καθε φορα που απο τη μνημη γαντζωνομαστε

καθε φορα που απο τη μνημη γαντζωνομαστε
σαν κρεμασμένοι σενα δεντρο του χειμώνα
στα νυχια αυτου του πλεον άσπλαχνου αιωνα

μες την ενδοτερη μας ψυχα ,βυθιζομαστε…

και μες τα μυχια του νου και της καρδιας
στα παραμυθια του παπου και της γιαγιάς
στην αγκαλιά και το νανουρισμα της μανας
και στην αναμνηση ενος φιλιου της Αννας

στην θαλπωρη των παιδικών μας χρονων
στης εφηβειας των ερωτικώνμας πόνων
μεσ’τη ενδοτερη αγαπη βυθιζομαστε
καθε φορα
που απο τη μνημη
γατζωνομαστε

το γραψα στην καρακαξα του παπουλη