η σύγκρουση προϋποθέτει κοινωνίες με κάπως ξεκάθαρες τάξεις , ρόλους ,κουλτούρες..
Στην Ελλάδα ανέκαθεν είχαμε μάλλον προστριβές , αψιμαχίες ,κάτι σαν τον Δήθεν πόλεμο φυλών , επίδειξη δύναμης του τύπου ''Ξερεις ποιος είμαι εγώ ρε;'''
σε ένα σύστημα που επιβίωνε χάρη στη διαρκή του ρευστότητα ,στη διαρκή αναδιαπραγμάτευση ..
Τώρα κάποιοι (άτομα και ομάδες ) συνεχίζουν σε αυτό το παιχνίδι των προστριβών ..Έτσι έχουν μάθει
Όμως υπορρητα , υπόκωφα γνωρίζουν ότι αυτή η εποχή της αμοιβαίας αψιμαχίας έχει πια τελειώσει .. Δεν τολμούν να κάνουν ένα βήμα παραπέρα από την κόκκινη γραμμή ,,αν και την πατάνε συνεχώς ελπίζοντας οτι ο άλλος θα κάνει την πρώτη κακή κίνηση Βίας - και έτσι θα φορτώσουν σε αυτόν το κακο τις - γνωρίζοντας βέβαια ότι όλα αυτά δεν μπορεί να οδηγήσουν πουθενά και ελπίζοντας ότι ζούμε σε ενα Εφιάλτη απο όπου - δεν μπορεί - κάποιος θα μας ξυπνήσει ..αλλά παρόλα αυτά βυθιζόμαστε όλο και σε χειρότερους εφιάλτες όπως στην ταινία inception ενώ δεν βλέπουμε πουθενά καμιά σβούρα ναγυριζει και να μας θυμίζει οτιι ονειρευόμαστε.
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
Στην Ελλάδα ανέκαθεν είχαμε μάλλον προστριβές , αψιμαχίες ,κάτι σαν τον Δήθεν πόλεμο φυλών , επίδειξη δύναμης του τύπου ''Ξερεις ποιος είμαι εγώ ρε;''' σε ένα σύστημα που επιβίωνε χάρη στη διαρκή του ρευστότητα στη διαρκή αναδιαπραγμάτευση .. Τώρα κάποιοι (άτομα και ομάδες ) συνεχίζουν σε αυτό το παιχνίδι των προστριβών ..Έτσι έχουν μάθει Όμως υπρρητα , υπόκωφα γνωρίζουν ότι αυτή η εποχή της αμοιβαίας αψιμαχίας σ έχει πια τελειώσει .. Δεν τολμούν να κάνουν ένα βήμα παραπέρα από την κόκκινη γραμμή ,,αν και την πατάνε συνεχώς ελπίζοντας οτι ο άλλος θα κάνει την πρώτη κακή κίνηση Βίας - και έτσι θα φορτώσουν σε αυτόν το κακο τις - γνωρίζοντας βέβαια ότι όλα αυτά δεν μπορεί να οδηγήσουν πουθενά και ελπίζοντας ότι ζούμε σε ενα Εφιάλτη απο όπου - δεν μπορεί - κάποιος θα μας ξυπνήσει ..αλλά παρόλα αυτά βυθιζόμαστε όλο και σε χειρότερους εφιάλτες όπως στην ταινία inception ενώ δεν βλέπουμε πουθενά καμιά σβούρα ναγυριζει και να μας θυμίζει οτιι ονειρευόμαστε.
Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010
"Εργατική Τάξη και Προλεταριάτο" μια παλια συζητηση στο Πολιτικο Καφενειο
"Εργατική Τάξη και Προλεταριάτο"
αποσπασμα της παρεμβασης του
Rakis
Θα παρατηρήσω κάποια πράγματα βλέποντας την παρέμβασή μου περισσότερο συμπληρωματική παρά κριτική.
Συνειδητοποιώ: Στρέφομαι στον εαυτό μου και του αναγνωρίζω μία λανθάνουσα ταυτότητα, ή καλύτερα η λανθάνουσα ταυτότητα έρχεται στο φως και γίνεται κυρίαρχη(άρα πάλι ένα μοντέλο εξουσίας-υποταγής).
Διαμορφώνεται μία υποθετική τοπολογία(χωρίς να είναι απολύτως κακό αυτό) κατά την οποία ένα κομμάτι του εαυτού εναντιώνεται ενός άλλου που θεωρεί ψευδές. Άρα, το 1ο κατέχει την αλήθεια ή είναι το αληθές. Είναι επίσης επικριτικό και επιδιώκει να περάσει το 2ο σε δεύτερη μοίρα , αν όχι να το εξαφανίσει.
Επίσης, το πρώτο εγώ το αλλοτριωμένο, είχε στόχους , όπως και το 2ο έχουν διαφορετικούς στόχους, άρα και διαφορετικές υποσχέσεις.
Σε αυτήν τη ψυχική μορφή αναστοχαστικότητας η κριτική βαθμίδα είναι διχαστική. Το εγώ καθίσταται αντικείμενο του εαυτού του, όπου το ένοχο εγώ πρέπει να περιοριστεί ως εκφραστής των εξουσιαστικών δομών της εξωτερικότητας.
Το "νέο" αναδυθέν εγώ από την άλλη, είναι ο εκφραστής του ορθού και του τιμωρού του άλλου εγώ, του ένοχου. Ο αυτοβασανισμός είναι μια μορφή σαδισμού την ίδια στιγμή που υπάρχει και μια επιθυμία διατήρησης της ταυτότητας.Έχουμε τη σύγκρουση ανάμεσα σε μία κακή και μία καλή συνείδηση.
Επομένως, η κακή συνείδηση είναι αυτή που δημιουργεί το καλό Εγώ.Ένα Εγώ που τηρεί τον λόγο του, την υπόσχεσή του διαχρονικά, την υπόσχεση της πλήρωσης(Το καλό εγώ υπόσχεται την ολοκλήρωση).
Πρόκειται δηλ. για ένα "ένστικτο" της ελευθερίας που ήταν λανθάνον διά της βίας(η επιβολή του νόμου που δημιουργεί την κακή συνείδηση).
Πού έγκειται αυτή η ελευθερία; αυτό το ίχνος της; Στην ευχαρίστηση που προκαλεί πόνο στον εαυτό. Στην αυτοτιμωρία.
Θέτω για προβληματισμό μια τέτοια ανάπτυξη της συνειδητοποίησης, γιατί είναι κατά κάποιο τρόπο δυιστική (καλό-κακό εγώ), και ουσιοκρατική, ιεροκρατική(ενοχές,αυτοτιμωρία) παραβλέποντας το ναρκισσισμό, μαζοχισμό(η γνώση της αλήθειας ή του συμφέροντος δε μεταμορφώνει το υποκείμενο σε επαναστατικό,αντίθετα υπάρχουν καταστάσεις όπου η προσκόλληση σε μια φαντασίωση, ένα ιδεώδες,πχ έθνος,θεός,εκβάλλουν σε μαζοχιστικές συμπεριφορές).
Επίσης η φράση "τάξη για τον εαυτό της" εκτιμώ πως είναι στα πλαίσια μιας ταυτοποιητικής λογικής που αδυνατεί να δει αυτό που διαρκώς ξεφεύγει.
Αυτά.
Και πριν διαφωνήσετε βιαστικά, σκεφτείτε ότι σε τέτοιους προβληματισμούς κατέληξα ίσως επειδή αγαπάω περισσότερο τα θύματα της εκμετάλλευσης.''
Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Η Σκοτωμένη ΧελιδΩνα Στον Celin
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Η Σκοτωμένη ΧελιδΩνα
στον Celin που λεει οτι τον συγκινησε .. Και να ξερει οτι περιμένω απο αυτον να δειξει -οχι την κουφια ντεμέκ επαναστατικοτητα των μεγαλων Λόγων - αλλά την πολιτική κα ανθρωπινη αξιοπρεπεια που η δικη μου γενια Δυστυχώς - δεν εδειξε ΄΄η εγκατέλειψε
στον Celin που λεει οτι τον συγκινησε .. Και να ξερει οτι περιμένω απο αυτον να δειξει -οχι την κουφια ντεμέκ επαναστατικοτητα των μεγαλων Λόγων - αλλά την πολιτική κα ανθρωπινη αξιοπρεπεια που η δικη μου γενια Δυστυχώς - δεν εδειξε ΄΄η εγκατέλειψε
Το (α)δυνατόν της αυτονομίας; (rakis)
πηγη
http://www.filosofia.gr/item.php?id=629
http://www.filosofia.gr/item.php?id=629
Το (α)δυνατόν της αυτονομίας; |
|
Συγγραφέας: ανώνυμος (rakis)
Μέρος 1ο: Η σημασία του «Εγώ συνειδητοποιώ» στην αυτονόμηση του υποκειμένου.Επίδικο
αντικείμενο αποτελεί η διαμόρφωση της ανθρώπινης συνείδησης και ο
βαθμός πραγμάτωσης της αυτονομίας. Αρκετά μοντέλα παρουσιάζουν μια
εξελικτική μορφή ανάδυσης της συνείδησης στη βάση της αλληλόδρασης του
ανθρώπου και του πολιτισμικού - φυσικού περιβάλλοντος. Εντοπίζοντας στη
φύση ένα μοντέλο ανάδυσης ενός φαινομένου στη βάση της αλληλεπίδρασης,
επιδιώκουν με ανάλογο τρόπο να εξηγήσουν την ανάδυση της ανθρώπινης
συνείδησης.
Για παράδειγμα, η φλόγα ενός κεριού υπάρχει και εξασφαλίζει την ύπαρξή της κατά την διαδραστικότητά της με το περιβάλλον,(οι κατάλληλες συνθήκες οξυγόνου, κτλ). Ακριβώς η φλόγα ως φλόγα, μη αναγώγιμη στα συστατικά της στοιχεία μπορεί να εξηγήσει το είναι της, γιατί τα συστατικά της στοιχεία κατακερματισμένα από το σύνολο της οντότητας «φλόγα» δεν εξηγούν το -είναι -στον -κόσμο της οντότητας «φλόγα». Η φλόγα ως φλόγα , σε μία διηνεκή αλληλεπίδραση με την εξωτερικότητα, αυτοκαθορίζεται ως λειτουργική αυτόνομη οντότητα. Και η αλήθεια της είναι ακριβώς αυτή η διάδραση με το περιβάλλον. Κατά κάποιο τρόπο η φλόγα κατασκευάζει το είναι της, κατά συνέπεια και την αλήθεια της διαδραστικά (interactivistic constructivism). Αυτό το μοντέλο μπορεί να εφαρμοστεί σε ένα βακτήριο, μέχρι και τον άνθρωπο. Έτσι αναδύεται και το καινούργιο.Για πχ :Το μολύβι από μόνο του δεν έχει την ιδιότητα του να είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο, δεν είναι κάτι εγγενές, αλλά αποκτάται σε σχέση με άλλα μολύβια που είναι δίπλα του. Αυτή η ιδιότητα είναι μη-αναγώγιμη , δε χρειάζεται και δεν μπορεί να αναχθεί, στα εγγενή συστατικά του στοιχεία, για να αιτιολογηθεί η ύπαρξή της. Το παράδειγμα της φλόγας είναι για να δείξει ότι η αλληλεπίδραση υπάρχει γενικά ως φαινόμενο. Σε ένα άλλο επίπεδο, το παράδειγμα του βακτηρίου δείχνει ότι νομιμοποιούμαστε να μιλούμε για μια μορφή λειτουργισμού. Πολύ σωστά όμως, ο Λακάν απέναντι στον κίνδυνο που τα παραπάνω θα οδηγούσαν σε έναν εξελικτισμό ή σε ένα new age βουδισμό, αντιπαραθέτει τη δημιουργία ex nihilo ως απόλυτο ξεκίνημα. Η προσομοίωση της συνείδησης με μία κάμερα μας δείχνει πως δεν μπορεί να υπάρξει ίχνος εγώ στην περίπτωση της κάμερας. Η περίπτωση της φλόγας όπως και του βακτηρίου, μοιάζουν με την κάμερα του λακανικού πειράματος στο ότι σε καμία από τις περιπτώσεις δεν υπάρχει ίχνος εγώ.
Το ανθρώπινο Εγώ
Ο
Winnicott έδειξε πως η επένδυση του αντικειμένου για να γίνει αντιληπτό
προϋποθέτει το αντικείμενο να είναι ήδη εκεί για να έχει την αυταπάτη ο
ψυχισμός ότι το δημιούργησε ο ίδιος. Η αυταπάτη πετυχαίνει να κάνει να
φανεί το αντικείμενο ως δημιούργημα των προβολών της επιθυμίας του
υποκειμένου, το λεγόμενο "υποκειμενικό αντικείμενο". Παράλληλα, και το
βρέφος επενδύεται ως αντικείμενο του αντικειμένου, καθώς επενδύεται από
τη μητρική φροντίδα(ο πολιτισμός βέβαια επιβάλλεται από την κοιλιά
ακόμα). Το βρέφος έτσι είναι το "αντικείμενο του αντικειμένου". Το ζήτημα εδώ έγκειται στο τι είναι αντίληψη από την οπτική του ψυχικού οργάνου.Στη φάση της εξωδεκτικής αντίληψης, το άτομο δεν έχει κάποια ανάγκη να διερωτηθεί για την πραγματικότητα του αντικειμένου και της δικής του επιθυμίας. Όταν οι συνθήκες αυτές δεν είναι πραγματώσιμες, τότε θα φανερωθεί η ανεξάρτητη εξωτερικότητα. Η εμπειρία αυτή της αποτυχίας ικανοποίησης εγκαθιδρύει μια αντιληπτική δραστηριότητα που θεμελιώνει το αντικείμενο ως πραγματικότητα ανεξάρτητη. Εδώ δηλ. αρχή της πραγματικότητας είναι η αναπαράσταση του εαυτού ως αντικειμένου των επιθυμιών του αντικειμένου: η αρχή της πραγματικότητας είναι η αρχή της ηδονής ενός άλλου, ήτοι η επιθυμία του άλλου. Στο πεδίο της ιδιοδεκτικής αντίληψης η ενορμητική δράση ή μάλλον διέγερση και η αποτυχία του πλήρους κορεσμού της θα συνδράμει στη συγκρότηση παραστάσεων που ο Freud θα ονομάσει "Εγώ", διαδικασία που εκβάλλει στη ναρκισσιστική επένδυση. Ο Ντερριντά νομίζω πως στο παρακάτω απόσπασμα περιγράφει τον ανεξάλειπτο χαρακτήρα του ναρκισσιστικού Εγώ υπέροχα: "Θυμίζω τη σχέση ανάμεσα στο Νάρκισσο και στην Ηχώ, στο εκπληκτικό κείμενο του Οβιδίου, όπου η φωνή του άλλου είναι αυτή που προσποιείτο ότι επέστρεφε στο Νάρκισσο το τέλος των λόγων του. Η Ηχώ είναι καταδικασμένη από τους Θεούς να μην κάνει τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνει το τέλος των φράσεων του Ναρκίσσου, και ο Νάρκισσος αρκείται στο να πιάσει το τέλος μιας φράσης που εκείνη του αναπέμπει και που διαμορφώνει μία άλλη φράση και που καταλήγει στο ότι εκείνη είναι που μιλά, στο ότι είναι οι δικές της λέξεις. Και με αφετηρία ακριβώς τον άλλον, την παραίτηση από τον εαυτό, ο ναρκισσισμός διογκώνεται, διογκώνεται όλο και περισσότερο με την απώλειά του, και αυτή η αντίφαση αποτελεί συγχρόνως το φραγμό και την προϋπόθεσή του. Αυτή επίσης η αναγκαιότητα παιδεύει την πλέον αυτοβιογραφική γραφή, κατά τα φαινόμενα την πιο αυτοβιογραφική, που δίνει την εντύπωση, που προσποιείται ότι δεν μιλά παρά για τον εαυτό της. Και εκεί όπου δεν μπορούμε να ιδιοποιηθούμε τη γλώσσα, εκεί όπου η γλώσσα αποδεικνύεται μη ιδιοποιήσιμη, ακόμη κι όταν πρόκειται για τη μητρική μου γλώσσα, το ιδίωμά μου όπως και η εικόνα μου είναι κάτι που δεν μπορώ να ιδιοποιηθώ." Αν δεχτούμε μια τέτοια υπόθεση, τότε μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε το τι σημαίνει αυτονομία; Αρκετές θεωρίες από χριστιανικές έως και καστοριαδικές, εκκινούν από την πράξη της συνειδητοποίησης της θέσης του υποκειμένου ως αρχής της αυτονόμησης.
Ας αποπειραθούμε να ορίσουμε τι σημαίνει συνειδητοποιώ.
Συνειδητοποιώ: Στρέφομαι στον εαυτό μου και του αναγνωρίζω μία λανθάνουσα ταυτότητα, ή καλύτερα η λανθάνουσα ταυτότητα έρχεται στο φως και γίνεται κυρίαρχη(άρα πάλι ένα μοντέλο εξουσίας-υποταγής). Διαμορφώνεται μία υποθετική τοπολογία(χωρίς να είναι απολύτως κακό αυτό) κατά την οποία ένα κομμάτι του εαυτού εναντιώνεται ενός άλλου που θεωρεί ψευδές. Άρα, το 1ο κατέχει την αλήθεια ή είναι το αληθές. Είναι επίσης επικριτικό και επιδιώκει να περάσει το 2ο σε δεύτερη μοίρα , αν όχι να το εξαφανίσει. Επίσης, το πρώτο εγώ το αλλοτριωμένο, είχε στόχους , όπως και το 2ο έχουν διαφορετικούς στόχους, άρα και διαφορετικές υποσχέσεις. Σε αυτήν τη ψυχική μορφή αναστοχαστικότητας η κριτική βαθμίδα είναι διχαστική. Το εγώ καθίσταται αντικείμενο του εαυτού του, όπου το ένοχο εγώ πρέπει να περιοριστεί ως εκφραστής των εξουσιαστικών δομών της εξωτερικότητας. Το "νέο" αναδυθέν εγώ από την άλλη, είναι ο εκφραστής του ορθού και του τιμωρού του άλλου εγώ, του ένοχου. Ο αυτοβασανισμός είναι μια μορφή σαδισμού την ίδια στιγμή που υπάρχει και μια επιθυμία διατήρησης της ταυτότητας. Έχουμε τη σύγκρουση ανάμεσα σε μία κακή και μία καλή συνείδηση. Επομένως, η κακή συνείδηση είναι αυτή που δημιουργεί το καλό Εγώ. Ένα Εγώ που τηρεί τον λόγο του, την υπόσχεσή του διαχρονικά, την υπόσχεση της πλήρωσης(Το καλό εγώ υπόσχεται την ολοκλήρωση). Πρόκειται δηλ. για ένα "ένστικτο" της ελευθερίας που ήταν λανθάνον διά της βίας(η επιβολή του νόμου που δημιουργεί την κακή συνείδηση). Πού έγκειται αυτή η ελευθερία; αυτό το ίχνος της; Στην ευχαρίστηση που προκαλεί πόνο στον εαυτό. Στην αυτοτιμωρία. Κριτικάρω μια τέτοια ανάπτυξη της συνειδητοποίησης, γιατί είναι κατά κάποιο τρόπο δυιστική (καλό-κακό εγώ), και ουσιοκρατική, ιεροκρατική(ενοχές,αυτοτιμωρία) παραβλέποντας το ναρκισσισμό, μαζοχισμό(η γνώση της αλήθειας ή του συμφέροντος δε μεταμορφώνει το υποκείμενο σε επαναστατικό, αντίθετα υπάρχουν καταστάσεις όπου η προσκόλληση σε μια φαντασίωση, ένα ιδεώδες, π.χ. έθνος, θεός, εκβάλλουν σε ένα τυφλό μίσος, όπως θα εξηγήσω παρακάτω).
Μέρος 2o: Πώς μπορεί να νοηθεί το αυτόνομο υποκείμενο.
Η έλλειψη και το διχασμένο υποκείμενο.
Συνεπώς, εφόσον το Εγώ οφείλει την ύπαρξή του στην αδυναμία πλήρωσης του υποκειμένου, μπορούμε να ισχυριστούμε πως το Εγώ του υποκειμένου διαμορφώνεται σε μια ριζική έλλειψη, σε έναν διχασμό. Και η αποσιώπηση της εγκάρσιας έλλειψης καταπολεμάται με την προσκόλληση στη φαντασίωση για να αναδυθεί ένα εγώ που φαντασιωτικά είναι πλήρες. Πράγμα που σημαίνει ότι το ΕΓΩ διαμορφώνεται από την έλλειψη και είναι η απόκρυψή της και μάλιστα είναι επικριτικό στον εαυτό του γιατί το υποκείμενο δεν μπορεί να γεμίσει αυτή την έλλειψη που δεν μπορεί να πληρωθεί ποτέ. Η αμφιθυμία λοιπόν είναι ότι το υποκείμενο αγαπά το Νόμο γιατί του δίνει ύπαρξη αλλά και το μισεί γιατί υπόρρητα υπάρχει μια διαρκής έλλειψη. Η φαντασίωση δεν εξαφανίζει την έλλειψη , την αποκρύπτει. Το επικριτικό Εγώ είναι ο Νόμος, και άρα η αυτονομία είναι επίδικο θέμα. ο Άλλος-το εξουσιαστικό κοινωνικό, με διαμορφώνει αλλά όχι πλήρως. Η υποκειμενικοποίησή μου,μας,(η διαμόρφωση του Εγώ μας που είναι στη βάση της κυρίαρχης ηθικής) από το κοινωνικό που εισβάλλει μέσα μας δημιουργεί και απουποκειμενικοποιήσεις δηλ. σώματα που δεν έχουν σημασία , που αποκλείονται, που είναι παράνομα.
Η λύση (;)
Αυτή η στροφή στην επικράτεια απονομιμοποιημένων σωμάτων, είναι η δυνατότητα που δίνεται στο Εγώ να εκκεντρωθεί. Κατά συνέπεια , όταν το Εγώ εκκεντρωθεί, τότε ανοίγονται οι οδοί για ένα πέραν της ηθικής. Πρόκειται για μία διαδικασία πένθους που μας ξεκολλά από την αγάπη στο χαμένο αντικείμενο(πχ ένα ιδεατό αντικείμενο όπως η πατρίδα, το έθνος,ο παράδεισος,ήτοι ιδεώδη απόλυτης αρμονίας), και μας στρέφει πάλι εμάς και την επιθετικότητά μας στο εξωτερικό/κοινωνικό. Αν η ανάληψη ευθύνης είναι μία (επι)κριτική επιθετικότητα του εγώ μας προς εμάς, ο θάνατος του Εγώ(με την έννοια της εκκέντρωσης, γιατί ο θάνατος του εγώ είναι αδύνατος) είναι ένα άνοιγμα προς το έξω και η συνθήκη για μια ριζική απουσία αυταπάτης.
Η άλλη απόλαυση ή η συνέχεια της λύσης (;)
Το
'64 ο Λακάν χωρίς να υποπίπτει σε έναν “φαλλοκεντρικό πριαπισμό”
επανεισάγει το πραγματικό ως αντικείμενο α , όχι ως φαλλικό όργανο, αλλά
ως όργανο της ενόρμησης. Αυτό το άλλο όργανο δεν ενεργοποιείται από τον
Φαλλό. Με βάση αυτό, η ενόρμηση δε σημασιοδοτείται από τον Φαλλό αλλά
ορίζεται ως αντικειμενότροπο θραύσμα χωρίς έμφυλη σημασιοδότηση. Κατά
συνάφεια, το πραγματικό ως αντικείμενο α, είναι το κατάλοιπο που
απομένει έκκεντρα από κάθε προβολή που τον εντάσσει φαντασιακά σε ένα
ναρκισσιστικό πλαίσιο. Το Πραγματικό του Άλλου είναι η ύπαρξή του ως εξωτερικότητα. Υπάρχει αγάπη που αγγίζει την εξωτερικότητα του πραγματικού άλλου. Είναι η αγάπη του Πραγματικού Άλλου πέρα από το σημείο αναγνώρισης. Μόνο υποκειμενικοποιώντας το δικό του θάνατο το υποκείμενο(βλ. παραπάνω εκκέντρωση) , αποκτά τη δυνατότητα να προσεγγίσει το συμβάν της αγάπης. Εδώ όμως είναι που καθίσταται δυνατό και το αληθινό μίσος. Ο Λακάν υποστηρίζει πως “ η αληθινή αγάπη εκβάλλει στο μίσος” . Μην ξεχνούμε ότι το ξένο σώμα είναι το δικό μας σώμα. Στο φίλο ενοικεί ο εχθρός και αντίστροφα. Η εγκαθίδρυση του κοινωνικού δεσμού επέρχεται με την παραίτηση από την απόλαυση και η παραίτηση αυτή συνεπάγεται αναγκαστικά μια σχέση αγάπης-μίσους, που από τη μια, μας εξανθρωπίζει, από την άλλη μας στερεί την απόλαυση. Ε λοιπόν η ψυχανάλυση επιφέρει μια ηθική ανάληψη ευθύνης ακριβώς απέναντι σε αυτήν την αμφιθυμία. Εργάζεται προς την κατεύθυνση μιας δυνατής κατονομασίας της αμφιθυμίας.
Το μίσος ως πάθος του Είναι
Στο
Σεμινάριο, Λακάν,1978, το μίσος περιγράφεται ως μια διαδρομή χωρίς
όρια. Εδώ το μίσος νοείται ως ανθρώπινο πάθος. Το μίσος εδώ δεν
περιορίζεται από την εικόνα του Άλλου. Είναι όντως ένα καθαρό μίσος,
ακόρεστο, οριακά χωρίς αντικείμενο. Πρέπει να προσέξουμε ότι σε αυτό το
καθαρό μίσος ως πάθος του Είναι δε διακυβεύεται μία φαντασιακή σύλληψη .
Είναι ανάμεσα στο φαντασιακό και το πραγματικό αποκλείοντας το
συμβολικό. Άρα, χαρακτηρίζεται από μια απελπισμένη διαύγεια που απαιτεί
το θάνατο του συμβολικού, του Νόμου. Κατά συνέπεια, το haine solide
κατευθύνεται προς το Είναι , στρέφεται κατά της έλλειψης του Θεού, και
είναι πέραν του ορίου φίλος/εχθρός. Αλλά αυτό δείχνει και το μίσος του
θεού προς τα δημιουργήματά του. Παρανοϊκό και καθαρό μίσος δεν αντέχουν τη διαίρεση του Είναι του υποκειμένου. Αυτή η αμφιθυμία είναι δομική στη συναισθηματική διάσταση του ανθρώπου. Εδώ είναι που αγάπη και μίσος συγχέονται και που συνδέει ο Λακάν την ανάγκη της αγάπης με εκείνη του ακρωτηριασμού του αντικειμένου της αγάπης: «Σε αγαπώ, αλλά αφού ανεξήγητα αγαπώ κάτι σε σένα περισσότερο από σένα-το αντικείμενο α- σε ακρωτηριάζω.» Στο παρανοϊκό μίσος το υποκείμενο δεν υποκειμενικοποιεί το ξένο ως δικό του κακό, αλλά το προβάλλει προς τα έξω , δηλ. προς το αντικείμενο που μισεί. Στο καθαρό μίσος η απόλαυση είναι η καταστροφή της ζωής ως τέτοιας. Στο σημείο αυτό είναι που προτείνω την πολιτική της ψυχανάλυσης ενάντια σε μια πολιτική της παράνοιας. Η ψυχανάλυση έτσι γίνεται εμπειρία υποκειμενικοποίησης του οικείου κακού. Καλείται να κατονομάσει την αμφιθυμία, και όχι να την ακυρώσει όπως κάνει η παρανοϊκή άμυνα. Στην παρανοϊκή άμυνα δεν υπάρχει αγάπη αλλά ερωτομανία ή καταδίωξη. Όταν λοιπόν λέω πως η αγάπη αγγίζει την εξωτερικότητα του Άλλου , εννοώ «αυτή που μένει ως κατάλοιπο σε σχέση με αυτό που ο Άλλος παροντοποιεί από τη δική μου εξωτερικότητα(το ενορμητικό μου Είναι)»(θέση του Massimo Recalcati ) σε μένα τον ίδιο. : «Μόνο υποκειμενικοποιώντας το δικό του θάνατο, δηλ. το ριζικότερο δικό του κακόν , έχει το υποκείμενο τη δυνατότητα να προσεγγίσει το συμβάν της αγάπης». Το παραπάνω είναι πέραν της φαντασίωσης της πληρότητας, γιατί η πράξη αυτή της υποκειμενικοποίησης είναι πέραν του σημείου αναγνώρισης. Η εκκέντρωση που αναφέρω ως κατάδειξη της αμφιθυμίας σημαίνει αποδιάρθρωση του Εγώ, ήτοι αμφισβήτηση της τελμάτωσης και του αμυντικού καθεστώτος του Εγώ. Αυτή εν τέλει η συμφιλίωση ή αποτελμάτωση υπερασπίζεται ένα δικαίωμα στη ζωή που ανοίγεται πέραν μιας οικονομίας του δυνατού, που αγκαλιάζει μια ανοικονομία του αδυνάτου, ένα απροϋπόθετον χωρίς κυριαρχία. Πρόκειται για μια περιοχή όπου πάντοτε φυλλάσσεται μια θέση για την απρόβλεπτη - απρογραμμάτιστη έλευση του άλλου, δηλ. την απροϋπόθετη φιλοξενία. Αυτό που προτείνω ότι δηλ. μια ζωή που αξίζει να ζει κανείς βρίσκεται σε μία ανοικονομία του αδυνάτου και στο πόση φιλοξενία μπορεί να παρέχει το Εγώ στο απροϋπόθετο α-δύνατο. Τι συνέπειες έχει μια τέτοια πρόταση; Μας απομακρύνει από μία υποκειμενική βούληση και τη βία της. Μας απαλλάσσει από την νοσταλγία ενός χαμένου παραδείσου, ενός προτύπου, μιας υπαρχής. Μας εξωθεί στο να εκφραστούμε ανεπιφύλαχτα υπέρ της συγκυρίας. Εδώ είναι που η εγγενής έλλειψη δύναται να ιδωθεί ως amor fati. Πού εκβάλλουν τα παραπάνω;
Μέρος 3o: Η Σαγήνη του Ομοιώματος
Είπαμε
στο προηγούμενο μέρος ότι ο συγκροτητικός διχασμός του υποκειμένου
δύναται να εκληφθεί ως amor fati. Μια τέτοια στροφή θα μας εισήγαγε στην
έννοια του ομοιώματος. Το ομοίωμα είναι πέραν διακρίσεων τύπου
αλήθειας-ψεύδους, προτύπου-αντιγράφου. Είναι ένα ολόγραμμα που είναι
κενό αλλά και που είναι «ήδη εκεί» περιμένοντας να το ανακαλύψουμε. Δε
δικαιολογεί καμία αυταπάτη, όμως περιμένει να δοκιμαστεί και να
εκτιμηθεί για αυτό που δείχνει. Μέσα σε αυτό αποπραγμοποιείται κάθε
δεδομένο. Τα νέα καθήκοντα που αναδεικνύει δεν είναι προαποφασισμένα ή
προγραμματισμένα. Το εν λόγω μοντέλο δεν είναι ένα ταυτοφωνικό μοντέλο
συναίνεσης, αλλά ένα πολυφωνικό. Πρόκειται για μία χορωδία πολλών
φωνών. Είναι σαν ένα πικ-νικ όπου ενώνονται οι διαφορές. Ένα πετυχημένο
πικ - νικ δεν είναι όταν όλοι φέρνουν ντομάτες. Ένα πετυχημένο πικ -
νικ είναι εκείνο που έχει ντομάτες , κρέας, αυγά κτλ.Το ομοίωμα είναι απροσδιόριστο, κενό και μπορεί να φέρει σε σύμπτωση την έλλειψη του Άλλου και του υποκειμένου με τη λακανική έννοια της εκ-σωτερικότητας. Ποιος θα το ανακαλύψει; Ο δυνάμενος να σαγηνευτεί από αυτό. Η απροσδιοριστία του γεννά μια λογική της σαγήνης που σαγηνεύει τους σαγηνευτές. Η σαγήνη είναι για τον θεολόγο κακό αλλά και από την πλευρά του ορθολογισμού είναι η απόλυτη μορφή εξαπάτησης. Και οι δύο οπτικές το σαγηνεύειν το βλέπουν ως επιβολή με δόλο. Αντίθετα στη σοφιστική ιδέα της σαγήνης απαλλάσσεται το θύμα από κάθε μομφή ή φταίξιμο. Ο Γοργίας θεωρεί τη σαγήνη είσοδο σε μια λογική που επιβάλλεται πρώτα από τον σαγηνευτή και διαλύει τη διάσταση της αποπλάνησης και του δόλου. Στο Ελένης εγκώμιον ο Γοργίας απαλλάσσει το θύμα του Πάρη από την κακή φήμη και την αποδοκιμασία: Όποιος αφήνεται να τον σαγηνεύσει ο λόγος δεν είναι ένοχος, αντίθετα πιο σοφός, από κείνον που δεν αφήνεται να σαγηνευτεί. Μόνο ο ευαίσθητος σαγηνεύεται από την ηδονή του λόγου. Άρα, το σαγηνεύεσθαι προϋποθέτει μιαν ιδιαίτερη σοφία. Η λογική της σαγήνης έχει μια διάσταση ανεξάρτητη από τον σαγηνευτή και τον σαγηνευόμενο, συσχετίζεται με τον «καιρό», την ευκαιρία. Είναι αποτέλεσμα , μόνο στο βαθμό που υπακούει στην ευκαιρία. Ο καιρός δεν είναι κάτι καθολικό και απόλυτο αλλά είναι αυτό που είναι αρμόζον στη στιγμή. Η σαγήνη δεν είναι ικανοποίηση του εγώ μας, αλλά ζητά μιαν άσκηση που επιτρέπει τον καθένα να λέει και να σωπαίνει , να κάνει , να αφήνει κατά μέρος αυτό που πρέπει, την κατάλληλη στιγμή. Η σαγήνη είναι ένας συνδυασμός γνώμης και ρώμης έτσι ώστε να λαμβάνονται αποφάσεις και να πετυχαίνεται ένα πρακτικό αποτέλεσμα. Ο καιρός, η ευκαιρία είναι η σύμπτωση λόγου και πραγματικότητας. Παρόμοια τα λόγια του Πυθαγόρα: Πρέπει να είναι κανείς υπεροπτικός με τους υπεροπτικούς, σεμνός με τους σεμνούς, τολμηρός με τους τολμηρούς, τρομερός σε τρομερές καταστάσεις. Ο σαγηνευτής δεν είναι ένας νιτσεϊκός ή καντιανός πολεμιστής. Ο σαγηνευτής στερείται ταυτότητας. Εκκεντρώνεται ώστε οι όροι του παιχνιδιού να καθορίζονται από τον σαγηνευόμενο. Η αλήθεια των δεδομένων δεν καθίσταται διόλου καθαρή και ολοφάνερη από τα επιχειρήματα. Το κλειδί της πειθούς δεν εντοπίζεται σε αυτόν που μιλάει, αλλά σε αυτόν που ακούει. Τα παραπάνω απορρίπτουν μανιχαϊστικές αντιθέσεις αλήθειας και απάτης, πραγματικότητας και φαινομενικότητας. Αυτές οι μεταφυσικές διακρίσεις δεν έχουν νόημα στην προοπτική που διανοίγεται από τον Γοργία. Αντίθετα, η πολιτική ιδεολογία δε σαγηνεύει. Με τη φενάκη της, δεν μπορεί να συλλάβει τη συγκυρία, γιατί τη σφετερίζεται προκαταβολικά υπερκαλύπτοντάς την με σημασίες. Αγνοεί τις προϋποθέσεις της σαγήνης, δηλ. τη σιωπή και την αναμονή, την επιτυχία της που εξαρτάται από την υπακοή στα δεδομένα της ευκαιρίας και από τη διάλυση του προτύπου, και την έλευση του ομοιώματος. Η γοητεία του σαγηνευτή έγκειται στην απροσδιοριστία του , στο ότι είναι κενός ανοιχτός, ελεύθερος , αφήνει περιθώριο στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ευκαιρίας, στους καθορισμούς του σαγηνευόμενου. Ο σαγηνευτής ανοίγει ένα κενό πεδίο που καθένας μπορεί να το γεμίσει , ένα κενό πεδίο που προσμένει ένα περιεχόμενο από την ευκαιρία, και όμως δε συγχέεται με αυτήν, διότι η ευκαιρία καθαυτή μετράει λιγότερο από την ικανότητα κάποιου να την αρπάξει. Η σαγήνη συνεπάγεται μιαν αυτοκατάργηση της ταυτότητας της εξουσίας και μια προσομοιωτική επανάληψη της ταυτότητας των σαγηνευομένων. Έτσι, μία αισθητική με τα παραπάνω χαρακτηριστικά αντικαθιστά την ιδεολογική πολιτική, η λογική της ευκαιρίας προσκολλάται και εμπλουτίζει τη διαλεκτική, απορρίπτοντας τη διαλεκτική ορθοδοξία, η ορθολογικότητα αντικαθιστά τον ορθολογισμό και την εκλογίκευση. Η επιτυχία του ομοιώματος να σαγηνεύσει έγκειται εν τέλει σε ένα despejo , δηλ. σε ένα «δεν ξέρω τι» που ενδυναμώνει τη αποτελμάτωση ενός αμυντικού-παρανοϊκού Εγώ. Το Εγώ καλείται να αφεθεί στα χαρακτηριστικά της ευκαιρίας και στους καθορισμούς του σαγηνευόμενου. Το ομοίωμα αναδείχνει έναν άλλον άνθρωπο. Αντί για τον Homo sapiens διαμορφώνεται ο Homo sapiens demens (άνθρωπος έμφρων έκφρων). Η γλώσσα στο ομοίωμα παίρνει το πάνω χέρι από το αντικείμενο, η γλώσσα γίνεται υποκινητής αντικειμένων. Είναι η στιγμή όπου κοινοί τόποι ανοίγονται. Είναι η στιγμή της δημιουργίας και μάλιστα της δημιουργίας αξιών. "Ο λόγος είναι ένας μεγάλος δυνάστης, που ενώ έχει το πιο μικρό και αφανές σώμα, επιτελεί τα έργα τα πιο θεϊκά. Γιατί μπορεί και το φόβο να σταματήσει και τη λύπη να αφανίσει και χαρά να προκαλέσει και τον οίκτο να αυξήσει" λέει ο Ισοκράτης στο εγκώμιο της Ελένης. Ο λόγος σαν επαναστάτης θεός μπορεί να αποδυναμώνει αξίες και να τις γκρεμίζει και να τις αναγεννά με διαφορετικό περιεχόμενο. Επιδίωξη αποτελεί μια αντισυναινετική συναίνεση όπου το αποκορύφωμά της "θα ήταν το αποκορύφωμα της ηδονής της ανάγνωσης για έναν μεταφυσικό. Και η μαγείρισσα με τον τρόπο της θα μπορούσε να τη βρει ευχάριστη. Ή να την καταλάβει" (Πονζ). Μεταφυσικός και μαγείρισσα. Να το βρει ευχάριστο ή να το καταλάβει. Ο Πλάτων δεν τόλμησε να βάλει τους σοφιστές να μιλούν με τόση ελευθεριότητα. Με τον Πονζ η ρητορική αντίληψη της συναίνεσης είναι εξίσου δραστική όσο και συναινετική: η συναίνεση είναι η τέχνη της ομωνυμίας. Ο εγγυητής της αυτονομίας προσδιορίζεται όχι από την εγγύηση μιας υποκειμενικής βούλησης αλλά μιας ηρωικής αποδέσμευσης. Είναι ένας ασκητής εν δράσει. Είναι αδιάφορος και σε ετοιμότητα να επιλέξει. Με λακανικούς όρους, αποχωρίζεται από την επιθυμία του Άλλου και γίνεται εγγυητής νέων συμβολικών σημάνσεων. Παράλληλα, το ομοίωμα με μία λογική της σαγήνης είναι αυτό που θα αποτελματώσει το Εγώ και την επιβεβαίωση του εαυτού. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια προτείνω σαν κατακλείδα τα λόγια του Διονύσιου του Αλικαρνασσέα: " Η τέχνη του πολιτικού λόγου είναι μια μουσική. Ξεχωρίζει από τη φωνητική ή την οργανική μουσική λόγω διαφοράς βαθμού, όχι φύσης" | |
Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ ΔΕΙΤΕ ΤΟ
Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ
Μέρος 4ον : Η πλάνη της αιώρας
Μέρος 4ον : Η πλάνη της αιώρας
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010
Περί διαλόγου Ι (Το τραύμα του πραγματικού) ενας διαλογος για τον Διαλογο και ενα τουλαχιστον εξαιρετικό σχόλιο απο τον Αναρμοδιο για το εγω και την ελλειψη ...
Περί διαλόγου Ι (Το τραύμα του πραγματικού)
''Συνεπώς, εφόσον το Εγώ οφείλει την ύπαρξή του στην αδυναμία πλήρωσης του υποκειμένου, μπορούμε να ισχυριστούμε πως το Εγώ του υποκειμένου διαμορφώνεται σε μια ριζική έλλειψη, σε έναν διχασμό.
Και η αποσιώπηση της εγκάρσιας έλλειψης καταπολεμάται με την προσκόλληση στη φαντασίωση για να αναδυθεί ένα εγώ που φαντασιωτικά είναι πλήρες. Πράγμα που σημαίνει ότι το ΕΓΩ διαμορφώνεται από την έλλειψη και είναι η απόκρυψή της και μάλιστα είναι επικριτικό στον εαυτό του γιατί το υποκείμενο δεν μπορεί να γεμίσει αυτή την έλλειψη που δεν μπορεί να πληρωθεί ποτέ. Η αμφιθυμία λοιπόν είναι ότι το υποκείμενο αγαπά το Νόμο γιατί του δίνει ύπαρξη αλλά και το μισεί γιατί υπόρρητα υπάρχει μια διαρκής έλλειψη. Η φαντασίωση δεν εξαφανίζει την έλλειψη , την αποκρύπτει. '
σχετικές συζητησεις
http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?t=2784&sid=061e1fa87d1a04c9f6a01b4f726cf9f1
http://politikokafeneio-com.anatolikos.net/Forum/viewtopic.php?p=164477&highlight=&sid=766afb4cee19f4cf3c353b776ba7420d
''Συνεπώς, εφόσον το Εγώ οφείλει την ύπαρξή του στην αδυναμία πλήρωσης του υποκειμένου, μπορούμε να ισχυριστούμε πως το Εγώ του υποκειμένου διαμορφώνεται σε μια ριζική έλλειψη, σε έναν διχασμό.
Και η αποσιώπηση της εγκάρσιας έλλειψης καταπολεμάται με την προσκόλληση στη φαντασίωση για να αναδυθεί ένα εγώ που φαντασιωτικά είναι πλήρες. Πράγμα που σημαίνει ότι το ΕΓΩ διαμορφώνεται από την έλλειψη και είναι η απόκρυψή της και μάλιστα είναι επικριτικό στον εαυτό του γιατί το υποκείμενο δεν μπορεί να γεμίσει αυτή την έλλειψη που δεν μπορεί να πληρωθεί ποτέ. Η αμφιθυμία λοιπόν είναι ότι το υποκείμενο αγαπά το Νόμο γιατί του δίνει ύπαρξη αλλά και το μισεί γιατί υπόρρητα υπάρχει μια διαρκής έλλειψη. Η φαντασίωση δεν εξαφανίζει την έλλειψη , την αποκρύπτει. '
σχετικές συζητησεις
http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?t=2784&sid=061e1fa87d1a04c9f6a01b4f726cf9f1
http://politikokafeneio-com.anatolikos.net/Forum/viewtopic.php?p=164477&highlight=&sid=766afb4cee19f4cf3c353b776ba7420d
πώς βλέπουν την Ελλάδα διάφοροι λαοί, με βάση τους χάρτες του Tsvetkov. Οι Γάλλοι χαρακτηρίζουν την Ελλάδα ως το μέρος όπου ζουν θορυβώδεις τριχωτοί άνθρωποι! Οι Αμερικανοί χαρακτηρίζουν, τιμητικά, την Ελλάδα ως Δημοκρατία. Οι Γερμανοί μας ονομάζουν με το πολύ αστείο Φτηνά Ξενοδοχεία, ενώ οι Βούλγαροι αποκαλούν τους Έλληνες: Αυτοί που σπάνε πιάτα.
πώς βλέπουν την Ελλάδα διάφοροι λαοί, με βάση τους χάρτες του Tsvetkov.
Οι Γάλλοι χαρακτηρίζουν την Ελλάδα ως το μέρος όπου ζουν θορυβώδεις
τριχωτοί άνθρωποι! Οι Αμερικανοί χαρακτηρίζουν, τιμητικά, την Ελλάδα ως
Δημοκρατία. Οι Γερμανοί μας ονομάζουν με το πολύ αστείο Φτηνά
Ξενοδοχεία, ενώ οι Βούλγαροι αποκαλούν τους Έλληνες: Αυτοί που σπάνε
πιάτα.
απο το
Χαρτογράφηση Εθνικών Στερεοτύπων
απο το
Χαρτογράφηση Εθνικών Στερεοτύπων
Σημειωσεις για την ΕΛΛΕΙΨΗ. Ενας Μονολογος ΧΩΡΙΣ βιβλιογραφια .
-παντου στον κοσμο συνανταμε τη ελλειψη. Γεννιομαστε μεσα στην Ελλειψη. Πεθαινουμε και αυτο ειναι ελλειψη .
- Ερωτευομαστε την Ελλειψη . Δεν μπορεις να ερτευτεις την τελεια Γυναικα . Ερωτευομαστε εκεινο το μικρο σημαδικι , το τικ , το στραβο , την ελλειψη της .. Εκεινο το σημαδακι η ατελεια που εκεινη εχει δεν ειναι κατι που Παρα το οποιο την ερωτευομαστε αλλά εκεινο ΕΞΑΙΤΙΑΣ του οποιου ερωτευομαστε...
- Φανταστειτε ενα τελειο παιδακι. Μπορεις να το αγαπήσεις; ..
Δενα αγαπαμε το παιδι μας , τους φιλους μας ΠΑΡΑ τα λάθη τους. Αλλά εξαιτίας των λαθών .. Αγαπάμε την ελλειψη .. Η ελλειψη προκαλει την αγάπη ..
- Το ασυνειδητο δεν γνωριζει την Ελλειψη . Το ασυνειδητο μας μιλά μεσω των Ονειρων . Τα ονειιρα χαρακτηριζονται απο συμπυκνωση και Εικονογραφηση .. Στα Ονειρα το ασυνειδητο μας Μιλά με εικονες . Μπορεις να φανταστεις την εικονα ενος Δεντρου. Ομως Μπορεις να φανταστεις την εικονα ενος ΜΗ - δεντρου. Γιαυτο το ασυνειδητο Δεν μπορει να συλλαβει την εικονα της Ελλειψης .
-Ομως η ελλειψη υπάρχει παντου . Γεννιομαστε ως ελλειπτικά οντα .. Δεν νιωθουμε στην αρχή οτι Ξεχωρισαμε . Αποκαταμε την ιδεα της φαινομενικής ολοτητας του σωματος μας ..και του Εγώ μεσω ενός Αλλου .. Μεσω του καθρεφτη . Το παιδί ελεγχει το φαινμενικα αλλο παιδι στον Καθρεφτη και ετσι - απο ενααλλο απο μια εικονα αποκτα την αισθηση του εγώ ..
Και την ιδεα τους ολοτητας . Της τελειοτητας ..
- Οσοι εχουν δει την ταινια Αγορά θα θυμουνται τι εμποδιζε την Υπατια να συλλαβει την ιδεα του τροπου με τον οποιο η Γη κινειται γ΄ρω απο τον Ηλιο . Δεν μπορουσε να συλλαβει την ιδεα της Ελλειψης (ως σχημα ) . Γιατί;
Μα γατί η ιδεα του Κυκλου.. η εμμονη ιδεα της τελειοτητας , του τελειου Σχηματος γα το Αρχαιο κοσμο -σαν παρωπιδες την εμποδιζε ...
- ενα παιδι βρισκεται σε ενα Λαβυρινθο: Φτανει σε δυο Πόρτες .. Η Μια ειναι ολοχρυση και γραφει '' ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ''
Η αλλη ειναι ασημαντη και ταπεινή . Και γραφει : Ελλειψη
το παιδί διαλεγει την πρωτη... Την ανοιχει .. Και πέφτει πάνω σε ενα Τοιχο..
μετα ανοιγει την δευτερη. Και πέφτει πάνω σε εναν υπεροχο ΚΗΠΟ.
και τα λουλουδια αντι για λάθη εχουνε ποθους και επιθυμιες .
και λάθη.
Γιατι τα λάθη κανουν το εδαφος της ελλειψης Γονιμο
Συνεχιζεται
- Ερωτευομαστε την Ελλειψη . Δεν μπορεις να ερτευτεις την τελεια Γυναικα . Ερωτευομαστε εκεινο το μικρο σημαδικι , το τικ , το στραβο , την ελλειψη της .. Εκεινο το σημαδακι η ατελεια που εκεινη εχει δεν ειναι κατι που Παρα το οποιο την ερωτευομαστε αλλά εκεινο ΕΞΑΙΤΙΑΣ του οποιου ερωτευομαστε...
- Φανταστειτε ενα τελειο παιδακι. Μπορεις να το αγαπήσεις; ..
Δενα αγαπαμε το παιδι μας , τους φιλους μας ΠΑΡΑ τα λάθη τους. Αλλά εξαιτίας των λαθών .. Αγαπάμε την ελλειψη .. Η ελλειψη προκαλει την αγάπη ..
- Το ασυνειδητο δεν γνωριζει την Ελλειψη . Το ασυνειδητο μας μιλά μεσω των Ονειρων . Τα ονειιρα χαρακτηριζονται απο συμπυκνωση και Εικονογραφηση .. Στα Ονειρα το ασυνειδητο μας Μιλά με εικονες . Μπορεις να φανταστεις την εικονα ενος Δεντρου. Ομως Μπορεις να φανταστεις την εικονα ενος ΜΗ - δεντρου. Γιαυτο το ασυνειδητο Δεν μπορει να συλλαβει την εικονα της Ελλειψης .
-Ομως η ελλειψη υπάρχει παντου . Γεννιομαστε ως ελλειπτικά οντα .. Δεν νιωθουμε στην αρχή οτι Ξεχωρισαμε . Αποκαταμε την ιδεα της φαινομενικής ολοτητας του σωματος μας ..και του Εγώ μεσω ενός Αλλου .. Μεσω του καθρεφτη . Το παιδί ελεγχει το φαινμενικα αλλο παιδι στον Καθρεφτη και ετσι - απο ενααλλο απο μια εικονα αποκτα την αισθηση του εγώ ..
Και την ιδεα τους ολοτητας . Της τελειοτητας ..
- Οσοι εχουν δει την ταινια Αγορά θα θυμουνται τι εμποδιζε την Υπατια να συλλαβει την ιδεα του τροπου με τον οποιο η Γη κινειται γ΄ρω απο τον Ηλιο . Δεν μπορουσε να συλλαβει την ιδεα της Ελλειψης (ως σχημα ) . Γιατί;
Μα γατί η ιδεα του Κυκλου.. η εμμονη ιδεα της τελειοτητας , του τελειου Σχηματος γα το Αρχαιο κοσμο -σαν παρωπιδες την εμποδιζε ...
- ενα παιδι βρισκεται σε ενα Λαβυρινθο: Φτανει σε δυο Πόρτες .. Η Μια ειναι ολοχρυση και γραφει '' ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ''
Η αλλη ειναι ασημαντη και ταπεινή . Και γραφει : Ελλειψη
το παιδί διαλεγει την πρωτη... Την ανοιχει .. Και πέφτει πάνω σε ενα Τοιχο..
μετα ανοιγει την δευτερη. Και πέφτει πάνω σε εναν υπεροχο ΚΗΠΟ.
και τα λουλουδια αντι για λάθη εχουνε ποθους και επιθυμιες .
και λάθη.
Γιατι τα λάθη κανουν το εδαφος της ελλειψης Γονιμο
Συνεχιζεται
εινα παραξενη αυτή η ορολογία και μου θυμιζει μια παλια ομολογία σαν μου θύμισε κατι πούχα ξεχάσει σαν δαχτυλίδι της ψυχής μου που ‘χα χάσει… σαν το κοχύλι πουχει μείνει άδειο κέλυφος σαν το Φεγγάρι που δεν είναι πιά Πανσεληνος σαν ενα απογευμα οταν ο ήλιος φεύγει σαν μια Γυναικα απ’ την αλήθεια που ξεφεύγει
εινα παραξενη αυτή η ορολογία
και μου θυμιζει μια παλια ομολογία
σαν μου θύμισε κατι πούχα ξεχάσει
σαν δαχτυλίδι της ψυχής μου που ‘χα χάσει…
σαν μου θύμισε κατι πούχα ξεχάσει
σαν δαχτυλίδι της ψυχής μου που ‘χα χάσει…
σαν το κοχύλι πουχει μείνει άδειο κέλυφος
σαν το Φεγγάρι που δεν είναι πιά Πανσεληνος
σαν ενα απογευμα οταν ο ήλιος φεύγει
σαν μια Γυναικα απ’ την αλήθεια που ξεφεύγει
σαν το Φεγγάρι που δεν είναι πιά Πανσεληνος
σαν ενα απογευμα οταν ο ήλιος φεύγει
σαν μια Γυναικα απ’ την αλήθεια που ξεφεύγει
Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010
Συπερασμα αν σε θεωρουν ορισμένοι σακκο του Μποξ μην σου περασει απο το μυαλό να τους δειξεις οτι Δεν εισαι..ή οτι ΔΕν γουσταρεις αλλο να εισαι για να ασκουνται στην ..επαναστατικότητα οι νεοσυλλεκτοι της .ντεμέκ ''Επαναστατικής αριστεράς (διοτι ετσι... σπας την ενοτητα της Αριστεράς και προς θεου τι θα πουνε οι κακοι και τι θα πει ο κοσμός και ντροπή σου και ..δεν το περιμενα αυτο απο σένα .. και αλλα τοιαυτa Μπλογκεπαναστατικομαγκιορικα .. (σχόλιο)
-
συμπερασμα.
αν σε θεωρουν ορισμένοι σακκο του Μποξ
μην σου περασει απο το μυαλό να τους δειξεις οτι Δεν εισαι..ή οτι ΔΕν γουσταρεις αλλο να εισαι για να ασκουνται στην ..επαναστατικότητα οι νεοσυλλεκτοι της .ντεμέκ ''Επαναστατικής αριστεράς
(διοτι ετσι... σπας την ενοτητα της Αριστεράς και προς θεου τι θα πουνε οι κακοι και τι θα πει ο κοσμός και ντροπή σου και ..δεν το περιμενα αυτο απο σένα .. και αλλα τοιαυτa Μπλογκεπαναστατικομαγκιορικα ..
πως μπορει να γινει η αναδιαπραγματευση του τραυματος; ( σχόλιο)
Αναδιαπραγματευση του τραυματος ; Το τραυμα δεν το διαπραγματευεσαι κοιτωντας το ..
το τραυμα ειναι σαν το προσωπο της Μεδουσας ..Οποιος το κοιταζει καταματα πετρωνει...
Μπορει να κοιταξει μόνο την αντανακλαση του στην ασπιδα της Αθηνας.
Γιατί;
Μα το τραυμα ειναι το θεμελιο. Για την ακριβεια η πρωταρχική ελλειψη που περικλείει το τραυμα ως σχημα ... Ως παρασταση .
Και αυτή η ελλειψη ειναι που κανει το τραυμα σαν μια Δινη ,..
Πως μπορεις να ξεφυγεις απο μια δινη; Σιγουρα οχι χτυπώντας χερια ποδια ακαταπαυστα ..Ουτε βεβαια υποκύπτοντας στην σαγήνη του τραυματος ..και της Δίνης
Σιγουρα οχι βουτώντας μεσα στη Δινη βαθυτερα ..στον εσχατο Ναρκισσιμό - που δεν ειναι ο εγωισμός , η αλαζονεια αλλά αντιθετα η επιθυμια Ταυτισης με το Πραγματικό, η επιθυμια συγχωνευσης , η επιστροφή στη Μητρα ..
το τραυμα ειναι σαν το προσωπο της Μεδουσας ..Οποιος το κοιταζει καταματα πετρωνει...
Μπορει να κοιταξει μόνο την αντανακλαση του στην ασπιδα της Αθηνας.
Γιατί;
Μα το τραυμα ειναι το θεμελιο. Για την ακριβεια η πρωταρχική ελλειψη που περικλείει το τραυμα ως σχημα ... Ως παρασταση .
Και αυτή η ελλειψη ειναι που κανει το τραυμα σαν μια Δινη ,..
Πως μπορεις να ξεφυγεις απο μια δινη; Σιγουρα οχι χτυπώντας χερια ποδια ακαταπαυστα ..Ουτε βεβαια υποκύπτοντας στην σαγήνη του τραυματος ..και της Δίνης
Σιγουρα οχι βουτώντας μεσα στη Δινη βαθυτερα ..στον εσχατο Ναρκισσιμό - που δεν ειναι ο εγωισμός , η αλαζονεια αλλά αντιθετα η επιθυμια Ταυτισης με το Πραγματικό, η επιθυμια συγχωνευσης , η επιστροφή στη Μητρα ..
Ενα σχόλιο μου σε μια συζητηση περι επιθυμιας και ελλειψης
''αν υπήρχε ΜΟΝΟ έλλειψη και δεν προϋπετίθετο σε ένα άλλο επίπεδο (θεολογικό, κατ' ουσίαν) η πληρότητα, τότε θα έλειπε από την "έλλειψη" οτιδήποτε την καθιστά τέτοια: και πάλι, δηλαδή, θα έλειπε κατ' ουσίαν η έλλειψη.''
με ενα πααραδειγμα που θελω να το σκεφτειτε μετααφορικά
ας υποθεσουμε οτι καποιος γεννιεται
με μιαν ελλειψη ..
Του λειπει εκ γενετής ενα χερι , ποδι η τα ματια .
ή ιο καλά ως παραδειγα
ειναι Τυφλος εκ γενετής
- εχει λοιπόν μια ελλειψη
Μπορουμε να φανταστουμε τρεις τροπους αντιδρασης -μεταξύ πολλών -σε αυτήν την ελλειψη
1)- Κατι μου εκλεψαν .. Εβλεπα καποτε και ο Κακος θεος - ο κακος Δημιουργος οπως λέγανε οι Γνωστικοι -μου εκλεψε τα ματια ..Το οτι Επιθυμώ να βλεπωειαι ενδειξη η και αποδειξη οτι καποτε Εβλεπα ..
(
2)Οχι δεν ειμαι Τυφλος ..Εσεις ειστε τυφλοι Βλεπω (ψυχωση)
3) Δεν μπορω να υπερβώ την ελλειψη. Επιθυμώ μεν να δω αλλά δεν εκλαμβανω την Επιθυμια αυτή ως αποδειξη η ενδειξη οτι καποτε εβλεπα ..
Η επιθυμια να δω δεν σημαινει τιποτε αλλο απο τηνεπιθυμια ..
Επιπλεον εχω κι αλλες επιθυμιες και ικανοτητες που ΔΕΝ μου λειπουν ..
Αντι να επιεντρωνομαι στην Ελλειψη αναπυσσομαι στις αλλες μου ικανοτητες ..Αποδεοχμαι τηνελλειψη , διαατηρώ την επιθυμια μου χωρις να την κανω υστερια ..
και κανω καλυτερη την ζωή μου δηλαδή ΠΙΟ υποφερτη ..
( συνεχιζω με αλλο παραδειγμα)
- επιθυμια : Να αποκτησουμε αυτό που λειπει.. Αλλά η επιθυμια για kατι που μου λειπει δεν σημαινει οτι καποτε ..το ειχα ..
( επιπλεον η Νοσταλγια δεν ειναι αποδειξη.. Τι περισσοτερες φορες ειναι φαντασιωση )
ο Ανθρωπος που χάνει την σκιά του, πως δρούν οι Μάζες σημερα : Απο το :''Η Διαφανεια του κακου ''του Ζ Μπροντιγιάρ Το τελος της Πολιτικης Οικονομίας : απο το Ζαν Μπροντιγιαρ : Η Διαφάνεια του κακούΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΔΟΚΙΜΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΑΚΡΑΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ για ενα ανδροειδές που σκεφτεται αλλά και αισθανεται βλ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ,PHILIP K.DICK,BLADE RUNNER Το ηλεκτρικό πρόβατο - Vres.gr και επιστημονική φαντασια:Φίλιπ Κ. Ντικ
ο Ανθρωπος που χάνει την σκιά του
πως δρούν οι Μάζες σημερα : Απο το :''Η Διαφανεια του κακου ''του Ζ Μπροντιγιάρ
Το τελος της Πολιτικης Οικονομίας : απο το Ζαν Μπροντιγιαρ : Η Διαφάνεια του κακούΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΔΟΚΙΜΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΑΚΡΑΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ
για ενα ανδροειδές που σκεφτεται αλλά και αισθανεται βλ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ,PHILIP K.DICK,BLADE RUNNER
Το ηλεκτρικό πρόβατο - Vres.gr
και επιστημονική φαντασια:Φίλιπ Κ. Ντικ
πως δρούν οι Μάζες σημερα : Απο το :''Η Διαφανεια του κακου ''του Ζ Μπροντιγιάρ
Το τελος της Πολιτικης Οικονομίας : απο το Ζαν Μπροντιγιαρ : Η Διαφάνεια του κακούΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΔΟΚΙΜΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΑΚΡΑΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ
για ενα ανδροειδές που σκεφτεται αλλά και αισθανεται βλ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ,PHILIP K.DICK,BLADE RUNNER
Το ηλεκτρικό πρόβατο - Vres.gr
και επιστημονική φαντασια:Φίλιπ Κ. Ντικ
Η κουλτούρα του καταναλωτισμού και το διαδικτυο ''Η ισχυρή ροή της πληροφορίας δεν «είναι παραπόταμος» του ποταμού της δημοκρατίας, αλλά ακόρεστος αγωγός, που διοχετεύει τα περιεχόμενα της πραγματικής πολιτικής σε «ηλεκτρονικές αποθήκες», καθιστώντας τη λαϊκή κυριαρχία στείρα, ανενεργή και ασήμαντη''
Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010
Μια απαντηση στον Maine που δεν μπορεσα να δωσω στου Radical γιατι καπου κολουσε το σχόλιο... ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ
Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ
http://radicaldesire.blogspot.com/2010/09/blog-post_21.html#disqus_thread
η ελειψη δεν ελλειψη τινος .. Δηλαδή δεν μας λειπει κατι .
Το ανθρωπινo πλασμα γεννιεται και μεγαλωνει ως το πιο αδυναμο απο ολα τα πλασματα .. Πειναει .. Η Μητερα του καλυπτει τις αναγκες του .. Με τον μαστο .. Ομως μολις χορταινει την πεινα του του λειπει κ ακομα κατι .. Γιατί ; μα γιατί ειναι ακομα αδυνατο. Φοβαται .
Εχει καλυψει τις αναγκες του αλλά ακομα κατι του λειπει ..
Ε αυτό ειναι η επιθυμια..
η επιθυμια ειναι κατι αλλο απο την αναγκη
η επιθυμια ειναι το υπολοιπο που μενει - απο το βρεφος και μετα μεσα απο μια ατελειωτη σειρά μετωνυμιων καταληγει σε απεiρες επιθυμιες που η μια διαδεχεται τηναλλη σαν κεραμιδια που μπαινουν το ενα στο αλλο
οταν αυτο καλυπτει τις αναγκες του
τι του λειπει; Και κλαιει; Ενώ εχε καλυψει την αναγκη;
Ε αυτό αναρωτιεται και η μητερα
Τι του λειπει;
Και η μητερα το νανουριζει και το παρηγορει .. Του δινει
αυτο που δεν εχει
σε αυτόν που δεν το χρειαζεται ( διοτι εχει καλυψει τις αναγκες του)
του δινει ..αγάπη ..
(μια ψευδαισθηση , ενα τιποτα , ενα νανουρισμα ... ενα κουνημα στην κουνια ... μια παρηγορια για τηνυπαρξη και τους φοβους του .. ενα πουπουλο
αγάπη ..
.. Ομως δεν μπορει να το Νανουριζει πάντα
. Η αναμηνηση αυτου του νανουρισματος ..που δεν διαρκει για πάντα .η νοσταλγια αυτου του ανυπαρκτου , της ψευδαισθησης μιας ολοτητας , η υπομνηση - φαντασιακή παντα - του οτι καποτε ειμασταν ως εμβρυα μεσα και η υπαρξη μας σημαδευεται απο μια Ιδρυτική πραξη αποχωρισμου - για πάντα - Δηλαδή της ελλειψης ειναι η ριζα της Ελλειψης
----------
Maine
οσα λές μου θυμιζουν Γνωστικους ..
http://radicaldesire.blogspot.com/2010/09/blog-post_21.html#disqus_thread
 |
Το ανθρωπινo πλασμα γεννιεται και μεγαλωνει ως το πιο αδυναμο απο ολα τα πλασματα .. Πειναει .. Η Μητερα του καλυπτει τις αναγκες του .. Με τον μαστο .. Ομως μολις χορταινει την πεινα του του λειπει κ ακομα κατι .. Γιατί ; μα γιατί ειναι ακομα αδυνατο. Φοβαται .
Εχει καλυψει τις αναγκες του αλλά ακομα κατι του λειπει ..
Ε αυτό ειναι η επιθυμια..
η επιθυμια ειναι κατι αλλο απο την αναγκη
η επιθυμια ειναι το υπολοιπο που μενει - απο το βρεφος και μετα μεσα απο μια ατελειωτη σειρά μετωνυμιων καταληγει σε απεiρες επιθυμιες που η μια διαδεχεται τηναλλη σαν κεραμιδια που μπαινουν το ενα στο αλλο
οταν αυτο καλυπτει τις αναγκες του
τι του λειπει; Και κλαιει; Ενώ εχε καλυψει την αναγκη;
Ε αυτό αναρωτιεται και η μητερα
Τι του λειπει;
Και η μητερα το νανουριζει και το παρηγορει .. Του δινει
αυτο που δεν εχει
σε αυτόν που δεν το χρειαζεται ( διοτι εχει καλυψει τις αναγκες του)
του δινει ..αγάπη ..
(μια ψευδαισθηση , ενα τιποτα , ενα νανουρισμα ... ενα κουνημα στην κουνια ... μια παρηγορια για τηνυπαρξη και τους φοβους του .. ενα πουπουλο
αγάπη ..
.. Ομως δεν μπορει να το Νανουριζει πάντα
. Η αναμηνηση αυτου του νανουρισματος ..που δεν διαρκει για πάντα .η νοσταλγια αυτου του ανυπαρκτου , της ψευδαισθησης μιας ολοτητας , η υπομνηση - φαντασιακή παντα - του οτι καποτε ειμασταν ως εμβρυα μεσα και η υπαρξη μας σημαδευεται απο μια Ιδρυτική πραξη αποχωρισμου - για πάντα - Δηλαδή της ελλειψης ειναι η ριζα της Ελλειψης
----------
Maine
οσα λές μου θυμιζουν Γνωστικους ..
το Επος . Ο Γραμμος ..ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΕ ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ
ΠΗΓΗ
http://papoylis.wordpress.com/grammos/#comment-55
Ξημέρωσε και από μακρυά ακούστηκε η βοή
απ τα Σπιτφάϊρ πούρχονταν με τρομερή ορμή
στα γρήγορα δοθήκανε στο τάγμα οι διαταγές
τις θέσεις επανδρώσαμε, πιάσαμε τις πλαγιές
.
από δυσμάς ανέβαινε των ΛΟΚ μια διλοχία
και στα ριζά ελίσσονταν των τάνκ επιλαρχία
και άρχισαν να πέφτουνε στις θέσεις μας οβίδες
μας κύκλωναν από βοριά και χίλιοι ΤΕΑτζήδες
.
Ο καπετάν Ισίδωρος τα κυάλια του φορούσε
και τις κινήσεις του έχθρού καλά παρατηρούσε
έδωσε αμέσως εντολή στο Φούρκα για βολή
κι εκείνος προς τους ολμιστές έβαλε τη φωνή:
.
“Πύρ κατά βούληση παιδιά…διόρθωση κλίκ τρία”
“Βαράτε για το κόμμα μας , βαράτε για τη Θεία”
και όταν οι άλλοι εζύγωσαν είπε στα πολυβόλα:
“Τσακίστε το φασισταριό , δρεπάνι και ματσόλα”
.
Η μάχη ήτανε σκληρή και κράτησε όλη μέρα
και του Ισίδωρου η φωνή έσκιζε τον αγέρα:
“Εμπρος συντρόφοι μαχητές , οικονομία στις σφαίρες”
ήταν λειψά τα εφόδια τις μαύρες κείνες μέρες
.
και σαν οι σφαίρες σώθηκαν τελειώσαν οι οβίδες
το καπτα Φούρκα έστειλε μαζί με δυό σερβίδες
στο πίσω ναρκοπέδιο , νάρκες για να ξεχώσουν
το δρόμο να ανοίξουνε , τη Θείτσα για να σώσουν
.
Οι ΤΕΑτζήδες μ’ αρχηγό μια φασιστο- Μαρίκα
( που αργότερα στη χελιδών έτυχε και τη βρήκα)
στο λόγγο μέσα της Γριάς είχανε στήσει ενέδρα
και τους πολυβολούσανε κρυμμένοι μες τα κέδρα
.
τότες ο Φούρκας ο άγριος μαζί και τα κορίτσα
τις νάρκες που εξέχωναν τις σβούριζαν σαν πίτσα
και τους τις εκτοξεύανε ανάμεσα στα δέντρα
μόνο η Μαρίκα γλύτωσε , εκείνη η οχέντρα
.
έφτασε ένας σύνδεσμος και ο Φούρκας τον διατάζει:
“Στον καπετάνιο να του πείς μη βρύζει και φωνάζει
ότι το δρόμο ανοίξαμε το τάγμα για να σώσει
και την επόμενη κορφή να πάει να επανδρώσει”
.
Τη νύχτα υποχωρήσαμε , μας κάλυπτε σκοτάδι
και εις την δεύτερη γραμμή φτάσαμε μες το βράδυ
με όσα όπλα σώσαμε ήμασταν φορτωμένοι
μαζί μας κουβαλάγαμε και τρείς τραυματισμένοι
.
Έδωσε ο καπτα Ισίδωρος στο Φούρκα να μοιράσει
υπηρεσίες και σκοπιές και πάει να ξαποστάσει
στ’ αμπρί που εκείνος όρισε βάση διοικητηρίου
πήρε τη Θείτσα συντροφιά και ένεκα του κρύου
.
σαν μπήκαν μέσα αγκαλιά εβρήκαν τη Μαρίκα
” στον ουρανό σε γύρευα μέσα στη γή σε βρήκα”
Ετρέξαν γρήγορα οι σκοποί να δούνε τι συμβαίνει
και ο καπτα Φούρκας ένοπλος απ τη σκηνή του βγαίνει
.
“”Εμπρος συντρόφοι στ’ άρματα .. έγινε προβοκάτσια
το καπετάνιο απειλούν με διαγραφή – κοπτάτσια”
από το ντόρο ξύπνησαν και όλες οι σερβίδες
και έριξαν στα κουτουρού δυο τρείς χειροβομβίδες
.
έξω απ το διοικητήριο γινόταν φασαρία
μα σαν ο Φούρκας έφτασε έγινε ησυχία
με προσοχή μπουκάρησε μην ήτανε παγίδα
μα τα κορίτσα ήταν γυμνά και βγάλανε τσιρίδα
.
το καπετάνιο τρίβανε που ήτανε πιασμένος
και απο το κρύο το πολύ ήταν πλευριτωμένος
κι ο Ισίδωρος μη έχοντας βρύση να ξερριζώσει
που όλα του τα υπάρχοντα στο κόμμα είχε δώσει
.
στο καπτα Φούρκα φώναξε ” όξω μωρέ ζαγάρι
μαθήματα διαφώτισης κάνω , που να σε πάρει”
σε όλο το στρατόπεδο έπεσε ησυχία
τη συνωμοτικότητα είχαμε για θρησκεία…..
.
σαν βγήκε ο Φούρκας απ τ’ αμπρί ήτανε τσαντισμένος
που ο καπετάν Ισίδωρος πόναγε ο καυμένος
καθώς τον εμαλάζανε οι δύο κορασίδες
του εφανήκαν άσχετες , στράφηκε στις Σερβίδες:
.
“αντέστε μέσα τσούπρες μου να δώσετε βοήθεια
γιατί του Ισίδωρου η ψυχή θα βγεί από τα στήθια,
αυτές δεν τονε τρίβουνε με τέχνη και με γλύκα
η Θεία είναι τρυφερή αλλά σκληρή η Μαρίκα”
.
ο Θείος μέσα έβρυζε , γινόταν φασαρία
και οι δύο τσούπρες τρώγονταν με ζήλια και μανία
ποιά θα του πιάσει το πλευρό , ποιά θα τονε μαλάξει
του είχανε του φουκαρά τα φώτα του αλλάξει
.
μες το αμπρί μπουκάρανε αμέσως οι σερβίδες
καλού κακού επήρανε μαζί χειροβομβίδες
εκρηκτικά , γεμίσματα και πυροκροτητές
καλώδια , δύο μάουζερ , νάρκες αμυντικές
.
διαφώτιση να κάνουνε σε Θείτσα και Μαρίκα
πως τρίβουν τον Ισίδωρο, με τέχνη και με γλύκα
σαν είναι άρρωστος πολύ , πονούνε τα πλευρά του
για να τον συνεφέρουνε πάλι στα συγκαλά του
.
ο Φούρκας τότε γύρισε στους άντρες του και λέει :
“τώρα ο καπετάνιος μας στην ευτυχία πλέει
πηγαίνετε στις θέσεις σας , όσοι σκοπιά κρατούνε
και όλοι οι αποδέλοιποι να πα να κοιμηθούνε
.
αύριο παλληκάρια μου μας περιμένει μάχη
ελπίζω ο καπετάνιος μας τα κότσια του να τάχει
τους μαύρους να τσακίσουμε , να μπούμε στην Αθήνα
κι αν δε τα καταφέρουμε , είναι κοντά η Κίνα”
.
Μέσα στ αμπρί ησύχασαν , όλα δείχναν εντάξει
ο Φούρκας μόνο έκατσε απέξω να φυλάξει
οι άντρες όλοι έφυγαν , μπήκανε στα γιατάκια
από μακριά ακούγονταν των ΤΕΑ τραγουδάκια
.
πουρνό πουρνό ακούστηκε μια έκρηξη μεγάλη
σκέφτηκα πως οι άτιμοι με οκτάϊντσα είχαν βάλλει
από παντού ακούστηκαν φωνές , τα παλληκάρια
επιάσανε τα πόστα τους, του ΔΣΕ καμάρια
.
ο καπετάνιος , πούειντονε ; ο Φούρκας δεν φαινόταν
κι απ το αμπρί της διοίκησης ντουμάνι σηκωνόταν
” μας φάγαν τον Ισίδωρο ” ακούσαν να φωνάζει
το Βιογιάννη το μικρό και να αναστενάζει
.
επίθεση δε γίνονταν , άφαντοι οι Λοκατζήδες
ούτε τραγούδια ακούγονταν από τους ΤΕΑτζήδες
οι αντάρτες μαζευτήκανε στης Θείας το αμπρί
με φρίκη διαπιστώσανε πως είχε γκρεμιστεί
.
κανένας δεν επέζησε απ όσους (ες) ήταν μέσα
ο Θείος ο Ισίδωρος η Μαρικώ η μπαμπέσα
η Θείτσα κι οι αδάμαστες εκείνες οι Σερβίδες
απ το σφοδρόν της έκρηξης είχανε γίνει βίδες
.
του Φούρκα μόνο βρήκανε το δεξιό ποδάρι
κι ένα παράσημο ασημί πούχε στο Βίτσι πάρει
ΕΔΕ το κόμμα διάταξε και έρευνα ν’ αρχίσει
την υποψία για σαμποτάζ ταχιά να καθαρίσει
.
Ο καπτα Πάνος έφτασε απ το πολιτμπυρό
να μάθει πώς τινάχτηκε εκείνο τ’ οχυρό.
Στις έρευνες που γίνανε εφάνηκε ευθύς
πως ήτανε ατύχημα , δεν έφταιγε κανείς
.
απ το πολύ το τρίψιμο που κάναν τα κορίτσα
ανέβηκε η θερμοκρασί(e) και κάηκεν η πίτσα
πήρανε φώκο οι νάρκες τους και έσκασαν μεμιάς
( τι πάω και σοφίζομαι ο παλιοκιαρατάς! )
.
Το πόρισμα που έβγαλε το Κόμμα ήταν σαφές
πως φταίει η μαύρη αντίδραση , το ξέρουμε μαθές
και ο Πάνος ο επίτροπος , χρόνια μες τον αγώνα:
” ρημάδι μου τη κάνατε κι αυτή τη χελιδόνα”
.
Εκείνο το απόγιομα σαν φύγαμε απ το Γράμμο
βαθειά συλλογιζόμουνα τι έπρεπε να κάνω
μέσα στο δάσος στη γραμμή πηγαίναμε πορεία
πεντέξη κουβαλάγαμε απάνω στα φορεία
.
ετούτη η υποχώρηση μας πήγαινε στον άδη;
το βράδυ ανεβήκαμε όλοι στο Μάλι Μάδι
ανάμεσα στα έλατα στήσαμε τις σκηνές μας
σκάψαμε χαρακώματα τριγύρω απ τις σπηλιές μας
.
ο κάπταν Άλκης πούστειλαν για διοικητή στο τάγμα
από τη καθοδήγηση , καθόταν σ’ ένα σάγμα
φρόντιζε το ποδάρι του , δεν έλεγε να γιάνει
και φώναξε το σιτιστή που λέγαν Βιογιάννη
.
“να στείλεις τρείς να ψάξουνε πού’ναι το πρώτο τάγμα
να φέρουνε εφόδια , να φάμε κανα πράγμα
η πείνα μας τσατάλιασε και αύριο πολεμάμε
αν είναι να πεθάνουμε , χορτάτοι θε να πάμε”
.
το λούγκερ καθαρίζοντας φώναξε το Μιχάλη
εκείνο το Τρεμόπουλο , πούταν σε μαύρο χάλι:
“Λοχία” τούπε “φρόντισε οι άντρες να κοιμηθούνε
οι υπηρεσίες να οριστούν και οι σκοπιές να μπούνε”
.
αμπρί δεν είχε για να μπεί δεν πρόλαβαν να σκάψουν
μες τις σπηλιές κατέφυγαν καμμιά φωτιά ν’ ανάψουν
σε ύπνο πέσανε βαρύ ,μεσάνυχτα και κάτι
τη πείνα να ξεχάσουνε , δεν είχαν παρ’ αλάτι.
.
κοντά στα ξημερώματα συναγερμό βαράνε
τα παρατηρητήρια και οι σκύλοι ν’ αλυχτάνε
τις θέσεις καταλάβαμε όλοι μας μες τη βιάση
μη μας προκάνει ο εχθρός , αιχμάλωτους μας πιάσει
.
από το λόγγο απέναντι φαινόντουσαν κινήσεις
πυρά εκρήξεις ουρλιαχτά φωνές και απαντήσεις
μήνα σε γάμο ρίχνουνε , μήνα σε πανηγύρι
πα στα καρφιά καθόμουνε σαν τον ινδό φακίρη
.
μα ξάφνου όλα σώπασαν και φύλλο δε κουνιόταν
περίπολο οργανώναμε να στείλουμε μα όταν
από τα δέντρα πρόβαλλαν οι τρείς πούχαμε στείλει
σύνδεσμο και για τρόφιμα στο καπετάν Βασίλη
.
τού πρώτου μας του τάγματος , με φορτωμένα χέρια
αμέσως πιάσανε δουλειά τα άδεια μας τα τζιέρια
και τραγουδούσαν το σκοπό της πείνας σαν τα πιάνει
και ο καπτα Άλκης φώναξε ευθύς το βιογιάννη
.
μα πίσω απ τους συνδέσμους μας φανήκαν κάτι άλλοι
σερνόνταν και φωνάζανε ήταν σε μαύρο χάλι
Όταν αυτοί σιμώσανε μεγάλο νταβατούρι
ο παπα Νόσφης έτρεξε να πάρει τ’ αγιαστούρι
.
γιατί αυτοί που ήρθανε σας λέω εν αληθεία
ήταν ο καπτα Ισίδωρος ο Φούρκας και η Θεία
και δίπλα τους σερνότανε και η άτιμη Μαρίκα
οπίσω τους ερχότανε και μια μικρή κατσίκα
.
ο καπτα Φούρκας έσερνε το ξύλινο ποδάρι
χωρίς πια το παράσημο που κάποτε είχε πάρει
ο καπτα Θείο ήτανε ξανά βαριά πλευριτωμένος
κι απ το σφοδρόν της έκρηξης ολίγο συγκαμμένος
.
η Θείτσα ήτανε κι αυτή στο πλάι μαυρισμένη
και η Μαρίκα στο μερί φαινόταν ματωμένη
οι αντάρτες ξεσηκώθηκαν κι όλοι φωνάζαν ζήτω
και ένα δάκρυ κύλησε στου Κύκλωπα το μύτο
.
απ την ομάδα λείπανε μονάχα οι Σερβίδες
και έτσι δεν ξοδευτήκανε τσάμπα χειροβομβίδες
άλλοι τους αγκαλιάζανε , άλλοι πυροβολούσαν
ο παπα Νόσφης χούφτωνε εκείνη τη θεούσαν
.
τη Μαρικώ, κι ο κάπετάν ο Άλκης ο γενναίος
που έχανε τη διοίκηση το έφερε βαρέως
τα δύο του τα παράσημα καθάρισε απ’ τη σκόνη
και σε ένα βράχο ανέβηκε το λούγκερ του σηκώνει
.
με τη φωνή του τη βαριά άρχισε να μιλάει
πως είναι προβοκάτσια στους άνδρες να εξηγάει
“ακούστε παλληκάρια μου και του βουνού καπλάνια
πώς έγινε και γύρισαν ετούτα τα αλάνια;;
.
αυτοί δεν εκοιμόσαντε στου ουρανού παγκάκι
όταν ανατινάχτηκε το άθλιο τους γιατάκι;;
εκεί που όργια κάνανε ο Θείος κι οι σερβίδες
όταν τυχαία σκάσανε κάσες χειροβομβίδες,
.
τη μοναρχοφασίστρια μέσα δεν είχαν πάρει
κι ο Φούρκας δεν εβάσταγε στους άλλους το φανάρι;;
πώς γίνεται και γύρισαν , εμένα μου μυρίζει
για κόλπο της αντίδρασης , σ’ αυτό το μετερίζι
.
που επειδή δεν το μπορούν εμας να μας το πάρουν
με πράκτορες σαν τούτους δώ πάνε να μας τουμπάρουν”
.
όλοι τον εγιουχάρανε , τον κατεβάσαν κάτου
στα χέρια τον παρέδωσαν του παπα Νοσφεράτου
για τιμωρία τούβαλε και για καθήκον τούτο:
να καθαρίζει ολημερίς το φλογερό φλαούτο
.
Ο Θείος τώρα αγκάλιαζε τους άντρες έναν έναν
κι αυτοί τον εφιλούσανε στα χέρια και του κρέναν
“Αχ καπετάν Ισίδωρε πόσο μας είχες λείψει
ο Άλκης μέσα στις ψυχές δεν μπόραγε να σκύψει
.
..αυτοί της καθοδήγησης , το γενικό αρχηγείο
που στα αμπριά τους κρύβονται όταν εδώ σφαγείο
μας έστειλαν καθηγητή που δεν μπορεί να βάνει
τους Μάυδες μες το τορβά όταν η μάχη φτάνει”
.
ο καπετάνιος ρώτησε αμπρί αν έχουν σκάψει
με τα κορίτσα για να μπεί και τη φωτιά ν’ ανάψει
τσιτάτα και διαφώτισες κατάπλασμα να κάνουν
και μ’εντριβές οι κοπελιές τους πόνους του να γιάνουν
.
μετά στο Φούρκα στράφηκαν όλα τα παλληκάρια
τα γένια του φιλούσανε κι από τα δυό ποδάρια
που τόνα ήταν ξύλινο , τον σήκωσαν στα χέρια
μα αυτός δεν χαμογέλαγε τον έτρωγε η μιζέρια
.
και σαν τον ερωτάγανε πώς είχανε γλυτώσει
τη κεφαλή του κούναγε : “τους είχανε προδώσει”
η άθλια καθοδήγηση τους είχε υπονομέψει
τη δόξα και τη φήμη τους η άτιμη να κλέψει
.
τον Νόσφη που τον έρραινε με κειά την αγιαστούρα
τον αποπήρε άσκημα , του φάνηκε καζούρα:
“Τι λιβανίζεις βρε παπά , για φάντασμα με πήρες;”
και πήγε στο γιατάκι του με μια κασόνα μπύρες
.
από αυτές που φέρανε οι σύνδεσμοι κουμπάνια
(στο πρώτο τάγμα είχανε και γαλλική σαμπάνια)
και σαν ο Άλκης τόλμησε να πάει να του ξηγήσει
εκείνος τού’ριξε μια μίλλς που είχε απασφαλίσει
.
ήταν μεγάλη η φούρκα του και ξέχασε να δώσει
διαταγές και τις σκοπιές ο ίδιος να οργανώσει
ο Άλκης εκαθότανε και έχασκε σαν χάνος
και τότε εμφανίστηκε ο επίτροπος ο Πάνος
.
Καθώς όλοι κοιμόσαντε και ήταν ησυχία
τον καπετάνιο τρίβανε Μαρίκα και η Θεία
μες το αμπρί , που ήτανε πάλε πλευριτωμένος
κι ο Φούρκας μπύρες έπινε μόνος και ξεχασμένος
.
μέσα στη νύχτα ακούστηκε αχός , φωνή μεγάλη
” Συντρόφοι επαγρύπνηση ! αφήστε τη κραιπάλη”
ήτανε το περίπολο του Γενικού Αρχηγείου
από τον Άλκη μάθανε το γυρισμό του Θείου
.
και έφοδο μας κάνανε με αρχηγό το Πάνο
που σ’ άτι χρυσοστόλιστο εκάλπαζε απάνω
” Ξυπνάτε παλληκάρια μου έγινε προδοσία
και πράκτορες μας έβαλαν Ιντέλλιτζενς και Σία”
.
φώναζ’ ο καθοδηγητής τ’ορδί να ξεσηκώσει
της δεξιάς τους πράκτορες για να τους ξετρυπώσει
“Στα όπλα τάγμα δεύτερο να βρούμε τους πρακτόρους”
και έσερνε ξοπίσω του πεντέξη κλακαδόρους.
.
Το Παπα Νόσφη βούτηξε ο Πάνος απ το μούσι
και τον εσβούριξε μακρυά στο πρωϊνό το πούσι
ο δόλιος κουτρουβάλαγε , του’σπασε τη σιαγόνα
( αργότερα λειτούργαγε σε άλλη Χελιδόνα )
.
Όταν τους άντρες μάζωξε ρώτησε ” Πούν ο Θείο;”
κείνοι τ’ αμπρί τουδείξανε πούχαν για αρχηγείο
με το σπαθί του ξέγυμνο , το δώρο του Μπουντιένυ
εμπήκε μέσα στο αμπρί , ( ώχου κακό θα γένει )
.
ο Αλκης όξω βλοσυρός το Λούγκερ του οπλίζει
και τη Μαρίκα άκουσαν ” Ρε Φούρκααα..” να στριγγλίζει
μετά μπουκάρανε στο αμπρί κι οι άλλοι νοματαίοι
αυτοί της καθοδήγησης πούταν τζοχανταραίοι
.
Το Θείο έξω τράβαγαν τη Θειά και τη Μαρίκα
σε μια γωνιά πετάξανε και τη φτωχή κατσίκα
ο Ισίδωρος τους έβρυζε , η Θειά είχε γίνει τούρκα
με τις φωνές ξυπνήσανε το καπετάνιο Φούρκα
.
” Τι έγινε μωρέ παιδιά , μην ήρθαν οι τσολιάδες
ή μήπως μας προδώσανε οι καθοδηγητάδες ;;”
έψαχνε γύρω για να βρεί τις τρομερές Σερβίδες
γιατί είχε μείνει ο καψερός από χειροβομβίδες
.
εκείνες όμως λείπανε και άναψε ένα μασούρι
από τους δυναμίτες μας , γινόταν νταβαντούρι
απάνω του επέσανε όλα τα παλληκάρια
ταχιά να σβήσουν τη φωτιά, τους φώναζε : ” Ζαγάρια
.
δε βλέπετε τι γίνεται… μας παίρνουνε το Θείο…
αυτοί οι προβοκάτορες από το αρχηγείο ….”
για να τον κάνουνε καλά , κι ας τούλειπε ποδάρι ,
δεκάξη τον παλεύανε , δυό μέτρα ηταν γομάρι
.
δεμένους τους επήρανε , μαζί και τη κατσίκα
το Φούρκα υποβάσταζε η έμορφη Μαρίκα
και ο καπτα Πάνος έμεινε ξοπίσω να μιλήσει
του κόμματος μας τη γραμμή για να τους εξηγήσει
.
” Σύντροφοι συναγωνιστές λιοντάρια σεις του Γράμμου
ντροπιάσατε τα όπλα σας , και τη σημαία χάμου
μηδέν στην επαγρύπνηση , πέσατε στο ραχάτι
βυσσοδομεί η αντίδραση , το μαύρο το Παλάτι
.
μας έστειλαν αυτούς εκεί για να μας προβοκάρουν
του Μάλι Μάδι τη κορφή με προδοσιά να πάρουν
το καπετάν Ισίδωρο το Φούρκα το μιζέρια
με λίρες τους εγέμισαν τις τσέπες και τα χέρια
.
όργια ο πρώτος έκανε με δύο κορασίδες
κι ο Φούρκας εσαλιάριζε με κείνες τις Σερβίδες
και τη Μαρίκα φέρανε οι δυό χαραμοφάηδες
στο τάγμα , και ας ήτανε κώλος βρακί με Μάυδες
.
με εντολή του Κόμματος θα πάρουμε το Θείο
και τους λοιπούς ερίφηδες στο Γενικό Αρχηγείο
εκεί θα τους δικάσουμε , θα δούμε τι θα γίνει
κοσμοπολίτες σαν αυτούς κανένας δε θα μείνει
.
το τάγμα εδώ θα οχυρωθεί άμυνα να κρατήσει
το Κόμμα μας ανέθεσε στον Άλκη να διοικήσει
μη φοβηθείτε τον εχθρό , έξη ταξιαρχίες
Μάυδες δύο συντάγματα κι ογδόντα διλοχίες
.
με λοκατζήδες κι άρματα Σέρμαν τριάντα δύο
Σπιτφάιρ πυροβολικό , θε να τους φάει το κρύο
κι αφού τους κυνηγήσουμε , ας μας ρημάζει η πείνα
κάποτε παλληκάρια μου θα μπούμε στην Αθήνα”
.
κι έπειτα πάνω στ΄άλογο έφυγε προς τα πίσω
μου ήρθε απ τη συγκίνηση λιγάκι να δακρύσω
στα οχυρά εμπήκαμε ήταν ρηχά σκαμμένα
και σφαίρες μας μοιράσανε , τέσσερεις στο καθένα.
.
Όταν μας ετσακίσανε , φύγαμε γι Αλβανία
ο παπα Νόσφης έμαθα , πήγε Τρανσυλβανία
ο Αραγκόν μας ύμνησε , είχαμε μείνει ρέστοι
μες σε βαγόνια για τα ζα πήγαμε Βουδαπέστη
.
εκεί μας εγκατέστησαν το χάλι μας να γιάνει
σ’ ένα χωριό που αργότερα το είπαν Μπελογιάννη
μα δεν εκάτσαμε πολύ , φίδια μας ζώναν , χέλια
τη τύχη μας την όρισε η πέμπτη ολομέλεια
.
Πάλι στα τραίνα μπήκαμε της γής οι κολασμένοι
για τη Τασκένδη φύγαμε , ήμασταν διαγραμμένοι
( τα γεγονότα τρέχανε , πέθανε ο Πατερούλης
πούτανε αυτός ο αρχηγός της Σοβιετίας ούλης )
.
στο τραίνο ανταμώσαμε τσ’ αθάνατες Σερβίδες,
μαζί συνταξιδέψαμε , χωρίς χειροβομβίδες
οι άθλιοι ρεβιζιονιστές τις είχαν κατασχέσει
κι εκείνες σε κατάθλιψη οι μαύρες είχαν πέσει
.
Και όταν πιά εφτάσαμε μες της Ασίας τα βάθη
κάθε ελπίδα επιστροφής στο τόπο μας εχάθη
σε κομπινάτ μας βάλανε κι απάνω σε τρακτέρι
το στάρι να θερίζουμε εγίναμε πιονιέροι
.
μας δώσαν και δωμάτια σε πολυκατοικίες
κι αρχίσαμε να χτίζουμε δικές μας κοινωνίες
σαν ταχτοποιηθήκαμε κι ανάσανα λιγάκι
λαχτάρησα ο φουκαράς να φάω κατσικάκι
.
μέσα στη πόλη γύρναγα να βρώ κρεοπωλείο
μα κρέας έτρωγαν αυτοί πού ηνταν στο κυβερνείο
τα μαγαζιά δουλεύανε μα είχαν άδεια ράφια
και έτσι τη πόλη άφησα και βγήκα στα χωράφια
.
εκεί που εβολόδερνα , σ’ ένα χωριό εμπήκα
και ξαφνικά απάντησα μια παχουλή κατσίκα
εκείνη που αφήσαμε πάνω στο Μάλι Μάδι
τώρα θρεμμένη ήτανε και όχ’ απολειφάδι
.
και έλεγε και έκρενε κι ανθρώπινα μιλούσε
( τριγύρω μαζευτήκανε δυοτρείς ξανθομαλλούσαι )
κι απο μια ίσμπα πρόβαλλε ο Παπα Νοσφεράτος
και ψαλμουδιές μουρμούριζε , ήταν μακρυά φευγάτος
.
” Παπά μου την ευχούλα σου.. χαρά μου που σε βρήκα”
εκείνος δεν απάνταγε , στράφηκα στη κατσίκα
και κείνη μου τα ιστόρησε καταλεπτώς τα πάντα
γι αυτό και αποσύρομαι , σ’ αυτή δίνω αβάντα
.
” Μη με θωρείτε ενεός ευγενικέ αντάρτα
της μιαρής αντίδρασης εσείς μέγιστε γδάρτα
και των ορέων γυπαετέ , του ΔΣΕ η νίκη
επέφερε και γέλωτας είς παρδαλόν κατσίκι
.
ερίφια τώρα ομιλούν Ελληνικήν απταίστως
του Παπα Νόσφεος αυτού σιωπούντος ανηκέστως
ότι κατέπιεν απνευστί το φλογερόν φλαούτο
κι απέμεινεν ο δυστυχής εις το χωρίον ετούτο
.
δια της διοικήσεως την οργήν λάθε εγκαταβιώσας
εν τω χωρίω τουτωνί με τας ξανθάς τας γκιόσας
και φράξιαν οργανώσαντας μετά τινών Ποντίων
αυτός συναγελάζεται μεθ ύποπτων στοιχείων”
.
και η κατσίκα απ την αρχή όλα μου τα διηγήθη
πώς γλύτωσε ο Ισίδωρος και ίδρυσε το ΙΘΙ
εκεί όπου τον στείλανε μετά τη καταδίκη
αυτόν και τους υπόλοιπους , τι φοβερό καζίκι
.
στο Μπούλκες γι αναμόρφωση , μετά στην εξορία
και με το Φούρκα συντροφιά Ιρκούτσκη Σιβηρία
εκεί αλάτι σκάβανε μες τις στοές αντάμα
τη λευτεριά προσμένανε ή ίσως κάποιο θάμα
.
τη Θεία αναγκάσανε και όνομα ν’ αλλάξει
το Θείο σαν το βελζεβούλ έπρεπε ν’ αποτάξει
και τη Μαρίκα βάλανε σ’ ένα χαμαιτυπείο
έκτοτε αυτές αναζητούν το Φούρκα και το Θείο
.
Εκεί στα μαύρα κάτεργα που σκάβανε τ’ αλάτι
ο Θείος ανακάλυψε μια φλέβα με αχάτη
είναι πετράδι ακριβό και τούρθε μια ιδέα
να στήσει επιχείρηση για να περνάει ορέα
.
ο Φούρκας δε συμφώνησε γιατί ‘τανε στουρνάρι
τα βράδια εμνημόνευε το καπετάνιο Άρη
και μόνος ο Ισίδωρος έστησε τη κομπίνα
μ’ ένα Καρλαύτη Ουκρανό που ήτανε λουμπίνα
.
Τις πέτρες τις μαζεύανε λαθραία τις πουλάγαν
με τη κομπίνα τους αυτή γερά τα κονομάγαν
στο Κίεβο τα στέλνανε με κάτι αεροπλάνα
και όλα τα κανόνιζε μία ξανθιά Σβετλάνα
.
που ήταν δεσμοφύλακας εις του γκουλάγκ τη πύλη
είχε καμπύλες πλούσιες και δυό σαρκώδη χείλη
και είχε πέσει η τρελλή στου θείου τη γοητεία
εκείνος της εδίδαξε τι πάει να πεί λαγνεία
.
μαζί τις πέτρες κρύβανε μέσα σ’ ένα πανέρι
και η Σβετλάνα κράταγε ένα κοντό μαχαίρι
τάχα μου πως επήγαινε για να μαζέψει χόρτα
κι έτσι τις πέτρες πέρναγε σαν έφτανε στη πόρτα
.
Ο Θείος πλούτισε εκεί δα , μα μέσα στο γκισντάνι
έψαχνε ο δόλιος για να βρεί τα φράγκα τι να κάνει
και η Σβετλάνα η ξανθιά τούχε γενεί τσιμπούρι
ο Φούρκας τα κακάρωσε , τον βάλαν στο κιβούρι
.
και αφού το καλοσκέφτηκε , τι είχε για να χάσει ;
οργάνωσε ένα σχέδιο ο μαύρος ν’ αποδράσει
μα η Σβετλάνα τόμαθε , τον πιάνει από τα πέτα
“έλα λιουμπλιού Ισίντορε , μια τελευταία ξεπέτα”
.
και εκείνος σαν αντίκρυσε το μάτι της το πλάνο
μες τα βυζά της χώθηκε κι έχασε τ’ αεροπλάνο
μα πάλι ήταν τυχερός , μέσα στη γκαντεμιά του
δεν ήξερε πως γλύτωσε , θα πήγαινε καλιά του
.
στο Ιλιούσιν πούφυγε βρίσκονταν οι Σερβίδες
εκτάκτως αναστήθηκαν , είχαν χειροβομβίδες
και πειρατεία έκαναν , στη βράση τους απάνω
τραβήξαν τις περόνες τους και παει το αεροπλάνο
.
” Αν και του εγχειρήματος υπάρξαντος προώρου
αργότερον η απόδρασις του Θείου Ισιδώρου
εγένετο τοις πράγμασιν , την Ουκρανήν αφήσας
τους παγετώνας του Βορρά γενναίως διασχίσας
.
εις τας Αλάσκας καταφθάς τας πέτρας ξεπουλήσας
ενέδωσεν στων θήλεων τα βίτσια και τας λύσσας
και σκαμπαβίαν ωνήσαντας εφοπλιστής εγίνη
εις την Μεσόγειον έφθασε , κατέπλευσ’ εν Αιγίνει
.
μετα κυνός δασύτριχου του φοβερού Καρλαύτου
όστις εις την θαλαμηγόν τελούσε χρέη ναύτου
έκτοτε μόνος διαβιεί , περί πολλά τυρβάζων
και της Σκουπίτσης τ’ όνομα μονίμως ανακράζων”
.
Έτσι μου τη τελείωσε τη διήγηση η κατσίκα
και να σας γράψω τούτα δώ σε πειρασμό εμπήκα
τα χρόνια μας τα ηρωικά στο Βίτσι και το Γράμμο
κι αν σβήσουνε τα λόγια μου , τα χάραξα στην άμμο.
.
Νοέμβρης _ Δεκέμβρης 2007
http://papoylis.wordpress.com/grammos/#comment-55
Ξημέρωσε και από μακρυά ακούστηκε η βοή
απ τα Σπιτφάϊρ πούρχονταν με τρομερή ορμή
στα γρήγορα δοθήκανε στο τάγμα οι διαταγές
τις θέσεις επανδρώσαμε, πιάσαμε τις πλαγιές
.
από δυσμάς ανέβαινε των ΛΟΚ μια διλοχία
και στα ριζά ελίσσονταν των τάνκ επιλαρχία
και άρχισαν να πέφτουνε στις θέσεις μας οβίδες
μας κύκλωναν από βοριά και χίλιοι ΤΕΑτζήδες
.
Ο καπετάν Ισίδωρος τα κυάλια του φορούσε
και τις κινήσεις του έχθρού καλά παρατηρούσε
έδωσε αμέσως εντολή στο Φούρκα για βολή
κι εκείνος προς τους ολμιστές έβαλε τη φωνή:
.
“Πύρ κατά βούληση παιδιά…διόρθωση κλίκ τρία”
“Βαράτε για το κόμμα μας , βαράτε για τη Θεία”
και όταν οι άλλοι εζύγωσαν είπε στα πολυβόλα:
“Τσακίστε το φασισταριό , δρεπάνι και ματσόλα”
.
Η μάχη ήτανε σκληρή και κράτησε όλη μέρα
και του Ισίδωρου η φωνή έσκιζε τον αγέρα:
“Εμπρος συντρόφοι μαχητές , οικονομία στις σφαίρες”
ήταν λειψά τα εφόδια τις μαύρες κείνες μέρες
.
και σαν οι σφαίρες σώθηκαν τελειώσαν οι οβίδες
το καπτα Φούρκα έστειλε μαζί με δυό σερβίδες
στο πίσω ναρκοπέδιο , νάρκες για να ξεχώσουν
το δρόμο να ανοίξουνε , τη Θείτσα για να σώσουν
.
Οι ΤΕΑτζήδες μ’ αρχηγό μια φασιστο- Μαρίκα
( που αργότερα στη χελιδών έτυχε και τη βρήκα)
στο λόγγο μέσα της Γριάς είχανε στήσει ενέδρα
και τους πολυβολούσανε κρυμμένοι μες τα κέδρα
.
τότες ο Φούρκας ο άγριος μαζί και τα κορίτσα
τις νάρκες που εξέχωναν τις σβούριζαν σαν πίτσα
και τους τις εκτοξεύανε ανάμεσα στα δέντρα
μόνο η Μαρίκα γλύτωσε , εκείνη η οχέντρα
.
έφτασε ένας σύνδεσμος και ο Φούρκας τον διατάζει:
“Στον καπετάνιο να του πείς μη βρύζει και φωνάζει
ότι το δρόμο ανοίξαμε το τάγμα για να σώσει
και την επόμενη κορφή να πάει να επανδρώσει”
.
Τη νύχτα υποχωρήσαμε , μας κάλυπτε σκοτάδι
και εις την δεύτερη γραμμή φτάσαμε μες το βράδυ
με όσα όπλα σώσαμε ήμασταν φορτωμένοι
μαζί μας κουβαλάγαμε και τρείς τραυματισμένοι
.
Έδωσε ο καπτα Ισίδωρος στο Φούρκα να μοιράσει
υπηρεσίες και σκοπιές και πάει να ξαποστάσει
στ’ αμπρί που εκείνος όρισε βάση διοικητηρίου
πήρε τη Θείτσα συντροφιά και ένεκα του κρύου
.
σαν μπήκαν μέσα αγκαλιά εβρήκαν τη Μαρίκα
” στον ουρανό σε γύρευα μέσα στη γή σε βρήκα”
Ετρέξαν γρήγορα οι σκοποί να δούνε τι συμβαίνει
και ο καπτα Φούρκας ένοπλος απ τη σκηνή του βγαίνει
.
“”Εμπρος συντρόφοι στ’ άρματα .. έγινε προβοκάτσια
το καπετάνιο απειλούν με διαγραφή – κοπτάτσια”
από το ντόρο ξύπνησαν και όλες οι σερβίδες
και έριξαν στα κουτουρού δυο τρείς χειροβομβίδες
.
έξω απ το διοικητήριο γινόταν φασαρία
μα σαν ο Φούρκας έφτασε έγινε ησυχία
με προσοχή μπουκάρησε μην ήτανε παγίδα
μα τα κορίτσα ήταν γυμνά και βγάλανε τσιρίδα
.
το καπετάνιο τρίβανε που ήτανε πιασμένος
και απο το κρύο το πολύ ήταν πλευριτωμένος
κι ο Ισίδωρος μη έχοντας βρύση να ξερριζώσει
που όλα του τα υπάρχοντα στο κόμμα είχε δώσει
.
στο καπτα Φούρκα φώναξε ” όξω μωρέ ζαγάρι
μαθήματα διαφώτισης κάνω , που να σε πάρει”
σε όλο το στρατόπεδο έπεσε ησυχία
τη συνωμοτικότητα είχαμε για θρησκεία…..
.
σαν βγήκε ο Φούρκας απ τ’ αμπρί ήτανε τσαντισμένος
που ο καπετάν Ισίδωρος πόναγε ο καυμένος
καθώς τον εμαλάζανε οι δύο κορασίδες
του εφανήκαν άσχετες , στράφηκε στις Σερβίδες:
.
“αντέστε μέσα τσούπρες μου να δώσετε βοήθεια
γιατί του Ισίδωρου η ψυχή θα βγεί από τα στήθια,
αυτές δεν τονε τρίβουνε με τέχνη και με γλύκα
η Θεία είναι τρυφερή αλλά σκληρή η Μαρίκα”
.
ο Θείος μέσα έβρυζε , γινόταν φασαρία
και οι δύο τσούπρες τρώγονταν με ζήλια και μανία
ποιά θα του πιάσει το πλευρό , ποιά θα τονε μαλάξει
του είχανε του φουκαρά τα φώτα του αλλάξει
.
μες το αμπρί μπουκάρανε αμέσως οι σερβίδες
καλού κακού επήρανε μαζί χειροβομβίδες
εκρηκτικά , γεμίσματα και πυροκροτητές
καλώδια , δύο μάουζερ , νάρκες αμυντικές
.
διαφώτιση να κάνουνε σε Θείτσα και Μαρίκα
πως τρίβουν τον Ισίδωρο, με τέχνη και με γλύκα
σαν είναι άρρωστος πολύ , πονούνε τα πλευρά του
για να τον συνεφέρουνε πάλι στα συγκαλά του
.
ο Φούρκας τότε γύρισε στους άντρες του και λέει :
“τώρα ο καπετάνιος μας στην ευτυχία πλέει
πηγαίνετε στις θέσεις σας , όσοι σκοπιά κρατούνε
και όλοι οι αποδέλοιποι να πα να κοιμηθούνε
.
αύριο παλληκάρια μου μας περιμένει μάχη
ελπίζω ο καπετάνιος μας τα κότσια του να τάχει
τους μαύρους να τσακίσουμε , να μπούμε στην Αθήνα
κι αν δε τα καταφέρουμε , είναι κοντά η Κίνα”
.
Μέσα στ αμπρί ησύχασαν , όλα δείχναν εντάξει
ο Φούρκας μόνο έκατσε απέξω να φυλάξει
οι άντρες όλοι έφυγαν , μπήκανε στα γιατάκια
από μακριά ακούγονταν των ΤΕΑ τραγουδάκια
.
πουρνό πουρνό ακούστηκε μια έκρηξη μεγάλη
σκέφτηκα πως οι άτιμοι με οκτάϊντσα είχαν βάλλει
από παντού ακούστηκαν φωνές , τα παλληκάρια
επιάσανε τα πόστα τους, του ΔΣΕ καμάρια
.
ο καπετάνιος , πούειντονε ; ο Φούρκας δεν φαινόταν
κι απ το αμπρί της διοίκησης ντουμάνι σηκωνόταν
” μας φάγαν τον Ισίδωρο ” ακούσαν να φωνάζει
το Βιογιάννη το μικρό και να αναστενάζει
.
επίθεση δε γίνονταν , άφαντοι οι Λοκατζήδες
ούτε τραγούδια ακούγονταν από τους ΤΕΑτζήδες
οι αντάρτες μαζευτήκανε στης Θείας το αμπρί
με φρίκη διαπιστώσανε πως είχε γκρεμιστεί
.
κανένας δεν επέζησε απ όσους (ες) ήταν μέσα
ο Θείος ο Ισίδωρος η Μαρικώ η μπαμπέσα
η Θείτσα κι οι αδάμαστες εκείνες οι Σερβίδες
απ το σφοδρόν της έκρηξης είχανε γίνει βίδες
.
του Φούρκα μόνο βρήκανε το δεξιό ποδάρι
κι ένα παράσημο ασημί πούχε στο Βίτσι πάρει
ΕΔΕ το κόμμα διάταξε και έρευνα ν’ αρχίσει
την υποψία για σαμποτάζ ταχιά να καθαρίσει
.
Ο καπτα Πάνος έφτασε απ το πολιτμπυρό
να μάθει πώς τινάχτηκε εκείνο τ’ οχυρό.
Στις έρευνες που γίνανε εφάνηκε ευθύς
πως ήτανε ατύχημα , δεν έφταιγε κανείς
.
απ το πολύ το τρίψιμο που κάναν τα κορίτσα
ανέβηκε η θερμοκρασί(e) και κάηκεν η πίτσα
πήρανε φώκο οι νάρκες τους και έσκασαν μεμιάς
( τι πάω και σοφίζομαι ο παλιοκιαρατάς! )
.
Το πόρισμα που έβγαλε το Κόμμα ήταν σαφές
πως φταίει η μαύρη αντίδραση , το ξέρουμε μαθές
και ο Πάνος ο επίτροπος , χρόνια μες τον αγώνα:
” ρημάδι μου τη κάνατε κι αυτή τη χελιδόνα”
.
Εκείνο το απόγιομα σαν φύγαμε απ το Γράμμο
βαθειά συλλογιζόμουνα τι έπρεπε να κάνω
μέσα στο δάσος στη γραμμή πηγαίναμε πορεία
πεντέξη κουβαλάγαμε απάνω στα φορεία
.
ετούτη η υποχώρηση μας πήγαινε στον άδη;
το βράδυ ανεβήκαμε όλοι στο Μάλι Μάδι
ανάμεσα στα έλατα στήσαμε τις σκηνές μας
σκάψαμε χαρακώματα τριγύρω απ τις σπηλιές μας
.
ο κάπταν Άλκης πούστειλαν για διοικητή στο τάγμα
από τη καθοδήγηση , καθόταν σ’ ένα σάγμα
φρόντιζε το ποδάρι του , δεν έλεγε να γιάνει
και φώναξε το σιτιστή που λέγαν Βιογιάννη
.
“να στείλεις τρείς να ψάξουνε πού’ναι το πρώτο τάγμα
να φέρουνε εφόδια , να φάμε κανα πράγμα
η πείνα μας τσατάλιασε και αύριο πολεμάμε
αν είναι να πεθάνουμε , χορτάτοι θε να πάμε”
.
το λούγκερ καθαρίζοντας φώναξε το Μιχάλη
εκείνο το Τρεμόπουλο , πούταν σε μαύρο χάλι:
“Λοχία” τούπε “φρόντισε οι άντρες να κοιμηθούνε
οι υπηρεσίες να οριστούν και οι σκοπιές να μπούνε”
.
αμπρί δεν είχε για να μπεί δεν πρόλαβαν να σκάψουν
μες τις σπηλιές κατέφυγαν καμμιά φωτιά ν’ ανάψουν
σε ύπνο πέσανε βαρύ ,μεσάνυχτα και κάτι
τη πείνα να ξεχάσουνε , δεν είχαν παρ’ αλάτι.
.
κοντά στα ξημερώματα συναγερμό βαράνε
τα παρατηρητήρια και οι σκύλοι ν’ αλυχτάνε
τις θέσεις καταλάβαμε όλοι μας μες τη βιάση
μη μας προκάνει ο εχθρός , αιχμάλωτους μας πιάσει
.
από το λόγγο απέναντι φαινόντουσαν κινήσεις
πυρά εκρήξεις ουρλιαχτά φωνές και απαντήσεις
μήνα σε γάμο ρίχνουνε , μήνα σε πανηγύρι
πα στα καρφιά καθόμουνε σαν τον ινδό φακίρη
.
μα ξάφνου όλα σώπασαν και φύλλο δε κουνιόταν
περίπολο οργανώναμε να στείλουμε μα όταν
από τα δέντρα πρόβαλλαν οι τρείς πούχαμε στείλει
σύνδεσμο και για τρόφιμα στο καπετάν Βασίλη
.
τού πρώτου μας του τάγματος , με φορτωμένα χέρια
αμέσως πιάσανε δουλειά τα άδεια μας τα τζιέρια
και τραγουδούσαν το σκοπό της πείνας σαν τα πιάνει
και ο καπτα Άλκης φώναξε ευθύς το βιογιάννη
.
μα πίσω απ τους συνδέσμους μας φανήκαν κάτι άλλοι
σερνόνταν και φωνάζανε ήταν σε μαύρο χάλι
Όταν αυτοί σιμώσανε μεγάλο νταβατούρι
ο παπα Νόσφης έτρεξε να πάρει τ’ αγιαστούρι
.
γιατί αυτοί που ήρθανε σας λέω εν αληθεία
ήταν ο καπτα Ισίδωρος ο Φούρκας και η Θεία
και δίπλα τους σερνότανε και η άτιμη Μαρίκα
οπίσω τους ερχότανε και μια μικρή κατσίκα
.
ο καπτα Φούρκας έσερνε το ξύλινο ποδάρι
χωρίς πια το παράσημο που κάποτε είχε πάρει
ο καπτα Θείο ήτανε ξανά βαριά πλευριτωμένος
κι απ το σφοδρόν της έκρηξης ολίγο συγκαμμένος
.
η Θείτσα ήτανε κι αυτή στο πλάι μαυρισμένη
και η Μαρίκα στο μερί φαινόταν ματωμένη
οι αντάρτες ξεσηκώθηκαν κι όλοι φωνάζαν ζήτω
και ένα δάκρυ κύλησε στου Κύκλωπα το μύτο
.
απ την ομάδα λείπανε μονάχα οι Σερβίδες
και έτσι δεν ξοδευτήκανε τσάμπα χειροβομβίδες
άλλοι τους αγκαλιάζανε , άλλοι πυροβολούσαν
ο παπα Νόσφης χούφτωνε εκείνη τη θεούσαν
.
τη Μαρικώ, κι ο κάπετάν ο Άλκης ο γενναίος
που έχανε τη διοίκηση το έφερε βαρέως
τα δύο του τα παράσημα καθάρισε απ’ τη σκόνη
και σε ένα βράχο ανέβηκε το λούγκερ του σηκώνει
.
με τη φωνή του τη βαριά άρχισε να μιλάει
πως είναι προβοκάτσια στους άνδρες να εξηγάει
“ακούστε παλληκάρια μου και του βουνού καπλάνια
πώς έγινε και γύρισαν ετούτα τα αλάνια;;
.
αυτοί δεν εκοιμόσαντε στου ουρανού παγκάκι
όταν ανατινάχτηκε το άθλιο τους γιατάκι;;
εκεί που όργια κάνανε ο Θείος κι οι σερβίδες
όταν τυχαία σκάσανε κάσες χειροβομβίδες,
.
τη μοναρχοφασίστρια μέσα δεν είχαν πάρει
κι ο Φούρκας δεν εβάσταγε στους άλλους το φανάρι;;
πώς γίνεται και γύρισαν , εμένα μου μυρίζει
για κόλπο της αντίδρασης , σ’ αυτό το μετερίζι
.
που επειδή δεν το μπορούν εμας να μας το πάρουν
με πράκτορες σαν τούτους δώ πάνε να μας τουμπάρουν”
.
όλοι τον εγιουχάρανε , τον κατεβάσαν κάτου
στα χέρια τον παρέδωσαν του παπα Νοσφεράτου
για τιμωρία τούβαλε και για καθήκον τούτο:
να καθαρίζει ολημερίς το φλογερό φλαούτο
.
Ο Θείος τώρα αγκάλιαζε τους άντρες έναν έναν
κι αυτοί τον εφιλούσανε στα χέρια και του κρέναν
“Αχ καπετάν Ισίδωρε πόσο μας είχες λείψει
ο Άλκης μέσα στις ψυχές δεν μπόραγε να σκύψει
.
..αυτοί της καθοδήγησης , το γενικό αρχηγείο
που στα αμπριά τους κρύβονται όταν εδώ σφαγείο
μας έστειλαν καθηγητή που δεν μπορεί να βάνει
τους Μάυδες μες το τορβά όταν η μάχη φτάνει”
.
ο καπετάνιος ρώτησε αμπρί αν έχουν σκάψει
με τα κορίτσα για να μπεί και τη φωτιά ν’ ανάψει
τσιτάτα και διαφώτισες κατάπλασμα να κάνουν
και μ’εντριβές οι κοπελιές τους πόνους του να γιάνουν
.
μετά στο Φούρκα στράφηκαν όλα τα παλληκάρια
τα γένια του φιλούσανε κι από τα δυό ποδάρια
που τόνα ήταν ξύλινο , τον σήκωσαν στα χέρια
μα αυτός δεν χαμογέλαγε τον έτρωγε η μιζέρια
.
και σαν τον ερωτάγανε πώς είχανε γλυτώσει
τη κεφαλή του κούναγε : “τους είχανε προδώσει”
η άθλια καθοδήγηση τους είχε υπονομέψει
τη δόξα και τη φήμη τους η άτιμη να κλέψει
.
τον Νόσφη που τον έρραινε με κειά την αγιαστούρα
τον αποπήρε άσκημα , του φάνηκε καζούρα:
“Τι λιβανίζεις βρε παπά , για φάντασμα με πήρες;”
και πήγε στο γιατάκι του με μια κασόνα μπύρες
.
από αυτές που φέρανε οι σύνδεσμοι κουμπάνια
(στο πρώτο τάγμα είχανε και γαλλική σαμπάνια)
και σαν ο Άλκης τόλμησε να πάει να του ξηγήσει
εκείνος τού’ριξε μια μίλλς που είχε απασφαλίσει
.
ήταν μεγάλη η φούρκα του και ξέχασε να δώσει
διαταγές και τις σκοπιές ο ίδιος να οργανώσει
ο Άλκης εκαθότανε και έχασκε σαν χάνος
και τότε εμφανίστηκε ο επίτροπος ο Πάνος
.
Καθώς όλοι κοιμόσαντε και ήταν ησυχία
τον καπετάνιο τρίβανε Μαρίκα και η Θεία
μες το αμπρί , που ήτανε πάλε πλευριτωμένος
κι ο Φούρκας μπύρες έπινε μόνος και ξεχασμένος
.
μέσα στη νύχτα ακούστηκε αχός , φωνή μεγάλη
” Συντρόφοι επαγρύπνηση ! αφήστε τη κραιπάλη”
ήτανε το περίπολο του Γενικού Αρχηγείου
από τον Άλκη μάθανε το γυρισμό του Θείου
.
και έφοδο μας κάνανε με αρχηγό το Πάνο
που σ’ άτι χρυσοστόλιστο εκάλπαζε απάνω
” Ξυπνάτε παλληκάρια μου έγινε προδοσία
και πράκτορες μας έβαλαν Ιντέλλιτζενς και Σία”
.
φώναζ’ ο καθοδηγητής τ’ορδί να ξεσηκώσει
της δεξιάς τους πράκτορες για να τους ξετρυπώσει
“Στα όπλα τάγμα δεύτερο να βρούμε τους πρακτόρους”
και έσερνε ξοπίσω του πεντέξη κλακαδόρους.
.
Το Παπα Νόσφη βούτηξε ο Πάνος απ το μούσι
και τον εσβούριξε μακρυά στο πρωϊνό το πούσι
ο δόλιος κουτρουβάλαγε , του’σπασε τη σιαγόνα
( αργότερα λειτούργαγε σε άλλη Χελιδόνα )
.
Όταν τους άντρες μάζωξε ρώτησε ” Πούν ο Θείο;”
κείνοι τ’ αμπρί τουδείξανε πούχαν για αρχηγείο
με το σπαθί του ξέγυμνο , το δώρο του Μπουντιένυ
εμπήκε μέσα στο αμπρί , ( ώχου κακό θα γένει )
.
ο Αλκης όξω βλοσυρός το Λούγκερ του οπλίζει
και τη Μαρίκα άκουσαν ” Ρε Φούρκααα..” να στριγγλίζει
μετά μπουκάρανε στο αμπρί κι οι άλλοι νοματαίοι
αυτοί της καθοδήγησης πούταν τζοχανταραίοι
.
Το Θείο έξω τράβαγαν τη Θειά και τη Μαρίκα
σε μια γωνιά πετάξανε και τη φτωχή κατσίκα
ο Ισίδωρος τους έβρυζε , η Θειά είχε γίνει τούρκα
με τις φωνές ξυπνήσανε το καπετάνιο Φούρκα
.
” Τι έγινε μωρέ παιδιά , μην ήρθαν οι τσολιάδες
ή μήπως μας προδώσανε οι καθοδηγητάδες ;;”
έψαχνε γύρω για να βρεί τις τρομερές Σερβίδες
γιατί είχε μείνει ο καψερός από χειροβομβίδες
.
εκείνες όμως λείπανε και άναψε ένα μασούρι
από τους δυναμίτες μας , γινόταν νταβαντούρι
απάνω του επέσανε όλα τα παλληκάρια
ταχιά να σβήσουν τη φωτιά, τους φώναζε : ” Ζαγάρια
.
δε βλέπετε τι γίνεται… μας παίρνουνε το Θείο…
αυτοί οι προβοκάτορες από το αρχηγείο ….”
για να τον κάνουνε καλά , κι ας τούλειπε ποδάρι ,
δεκάξη τον παλεύανε , δυό μέτρα ηταν γομάρι
.
δεμένους τους επήρανε , μαζί και τη κατσίκα
το Φούρκα υποβάσταζε η έμορφη Μαρίκα
και ο καπτα Πάνος έμεινε ξοπίσω να μιλήσει
του κόμματος μας τη γραμμή για να τους εξηγήσει
.
” Σύντροφοι συναγωνιστές λιοντάρια σεις του Γράμμου
ντροπιάσατε τα όπλα σας , και τη σημαία χάμου
μηδέν στην επαγρύπνηση , πέσατε στο ραχάτι
βυσσοδομεί η αντίδραση , το μαύρο το Παλάτι
.
μας έστειλαν αυτούς εκεί για να μας προβοκάρουν
του Μάλι Μάδι τη κορφή με προδοσιά να πάρουν
το καπετάν Ισίδωρο το Φούρκα το μιζέρια
με λίρες τους εγέμισαν τις τσέπες και τα χέρια
.
όργια ο πρώτος έκανε με δύο κορασίδες
κι ο Φούρκας εσαλιάριζε με κείνες τις Σερβίδες
και τη Μαρίκα φέρανε οι δυό χαραμοφάηδες
στο τάγμα , και ας ήτανε κώλος βρακί με Μάυδες
.
με εντολή του Κόμματος θα πάρουμε το Θείο
και τους λοιπούς ερίφηδες στο Γενικό Αρχηγείο
εκεί θα τους δικάσουμε , θα δούμε τι θα γίνει
κοσμοπολίτες σαν αυτούς κανένας δε θα μείνει
.
το τάγμα εδώ θα οχυρωθεί άμυνα να κρατήσει
το Κόμμα μας ανέθεσε στον Άλκη να διοικήσει
μη φοβηθείτε τον εχθρό , έξη ταξιαρχίες
Μάυδες δύο συντάγματα κι ογδόντα διλοχίες
.
με λοκατζήδες κι άρματα Σέρμαν τριάντα δύο
Σπιτφάιρ πυροβολικό , θε να τους φάει το κρύο
κι αφού τους κυνηγήσουμε , ας μας ρημάζει η πείνα
κάποτε παλληκάρια μου θα μπούμε στην Αθήνα”
.
κι έπειτα πάνω στ΄άλογο έφυγε προς τα πίσω
μου ήρθε απ τη συγκίνηση λιγάκι να δακρύσω
στα οχυρά εμπήκαμε ήταν ρηχά σκαμμένα
και σφαίρες μας μοιράσανε , τέσσερεις στο καθένα.
.
Όταν μας ετσακίσανε , φύγαμε γι Αλβανία
ο παπα Νόσφης έμαθα , πήγε Τρανσυλβανία
ο Αραγκόν μας ύμνησε , είχαμε μείνει ρέστοι
μες σε βαγόνια για τα ζα πήγαμε Βουδαπέστη
.
εκεί μας εγκατέστησαν το χάλι μας να γιάνει
σ’ ένα χωριό που αργότερα το είπαν Μπελογιάννη
μα δεν εκάτσαμε πολύ , φίδια μας ζώναν , χέλια
τη τύχη μας την όρισε η πέμπτη ολομέλεια
.
Πάλι στα τραίνα μπήκαμε της γής οι κολασμένοι
για τη Τασκένδη φύγαμε , ήμασταν διαγραμμένοι
( τα γεγονότα τρέχανε , πέθανε ο Πατερούλης
πούτανε αυτός ο αρχηγός της Σοβιετίας ούλης )
.
στο τραίνο ανταμώσαμε τσ’ αθάνατες Σερβίδες,
μαζί συνταξιδέψαμε , χωρίς χειροβομβίδες
οι άθλιοι ρεβιζιονιστές τις είχαν κατασχέσει
κι εκείνες σε κατάθλιψη οι μαύρες είχαν πέσει
.
Και όταν πιά εφτάσαμε μες της Ασίας τα βάθη
κάθε ελπίδα επιστροφής στο τόπο μας εχάθη
σε κομπινάτ μας βάλανε κι απάνω σε τρακτέρι
το στάρι να θερίζουμε εγίναμε πιονιέροι
.
μας δώσαν και δωμάτια σε πολυκατοικίες
κι αρχίσαμε να χτίζουμε δικές μας κοινωνίες
σαν ταχτοποιηθήκαμε κι ανάσανα λιγάκι
λαχτάρησα ο φουκαράς να φάω κατσικάκι
.
μέσα στη πόλη γύρναγα να βρώ κρεοπωλείο
μα κρέας έτρωγαν αυτοί πού ηνταν στο κυβερνείο
τα μαγαζιά δουλεύανε μα είχαν άδεια ράφια
και έτσι τη πόλη άφησα και βγήκα στα χωράφια
.
εκεί που εβολόδερνα , σ’ ένα χωριό εμπήκα
και ξαφνικά απάντησα μια παχουλή κατσίκα
εκείνη που αφήσαμε πάνω στο Μάλι Μάδι
τώρα θρεμμένη ήτανε και όχ’ απολειφάδι
.
και έλεγε και έκρενε κι ανθρώπινα μιλούσε
( τριγύρω μαζευτήκανε δυοτρείς ξανθομαλλούσαι )
κι απο μια ίσμπα πρόβαλλε ο Παπα Νοσφεράτος
και ψαλμουδιές μουρμούριζε , ήταν μακρυά φευγάτος
.
” Παπά μου την ευχούλα σου.. χαρά μου που σε βρήκα”
εκείνος δεν απάνταγε , στράφηκα στη κατσίκα
και κείνη μου τα ιστόρησε καταλεπτώς τα πάντα
γι αυτό και αποσύρομαι , σ’ αυτή δίνω αβάντα
.
” Μη με θωρείτε ενεός ευγενικέ αντάρτα
της μιαρής αντίδρασης εσείς μέγιστε γδάρτα
και των ορέων γυπαετέ , του ΔΣΕ η νίκη
επέφερε και γέλωτας είς παρδαλόν κατσίκι
.
ερίφια τώρα ομιλούν Ελληνικήν απταίστως
του Παπα Νόσφεος αυτού σιωπούντος ανηκέστως
ότι κατέπιεν απνευστί το φλογερόν φλαούτο
κι απέμεινεν ο δυστυχής εις το χωρίον ετούτο
.
δια της διοικήσεως την οργήν λάθε εγκαταβιώσας
εν τω χωρίω τουτωνί με τας ξανθάς τας γκιόσας
και φράξιαν οργανώσαντας μετά τινών Ποντίων
αυτός συναγελάζεται μεθ ύποπτων στοιχείων”
.
και η κατσίκα απ την αρχή όλα μου τα διηγήθη
πώς γλύτωσε ο Ισίδωρος και ίδρυσε το ΙΘΙ
εκεί όπου τον στείλανε μετά τη καταδίκη
αυτόν και τους υπόλοιπους , τι φοβερό καζίκι
.
στο Μπούλκες γι αναμόρφωση , μετά στην εξορία
και με το Φούρκα συντροφιά Ιρκούτσκη Σιβηρία
εκεί αλάτι σκάβανε μες τις στοές αντάμα
τη λευτεριά προσμένανε ή ίσως κάποιο θάμα
.
τη Θεία αναγκάσανε και όνομα ν’ αλλάξει
το Θείο σαν το βελζεβούλ έπρεπε ν’ αποτάξει
και τη Μαρίκα βάλανε σ’ ένα χαμαιτυπείο
έκτοτε αυτές αναζητούν το Φούρκα και το Θείο
.
Εκεί στα μαύρα κάτεργα που σκάβανε τ’ αλάτι
ο Θείος ανακάλυψε μια φλέβα με αχάτη
είναι πετράδι ακριβό και τούρθε μια ιδέα
να στήσει επιχείρηση για να περνάει ορέα
.
ο Φούρκας δε συμφώνησε γιατί ‘τανε στουρνάρι
τα βράδια εμνημόνευε το καπετάνιο Άρη
και μόνος ο Ισίδωρος έστησε τη κομπίνα
μ’ ένα Καρλαύτη Ουκρανό που ήτανε λουμπίνα
.
Τις πέτρες τις μαζεύανε λαθραία τις πουλάγαν
με τη κομπίνα τους αυτή γερά τα κονομάγαν
στο Κίεβο τα στέλνανε με κάτι αεροπλάνα
και όλα τα κανόνιζε μία ξανθιά Σβετλάνα
.
που ήταν δεσμοφύλακας εις του γκουλάγκ τη πύλη
είχε καμπύλες πλούσιες και δυό σαρκώδη χείλη
και είχε πέσει η τρελλή στου θείου τη γοητεία
εκείνος της εδίδαξε τι πάει να πεί λαγνεία
.
μαζί τις πέτρες κρύβανε μέσα σ’ ένα πανέρι
και η Σβετλάνα κράταγε ένα κοντό μαχαίρι
τάχα μου πως επήγαινε για να μαζέψει χόρτα
κι έτσι τις πέτρες πέρναγε σαν έφτανε στη πόρτα
.
Ο Θείος πλούτισε εκεί δα , μα μέσα στο γκισντάνι
έψαχνε ο δόλιος για να βρεί τα φράγκα τι να κάνει
και η Σβετλάνα η ξανθιά τούχε γενεί τσιμπούρι
ο Φούρκας τα κακάρωσε , τον βάλαν στο κιβούρι
.
και αφού το καλοσκέφτηκε , τι είχε για να χάσει ;
οργάνωσε ένα σχέδιο ο μαύρος ν’ αποδράσει
μα η Σβετλάνα τόμαθε , τον πιάνει από τα πέτα
“έλα λιουμπλιού Ισίντορε , μια τελευταία ξεπέτα”
.
και εκείνος σαν αντίκρυσε το μάτι της το πλάνο
μες τα βυζά της χώθηκε κι έχασε τ’ αεροπλάνο
μα πάλι ήταν τυχερός , μέσα στη γκαντεμιά του
δεν ήξερε πως γλύτωσε , θα πήγαινε καλιά του
.
στο Ιλιούσιν πούφυγε βρίσκονταν οι Σερβίδες
εκτάκτως αναστήθηκαν , είχαν χειροβομβίδες
και πειρατεία έκαναν , στη βράση τους απάνω
τραβήξαν τις περόνες τους και παει το αεροπλάνο
.
” Αν και του εγχειρήματος υπάρξαντος προώρου
αργότερον η απόδρασις του Θείου Ισιδώρου
εγένετο τοις πράγμασιν , την Ουκρανήν αφήσας
τους παγετώνας του Βορρά γενναίως διασχίσας
.
εις τας Αλάσκας καταφθάς τας πέτρας ξεπουλήσας
ενέδωσεν στων θήλεων τα βίτσια και τας λύσσας
και σκαμπαβίαν ωνήσαντας εφοπλιστής εγίνη
εις την Μεσόγειον έφθασε , κατέπλευσ’ εν Αιγίνει
.
μετα κυνός δασύτριχου του φοβερού Καρλαύτου
όστις εις την θαλαμηγόν τελούσε χρέη ναύτου
έκτοτε μόνος διαβιεί , περί πολλά τυρβάζων
και της Σκουπίτσης τ’ όνομα μονίμως ανακράζων”
.
Έτσι μου τη τελείωσε τη διήγηση η κατσίκα
και να σας γράψω τούτα δώ σε πειρασμό εμπήκα
τα χρόνια μας τα ηρωικά στο Βίτσι και το Γράμμο
κι αν σβήσουνε τα λόγια μου , τα χάραξα στην άμμο.
.
Νοέμβρης _ Δεκέμβρης 2007
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
Η επιτυχία του ομοιώματος να σαγηνεύσει έγκειται εν τέλει σε ένα despejo , δηλ. σε ένα «δεν ξέρω τι» που ενδυναμώνει τη αποτελμάτωση ενός αμυντικού-παρανοϊκού Εγώ. Το Εγώ καλείται να αφεθεί στα χαρακτηριστικά της ευκαιρίας και στους καθορισμούς του σαγηνευόμενου. Το ομοίωμα αναδείχνει έναν άλλον άνθρωπο. Αντί για τον Homo sapiens διαμορφώνεται ο Homo sapiens demens (άνθρωπος έμφρων έκφρων).
Η γλώσσα στο ομοίωμα παίρνει το πάνω χέρι από το αντικείμενο, η γλώσσα γίνεται υποκινητής αντικειμένων. Είναι η στιγμή όπου κοινοί τόποι ανοίγονται. Είναι η στιγμή της δημιουργίας και μάλιστα της δημιουργίας αξιών.
Η γοητεία του σαγηνευτή έγκειται στην απροσδιοριστία του , στο ότι είναι κενός ανοιχτός, ελεύθερος , αφήνει περιθώριο στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ευκαιρίας, στους καθορισμούς του σαγηνευόμενου.
Ο σαγηνευτής ανοίγει ένα κενό πεδίο που καθένας μπορεί να το γεμίσει , ένα κενό πεδίο που προσμένει ένα περιεχόμενο από την ευκαιρία, και όμως δε συγχέεται με αυτήν, διότι η ευκαιρία καθαυτή μετράει λιγότερο από την ικανότητα κάποιου να την αρπάξει.
Η σαγήνη συνεπάγεται μιαν αυτοκατάργηση της ταυτότητας της εξουσίας και μια προσομοιωτική επανάληψη της ταυτότητας των σαγηνευομένων.
Έτσι, μία αισθητική με τα παραπάνω χαρακτηριστικά αντικαθιστά την ιδεολογική πολιτική, η λογική της ευκαιρίας προσκολλάται και εμπλουτίζει τη διαλεκτική, απορρίπτοντας τη διαλεκτική ορθοδοξία, η ορθολογικότητα αντικαθιστά τον ορθολογισμό και την εκλογίκευση.
Ποιος θα το ανακαλύψει; Ο δυνάμενος να σαγηνευτεί από αυτό.
Η απροσδιοριστία του γεννά μια λογική της σαγήνης που σαγηνεύει τους σαγηνευτές.
Η σαγήνη είναι για τον θεολόγο κακό αλλά και από την πλευρά του ορθολογισμού είναι η απόλυτη μορφή εξαπάτησης. Και οι δύο οπτικές το σαγηνεύειν το βλέπουν ως επιβολή με δόλο.
Αντίθετα στη σοφιστική ιδέα της σαγήνης απαλλάσσεται το θύμα από κάθε μομφή ή φταίξιμο. Ο Γοργίας θεωρεί τη σαγήνη είσοδο σε μια λογική που επιβάλλεται πρώτα από τον σαγηνευτή και διαλύει τη διάσταση της αποπλάνησης και του δόλου.
Στο Ελένης εγκώμιον ο Γοργίας απαλλάσσει το θύμα του Πάρη από την κακή φήμη και την αποδοκιμασία: Όποιος αφήνεται να τον σαγηνεύσει ο λόγος δεν είναι ένοχος, αντίθετα πιο σοφός, από κείνον που δεν αφήνεται να σαγηνευτεί.
Μόνο ο ευαίσθητος σαγηνεύεται από την ηδονή του λόγου. Άρα, το σαγηνεύεσθαι προϋποθέτει μιαν ιδιαίτερη σοφία.
Η λογική της σαγήνης έχει μια διάσταση ανεξάρτητη από τον σαγηνευτή και τον σαγηνευόμενο, συσχετίζεται με τον «καιρό», την ευκαιρία. Είναι αποτέλεσμα , μόνο στο βαθμό που υπακούει στην ευκαιρία. Ο καιρός δεν είναι κάτι καθολικό και απόλυτο αλλά είναι αυτό που είναι αρμόζον στη στιγμή. Η σαγήνη δεν είναι ικανοποίηση του εγώ μας, αλλά ζητά μιαν άσκηση που επιτρέπει τον καθένα να λέει και να σωπαίνει , να κάνει , να αφήνει κατά μέρος αυτό που πρέπει, την κατάλληλη στιγμή.
Η σαγήνη είναι ένας συνδυασμός γνώμης και ρώμης έτσι ώστε να λαμβάνονται αποφάσεις και να πετυχαίνεται ένα πρακτικό αποτέλεσμα.
Θα ψάξω να βρω για τον Καντ. Δεν είμαι στο σπίτι.
Το φοβάμαι το έβαλα σε εισαγωγικά θέλοντας να μετριάσω την έννοια του φοβάμαι.
Αλλά έχουμε μια κατάσταση όπου για πχ δεν μπορώ να συγκαλέσω ούτε μία συνέλευση στην οικοδομή , γιατί ο καθείς είναι στην κοσμάρα του, (ειδικό παράδειγμα για την γενικευμένη παράλυση που έλεγες). Πού και ποιον αφορούν τα όσα λες ερί πειθαρχίας κτλ.
Το επαναστατικό κόμμα δεν αποφεύγει το ζήτημα της αρχής, της έναρξης, ως υποτιθέμενου ενεργήματος αυθεντίας εξουσιοδοτείται ή αυτοεξουσιοδοτείται να έχει μια δύναμη/εξουσία. Σε αυτά τα πλαίσια της δύναμης, ποιος καλεί, ποιος καλεί τον εαυτό του, ποιος συγκαλεί, ποιος συγκαλεί ποιον, τη στιγμή που περιμένει ήδη μια διαθέσιμη απάντηση; Και τι συμβαίνει με την ιεραρχία και την ετερονομία; Ή τι είναι αυτό που αποιεραρχείται από την κυρίαρχη δικτύωση;
Όπως το έχω κατανοήσει γενικά.
Το ανακλαστικό δεν είναι δικό μου. Δεν υπονόησα τίποτα τέτοιο.
Δηλ. δεν είναι επίδικο η διαλεκτική σχέση κόμματος-κινήματος, όπως λες αλλού
Εγώ "φοβάμαι" μη δε κατανοήσουμε τη διάκριση ως προς το τι πιστεύουμε ότι κάνουμε και τι κάνουμε πραγματικά γιατί η ιδέα του αγωνιστή - πολεμιστή , δεν είναι παρά μια παραλλαγή του καντιανού υποκειμένου- πολεμιστή, ένα ασκητικό μοντέλο φετιχιστικής πολιτικής πρακτικής . Αντί του να προκαλέσει αλλαγές στην κοινωνία καταλήγει σε αυτοεπιβεβαιωτικές πρακτικές. Παράγει εξειδικευμένες ιεραρχίες, εχθρότητα στους άλλους, τρομοκρατία στα υπόλοιπα μοντέλα και συγκρούσεις με ό,τι εξωτερικό της επικράτειας της δικής τους πολιτικής αλήθειας.
Το αναρμόδιε, κατά λάθος το έγραψες ή όντως απευθυνόσουν και σε μένα;
διευκρινιστική ερώτηση
απαιτεί μια πολιτική που δεν αντανακλά τις πλειοψηφίες αλλά τις συγκροτεί
Να παλέψεις, λέω εγώ. Και να είσαι αυτό που είσαι χωρίς απολογίες και χωρίς προσπάθειες να "ταιριάξεις" με το σε ποια σελίδα βρίσκεται η συζήτηση. Κάτι θα κάνεις. Κάποια ρήγματα θα ανοίξεις. Δεν είναι ρομαντικό αυτό, δεν το βλέπω έτσι. Είμαστε σε μια εποχή που μπούχτισε από αυτά που νόμιζε ότι ήθελε. Τα είδε από την καλή και την ανάποδη. Ε, τώρα είναι η ώρα για αλήθεια. Και όποιος θέλει ας καταλάβει. Και ό,τι θέλει ας γίνει. Θεοί δεν είμαστε και την ιστορία δεν την ελέγχουμε. Αλλά θα σταθούμε με αξιοπρέπεια στο ύψος του τι βλέπουμε και τι καταλαβαίνουμε. Δε θα κάνουμε τους χαζούς γιατί "δεν μας πιάνει ο πολύς κόσμος."
Αυτό εννοείς ως απάντηση για το τι απαιτεί η συγκυρία;
H αποτυχία μας ως Αριστεράς αναπαράγεται με το να κατηγορούμε εκείνους που επιτυγχάνουν (τους φιλελεύθερους κεντρώους, τους νεοσυντηρητικούς, τη Δεξιά) ή με το να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο (τους αντιρατσιστές, τις φεμινίστριες, τους ακτιβιστές queer, τους μεταμοντέρνους ή τους μη αποδομημένους μαρξιστές).
Αυτό εννοώ.