Η καταστροφική ανοησία του «σοσιαλφασισμού»
''Στα καθ’ ημάς, ένας από τους δρόμους αυτούς, ο «αριστερός», ταυτίζει
την αυταρχική σοσιαλδημοκρατία του καιρού μας με το φασισμό,
αναβιώνοντας, για τις ανάγκες της τρέχουσας αντιπαράθεσης, το δόγμα της
Κομμουνιστικής Διεθνούς που εμφανίστηκε στα 1924 και «απογειώθηκε», ως
επίσημη γραμμή της, μετά το 1928. Σύμφωνα με το δόγμα αυτό,
σοσιαλδημοκρατία και φασισμός είναι δύο επιλογές της αστικής τάξης χωρίς
διαφορές: και οι δύο εκφράζουν τη «δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου».
Τόσο ο Πουλαντζάς (στο «Φασισμός και Δικτατορία»), όσο και ο Τρότσκι
(στη «Μάχη ενάντια στο φασισμό στη Γερμανία») αναλύουν εξαντλητικά το
θέμα, καταδεικνύοντας το αδιέξοδο μιας προσέγγισης που κόστισε ακριβά
στην Αριστερά. Στα κείμενά τους εξηγούν την αστοχία του «σοσιαλφασισμού»
από τρεις διαφορετικές προοπτικές: α) από αυτήν του φασισμού, η
ιδιοτυπία του οποίου ως μορφής κράτους, αλλά και η μαζικότητά του ως
κόμματος και αυτόνομου
κινήματος,
αγνοούνται κραυγαλέα στη λογική του «σοσιαλφασισμού»· β) από τη σκοπιά
της σοσιαλδημοκρατίας, για την οποία ο φασισμός υπήρξε θανάσιμη απειλή
και γ) από τη σκοπιά του κομμουνισμού, που αν εκείνη την εποχή ήταν
απαλλαγμένος από τον οικονομισμό, θα διέβλεπε ότι η επιρροή της
σοσιαλδημοκρατίας στην εργατική τάξη είχε ισχυρές πολιτικές και
ιδεολογικές διαστάσεις, άρα δεν ήταν δυνατό να εξαφανιστεί αυτόματα μέσα
στην οικονομική κρίση. Η επιρροή αυτή ήταν ποιοτικά διαφορετική από την
«εξωτερική» επίδραση που είχαν στην εργατική τάξη οι φασιστικές
οργανώσεις, δεδομένου ότι οι τελευταίες αποσκοπούσαν στην πολιτική
εκμηδένιση της εργατικής τάξης (όχι δηλαδή στην ταξική συνεργασία),
συνεπώς τα μέσα που χρησιμοποιούσαν ήταν διαφορετικά από αυτά των
σοσιαλδημοκρατών - εξ ου και η ταύτιση των δύο ήταν ανυπόστατη. Κι όμως,
ακόμα και τον Σεπτέμβριο του 1932, όταν δηλαδή ο φασιστικός κίνδυνος
βρίσκονταν προ των πυλών, το KPD κήρυττε αμείλικτο πόλεμο εναντίον της
σοσιαλδημοκρατίας, καθώς η τελευταία δεν έκανε τίποτα για να εμποδίσει
το φασισμό - αντίθετα, αναδεικνυόταν σε συμπληρωματική του δύναμη· στην
πραγματικότητα, ωστόσο, αυτό που κυρίως έκανε το KPD για να αναχαιτίσει
τη φασιστική απειλή ήταν ...να μάχεται κατά της σοσιαλδημοκρατίας''
Η καταστροφική ανοησία του «σοσιαλφασισμού»
''Στα καθ’ ημάς, ένας από τους δρόμους αυτούς, ο «αριστερός», ταυτίζει
την αυταρχική σοσιαλδημοκρατία του καιρού μας με το φασισμό,
αναβιώνοντας, για τις ανάγκες της τρέχουσας αντιπαράθεσης, το δόγμα της
Κομμουνιστικής Διεθνούς που εμφανίστηκε στα 1924 και «απογειώθηκε», ως
επίσημη γραμμή της, μετά το 1928. Σύμφωνα με το δόγμα αυτό,
σοσιαλδημοκρατία και φασισμός είναι δύο επιλογές της αστικής τάξης χωρίς
διαφορές: και οι δύο εκφράζουν τη «δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου».
Τόσο ο Πουλαντζάς (στο «Φασισμός και Δικτατορία»), όσο και ο Τρότσκι (στη «Μάχη ενάντια στο φασισμό στη Γερμανία») αναλύουν εξαντλητικά το θέμα, καταδεικνύοντας το αδιέξοδο μιας προσέγγισης που κόστισε ακριβά στην Αριστερά. Στα κείμενά τους εξηγούν την αστοχία του «σοσιαλφασισμού» από τρεις διαφορετικές προοπτικές: α) από αυτήν του φασισμού, η ιδιοτυπία του οποίου ως μορφής κράτους, αλλά και η μαζικότητά του ως κόμματος και αυτόνομου
Τόσο ο Πουλαντζάς (στο «Φασισμός και Δικτατορία»), όσο και ο Τρότσκι (στη «Μάχη ενάντια στο φασισμό στη Γερμανία») αναλύουν εξαντλητικά το θέμα, καταδεικνύοντας το αδιέξοδο μιας προσέγγισης που κόστισε ακριβά στην Αριστερά. Στα κείμενά τους εξηγούν την αστοχία του «σοσιαλφασισμού» από τρεις διαφορετικές προοπτικές: α) από αυτήν του φασισμού, η ιδιοτυπία του οποίου ως μορφής κράτους, αλλά και η μαζικότητά του ως κόμματος και αυτόνομου
κινήματος,
αγνοούνται κραυγαλέα στη λογική του «σοσιαλφασισμού»· β) από τη σκοπιά
της σοσιαλδημοκρατίας, για την οποία ο φασισμός υπήρξε θανάσιμη απειλή
και γ) από τη σκοπιά του κομμουνισμού, που αν εκείνη την εποχή ήταν
απαλλαγμένος από τον οικονομισμό, θα διέβλεπε ότι η επιρροή της
σοσιαλδημοκρατίας στην εργατική τάξη είχε ισχυρές πολιτικές και
ιδεολογικές διαστάσεις, άρα δεν ήταν δυνατό να εξαφανιστεί αυτόματα μέσα
στην οικονομική κρίση. Η επιρροή αυτή ήταν ποιοτικά διαφορετική από την
«εξωτερική» επίδραση που είχαν στην εργατική τάξη οι φασιστικές
οργανώσεις, δεδομένου ότι οι τελευταίες αποσκοπούσαν στην πολιτική
εκμηδένιση της εργατικής τάξης (όχι δηλαδή στην ταξική συνεργασία),
συνεπώς τα μέσα που χρησιμοποιούσαν ήταν διαφορετικά από αυτά των
σοσιαλδημοκρατών - εξ ου και η ταύτιση των δύο ήταν ανυπόστατη. Κι όμως,
ακόμα και τον Σεπτέμβριο του 1932, όταν δηλαδή ο φασιστικός κίνδυνος
βρίσκονταν προ των πυλών, το KPD κήρυττε αμείλικτο πόλεμο εναντίον της
σοσιαλδημοκρατίας, καθώς η τελευταία δεν έκανε τίποτα για να εμποδίσει
το φασισμό - αντίθετα, αναδεικνυόταν σε συμπληρωματική του δύναμη· στην
πραγματικότητα, ωστόσο, αυτό που κυρίως έκανε το KPD για να αναχαιτίσει
τη φασιστική απειλή ήταν ...να μάχεται κατά της σοσιαλδημοκρατίας''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου