αποφώλια γένη
Η φύση, απ' την κακία των ανθρώπων άρρωστη,
και να πεινάει!
Κοινή μητέρα, που η απέραντη κοιλιά σου
και το απλόχωρο στήθος γεννάει και θρέφει
τα πάντα· που απ' την ίδια σου ύλη που φουσκώνει
το αγέρωχό σου τέκνο τον περήφανο άνθρωπο
γεννάς τη μαύρη βούζα και τη μπλάβα οχιά,
το χρυσωμένο σαμιαμίθι και το αόμματο
φαρμακερό σκουλήκι, μ' όλα τ' αποφώλια γένη
κάτω απ' τον διάφανο ουρανό, που επάνω η φλόγα
η ζωογόνα του Υπερίονα φωτίζει,
σ' αυτόν που οχτρεύτη όλα τ' ανθρώπινα παιδιά σου
δώσε απ' του κόρφου σου τον πλούτο μια ριζούλα!
Τη καρπερή και γόνιμη κοιλιά σου στέρφεψε
μην ξαναβγάλει αχάριστους ανθρώπους!
Ας πιάνει τίγρεις, λύκους, δράκοντες, αρκούδες,
ας βγάλει νέα τέρατα που η επιφάνειά σου
ποτέ στην πάνω απ' όλα μαρμαρένια στέγη
μην τα 'χει παρουσιάσει!
Α, να μια ρίζα! Ευχαριστώ θερμά!
Κάμε να ξεραθούνε τα μεδούλια σου,
αμπέλια και χωράφια σου αλετροσκισμένα,
απ' όπου ο άνθρωπος ο αχάριστος με αψά πιοτά
και λιπαρές χαψιές λιγδώνει τον καθάριον νου του
κι όλη του η σύνεση γλιστράει και φεύγει!
στο ομώνυμο του Σαίξπηρ
μτφ. Βασίλη Ρώτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου