αποσπασμα:
Μισέλ
Φουκώ
Αντι-οιδίποδας. Εισαγωγή στη μη-φασιστική ζωή*
[…]
Τρεις είναι οι εχθροί τους οποίους αντιμετωπίζει ο Αντι-Oιδίποδας.
Τρεις αντίπαλοι που δεν έχουν την ίδια δύναμη, που αντιπροσωπεύουν
διαφορετικούς βαθμούς κινδύνου, και τους οποίους το βιβλίο μάχεται με
διαφορετικούς τρόπους:
- Οι πολιτικοί ασκητές, οι θλιμμένοι ακτιβιστές, οι τρομοκράτες της θεωρίας, αυτοί οι οποίοι θέλουν να συντηρήσουν την καθαρή τάξη της πολιτικής και του πολιτικού λόγου. Γραφειοκράτες της επανάστασης και δημόσιοι υπάλληλοι της Αλήθειας.
- Οι ευτελείς τεχνικοί της επιθυμίας –ψυχαναλυτές και σημειολόγοι κάθε σημείου και συμπτώματος– αυτοί που προθυμοποιούνται να υποτάξουν την πολλαπλότητα της επιθυμίας στο διττό νόμο της δομής και της έλλειψης.
- Τελευταίος αλλά όχι ελάχιστος, μείζων εχθρός, ο στρατηγικός αντίπαλος είναι ο φασισμός (ενώ η αντιπαλότητα του Αντι-Οιδίποδα προς τους άλλους είναι περισσότερο μια υιοθέτηση τακτικής). Και όχι μόνο ο ιστορικός φασισμός, ο φασισμός του Χίτλερ και του Μουσσολίνι -ο οποίος στάθηκε ικανός να κινητοποιήσει και να χρησιμοποιήσει την επιθυμία των μαζών τόσο αποτελεσματικά- αλλά επίσης ο φασισμός μέσα σε όλους μας, μέσα στα κεφάλια μας και στην καθημερινή μας συμπεριφορά, ο φασισμός που μας προκαλεί και μας κάνει να αγαπάμε την εξουσία, να επιθυμούμε ακριβώς αυτό το πράγμα που μας κυριαρχεί και μας εκμεταλλεύεται.**
Θα
έλεγα ότι ο Αντι-Οιδίποδας (και ας με
συγχωρέσουν οι συγγραφείς του) είναι ένα βιβλίο ηθικής, το πρώτο βιβλίο ηθικής
που γράφτηκε στην Γαλλία εδώ και αρκετό καιρό (ίσως αυτό εξηγεί το γιατί η
επιτυχία του δεν περιορίστηκε σε ένα ειδικό ‘αναγνωστικό κοινό’: το να είσαι αντι-οιδιπόδειος έχει γίνει ένας ύφος ζωής,
ένας τρόπος να σκέφτεσαι και να ζεις. Πως μπορεί κάποιος να αποφύγει το να
γίνει φασίστας, ακόμα και όταν (ιδίως όταν ) πιστεύει ότι είναι επαναστάτης ακτιβιστής;................................
1 σχόλιο:
Ωραία τα ΣΟΣ που βάζεις.
Είναι και η αντιγραφή ένα πρώτο στάδιο προσέγγισης/κατανόησης:
Να ελευθερώνεις την πολιτική δράση από την ενοποιητική και ολοποιητική παράνοια.
Να αναπτύσσεις τη δράση, τη σκέψη και τις επιθυμίες μέσω της εξάπλωσης, της αντιπαράθεσης και της αποσύνδεσης, και όχι μέσω της υποδιαίρεσης και της πυραμιδικής ιεράρχησης.
Να αποσύρεις την αφοσίωση και την υποταγή σε οποιαδήποτε από τις κατηγορίες του Αρνητικού (νόμος, όριο, ευνουχισμός, έλλειψη, χάσμα) το οποίο η Δυτική σκέψη ανήγαγε σε ιερό ως μορφή εξουσίας και ως πρόσβαση στην πραγματικότητα. Προτίμησε αυτό που είναι θετικό και πολλαπλό, τη διαφορά από την ομοιομορφία, τις ροές από τις ενότητες, τις ευέλικτες συναρμογές από τα συστήματα. Πίστεψε ότι αυτό που είναι παραγωγικό δεν είναι εδραιωμένο [μόνιμο, μη-αποδημητικό] αλλά νομαδικό.
Μη νομίζεις ότι κάποιος πρέπει να είναι θλιμμένος για να είναι ακτιβιστής, έστω κι αν αυτό που μάχεται είναι αποκρουστικό. Αυτό που έχει επαναστατική δύναμη είναι η σύνδεση της επιθυμίας με την πραγματικότητα (και όχι η υπαναχώρηση σε μορφές αναπαράστασης).
Μην χρησιμοποιείς τη σκέψη για να θεμελιώσεις την πολιτική δράση στην Αλήθεια. Ούτε την πολιτική δράση για να δυσφημείς, ως απλή εικασία μια γραμμή σκέψης. Χρησιμοποίησε την πολιτική πρακτική σαν μια ενδυνάμωση της σκέψης, και την ανάλυση ως πολλαπλασιαστή των μορφών και των πεδίων παρέμβασης της πολιτικής δράσης.
Μην αξιώνεις την πολιτική να αποκαθιστά τα ‘δικαιώματα’ του ατόμου, όπως η φιλοσοφία τα έχει ορίσει. Το άτομο είναι το προϊόν της εξουσίας. Αυτό που χρειάζεται είναι η «απο-ατομικοποίηση» μέσα από τον πολλαπλασιασμό και την μετατόπιση, είναι οι ποικίλοι συνδυασμοί. H ομάδα δεν πρέπει να είναι ο οργανικός δεσμός που ενώνει ιεραρχημένα άτομα, αλλά μια διαρκής γεννήτρια της απο-ατομικοποίησης.
Μην γοητεύεσαι από την εξουσία.
http://koinoniko-ergastirio.blogspot.gr/
Δημοσίευση σχολίου