Δύο συνέδρια σ’ ένα Του Χρήστου Καραγιαννίδη/αναδημοσίευση απο το RED NOTE BOOK

Δύο συνέδρια σ’ ένα

Η ταξική μας αλληλεγγύη, αλλά και οι πλούσιες εμπειρίες που αποκτούμε από τη συμμετοχή μας στα κινήματα για την κοινωνική χειραφέτηση μας ανοίγουν το δρόμο προς την κοινωνία που θέλουμε να δημιουργήσουμε

Του Χρήστου Καραγιαννίδη Σκεπτόμουν να γράψω ένα κείμενο για την εμπειρία που είχα από την παρακολούθηση ενός συνεδρίου της ILGA (ευρωπαϊκής οργάνωσης για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων) στη Ρώμη. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το Σάββατο, στο δρόμο από το αεροδρόμιο για ΣΕΦ όπου λάμβανε χώρα η πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, σκεφτόμουν το πόσα πολλά ακόμη χρειάζονται να γίνουν για να καταρριφθούν οι ομοφοβικές προκαταλήψεις στο χώρο μας, για να αποκτήσουν καλύτερη θέση στην ατζέντα της πολιτικής μας διεκδίκησης τα έμφυλα ζητήματα. Έτσι, μου γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω ένα κείμενο που  να αποτιμά δύο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους διαδικασίες, οι οποίες όμως, «παραδόξως», αποδείχτηκε να έχουν κάποια κοινά μεταξύ τους. Φτάνοντας στο χώρο της συνδιάσκεψης διαπίστωσα ότι ως διακυβεύματα της πράγματι πλούσιας συζήτησης που διεξαγόταν, εκτός από τα ζητήματα του οδικού χάρτη συγκρότησης του ενιαίου συλλογικού φορέα, το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για την συγκυρία, είχαν αναδειχθεί και ορισμένα θέματα «εξωτερικής πολιτικής». Το γεγονός αυτό μου θύμισε ότι στο χώρο μας, επίσης, δεν έχουμε κατακτήσει ούτε ένα «μέσο» επίπεδο αντίληψης για τα θέματα αυτά, όπως και για την FYROM και τις ΑΟΖ. Ας ξεκινήσω από τα ζητήματα της LGBTQI κοινότητας. Στο συνέδριο  της ILGA συζητήθηκαν εκτενώς, οι τρόποι νομιμοποίησης της κοινωνικής συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών. Τη πρώτη μέρα, υπήρξε μια πολύ καλή ανάλυση της θέσης, αλλά και της προέλευσης της οικογενείας όπως τη γνωρίζουμε στον δυτικό κόσμο. Δόθηκαν επιχειρήματα υπέρ του σύμφωνου κοινωνικής συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, αλλά και υπέρ της αναγνώρισης του δικαιώματος τεκνοθεσίας σε οικογένειες ομοφυλόφιλων. Έγινε κουβέντα με τους συμμετέχοντες στο συνέδριο και υπήρξε παραγωγικός διάλογος, στο πλαίσιο του οποίου εκφράστηκαν μεταξύ τους και  αντικρουόμενες απόψεις.Η δεύτερη μέρα ήταν μια άχαρη και κουραστική διαδικασία νομικίστικης υπερβολής. Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα: τα δικαιώματα των πολιτών είναι καθολικά, και σε αυτή τη βάση είναι κτήμα και των ατόμων με ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό. Αυτό το δεδομένο λοιπόν, δεν μπορεί να γίνεται «παιχνίδι» στα χέρια δικηγόρων και είναι πολιτικά άστοχη και αποπροσανατολιστική η προσπάθεια δημιουργίας «ομάδων πίεσης» των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Αυτό που πραγματικά «απαιτείται» είναι  ένα ζωντανό κίνημα που να διεκδικεί, να παλεύει και να οργανώνει αντιστάσεις στη συντηρητική αντίληψη, να δηλώνει ανοιχτά τα αιτήματα του, να προτάσσει χειραφετητικά οράματα, να συναρθρώνεται με την κοινωνία απαιτώντας αξιοπρέπεια και ίση μεταχείριση. Η αποθέωση των  προσπαθειών για θεσμική πίεση δεν μπορεί να είναι ο μονόδρομος για τη νίκη, όσες επί μέρους μάχες κι αν κερδίζονται. Γιατί υπάρχει και το ζήτημα της διεκδίκησης πολιτικής ηγεμονίας στην κοινωνία, που τελικά θα μεταβάλει  τους συσχετισμούς στους θεσμικούς φορείς και τις εξουσίες. Από την άποψη αυτή τα συμπεράσματα του συνεδρίου υπήρξαν φτωχά. Ανοίγει όμως μια κουβέντα που πρέπει να γίνει στην αριστερά, αλλά και σε όλη τη κοινωνία. Κι αλήθεια τί λέει η αριστερά για την ύπαρξη ομόφυλων οικογενειών; Τι λέει για την αναγνώριση του δικαιώματος τεκνοθεσίας σε ομόφυλες οικογένειες; Επειδή με τρομάζουν οι ενδεχόμενες απαντήσεις, καλό είναι να ξεκινήσουμε έναν νηφάλιο διάλογο, πρώτα με τους/τις άμεσα εμπλεκομένους/ες που θα μας παράσχουν ενημέρωση και εμπειρία και μετά μεταξύ μας χωρίς προκαταλήψεις και ταμπού. Κι εδώ έρχεται η συνδιάσκεψη με τα «εθνικά» της, τα πατριωτικά της, τις δραχμές της κι όλο αυτό το πακέτο που είναι το «γήπεδο» άλλων πολιτικών δυνάμεων, αλλά μερικοί και μερικές από εμάς θεωρούν ότι πρέπει να αναμειχθούμε και σ αυτά, μη τυχόν και μας χαρακτηρίσουν ελλειμματικούς. Και πάλι τρομάζω με λεχθέντα συντρόφων και συντροφισσών που ακούω καθημερινά. Αυτό το «εθνικό» ακροατήριο μοιάζει για μερικούς και μερικές να ναι το μοναδικό τους μέλημα.  Δε ξέρω αν η προσπάθεια να ακουστούν σε μεγαλύτερο ακροατήριο είναι αυτό που τους οδηγεί να φτάνουν να εκφράζουν βαθύτατα συντηρητικές αντιλήψεις, που καμία σχέση δε μπορεί να έχουν με τις αριστερές αξίες του διεθνισμού. Είναι όμως πραγματικά επικίνδυνο, ειδικά σε μια πολιτική συγκυρία κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να διαδραματίσει έναν ιστορικό ρόλο, να «αφήνουμε» αντιδραστικές αντιλήψεις να παρεισφρύουν και να διεμβολίζουν τον πολιτικό μας λόγο. Η ταξική μας αλληλεγγύη, αλλά και οι πλούσιες εμπειρίες που αποκτούμε από τη συμμετοχή μας στα κινήματα για την κοινωνική χειραφέτηση μας ανοίγουν το δρόμο προς την κοινωνία που θέλουμε να δημιουργήσουμε.   * Ο Χρήστος Καραγιαννίδης είναι Βουλευτής Δράμας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜΠηγή: alterthess