μερικα εξαιρετικά σχολια του Σμυρνοφ για την Συναισθηματική βαση του κινηματος των ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΈΝΩΝ και την αμηχανια της αριστεράς απεναντι στο φαινομενο (κλικ)

Smirnoffείπε...

Στη πραγματικότητα η πλατεία (και ο λόγος περί πλατείας) υπήρξε η σύζευξη και η αλληλεπίδραση δύο διακριτών τάσεων της περιόδου. Από τη μία η κυριαρχία του ρόλου του συναισθήματος και του βιώματος στην πολιτική έκφραση και δράση των ίδιων αγανακτισμένων. Το προστοχαστικό, αδιαμεσολάβητο βίωμα ως η πλέον αυθεντική και αμόλυντη μορφή πολιτική δράσης. Στο πλαίσιο αυτό η σημασία μίας πολιτικής δράσης αξιολογείται με βάση την ένταση των συναισθημάτων που προκαλει στο άτομο, την ποιότητα των εμπειριών που του χαρίζει και δευτερευόντως ή και διόλου, από την επίτευξη κάποιων συγκεκριμένων στόχων. Έχουμε δηλαδή μία καταναλωτική αντίληψη της πολιτικής: η πολιτική ως λίγο πολύ ένα ακόμη προϊόν που καταναλώνεται με σκοπό την πρόκληση όσο δυνατόν μεγαλύτερης απόλαυσης. Αυτή η λογική είναι εμφανώς επηρεασμένη από την ιδεολογία του ηδονιστικού ατομικισμού και τη λατρεία του ατόμου - καταναλωτή που κυριάρχησε στην ύστερη νεωτερικότητα. Μία άμεση συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι η αδυναμία διαμόρφωσης της οποιασδήποτε συλλογικότητας που να αντέχει στα σκαμπανεβάσματα της συγκυρίας. Διότι η συλλογικότητα απαιτεί τη μερική έστω, υπαγωγή του ατόμου στο κοινό πρόταγμα. Όταν το πρόταγμα αυτό δεν υφίσταται ή εξαντλείται στην ομαδική "κατανάλωση" εμπειριών και βιωμάτων, τότε οι δεσμοί που συγκροτούσαν αυτή την ομαδικότητα θα πάψουν να υφίστανται, από τη στιγμή που οι εμπειρίες επαναληφθούν τόσες φορές ώστε να πάψουν να είναι "αυθεντικές" και τα βιώματα χάσουν την αρχική τους ένταση. Τότε οι συμμετέχοντες διαλύονται προς αναζήτηση νέων πιο ξεχωριστών και γνήσιων εμπειριών και συναισθημάτων.

Η δεύτερη τάση είναι αυτή ενός ιδιότυπου μεσσιανισμού της αριστεράς. Εξαιτίας των πολλαπλών και πολυεπίπεδων ηττών της περασμένης εικοσαετίας, η αριστερά βρέθηκε εντελώς ανέτοιμη απέναντι στη συγκυρία που διαμόρφωσε η ορμητική έλευση της κρίσης, με αποτέλεσμα να είναι ανίκανη να ορθώσει και το παραμικρό ανάχωμα απέναντι στη σαρωτική επέλαση του ταξικού αντιπάλου και του κράτους του. Η παροιμιώδης αυτή αδυναμία της σε συνδυασμό με το κατεπείγον της συγκυρίας, την οδήγησε στην προσμονή και αναζήτηση ενός Μεσσία, ενός από μηχανής θεού, που θα εμφανιστεί και θα αντιστρέψει την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Από εκεί απορρέουν όλες οι αναλύσεις για το λαό που συσσωρεύει θυμό και που αυθόρμητα και αναπάντεχα θα ξεσηκωθεί και θα σαρώσει την αντίδραση στο διάβα του, επιβεβαιώνοντας τους ίδιους αριστερούς που το είχαν προφητέψει. Η λογική αυτή δεν είναι πρωτοφανής στους κόλπους της αριστεράς, μία διαφορετική της εκδοχή είχε εμφανιστεί τη δεκαετία του 30 στα ΚΚ της Ευρώπης μετά την ήττα του κινήματος και την επέλαση του φασισμού. Τότε το ρόλο του Μεσσία έπαιζε η Σοβιετική Ένωση και ο Κόκκινος Στρατός που θα επελαύνε προς δυσμάς και θα τσάκιζε τη ναζιστική αντεπανάσταση. Ήταν μία δυναμική που προσέδεσε ακόμη πιο στενά την αριστερά στο σταλινισμό, παρά τον πολλαπλασιασμό των σταλινικών εγκλημάτων την ίδια περίοδο.

13 Σεπτεμβρίου 2011 5:02 π.μ.

Smirnoff είπε...

συνέχεια

Η ξαφνική εμφάνιση των αγανακτισμένων στις πλατείες φάνηκε να επιβεβαιώνει αυτή την προσμονή, με αποτέλεσμα αυτή η αριστερά να προσκοληθεί άκριτα, σχεδόν τυφλά πάνω τους για να εξορκίσει τη δική της αδυναμία. Όποιοι προσπαθούσαν να σταθουν στοιχειωδώς κριτικά απέναντι στο κίνημα των πλατειών, αναδεικνύωντας τα όρια και τις αδυναμίες του, αντιμετωπίζονταν με μία θρησκευτική εχθρότητα, σχεδόν ως βλάσφημοι. Μάλιστα, μετά την καθίζηση των πλατειών οι ίδιοι άνθρωποι κινδυνεύουν να κατηγορηθούν ως υπέυθυθνοι γι αυτή την καθίζηση αφού, λόγω της απιστίας και της βλασφημίας τους, εμπόδισαν το "θάυμα" να συντελεσθεί.

Οι δύο παραπάνω τάσεις δεν είναι ασύνδετες μεταξύ τους. Η ιδεολογία του ηδονιστικού ατομικισμού έχει εισχωρήσει πολλαπλώς και στην αριστερά. Πέρα από τον κατακερματισμό χάρην της αναπαραγωγής των μυριάδων μικροηγεσιών που τη στελεχώνουν και το ναρκισσιμό των μικρών διαφορών που επιτείνει τη πολυδιάσπαση, αυτή η διείσδυση είχε και μία ακόμη συνέπεια, την κυριαρχία της λογικής των γρήγορων και εύκολων αποτελεσμάτων, που θα επιβραβέυουν τα μέλη και τα στελεχη της αριστερας για το χρόνο και την προσπαθεια που αφιέρωσαν και θα δικαιολογούν τους κόπους τους. Έτσι η σκληρή και υπομονετική προσπάθεια για την οικοδόμηση οργανώσεων, δικτύων και αντιστάσεων, η επιμονή για πολιτικό και θεωρητικό ξεκαθάρισμα και διαπαιδαγώγηση, υποχωρεί υπέρ της αναζήτησης του τρεχοντος αυθόρμητου ξεσπάσματος των μαζών ή του χαρισματικού ηγέτη, που θα έρθει και θα τους οδηγήσει στη νίκη. Στο ενδιάμεσο περνούν το χρόνο τους, μεταξύ άλλων, αντιπαρατιθέμενοι μεταξύ τους για τη σωστή ερμηνεία του Νόμου και αποκυρήσσοντας τους αποστάτες...

13 Σεπτεμβρίου 2011 5:03 π.μ.