σε τι διαφέρει η επιστολή από την προφορικότητα στην εκφραση του έρωτα; (Απόσπασμα απο την ομιλία του Πέτρου Θεοδωρίδη στην προβολή της ταινίας ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ του ΡΟΖΈ βΑΝΤΙΜ (ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ )

το έργο του Λακλο είναι του 18^ου αιώνα οταν οι  συμβάσεις ,οι τύποι για το πώς θα συμπεριφερθεις είναι κατι το ακόμα κάτι  αντικειμενικό , χειροπιαστό . Και αυτό εξαρχής δημιουργεί μια ένταση σε σχέση με το Γράμμα  την επιστολή : Το γράμμα είναι ο φυσικός χώρος της μυχιότητας , του συναισθήματος   και   φυσικά η γραφή γραμμάτων  συμπύκνωνε τον ερωτισμό της εποχής : όμως επειδή το μέσον είναι το Μήνυμα ο ερωτισμός της αριστοκρατίας του 18ου αιώνα είναι ένας ερωτισμός της γραφής . Τα γράμματα γεννούν συναισθήματα διαφορετικά από  εκείνα που δημιουργούν οι εικόνες και η αμεσότητα της εποχής μας : Η εικόνα , η ερωτική εικόνα ας πούμε το γυμνό σε αρπάζει σχεδόν ολοκληρωτικά… αντίθετα το γράμμα  είναι  η μορφή του αργου  γδυσίματος ,του παιχνιδίσματος με το συναίσθημα και την φαντασία  ,είναι η μορφή την ηδονής της αναμονής ..

……..

σε τι διαφέρει η επιστολή από την προφορικότητα στην εκφραση του έρωτα;

 κατά αρχάς το γράμμα στέλνεται  και δεν συναντιέσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον η την αγαπημένη σου

 όταν φτάσει δεν βλέπεις τις εκφράσεις του προσώπου δεν  αντιμετωπίζεις άμεσα τις αντιδράσεις

και φτάνει ..αργά ..

Αν κάποιος αναλογιστεί την πληθώρα των γραμμάτων  στις επικίνδυνες σχέσεις το πόσο αργά  έφταναν στον προορισμό τους  

απορεί για το πόσο αργά – σχεδόν βασανιστικά -εξελίσσονταν οι ερωτικές σχέσεις ..

Δεύτερον scripta manent  κάποιος που τότε εξέφραζε τον έρωτα του με την επιστολογραφία  ήξερε ενδόμυχα ότι κάθε γράμμα τον δέσμευε  για πολύ καιρό ..  

Και ποια είναι η φαντασίωση του Βαλμον αλλά και της Μερτειγ ;   Η φαντασίωση τους- κατ εμέ- είναι η φαντασίωση του συγγραφέα.. του εκάστοτε συγγραφέα –και εν προκειμένω του ιδίου του Λακλό : Ότι ελέγχουν απόλυτα τις ζωές των άλλων , τα πιο μύχια συναισθήματα τους  ένα αίσθημα παντοδυναμίας δηλαδή – διείσδυσης – και εισβολής στον πιο μύχιο κόσμο: Όχι στο σώμα των γυναικών όπως στα Μυθιστορήματα του Ντε Σαντ  αλλά  στην ψυχή την ίδια , όχι με την βία αλλά με τον εξαναγκασμό των λόγων και κυρίως  της Γραφής : Η ματαιοδοξία του συγγραφέα δηλαδή – και στο έργο και στο βιβλίο  αφορά στον έλεγχο του χρόνου – ως χρονος που τρέχει , χρόνος της εργασίας  κλπ είναι κάπου αλλού δεν υπάρχει.. το παιχνίδι του έρωτα είναι – στο βιβλίο -

ένα φλερτ με την αθανασία .. όμως, όπως  στο έργο του Οσκαρ Ουάιλντ « το πορτραίτο του Ντοριαν Γκρευ» στο τέλος ο χρόνος επιστρέφει: ως τιμωρία στην Ύβρη..

 

DANGEROUS LIAISONS - 1960 (1959) Roger Vadim

DANGEROUS LIAISONS - 1960 ("Les liaisons dangereuses") is a French-Italian coproduction, loosely inspired by a 1782 no...