Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Πέρα από τις διαμάχες σχετικά με την κρίση της τέχνης ή το θάνατο της εικόνας που αναπαράγουν την ατέρμονη σκηνή του “τέλους της ουτοπίας”, το κείμενο αυτό θέτει μερικούς από τους όρους κατανόησης του δεσμού που συνδέει την αισθητική με την πολιτική. Προτείνει, προς τον σκοπό αυτό, να επανέλθουμε στην αρχική εγγραφή των καλλιτεχνικών πρακτικών στον καταμερισμό των χρόνων και των χώρων, του ορατού και του μη ορατού, του λόγου και του θορύβου, που ορίζει ταυτόχρονα τον τόπο και το διακύβευμα της πολιτικής. Μπορούμε τότε να διακρίνουμε τα ιστορικά καθεστώτα των τεχνών ως ιδιαίτερες μορφές αυτής της σχέσης και να παραπέμψουμε τις θεωρήσεις σχετικά με το ένδοξο ή μοιραίο πεπρωμένο της “νεωτερικότητας” στην ανάλυση μιας από τις ιδιαίτερες αυτές μορφές. Μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε πώς ένα και το αυτό καθεστώς σκέψης θεμελιώνει την ανακήρυξη της αυτονομίας της τέχνης και την ταύτισή της με μια συλλογική εμπειρία.
Jacques Ranciere
Απόσπασμα από τη σελ. 42 του βιβλίου:
[...]Το αισθητικό καθεστώς των τεχνών δεν αντιπαραθέτει το παλιό στο νέο. Αντιπαραθέτει, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, δυο είδη ιστορικότητας. Το παλιό αντιπαρατίθεται στο νέο μόνο στο πλαίσιο του μιμητικού καθεστώτος. Στο αισθητικό καθεστώς της τέχνης, το μέλλον της τέχνης, ο χωρισμός της από το παρόν της μη τέχνης, επαναφέρει συνεχώς στο προσκήνιο το παρελθόν.
Αυτοί που εξυμνούν ή καταγγέλουν την “παράδοση του νέου”, στην πραγματικότητα ξεχνούν ότι αυτή η παράδοση έχει ως απόλυτο συμπλήρωμα της “την καινότητα της παράδοσης”. Το αισθητικό καθεστώς των τεχνών δεν ξεκίνησε με πρόθεση να επιφέρει μια καλλιτεχνική τομή. Ξεκίνησε με πρόθεση να επανερμηνεύσει το τι κάνει την τέχνη ή τι κάνει η τέχνη[...].