντασίας μας το δροσερό Νεράκι….

ειναι σαν το μετείκασμα βαθειάς επιθυμίας

-η σαν κρυφή ανάμνηση Αγαπημένης Θείας

-ειναι σαν ενα Μιούζικαλ οπου χορεύουν Ολοι

Και Αρχοντες και Ποιητές ακόμα και Διαβόλοι……

—Ειναι σαν ν ερωτεύεσαι στ’ απόλυτο Σκοτάδι

και εναι σαν να σβύνεσαι στον πιο βαθύ τον Αδη

Σαν μια ταινία του Μπουνουέλ πουχε Διπλή την Οψη

και σαν μια Σπάθα φοβερή, με Κοφτερή την Κόψη….

Κι ειναι σαν να αγκάλιασε όλον τον Κόσμο τούτο …

Με μελωδία τρομερή :το Φλογερόν Φλαούτο !!!

(Μα υστερα σαν επαψε το Φλογερόν Φλαούτο

αρχισαν πάλι οι Κούτβηδες να παιζουν με το (Κν)ούτο

Ειν ‘ αραγε αδιέξοδη η των ανθρωπων Φυση ;

Σ’ αυτό το Μέγα αίνιγμα , ποιά ειναι τάχα η Λύση;

τι σου απομένει αραγε οταν σε καίει ο Φθόνος

ενω γυρνάει τους τροχούς ο Πανδαμάτωρ Χρόνος;

Γιατί αυτή η εμμονή , γιατί αυτή η Ζηλεια ;

ενώ οι Νύμφες μας καλούν με τα Χρυσά τους Χείλια

Σε τουτο το απογιομα σε τουτο το Βραδάκι

Στην Κρήνη την παναρχαιη,πλαι σ’ενα Δεντράκι

Οπου Νεραιδες λούζονται μ’ ασταφτερά φτερά

Και τα φλαούτα προσκαλουν στη Ζωντανή χαρά;)