του Πέτρου Θεοδωρίδη
Ο Aldo Carotenuto βλέπει την (ερωτική) ζήλια ως παγίδα ,που μας αιχμαλωτίζει στο αγαπημένο πρόσωπο
Η Ζήλια αναπόφευκτα βγαίνει στην πολυτάραχη σκηνή της προδοσίας. Η συμπεριφορά και η ικανότητα των ανθρώπου για τη δημιουργία σχέσεων, που ως εκείνη τη στιγμή δεν γνώριζαν τη ζήλια, ξαφνικά μεταμορφώνονται.
Ίσως γι αυτό -λέει ο Κωστή Παπαγιωργης η ζήλια του απατημένου είναι τόσο άγρια. Δεν αφορά μόνο τον καταπατημένο εγωισμό, ο οποίος μπορεί να αντιδρά βιαία και σε άλλες , άσχετες προσβολές . Πέρα από αυτό, στην περίπτωση της απάτης, όταν το πάθος έχει όντως κορώσει και ξεπεράσει κάθε περιθώριο συμβιβασμού , ο εραστής νιώθει το κορμί της γυναίκας (του) στα ξένα χέρια σαν βιασμό του δικού του κορμιού Ο ζηλιάρης , δηλαδή ο άνθρωπος του ίμερου , το μόνο που μπορεί να πει στη γυναίκα είναι ένα απλό
«Δώσε μου πίσω την ψυχή μου»
«Η Επιθυμία μου-λέει μια περίφημη φράση του Λακαν είναι η επιθυμία του Άλλου,»
O εραστής λέει:«Την αγαπώ τόσο πολύ ,ώστε το θέλω της είναι και δικό μου ».
Και πράγματι αυτό ισχύει -γράφει ο Κωστής Παπαγιωργης- όσο η επιθυμία στρέφεται σε πράγματα ή σε ακίνδυνα (ερωτικώς ) πρόσωπα .Μόλις όμως εμφανισθεί ο κίνδυνος, η πιθανότητα ότι ο εραστής είναι αντικαταστάσιμος ,αρχίζει το αληθινό δράμα […]Η αρχική φράση τώρα μετατρέπεται « Ήθελα να μη ποθεί εκείνο που ήθελε να ποθεί» […] Είναι η στιγμή που ο εραστής , με τη φαιά στολή του ζηλότυπου , θα μισήσει ότι λάτρεψε […] Κατά κάποιον τρόπο βέβαια αυτή η προδοσία βαραίνει και τον ίδιο. Αυτός την έχει προετοιμάσει. Αυτός άραγε δεν είναι που δίδαξε (και διδάχτηκε) φθόγγο φθόγγο την παράδοση στην αχαλίνωτη κραιπάλη ;Αυτός δεν συναίνεσε να παραδοθούν χωρίς φραγμό στην οχεία, αναζητώντας την ηδονή των ηδονών; Αλλά αυτό το τάλαντο φαίνεται πως είναι κοινοκτητο, όπως τα κορμιά και η τοπογραφία τους. Άλλοι τώρα μιλούν με τη φωνή του και η ακρόαση δείχνει το ίδιο γοητευτική.
Η συνήθης λογική, ο αυτοέλεγχος και η αξιοπρέπεια σαρώνονται από την έκρηξη βίαιων αισθημάτων. Η διάσταση του φλογερού έρωτα, τόσο τέλειου που φαντάζει εξωπραγματικός, ξαφνικά ανατρέπεται ,γίνεται προδοσία και μας παγιδεύει στον πόνο της μοναξιάς μας Δεν έχει σημασία αν η ζήλια είναι ή όχι αντικειμενικά δικαιολογημένη , γιατί ξέρουμε εκ των πρότερων ότι υπάρχει πεισματική αντίσταση εναντίον κάθε αναίρεσης διάψευσης ή αναθεώρησης Κατασκοπεύουμε τις κινήσεις του αλλού για να επιβεβαιώσουμε τις υποψίες μας ,παρότι , σε συνειδητό επίπεδο, δεν θέλουμε αυτή την επιβεβαίωση. Γινόμαστε συναισθηματικά ανίσχυροι, στερημένοι κάθε εξουσίας, αχρηστεμένοι , σκλάβοι της υποψίας. Κυριολεκτικά βρισκόμαστε στο έλεος καταδιωκτικών φαντασιώσεων και αισθημάτων αυτοπεριφρόνησης. «Άλλο ένα ερπετό που τον δάκνει(τον ζηλιαρει) είναι ότι η ζήλια αλλάζει ριζικά το πρόσωπο της γυναίκας του . Εκεί που αναγνώριζε την οικειότητα και τη φιλική όσο και ένοχη αποδοχή, τώρα συναντά μια χλευαστική ψυχρότητα. Κάτι βάναυσο τον αψηφά. Τα καινά δαιμόνια έχουν εγκατασταθεί μέσα στο σπίτι του και μέσα στη ψυχή του»1
1.Κωστή Παπαγιωργη Ίμερος και Κλινοπάλη , έβδομη έκδοση , εκδόσεις Καστανιώτη Αθήνα 1992
