σαν διψασμένο αλογο που πεφτει και ψοφάει
σαν μια καμήλα έρημη με άδεια την καμπουρα
σαν γερος που πια, δεν κρατει τα κοκκινα του ουρα
σαν περιστερι ανασκελα στα ρειθρα αυτου του δρομου
σαν Αντιγονη που θρηνει σε αδελφου της,ωμου
σαν ταφος που ανοιχτηκε και τα σκουλήκια βγαινουν
σαν την αγαπη που ,γυμνή , οι τσογλανοι μαραινουν
και μπηγουν στο κορμακι της τα βρωμικα του νύχια
-στην καρακαξα βγαλαμε ,τα πιο βαθια μας μύχια
και τωρα το προμηνυμα της πληρους αλαλίας
σαν μια κηλιδα,σαν λεκές στο ασπρο νιοτης στρωμα
γερασε τουτο το πουλί και επεσε σε κωμα..
--------------
η καρακάξα ,ποτε πια δεν θα ξαναλαλησει
επεσαν ολα τα φτερά κι εχει η ψυχή ραγισει
σαν νουφαρο επεπλεε στου φεγγαριου τη λιμνη
και μεσα της ακουγονταν θανατεροι οι υμνοι
η καρακάξα σαν κερι λυωνει και μας αφηνει
σαν μια φωτια που εσβησε σα κουτσουρο που σβηνει
σαν ενα αποτσιγαρο σβησμένο στο τασακι
την καρακαξα τσακισαν αταλαντοι οι δρακοι
--------
την ποτισαν με φαρμακο που ητανε φαρμακι
τα ποιηματα της κρεμονται στον ουρανο ,σαν ρακη
η καρακάξε επεσε ,την τσακισαν κρετινοι
(αυτοι που θελουν πολεμο , αυτ ήθελε ειρηνη)
την καρακαξα πηρανε εθνολαικισταραδες
κι αντις πια για ποιηματα γραφουν ελληναραδες
---
κανε ψυχή μου 'υπομονή , παρθεν το νυχτοπουλι
η καρακαξα επεσε σαν μια γυνή στο Σούλι..
χορεψε μονη τον χορο εκεινου του Ζαλόγγου
αχ να μουν τωρα στα βουνά της νιοτης και του λόγγου
ναμουν ελευθερο πουλί σαν την ψυχή της νιοτης
την καρακάξα σκοτωσε του κοσμουη μικροτης
την ρημαξαν κομπλεξικοι , ημιμαθεις γραφιαδες
- και οι πατριδοκάπηλοι πουναι κρυφα ραγιαδες ..
θα γινει πια Αυγερινος ,θα γινει αστερακι
θα βγαινει στο στερεωμα πριν σταξει και πριν φεξει
και με της Πουλιας την ουρα ,σαν το γατι θα παιξει...
θα γινει πια αστερισμός , θα γινει ενας κομήτης
θα γινει μια χρυσή ελια ,στο κυρτωμα μιας μύτης
σαν τρυπα μεσ'τον ουρανό,που απο μεσα λαμπει
με καρακαξας την ψυχή φωτιζονται οι καμποι ....