Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ; Η περίπτωση Κασσελακη ,πέραν της έκπληξης για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί και μια σπάνια ευκαιρία να μελετ...
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
Η επιτυχία του ομοιώματος να σαγηνεύσει έγκειται εν τέλει σε ένα despejo , δηλ. σε ένα «δεν ξέρω τι» που ενδυναμώνει τη αποτελμάτωση ενός αμυντικού-παρανοϊκού Εγώ. Το Εγώ καλείται να αφεθεί στα χαρακτηριστικά της ευκαιρίας και στους καθορισμούς του σαγηνευόμενου. Το ομοίωμα αναδείχνει έναν άλλον άνθρωπο. Αντί για τον Homo sapiens διαμορφώνεται ο Homo sapiens demens (άνθρωπος έμφρων έκφρων).
Η γλώσσα στο ομοίωμα παίρνει το πάνω χέρι από το αντικείμενο, η γλώσσα γίνεται υποκινητής αντικειμένων. Είναι η στιγμή όπου κοινοί τόποι ανοίγονται. Είναι η στιγμή της δημιουργίας και μάλιστα της δημιουργίας αξιών.
Η γοητεία του σαγηνευτή έγκειται στην απροσδιοριστία του , στο ότι είναι κενός ανοιχτός, ελεύθερος , αφήνει περιθώριο στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ευκαιρίας, στους καθορισμούς του σαγηνευόμενου.
Ο σαγηνευτής ανοίγει ένα κενό πεδίο που καθένας μπορεί να το γεμίσει , ένα κενό πεδίο που προσμένει ένα περιεχόμενο από την ευκαιρία, και όμως δε συγχέεται με αυτήν, διότι η ευκαιρία καθαυτή μετράει λιγότερο από την ικανότητα κάποιου να την αρπάξει.
Η σαγήνη συνεπάγεται μιαν αυτοκατάργηση της ταυτότητας της εξουσίας και μια προσομοιωτική επανάληψη της ταυτότητας των σαγηνευομένων.
Έτσι, μία αισθητική με τα παραπάνω χαρακτηριστικά αντικαθιστά την ιδεολογική πολιτική, η λογική της ευκαιρίας προσκολλάται και εμπλουτίζει τη διαλεκτική, απορρίπτοντας τη διαλεκτική ορθοδοξία, η ορθολογικότητα αντικαθιστά τον ορθολογισμό και την εκλογίκευση.
Ποιος θα το ανακαλύψει; Ο δυνάμενος να σαγηνευτεί από αυτό.
Η απροσδιοριστία του γεννά μια λογική της σαγήνης που σαγηνεύει τους σαγηνευτές.
Η σαγήνη είναι για τον θεολόγο κακό αλλά και από την πλευρά του ορθολογισμού είναι η απόλυτη μορφή εξαπάτησης. Και οι δύο οπτικές το σαγηνεύειν το βλέπουν ως επιβολή με δόλο.
Αντίθετα στη σοφιστική ιδέα της σαγήνης απαλλάσσεται το θύμα από κάθε μομφή ή φταίξιμο. Ο Γοργίας θεωρεί τη σαγήνη είσοδο σε μια λογική που επιβάλλεται πρώτα από τον σαγηνευτή και διαλύει τη διάσταση της αποπλάνησης και του δόλου.
Στο Ελένης εγκώμιον ο Γοργίας απαλλάσσει το θύμα του Πάρη από την κακή φήμη και την αποδοκιμασία: Όποιος αφήνεται να τον σαγηνεύσει ο λόγος δεν είναι ένοχος, αντίθετα πιο σοφός, από κείνον που δεν αφήνεται να σαγηνευτεί.
Μόνο ο ευαίσθητος σαγηνεύεται από την ηδονή του λόγου. Άρα, το σαγηνεύεσθαι προϋποθέτει μιαν ιδιαίτερη σοφία.
Η λογική της σαγήνης έχει μια διάσταση ανεξάρτητη από τον σαγηνευτή και τον σαγηνευόμενο, συσχετίζεται με τον «καιρό», την ευκαιρία. Είναι αποτέλεσμα , μόνο στο βαθμό που υπακούει στην ευκαιρία. Ο καιρός δεν είναι κάτι καθολικό και απόλυτο αλλά είναι αυτό που είναι αρμόζον στη στιγμή. Η σαγήνη δεν είναι ικανοποίηση του εγώ μας, αλλά ζητά μιαν άσκηση που επιτρέπει τον καθένα να λέει και να σωπαίνει , να κάνει , να αφήνει κατά μέρος αυτό που πρέπει, την κατάλληλη στιγμή.
Η σαγήνη είναι ένας συνδυασμός γνώμης και ρώμης έτσι ώστε να λαμβάνονται αποφάσεις και να πετυχαίνεται ένα πρακτικό αποτέλεσμα.
Θα ψάξω να βρω για τον Καντ. Δεν είμαι στο σπίτι.
Το φοβάμαι το έβαλα σε εισαγωγικά θέλοντας να μετριάσω την έννοια του φοβάμαι.
Αλλά έχουμε μια κατάσταση όπου για πχ δεν μπορώ να συγκαλέσω ούτε μία συνέλευση στην οικοδομή , γιατί ο καθείς είναι στην κοσμάρα του, (ειδικό παράδειγμα για την γενικευμένη παράλυση που έλεγες). Πού και ποιον αφορούν τα όσα λες ερί πειθαρχίας κτλ.
Το επαναστατικό κόμμα δεν αποφεύγει το ζήτημα της αρχής, της έναρξης, ως υποτιθέμενου ενεργήματος αυθεντίας εξουσιοδοτείται ή αυτοεξουσιοδοτείται να έχει μια δύναμη/εξουσία. Σε αυτά τα πλαίσια της δύναμης, ποιος καλεί, ποιος καλεί τον εαυτό του, ποιος συγκαλεί, ποιος συγκαλεί ποιον, τη στιγμή που περιμένει ήδη μια διαθέσιμη απάντηση; Και τι συμβαίνει με την ιεραρχία και την ετερονομία; Ή τι είναι αυτό που αποιεραρχείται από την κυρίαρχη δικτύωση;
Όπως το έχω κατανοήσει γενικά.
Το ανακλαστικό δεν είναι δικό μου. Δεν υπονόησα τίποτα τέτοιο.
Δηλ. δεν είναι επίδικο η διαλεκτική σχέση κόμματος-κινήματος, όπως λες αλλού
Εγώ "φοβάμαι" μη δε κατανοήσουμε τη διάκριση ως προς το τι πιστεύουμε ότι κάνουμε και τι κάνουμε πραγματικά γιατί η ιδέα του αγωνιστή - πολεμιστή , δεν είναι παρά μια παραλλαγή του καντιανού υποκειμένου- πολεμιστή, ένα ασκητικό μοντέλο φετιχιστικής πολιτικής πρακτικής . Αντί του να προκαλέσει αλλαγές στην κοινωνία καταλήγει σε αυτοεπιβεβαιωτικές πρακτικές. Παράγει εξειδικευμένες ιεραρχίες, εχθρότητα στους άλλους, τρομοκρατία στα υπόλοιπα μοντέλα και συγκρούσεις με ό,τι εξωτερικό της επικράτειας της δικής τους πολιτικής αλήθειας.
Το αναρμόδιε, κατά λάθος το έγραψες ή όντως απευθυνόσουν και σε μένα;
διευκρινιστική ερώτηση
απαιτεί μια πολιτική που δεν αντανακλά τις πλειοψηφίες αλλά τις συγκροτεί
Να παλέψεις, λέω εγώ. Και να είσαι αυτό που είσαι χωρίς απολογίες και χωρίς προσπάθειες να "ταιριάξεις" με το σε ποια σελίδα βρίσκεται η συζήτηση. Κάτι θα κάνεις. Κάποια ρήγματα θα ανοίξεις. Δεν είναι ρομαντικό αυτό, δεν το βλέπω έτσι. Είμαστε σε μια εποχή που μπούχτισε από αυτά που νόμιζε ότι ήθελε. Τα είδε από την καλή και την ανάποδη. Ε, τώρα είναι η ώρα για αλήθεια. Και όποιος θέλει ας καταλάβει. Και ό,τι θέλει ας γίνει. Θεοί δεν είμαστε και την ιστορία δεν την ελέγχουμε. Αλλά θα σταθούμε με αξιοπρέπεια στο ύψος του τι βλέπουμε και τι καταλαβαίνουμε. Δε θα κάνουμε τους χαζούς γιατί "δεν μας πιάνει ο πολύς κόσμος."
Αυτό εννοείς ως απάντηση για το τι απαιτεί η συγκυρία;
H αποτυχία μας ως Αριστεράς αναπαράγεται με το να κατηγορούμε εκείνους που επιτυγχάνουν (τους φιλελεύθερους κεντρώους, τους νεοσυντηρητικούς, τη Δεξιά) ή με το να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο (τους αντιρατσιστές, τις φεμινίστριες, τους ακτιβιστές queer, τους μεταμοντέρνους ή τους μη αποδομημένους μαρξιστές).
Αυτό εννοώ.