Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 2012
το ενδυματολογικό είναι
Τα ίδια. Βλέπω τα
μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο στον εμπορικό δρόμο της μικρής
μας πόλης, χάνω απ' τα μάτια μου λίγο λίγο τα λάμποντα στοιχεία, μια
παρακμή λες απλώνεται και γυρίζω πίσω στα τέλη των εβδομήνταζ,
πιτσιρικάς. Τότε που είχαμε κιόλας κάμποσες μπουτίκ, μπουτίκε θυμάμαι
είχα διαβάσει μια ταμπέλα, κανα δυο σαντουιτσάδικα, ο παλιός ράφτης του
πατέρα μου πουλούσε λιβάις και λακόστ, από τη γκαλερί στον ίδιο δρόμο η
μάνα μου φόρτωσε με νεκρές φύσεις και τοπία τους τοίχους, θυμάμαι πόσο καμάρωνα
το μπαρ στην εσοχή του σαλονιού, δύο σκαμπό, πορτάκι κλπ. Είχαμε κάνει
μεγάλη χαρά οικογενειακώς όταν ο Κ. έραψε ένα κουστούμι, αγγλικό κασμίρι
με ρίγα, στον πατέρα μου. Κάποια στιγμή φόρεσα και λιβάις και κόκκινο
λακόστ. Ομολογώ. Η ζωή κύλησε και κάποια στιγμή βρέθηκα ανάμεσα στο
πλήθος στην Ερμού στην Αθήνα. 24 άτοκες δόσεις. Εκπτώσεις. Κουραστικά τα
ψώνια, τη γλιτώσαμε πια την ταλαιπωρία. Την τελευταία φορά που βρέθηκα
στην Ερμού πίστεψα πως πεθαίνω από ασφυξία. Καπνογόνα.
Στις αρχές των ογδόνταζ ανακαλύψαμε και τον Βίλχελμ Ράιχ. Άκου Ανθρωπάκο, Οι Ρίζες της Σεξουαλικής Καταπίεσης,
βεβαίως, ύστερα οι θεωρίες του φάνηκαν ξεπερασμένες, ίσως γραφικές, όλα
εκείνα με την οργόνη και τις συσκευές... Άργησα πολύ να καταλάβω ότι σ'
ένα βιβλίο, σ' ένα συγγραφέα μπορείς να βρεις κάποια κομμάτια που θα
χορέψουν με τις σκέψεις σου, χωρίς να πρόκειται για τον χορό του Ησαΐα. Ο φασισμός
ήταν μια πληγή του παρελθόντος, φασίστες ήταν κάτι ανησυχητικοί στη
βόρεια Ευρώπη και κάτι λιγοστοί βδελυροί γύρω μας, άργησα να ξεφυλλίσω και τη Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού:
Η
ταύτιση με την εξουσία, το κράτος, την επιχείρηση, το έθνος κλπ, που
σημαίνει συνοπτικά: "Εγώ είμαι η εξουσία!" είναι ένα ψυχικό γεγονός, που
μα δείχνει παραδειγματικά, πώς μεταβάλλεται μια ιδεολογία σε υλική
δύναμη. Στην αρχή ο υφιστάμενος οραματίζεται απλώς να γίνει σαν τον
προϊστάμενό του, ώσπου, σιγά-σιγά, με τη χρόνια υλική εξάρτηση, ολόκληρο
το Είναι του αλλάζει σύμφωνα με την ιδεολογία της άρχουσας τάξης.
Έχοντας συνεχώς το βλέμμα του γυρισμένο προς τα "άνω",
ο μικροαστός σχηματίζει μια ζωντανή διάσταση, μια "ψαλίδα" ανάμεσα στην
οικονομική του κατάσταση και την ιδεολογία του. Ζει στενεμένα, αλλά
φροντίζει την "εμφάνισή" του, συχνά ως τη γελοιοποίηση. Τρέφεται κακά,
αλλά θέλει να είναι "καλά ντυμένος". Το ψηλό καπέλο και η βελάδα
γίνονται τα υλικά σύμβολα αυτής της αγελαίας χαρακτηροδομής. Το ντύσιμο
είναι το πιο χαρακτηριστικό σημάδι, για να κρίνει κανείς την ομαδική
ψυχολογία ενός πληθυσμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου