«[…] Τη δεκαετία του εβδομήντα τα πράγματα άλλαξαν στην
ειδυλλιακή, πρωτόγονη παρέα. Ήρθε το φως και το νερό, ασφαλτοστρώθηκε ο δρόμος,
κι άρχισαν να χτίζονται παντού καινούργια σπίτια, ακόμα και συγκροτήματα. Το
τοπίο πήρε να γίνεται αγνώριστο. Ωστόσο, ο ρυθμός της αλλαγής δεν ήταν ακόμη
ραγδαίος, αυτό έγινε τις δυο επόμενες δεκαετίες. Η Μάγδα κατάφερε να αγοράσει
ένα κτήμα κοντά στη θάλασσα και να χτίσει εκεί ένα μικρό εξοχικό. Η
καθημερινότητα της οικογένειας στις διακοπές άλλαξε. Υπακούοντας στις επιταγές
των καιρών, έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά και χρεώθηκαν ώς τα αφτιά για να
αποκτήσουν ένα κομμάτι γης, ένα ακόμη σπίτι. Αντικατέστησαν την αμεριμνησία,
την αληθινή ξεκούραση και αναψυχή των καλοκαιρινών διακοπών με μια
διατεταγμένη, συμβατική καλοπέραση, που έκρυβε πίσω της πολλή έγνοια και λάτρα.
Το σπίτι ήταν ένας καινούργιος και μεγάλος μπελάς, που οικειοθελώς είχαν
φορτωθεί. Είχαν απεμπολήσει για πάντα τη δυνατότητα να τη βγάζουν πρόχειρα,
φτηνά, εύθυμα, με ποικίλες παρέες, δίχως πρόγραμμα και δίχως σκοπιμότητες. Στα
παλιά δωμάτια που νοίκιαζαν μπορούσαν να μπαινοβγαίνουν όποτε ήθελαν, να
μοιράζονται με τους άλλους ενοίκους πράγματα κι αισθήματα, δίχως να τους
περνάει από το μυαλό τι ήταν οι άλλοι, φτωχοί ή πλούσιοι, μορφωμένοι ή
αμόρφωτοι, και δίχως να τους τρώει το σαράκι να δείξουν τι ήταν οι ίδιοι. Η
παλιά ζωή των διακοπών ήταν, έστω και για λίγες μέρες, απαλλαγμένοι από
καταναγκασμούς και διακρίσεις, ήταν μια ταπεινή και φευγαλέα εικόνα μιας
ιδεατής ισότητας, αλληλεγγύης και ευδιαθεσίας. Το ιδιόκτητο σπίτι ήταν
δέσμευση. Εκείνοι όμως καμάρωναν γι’ αυτήν και κοίταζαν πώς θα την κάνουν
σφιχτότερη. Το μόνο που τους έμενε τώρα ήταν να επιδεικνύονται, να
ανταγωνίζονται τους γείτονες, ποιος θα έκανε καλύτερη και μεγαλύτερη σκεπή,
πατζούρια, μπαξέ, γκαράζ για το αυτοκίνητο, ποιος θα έμπαινε στο μάτι των άλλων
με το χρήμα και την αξιοσύνη του. Είχαν μεταφέρει τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό
της πόλης στην εξοχή. Είχαν φράξει για πάντα τον μικρό κήπο μιας άλλης, πιο
απλής, πιο ανέμελης, πιο ασκότιστης ζωής από εκείνη που έκαναν στο άστυ […]»
Ζήσης Σαρίκας, Ανθρώπινες
σκιές. Δυο αφηγήματα,
Εκδ. ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ – κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες.
Σημ. του H.S. Ναι! Ναι! Ναι! Μια ακόμα βαθιά,
λογοτεχνική ματιά πάνω στην πραγματικότητα της χώρας μας από τον καλό μας φίλο (δείτε εδώ
και μια μικρή συνέντευξή του). Συγκινητικό και συνάμα διαυγές, ένας
πολύτιμος συνδυασμός που δύσκολα συναντάει κανείς. Το διάβασα απνευστί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου