ο Αυθεντικός εαυτος ή για την Αχρονη στιγμή της Αγάπης

Εκείνος ηταν μονος
αμετρητες περιπετειες πού συνωστίζονταςν στο μυαλό του
 μαζί με συναισθηματα και ιδεες ,αγωνιουσε μηπως του φύγει καμμια αναμνηση ,προσπαθούσε να τις φυλάξει καλά στα εσωτερικά συρταρια,μήπως δεν εχει άλλο χωρο ,οι αναμνησεις ξεφευγαν , ξεθωριαζαν με τα χρονια σαν τις ιδεες και τις γνωσεις , η μνημη.
Αλύπητη.Η μνημη .Απιστη. Ποιάν αγαπούσε ;Τι αγαπουσε;
Και ποια απ΄όλες τις γυναικες,σώματα πτερόεντα αισθηματα,πληγες και ματωμένα λόγια,ξενύχτια,με τα ματια κοκκινα , κατηγορίες,ποιά ηταν εκείνη πού αυτός ειχε αγαπήσει ή εστω ποθήσει.
Ηταν ένα βραδυ σαν όλα τάλλα εκείνος καθόταν σκεφτικός στην πολυθρόνα ,γεματος αναμνησεις –θα πρεπει να δώσω στοιχεία; ονομα ; επαγγελμα ; ηλικια;-για εκείνον όλα αυτά δεν ειχαν σημασία τα ειχε ξεχασει,μόνος με τον εαυτό του το βραδυ όταν όλοι οι αλλοι ειχαν φυγει. (Ολοι οι ανθρωποι καποια στιγμή ανακαλύπτουν ότι ο χρόνος δεν υπάρχει,όταν αθορυβα εισβαλλει στο μυαλό τους ο εκπτωτος αγγελος )

εκείνος πόθησε την αχρονη στιγμη της αγαπης.

Δεν θυμηθηκε την συγκεκριμμένη γυναικα-αλλωστε αυτή τώρα θα εχει γεράσει και –ποιός ξερει – αν την γνωρισε ποτέ πραγματικά καθώς κι εκείνη αλλωστε –ποός ξερει ποιά ηταν-ποτέ δεν μπορουμε να γνωρίσουμε πραγματικά τον αλλον ,κολλαμε πανω του ετικέτες , προβολές ,μισοκοιταμε από τα παραθυρόφυλλα του αλλου,τον αγνοούμε,διψαμε όμως για το κοιταγμα του –να μας κοιτάξει σε εκείνο το απροσδιοριστο σημειο του εαυτού μας πού θελουμε να δεί-να αισθανθουμε το βλέμμα του σαν κάψιμο στη σαρκα 

 να αναδειχτει,να φανει ν' αναδυθεί ο αυθεντικόςεαυτός μας σαν πίδακας αισθηματων ,πανδαιμόνιο χρωματων , ατελειωτη αναζήτηση του εαυτου στους κόλπους μιας γυναικας. Του εαυτου,των πολλαπλών εαυτών πού ξετυλίγονται Σα μια ατελειωτη σειρά από καθρεπτες. Τα ματια του ειχαν σακκουλες από κάτω.
Ειχε –κι αυτός γεράσει