επιστημονική φαντασια:Φίλιπ Κ. Ντικ

Αφιερωμα στον εξαιρετικό (και αγαπημενο μου )συγγραφεα επιστημονικής φνατασιας απο την Βιβλιοθηκη της ελευθεροτυπίας (16/1/2008)

Αφιέρωμα
Φίλιπ Κ. Ντικ
Το μίσος εναντίον της ολοκληρωτικής εξουσίας
Με κάνουν έξαλλο οι ήρωές μου όταν πεθαίνουν
Επιλεκτική εργογραφία του Φίλιπ Κ. Ντικ
Η δύναμη της φθοράς

Φίλιπ Κ. Ντικ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ. ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ

επιλεγω το πολύ ενδιαφερον αρθρο

ΦΙΛΙΠ Κ. ΝΤΙΚ
Το μίσος εναντίον της ολοκληρωτικής εξουσίας
Ενας αγώνας για τη λύτρωση από το άγχος της σιωπής
ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΠΑΝΩΡΙΟΥ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ
Το μίσος εναντίον της ολοκληρωτικής εξουσίας

απο το οποιο παρουσιαζω καποια αποσπασματα που αναφερονται στα έργα του Φιλιπ Ντικ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ :Διεισδύοντας, όμως, στις σκοτεινές εσχατιές του ανθρώπινου τοπίου, αναλύοντας την υπόστασή του και σχεδιάζοντας τέλεια τα αιμάσσοντα πρόσωπα της καθημερινότητας, κατορθώνει να προσεγγίσει τον παγκόσμιο άνθρωπο, καθώς και κάτι απ' το ασύλληπτο αίνιγμα-μυστήριο της ύπαρξης. Αλλά και κάτι επίσης απ' το κοσμικό σύμπαν και το τερατώδες των αδιανόητων-απίστευτων νόμων που το διέπουν, για να διαπιστώσει κάποια στιγμή αυτής της τρομαχτικής υπαρξιακής οδοιπορίας ότι αυτοί οι κοσμικοί νόμοι υπόκεινται σε ξαφνικές αλλαγές, που δημιουργούνται απ' τον Θεό (;) ή από οποιαδήποτε άλλη εξωλογική δύναμη παίζει αυτόν τον ρόλο. «Σκοπός του συγγραφέα», υποστηρίζει, «είναι να "βλέπει" πράγματα που άλλοι δεν βλέπουν». Και όντως, λίγοι κατόρθωσαν να «δουν» αυτά τα «πράγματα» και να σχεδιάσουν τη μορφή τους, όπως αυτός. Αλλά για κάτι τέτοιο χρειάζεται ταλέντο. 'Η μεγαλοφυΐα. 'Η τρέλα. Και ο Φίλιπ Κ. Ντικ θα πρέπει να διέθετε μία από τις τρεις αυτές ιδιότητες. 'Η, πράγμα που είναι και το πιθανότερο, και τις τρεις. Μια σύντομη ματιά σε ορισμένα ενδεικτικά έργα του το αποδεικνύει.

Στο πρώτο μυθιστόρημά του, επί παραδείγματι, το «Η ηλιακή κλήρωση», 1955, εξετάζει την πολιτική στο κοντινό μέλλον, που λειτουργεί σαν τυχερό παιχνίδι. Με βάση αυτό ακριβώς το «παιχνίδι» που έχει αποχαυνώσει τον παγκόσμιο άνθρωπο, ο συγγραφέας συνθέτει μια εφιαλτική ιστορία, στην οποία οι κάτοικοι της Γης έχουν μεταμορφωθεί σε πιόνια ενός ισοπεδωτικού πολιτικού τζόγου. Ο κεντρικός ήρωας εν έτει 2203 μ.Χ. έχει ένα λαχείο που του καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να γίνει άρχοντας της Γης. Με τη διαφορά ότι την ίδια «πιθανότητα» έχουν και άλλοι 6.000.000.000 άνθρωποι.

Στο «Ο άνθρωπος που έκανε φάρσες», 1956, περιγράφει και πάλι ένα μελλοντικό καθεστώς, με ρομπότ να παρακολουθούν τους πολίτες, ομάδες νεαρών του καθεστώτος να επιδίδονται σε βιαιότητες και επιτροπές να ελέγχουν τα διάφορα τμήματα. Ολα αυτά καταγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, ενώ δίνει ιδιαίτερη σημασία στις ψυχολογικές αντιδράσεις του ανθρώπου-πολίτη σε μια καταπιεστική, στα όρια της εξουθένωσης, μελλοντική κοινωνία, προβολή στην ουσία της σημερινής στην οθόνη τού αύριο. Στο κράτος του μέλλοντος, με το εν λόγω «μοντέρνο» ολοκληρωτικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα διακυβέρνησης, ο νέος Διευθυντής του Τμήματος Ψυχαγωγίας και Προπαγάνδας ελέγχει τις σκέψεις των πολιτών· αυτή είναι η εργασία του. Υπάρχει, όμως, κάποιος που, διαθέτοντας ένα επικίνδυνο, ανατρεπτικό χιούμορ, το υπονομεύει δημιουργώντας ρωγμές στα θεμέλιά του, σκαρώνοντας δημόσια φάρσες. Ο Διευθυντής θα αναζητήσει τον «αιρετικό» προκειμένου να τον σταματήσει για να αποκατασταθεί η «Τάξη». Αλλά όταν «συναντήσει» τον «αναρχικό» θα διαπιστώσει ότι είναι ο... ίδιος, που ενεργεί έτσι εντελώς υποσυνείδητα. Δικαίως το τρομακτικό αυτό μυθιστόρημα έχει συγκριθεί με το «1984», του Τζορτζ Οργουελ.Το αίνιγμα της πραγματικότητας θα τον απασχολήσει για πρώτη φορά στο «Ο εξαρθρωμένος χρόνος», 1959. Ο βασικός ήρωάς του θ' αρχίσει σταδιακά να συνειδητοποιεί ότι δεν ζει στην Αμερική του 20ού αιώνα, αλλά σε έναν παράλληλο κόσμο, ο οποίος δεν είναι αυτός που είχε πιστέψει, αλλά «ένας άλλος κόσμος» - γιατί ο κόσμος έχει πολλές όψεις, όπως ο ίδιος ο άνθρωπος εξάλλου.

Στο «Ο δόκτωρ μέλλον», 1960, χρησιμοποιεί το κλασικό ταξίδι στον χρόνο συμβολικά, για να ρίξει μια κριτική ματιά στην Ιστορία του παρελθόντος. Ο Φερντινάντο Κορτές, ο Φρανσίσκο Πιζάρο, ο σερ Φρανσις Ντρέικ, όλοι αυτοί οι «γενναίοι» κονκισταδόρες, δεν ήταν παρά στυγνοί δολοφόνοι, εισβολείς και κατακτητές. Στο πρόσωπό τους στιγματίζει και κριτικάρει σκληρά και αμείλικτα την κυριαρχική υπεροψία της «πολιτισμένης» λευκής φυλής και τον καταπιεστικό ρόλο που διαδραμάτισε πάνω στους αυτόχθονες Ινδιάνους της Αμερικής.

Ενα από τα πλέον γνωστά, ίσως και το σπουδαιότερο μυθιστόρημά του, όπου το εύρημα των παράλληλων κόσμων χρησιμοποιείται και εδώ συμβολικά για να κριτικάρει τη σύγχρονη Ιστορία, είναι το «Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο», 1962. Σύμφωνα με το εξωτερικό περίγραμμα του μύθου του, η ναζιστική Γερμανία έχει κερδίσει τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κι έχει υποδουλώσει την Ευρώπη και τη μισή Αμερική. Η υπόλοιπη έχει περιέλθει στους Ιάπωνες. Οι Σύμμαχοι έχουν χάσει τον πόλεμο, και ο νέος φίρερ, δρ Γκέμπελς, έχοντας κατακτήσει τη Σελήνη και τους άλλους πλανήτες, προετοιμάζεται να εξαπολύσει μια πλήρη γενοκτονία. Κάπου στα Βραχώδη Ορη ένας διανοούμενος μελετητής, απομονωμένος σ' ένα κάστρο, γράφει ένα βιβλίο στο οποίο «φαντάζεται» έναν κόσμο όπου οι Σύμμαχοι έχουν νικήσει και ο Αξονας έχει ηττηθεί. Η ανθρώπινη κατάπτωση, υπό την πίεση και το βάρος ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, καθώς και οι εφιαλτικές επιπτώσεις του μιλιταρισμού πάνω στον ανθρώπινο παράγοντα περιγράφονται με ανατριχιαστική ακρίβεια και αληθοφάνεια.

Εξίσου εντυπωσιακό είναι και το «Χρονογλίστρημα στον Αρη», 1964, που διαπραγματεύεται την ιδέα ότι όχι μόνον ο κάθε άνθρωπος ζει σε έναν μοναδικό, υποκειμενικό κόσμο που τον έχει κατασκευάσει στο μυαλό του, αλλά και αυτός ο υποκειμενικός κόσμος ενός ατόμου με ισχυρή προσωπικότητα μπορεί να εισχωρήσει στον κόσμο ενός άλλου και να τον επηρεάσει. «Αν καταφέρω να σε κάνω να δεις τον κόσμο όπως τον βλέπω εγώ», επιχειρηματολογεί ο συγγραφέας, «αυτομάτως θ' αρχίσεις να σκέφτεσαι όπως εγώ, εξάγοντας και τα ίδια συμπεράσματα». Η μεγαλύτερη, επομένως, δύναμη που μπορεί να διαθέτει ένας άνθρωπος είναι η ικανότητά του να επηρεάζει για συγκεκριμένους πολιτικούς λόγους τον συνάνθρωπό του, ελέγχοντας -χειραγωγώντας επί της ουσίας- απολύτως την αντίληψη που έχει για την πραγματικότητα.

«Τα τρία στίγματα του Πάλμερ Ελντριτς», 1964, θεωρήθηκε ένα από τα πλέον επιτυχημένα έργα του Ντικ. Αυτό το «κλασικό ψυχεδελικό μυθιστόρημα», που περιγράφει με συγκλονιστικούς τόνους τη σπαραχτική αναζήτηση ενός σκοπού κι ενός νοήματος σ' έναν παράλογο, παράφρονα κόσμο, έγινε η απολογία-κραυγή μιας γενιάς που αναζητούσε τον εαυτό της καθώς και τον τρόπο που θα μπορούσε να την απαλλάξει απ' τα αγχωτικά αδιέξοδά της. Το έργο γράφτηκε μετά την πρώτη του οραματική εμπειρία - αλλά, ανεξαρτήτως αυτού, εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει γιατί ο Ντικ θα παραμένει μάλλον επίκαιρος.

Βέβαια, και το «Ονειρεύονται τα ηλεκτρονικά ανδροειδή πρόβατα;», 1968, δεν είναι μόνο ένα από τα διασημότερα μυθιστορήματά του -και όχι μόνο εξαιτίας της αλλοιωμένης κινηματογραφικής μεταφοράς του- αλλά και μία από τις ωραιότερες ιστορίες με ρομπότ. Σε μια μετακαταστροφική μελλοντική κοινωνία το πολυτιμότερο πράγμα που μπορεί κάποιος να αποκτήσει είναι ένα ζώο ή, αν δεν μπορεί, ένα μηχανικό αντίτυπό του. Το παρακμιακό κλίμα και η γκρίζα ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζουν το εξωτερικό τοπίο, αλλά και τα πρόσωπα-αντιήρωες που αγωνίζονται μέσα στη σκοτεινιά, σε μια τραγική προσπάθεια να αντλήσουν μια κάποια απάντηση για τον λόγο ύπαρξής τους στην ερώτηση που απασχολεί εξίσου ανθρώπους και ρομπότ, δίνουν στο έργο μια μελαγχολική απόχρωση σύγχρονης τραγωδίας.

Το «Ουμπίκ», 1969, είναι ένα άλλο εξίσου διάσημο, αλλά αμφιλεγόμενο μυθιστόρημά του. Εξετάζει και αυτό το πρόβλημα της πολλαπλής πραγματικότητας και τον αγώνα ζωής και θανάτου των ανθρώπων, με απώτερο σκοπό την κυριαρχία. Το ύφος του είναι ιδιαίτερα διανοουμενίστικο, το κλίμα του παραισθησιακό, η ατμόσφαιρά του σουρεαλιστική, ενώ η ερμητική περιγραφή των διαφόρων πραγματικοτήτων που διεισδύουν η μία εντός της άλλης, όπως τα διαλυμένα χρώματα ενώνονται μεταξύ τους, προσδίδουν στο έργο -και μεταδίδουν στον αναγνώστη του- τη μαγεία ενός μοντέρνου πίνακα του Καντίνσκι, για παράδειγμα, ή ενός Πόλοκ.

Το «Κυλήστε δάκρυά μου, είπε ο αστυνομικός», 1974, θεωρήθηκε σταθμός στη λογοτεχνική παραγωγή του Φίλιπ Κ. Ντικ, παρ' όλο τον σκεπτικισμό που προκάλεσε σε μερίδα του κοινού και κριτικούς. Σύμφωνα με την ιστορία του, ένας τηλεπαρουσιαστής που απευθύνεται σε 30.000.000 θεατές, κάποιο πρωί ξυπνά σε ένα άθλιο δωμάτιο ξενοδοχείου και διαπιστώνει ότι είναι τελείως άγνωστος· το μυθιστόρημα περιγράφει τις εφιαλτικές περιπέτειές του σ' ένα αμερικανικό αστυνομοκρατούμενο έθνος ενός τρομακτικού, κοντινού, απολυταρχικού μέλλοντος. Αλλά δεν εξαντλείται μόνο σ' αυτό. Λειτουργεί και ως ένας εφιάλτης, μέσα στον οποίο μπορεί να βρεθεί ο άνθρωπος ξαφνικά, ερήμην του. Αλλά και ως μια άλλη πραγματικότητα, που του ενεργοποιεί κάποιες ξεχασμένες διακινήσεις. Το αινιγματικό, το αμφίβολο και το αμφιλεγόμενο που μπορούν ανά πάσα στιγμή να διαφοροποιήσουν την πραγματικότητα, διαποτίζουν ολόκληρο το έργο, ενώ παράλληλα αποκαλύπτουν το παράλογο, το οποίο χαρακτηρίζει αυτόν τον έτσι κι αλλιώς αδιανόητο κόσμο. Η ατμόσφαιρά του συνδυάζει την καφκική «Δίκη» με το οργουελικό «1984», ενώ ο αναγνώστης του δεν λυτρώνεται εντέλει από το αγχωτικό κλίμα, παρά το «αισιόδοξο» τέλος του. Το περιοδικό «New Scientist» έγραψε γι' αυτό: «Ο Φίλιπ Κ. Ντικ δεν είναι απλώς και μόνον ένας χρονικογράφος του μέλλοντος, αλλά κάτι περισσότερο. Εδώ έχει δημιουργήσει μια σπάνια γοτθική ιστορία με ολοζώντανο διάλογο. Οι οπαδοί της λογοτεχνικής πολυπλοκότητας του Ντικ θα απολαύσουν στο έπος του Τζέισον Τάβερνερ (ο προαναφερθείς πρωταγωνιστής, τηλεπαρουσιαστής) μια παράξενη και γοητευτική ιστορία».

Ισως το «Ερευνώντας στο σκοτάδι», 1977, να θεωρηθεί πιθανώς κάποτε το σημαντικότερο έργο του. Προέρχεται από την εμπειρία του με τον υπόκοσμο και, κυρίως, την επαφή του με τους ναρκομανείς, αλλά και με κάθε άλλου είδους «ασθενείς» αυτής της θλιβερής κοινωνίας, την οποία βίωσε και ο ίδιος. Καταρρακωμένος στα ερείπια ενός ακόμη αποτυχημένου γάμου, βρίσκει καταφύγιο στο κατώτερο επίπεδο της ανθρώπινης απελπισίας, στον βούρκο της ανθρώπινης κόλασης. Κι αυτήν περιγράφει· βυθίζεται κυριολεκτικά μέσα στο σκοτεινό χάος των ηρώων του και φέρνει στο φως τραγικές εικόνες, πρωτάκουστους ήχους, κραυγές, οιμωγές, λυγμούς, θρήνους και ανατριχιαστικούς ψιθύρους, σπαραγμένα πρόσωπα και παραμορφωμένα πλάσματα που παρωδούν την ανθρώπινη υπόσταση. Το δαντικό στοιχείο δεν φωτίζεται εδώ από κανένα ουράνιο φως. Η ελπίδα μπορεί να υπάρχει, αλλά είναι τόσο μακριά που δεν φαίνεται.

Το «Βάλις», 1981, αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας - τα άλλα δύο (που διατηρούν την αυτονομία τους) είναι τα: «Η θεϊκή εισβολή», 1982, και «Η μεταμόρφωση του Τίμοθι Αρτσερ», 1983 - και μπορεί να θεωρηθεί η πνευματική του διαθήκη. Παρότι εμπεριέχει μυθιστορηματικά στοιχεία, δεν είναι ακριβώς μυθιστόρημα. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αποκαλυπτικό μήνυμα, μια και εμπεριέχει περισσότερες αυτοβιογραφικές πληροφορίες, προσωπικές εντυπώσεις και απόψεις. Ωμό, γρήγορο, αγχωτικό, βαθύτατα πνευματικό, είναι στην ουσία ένας διάλογος με τον εαυτό του, τον κόσμο, τη φύση και το σύμπαν. Στιγματίζοντας την ανθρώπινη βλακεία μ' αυτό το βαθυστόχαστο έργο, αποχαιρετά παράλληλα και τον κόσμο που το υπαγόρευσε.''

βλ επίσης στο ιδιο αφιερωμαΕπιλεκτική εργογραφία του Φίλιπ Κ. Ντικ

Επιλεκτική εργογραφία του Φίλιπ Κ. Ντικ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ

*«Ο κόσμος που έφτιαξε ο Τζόνας» («The World Jonas», 1956), μυθιστόρημα («Ο κόσμος του Τζόουνς», μτφρ. Δέσποινα Τούσα, «Parsec», 2002)

*«Ο μεταβλητός άνθρωπος και άλλες ιστορίες» («TheVariable Man and Other Stories», διηγήματα, 1957)

*«Μάτι στον ουρανό» («The Eye in the Sky», 1957), μυθιστόρημα («Το ουράνιο μάτι», μτφρ.: Μαρίνα Λώμη, «Μέδουσα», 1993)

*«Ο εξαρθρωμένος χρόνος» («Time aut of Joint», 1959), μυθιστόρημα («Ασύνδετος χρόνος», Μτφρ.: Κατερίνα Καλημέρη, «Parsec», 2002)

*«Δόκτωρ Μέλλον» («Dr. Futurity», 1960), μυθιστόρημα («Ταξίδι μέσα στο χώρο και στο χρόνο», μτφρ.: Δημήτρης Παναγιωτάτος, «Μπουκουμάνης»), 1976

*«Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο» («The Man in the High Castl», 1962), μυθιστόρημα, Βραβείο Χιούγκο («Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο», μτφρ. Χριστόδουλος Λιθαρής, «Τόπος», 2008)

*«Οι παίκτες του Τιτάνα» («The Game Players of Titan», 1963, μυθιστόρημα («Οι παίκτες του Τιτάνα», μτφρ.: Μαρίνα Λώμη, «Μέδουσα», 1993)

*«Οι φατρίες του φεγγαριού Αλφέιν» («Clans of the Alphane Moon», 1964), μυθιστόρημα («Οι φυλές του Αλφανού φεγγαριού», μτφρ.: Χριστόδουλος Λιθαρής, «Μέδουσα», 1993)

*«Τα ομοιώματα» («The Simulacra», 1964), μυθιστόρημα («Τα ομοιώματα», μτφρ.: Μαρίνα Λώμη, «Μέδουσα», 1994)

*«Τα τρία στίγματα του Πάλμερ Ελντριτς» («The Three Stigmata of Palmer Eldritch», 1964), μυθιστόρημα («Τα τρία στίγματα του Πάλμερ Ελντριτς», μτφρ.: Θεόδωρος Μαλτέζος, «Parsec», 2008)

*«Δρ. Μπλάντμανεϊ ή Πως τα καταφέραμε μετά τη βόμβα» («Dr. Bloodmoney or How we Got Along After the Bomb», 1965), μυθιστόρημα («Δόκτωρ Μπλάντμανεϋ ή Πώς τα βγάλαμε πέρα μετά την καταστροφή», μτφρ.: Αλεξάνδρα Ζαβού, «Λυχνάρι», 1989)

*«Και τώρα περίμενε για την περασμένη χρονιά» («Now Wait for Last Year», 1966), μυθιστόρημα («Τώρα περίμενε το χτες», μτφρ.: Τζένη Μιστράκη, «Λυχνάρι» 2004)

*«Η κατάληψη του Γανυμήδη» («The Ganymede Takeover», 1967, με τον Ray Nelson, 1967), μυθιστόρημα («Εισβολή από τον Γανυμήδη», μτφρ.: Ματθαίος Βελούδος-Αργυρώ Πάτσου, «Λυχνάρι», 2004)

*«Ονειρεύονται τα ηλεκτρονικά ανδροειδή πρόβατα;» («Do Androids Dream of Electric Sleep?», 1968), μυθιστόρημα («Το ηλεκτρικό πρόβατο», μτφρ.: Δημήτρης Αρβανίτης, «Ars Longa», 1985)

*«Ουμπίκ» («Ubik», 1969), μυθιστόρημα («Ουμπίκ», μτφρ.: Τίνα Θέου, «Τόπος», 2007)

*«Λαβύρινθος θανάτου» («Α Maze of Death», 1970), μυθιστόρημα, («Λαβύρινθος θανάτου», μτφρ.: Φραγκίσκος Πιέρρος, «Μέδουσα» 2003)

*«Κυλήστε δάκρυά μου, είπε ο αστυνομικός» («Flow My Tears, The Policeman Said», 1974), μυθιστόρημα, («Κυλήστε δάκρυά μου, είπε ο αστυνόμος», α) μτφρ. Γιάννης Ανδρέου, «Παρά Πέντε-Μέδουσα», 1991, β) μτφρ. Στράτος Κακαβέλης, «Parsec», 2008)

*«Ερευνώντας στο σκοτάδι» («Α Scanner Darcly», 1977), μυθιστόρημα, («Ερευνα στο σκοτάδι», μτφρ.: Τάκης Αλεπάκος, «Alien», 1993)*

«Βάλις» («Valis», 1981), αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, («Βάλις», μτφρ.: Χριστόδουλος Λιθαρής, «Parsec», 1981)

*«Η θεϊκή εισβολή» («The Divine Invasion», 1982), μυθιστόρημα, («Θεϊκή εισβολή», μτφρ.: Χρήστος Παπαϊωάννου, «Parsec»)

*«Η μεταμόρφωση του Τίμοθι Αρτσερ» («The Transmigration of Timothy Archer», 1983), μυθιστόρημα («Η μετεμψύχωση του Τίμοθι Αρτσερ», μτφρ.: Χρήστος Γεωργίου, «Parsec», 1993)

*«Η Αλμπεμαθ ελεύθερη από συχνότητες» («Radio Free Albemuth», 1985), μυθιστόρημα, («Ελεύθερη ραδιοφωνία Αλμπεμουθ», μτφρ.: Κατερίνα Καλημέρη, «Parsec», 2000)

*«Η Μέρι και ο Γίγαντας» («Mary and the Giant», 1987), μυθιστόρημα («Η Μαίρη και ο Γίγαντας», μτφρ.: Θωμάς Μαστακούρης, «Parsec», 2008)

*«Το μειοψηφικό πόρισμα 9+1 κλασικές νουβέλες και διηγήματα» («The minority report: Classic Stories», 2002), «Μέδουσα-Σέλλας», 2002

*«Η αποζημίωση και άλλα διηγήματα» («Paycheck: Classic Stories», 2003), μτφρ.: Αυγουστίνος Τσιριμώκος-Βασίλης Αθανασιάδης, «Anubis», 2003

πηγή:Wiki: Φίλιπ Ντικ (1/3)

http://wapedia.mobi/el/Φίλιπ_�τικ

Φίλιπ Ντικ (1/3)
αποσπασμα

Ο Φίλιπ Ντικ (Philip Kindred Dick) (Σικάγο 16 Δεκεμβρίου 1928 - 2 Μαρτίου 1982) ήταν αμερικανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Αν και φτωχός και σχετικά άγνωστος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, σήμερα θεωρείται ένας απ' τους σημαντικότερους συγγραφείς και ανανεωτές του είδους, ενώ τα τελευταία χρόνια γνωρίζει πλατιά επιτυχία λόγω της προσαρμογής αρκετών έργων του σε ταινίες (όπως οι Blade Runner και Minority Report). Tο έργο του χαρακτηρίζεται από δυο θεμελιώδη ερωτήματα που προσπάθησε, σχεδόν με αγωνία, να απαντήσει όχι μόνο στα γραπτά του αλλά και στη ζωή του: Τι είναι πραγματικό; και Τι είναι ανθρώπινο; Στα έργα του η πραγματικότητα συχνά παρουσιάζεται σαν κάτι υποκειμενικό και ευμετάβλητο, ενώ η πλαστοπροσωπία, η κατάρρευση του πολιτισμού και η απειλή του ολοκληρωτισμού παραμονεύει παντού, συχνά σ' ένα καταθλιπτικό και κλειστοφοβικό σκηνικό, όπως ήταν κι η ίδια η ζωή του. Η μεταφυσική, η φιλοσοφία, η ψυχανάλυση, η πολιτική και, στο ύστερο έργο του, ο γνωστικισμός, η πρωτοχριστιανική φιλοσοφία και η θεολογία είναι κατευθυντήριες γραμμές στο έργο του.
Πίνακας περιεχομένων:

1. Βιογραφικό2. Το έργο του3. Ταινίες βασισμένες σε βιβλία του

4. Έργα του Φίλιπ Ντικ5. Πηγές