Το τελος της Πολιτικης Οικονομίας : απο το Ζαν Μπροντριγιαρ : Η Διαφάνεια του κακού

''Το τέλος της πολιτικής οικονομίας το ονειρευτήκαμε μαζί με τον Μαρξ , στην κατάργηση των τάξεων και στη διαφάνεια του κοινωνικού , συμφωνά με την αναπόδραστη λογική της κρίσης του Κεφαλαίου. 

Κατόπιν το ονειρευτήκαμε στην εξαρνηση των ιδίων των αιτημάτων της Οικονομίας και εν αυτώ της μαρξιστικής κριτικής : εναλλακτική οδός που αρνοταν οποιαδήποτε προτεραιότητα του οικονομικού ή του πολιτικού –διότι η οικονομία απλώς θα καταργείτο ως επιφαινόμενο , νικημένη από το ιδιο της το Ομοιωμα και από μια ανώτερη λογική.

Σήμερα δεν έχουμε πια να ονειρευτούμε τίποτα :

 η πολιτική οικονομία παίρνει τέλος μπροστά στα μάτια μας , μετατρεπόμενη μόνη της σε μια δια-οικονομία της κερδοσκοπίας ,που περιπαίζει την ίδια της τη λογική (τον νόμο της αξίας , τους νομούς της αγοράς ,την παραγωγή , την υπεραξία , την κλασσική λογική του κεφαλαίου) και που δεν έχει άρα , τίποτα το οικονομικό ή το πολιτικό .

 Πρόκειται για ένα καθαρό παιχνίδι με κανόνες κυμαινόμενους και αυθαίρετους, για ένα παιχνίδι καταστροφής.
Και έτσι η Πολιτική Οικονομία μας τελείωσε ,

αλλά όχι με τους τρόπους που περιμέναμε .


Παροξυνόμενη σε βαθμό παρωδίας.

Η κερδοσκοπία δεν έχει να κάνει με την υπεραξία.


Είναι η έκσταση της αξίας χωρίς καμιά αναφορά στην παραγωγή ούτε στις πραγματικές συνθήκες της .


Είναι η καθαρή και κενή μορφή , η μορφή που έχει καθαρθει από την αξία και παίζει πια μόνο με την περιστροφή της (την τροχιακή κυκλοφορία της )

Αποσταθεροποιουμενη μόνη της με τρόπο τερατώδη και, θα λέγαμε , ειρωνικό, η Πολιτική Οικονομία αποκλείει κάθε εναλλακτική οδό.


Τι μπορούμε να αντιτάξουμε σε έναν τέτοιο υπέρ θεματισμό που προσοικειωνεται με τον τρόπο του την ενέργεια του πόκερ , του πότλατς, του καταραμένου αποθέματος , και συνιστά , κατά κάποιον τρόπο, το πέρασμα στην αισθητική και παραληρηματική φάση της Πολιτικής Οικονομίας ;


Αυτό το απροσδόκητο τέλος , αυτή η μεταβατική φάση , αυτή η καμπύλη διάχυσης είναι ,κατά βάθος , κάτι πολύ πιο πρωτότυπο απ’ όλες τις πολιτικές ουτοπίες μας. ''

Ζαν Μπροντιγιαρ : Η Διαφάνεια του κακού , Εξάντας Νήματα , μτφ Ζ Σαρίκας (1990) 1996

βλ και

Η ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΔΟΚΙΜΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΑΚΡΑΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ