Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009
Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009
Bechet(China Boy - Bechet-Spanier - Big Four 1940) κ.α
China Boy - Bechet-Spanier - Big Four 1940
Sidney Bechet - Summertime
Really the Blues -- Bechet 1938
Sidney Bechet:St.Louis Blues
Sidney Bechet Petite Fleur
Sidney Bechet. La complainte des infidèles
Le Marchand de Poisson (Sidney Bechet) - Louisi...
SWEETIE DEAR - SIDNEY BECHET MEMORY (FRANCE)
Sydney Bechet plays pleure pas Nelly
Le Marchand de Poisson (Sidney Bechet) - Louisi...
SWEETIE DEAR - SIDNEY BECHET MEMORY (FRANCE)
Sydney Bechet plays pleure pas Nelly
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: για τους Βαλκανικούς εθνικισμούς
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: για τους Βαλκανικούς εθνικισμούς
''Στην πραγματικότητα, και στην διάρκεια τεσσάρων τουλάχιστον αιώνων η σχέση Ανατολής[οθωμανικής] και Δύσης [Ευρώπης]υπήρξε έντονα σχέση αμοιβαία, αλληλεπίδραση, όσμωση κοινωνική, πολιτική , πολιτισμική.
Το ''Ανατολικό ζήτημα'' δεν αφορούσε μόνο στις τύχες της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίες [όπως στους δυο τελευταίους 18-19ο αιώνα] αλλά στην αρχή τουλάχιστον και στις τύχες της Δύσης[ εννοώ την τουρκική απειλή στην Δύση.) Η παρουσία της Ανατολής παραμένει μόνιμη , αφήνει τα σημάδια της σε όλη την πορεία της Δυτικής Νεωτερικότητας, καθώς βέβαια και το αντίθετο, η παρουσία της Δύσης στην Ανατολή. Μπορεί για παράδειγμα να αναφερθεί κανείς στις επιπτώσεις πού είχε η Οθωμανική επέκταση σε μερικά από τα σπουδαιότερα ιστορικά γεγονότα της νεώτερης ευρωπαϊκής ιστορίας όπως λ. χ στη μετατόπιση της οικονομικής δραστηριότητας των Ευρωπαίων από την Μεσόγειο προς τον Ατλαντικό και τις υπερπόντιες κτήσεις, στην εδραίωση της θρησκευτικής μεταρρύθμισης στη Γερμανία κα την κεντρική Ευρώπη, στην ανακοπή των εξελίξεων πού οδηγούσαν σε μονιμότερη ηγεμονία των Αψβούργων μετά τον ισπανογαλλικο ανταγωνισμό, στη διαμόρφωση των σχέσεων της Αυστρίας με την Ρωσία και στον προσδιορισμό των βαλκανικών πολιτικών προγραμμάτων των δυο αυτών δυνάμεων, στην ανάπτυξη έντονης οικονομικής δραστηριότητας των Γάλλων, των Άγγλων, των Ολλανδών και άλλων εμπορικών κρατών της Δύσης στην Εγγύς Ανατολή. Τα ιστορικά γεγονότα θα ακολουθούσαν διαφορετική πορεία, ή τουλάχιστον θα εξελισσόταν με διαφορετικό ρυθμό, αν δεν παρεμβαλλόταν ο οθωμανικός παράγοντας. Είναι ενδεικτική η κρίση του Άγγλου ιστορικού λόρδου Αcton. πού υποστήριζε ότι η νεώτερη ιστορία διαμορφώθηκε κάτω από την πίεση των Οθωμανικών κατακτήσεων“ Modern history begins under the stress of the Ottoman Empire”
Βέβαια το πρόσωπο πού έδειχνε η Δύση στην Ανατολή δεν ήταν πάντα αντίστοιχο με εκείνο πού η ίδια κρατούσε για τον εαυτό της. Όπως δείχνει η Σκοπετεα[ '' Η Δύση στην Ανατολή''] πολύ συχνά είναι το πρόσωπο των θρησκευτικών αποστολών Η Δυτική παρουσία στην Οθωμανική αυτοκρατορία είναι πολυπρόσωπη«Η Δύση στην Ανατολή»δεν είναι μόνο μεγάλες Δυνάμεις το κατεξοχήν τεκμήριο εσωτερικευσης της σχέσης Δύσης Ανατολής είναι οι Λεβαντίνοι. ένας λαός φάντασμα, θνησιγενής ;αλλά και με εντυπωσιακή αντοχή αν σκεφτεί κανείς ότι παρέμεινε αναφομοίωτος διατηρώντας τη αοριστία του- σε εποχή οργασμού εθνικών συνειδήσεων''
αποσπασμα απο αρθρο στο περιοδικο ΕΝΕΚΕΝ
''Στην πραγματικότητα, και στην διάρκεια τεσσάρων τουλάχιστον αιώνων η σχέση Ανατολής[οθωμανικής] και Δύσης [Ευρώπης]υπήρξε έντονα σχέση αμοιβαία, αλληλεπίδραση, όσμωση κοινωνική, πολιτική , πολιτισμική.
Το ''Ανατολικό ζήτημα'' δεν αφορούσε μόνο στις τύχες της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίες [όπως στους δυο τελευταίους 18-19ο αιώνα] αλλά στην αρχή τουλάχιστον και στις τύχες της Δύσης[ εννοώ την τουρκική απειλή στην Δύση.) Η παρουσία της Ανατολής παραμένει μόνιμη , αφήνει τα σημάδια της σε όλη την πορεία της Δυτικής Νεωτερικότητας, καθώς βέβαια και το αντίθετο, η παρουσία της Δύσης στην Ανατολή. Μπορεί για παράδειγμα να αναφερθεί κανείς στις επιπτώσεις πού είχε η Οθωμανική επέκταση σε μερικά από τα σπουδαιότερα ιστορικά γεγονότα της νεώτερης ευρωπαϊκής ιστορίας όπως λ. χ στη μετατόπιση της οικονομικής δραστηριότητας των Ευρωπαίων από την Μεσόγειο προς τον Ατλαντικό και τις υπερπόντιες κτήσεις, στην εδραίωση της θρησκευτικής μεταρρύθμισης στη Γερμανία κα την κεντρική Ευρώπη, στην ανακοπή των εξελίξεων πού οδηγούσαν σε μονιμότερη ηγεμονία των Αψβούργων μετά τον ισπανογαλλικο ανταγωνισμό, στη διαμόρφωση των σχέσεων της Αυστρίας με την Ρωσία και στον προσδιορισμό των βαλκανικών πολιτικών προγραμμάτων των δυο αυτών δυνάμεων, στην ανάπτυξη έντονης οικονομικής δραστηριότητας των Γάλλων, των Άγγλων, των Ολλανδών και άλλων εμπορικών κρατών της Δύσης στην Εγγύς Ανατολή. Τα ιστορικά γεγονότα θα ακολουθούσαν διαφορετική πορεία, ή τουλάχιστον θα εξελισσόταν με διαφορετικό ρυθμό, αν δεν παρεμβαλλόταν ο οθωμανικός παράγοντας. Είναι ενδεικτική η κρίση του Άγγλου ιστορικού λόρδου Αcton. πού υποστήριζε ότι η νεώτερη ιστορία διαμορφώθηκε κάτω από την πίεση των Οθωμανικών κατακτήσεων“ Modern history begins under the stress of the Ottoman Empire”
Βέβαια το πρόσωπο πού έδειχνε η Δύση στην Ανατολή δεν ήταν πάντα αντίστοιχο με εκείνο πού η ίδια κρατούσε για τον εαυτό της. Όπως δείχνει η Σκοπετεα[ '' Η Δύση στην Ανατολή''] πολύ συχνά είναι το πρόσωπο των θρησκευτικών αποστολών Η Δυτική παρουσία στην Οθωμανική αυτοκρατορία είναι πολυπρόσωπη«Η Δύση στην Ανατολή»δεν είναι μόνο μεγάλες Δυνάμεις το κατεξοχήν τεκμήριο εσωτερικευσης της σχέσης Δύσης Ανατολής είναι οι Λεβαντίνοι. ένας λαός φάντασμα, θνησιγενής ;αλλά και με εντυπωσιακή αντοχή αν σκεφτεί κανείς ότι παρέμεινε αναφομοίωτος διατηρώντας τη αοριστία του- σε εποχή οργασμού εθνικών συνειδήσεων''
αποσπασμα απο αρθρο στο περιοδικο ΕΝΕΚΕΝ
Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009
Περιοδικο ΕΝΕΚΕΝ: Δειγματολόγιο συναισθημάτων: Του Πέτρου Θεοδωρίδη
Περιοδικο ΕΝΕΚΕΝ: Δειγματολόγιο συναισθημάτων: Του Πέτρου Θεοδωρίδη
''....Μιλώντας για τον άνθρωπο δεν μπορούμε παρά να μιλήσουμε και για τα συναισθήματα, τις συγκινήσεις, τα πάθη. Για τον ζωντανό κόσμο των συναισθημάτων, που «είναι σαν ένα μεγάλο δάσος με την πανίδα του. Βιώνουμε αυτά τα συναισθήματα σα να ήταν άγρια ζώα που ορμούν μέσα από το φύλλωμα της πυκνής μας υπόστασης, κοιτώντας ερευνητικά με ανησυχία ή πλησιάζοντας αμείλικτα με ύπουλο και πανούργο τρόπο, συνδέοντάς μας με τον άγνωστο εαυτό μας»
''....Μιλώντας για τον άνθρωπο δεν μπορούμε παρά να μιλήσουμε και για τα συναισθήματα, τις συγκινήσεις, τα πάθη. Για τον ζωντανό κόσμο των συναισθημάτων, που «είναι σαν ένα μεγάλο δάσος με την πανίδα του. Βιώνουμε αυτά τα συναισθήματα σα να ήταν άγρια ζώα που ορμούν μέσα από το φύλλωμα της πυκνής μας υπόστασης, κοιτώντας ερευνητικά με ανησυχία ή πλησιάζοντας αμείλικτα με ύπουλο και πανούργο τρόπο, συνδέοντάς μας με τον άγνωστο εαυτό μας»
η βωβή ΧελιδΩνα
Ο Ρομπέν των Βωβών απο την Ροδιάν
αποσπασμα:Ερωτεύτηκα ένα Μαλλ
με ιδρώτα στη μασχάλ'
χόρευε στο καρναβάλ'
του ψιθύρισα "βρωμάει"
και μου είπε "νέβερ μάιν"
είπαμε και λίγα λόγια
ως αδέρφια και λαμόγια:
- Δεν πεινάς; τι να σου κάνω;
- Βράσε μου ένα κορμοράνο!
Ερωτεύτηκα ένα Μαλλ
ίδιο με το Ταζ Μαχάλ
κι είπα "δόξα Σοι, χαλάλ'
που εβρήκα τέτοιο ταίρι
ορφανό μεσ' στο παρτέρι
"κρίμα μόνο του να μένει
να βογγάει και να χλωμαίνει:
- Τι μου βρίσκεις; έλα πές μου,
σου αρέσουν οι πορδές μου;
Ερωτεύτηκα ένα Μαλλ
το παιδάκι του μπακάλ'
ήτανε σε μαύρο χάλ'
βάζω μπάλλα με τριφύλι
πάνω στα βωβά του χείλη
μα αυτό ζητάει κι άλλα
πιο τρανά και πιο μεγάλα:
- Θέλω λάδι του Ελαιώνα
για να βγάλω το χειμώνα!
+Μμμμαλληλούϊα, πρόσχωμεν+
αποσπασμα:Ερωτεύτηκα ένα Μαλλ
με ιδρώτα στη μασχάλ'
χόρευε στο καρναβάλ'
του ψιθύρισα "βρωμάει"
και μου είπε "νέβερ μάιν"
είπαμε και λίγα λόγια
ως αδέρφια και λαμόγια:
- Δεν πεινάς; τι να σου κάνω;
- Βράσε μου ένα κορμοράνο!
Ερωτεύτηκα ένα Μαλλ
ίδιο με το Ταζ Μαχάλ
κι είπα "δόξα Σοι, χαλάλ'
που εβρήκα τέτοιο ταίρι
ορφανό μεσ' στο παρτέρι
"κρίμα μόνο του να μένει
να βογγάει και να χλωμαίνει:
- Τι μου βρίσκεις; έλα πές μου,
σου αρέσουν οι πορδές μου;
Ερωτεύτηκα ένα Μαλλ
το παιδάκι του μπακάλ'
ήτανε σε μαύρο χάλ'
βάζω μπάλλα με τριφύλι
πάνω στα βωβά του χείλη
μα αυτό ζητάει κι άλλα
πιο τρανά και πιο μεγάλα:
- Θέλω λάδι του Ελαιώνα
για να βγάλω το χειμώνα!
+Μμμμαλληλούϊα, πρόσχωμεν+
θα μας τρελάνει αυτός ο Πιτσιρίκος
Talk of the Town - 29/01/09 (A)
Πώς θα απαντήσουν οι αντιεξουσιαστές στους εκτοξευτές νερού που παραλαμβάνει η Ελληνική Αστυνομία;Ο πιτσιρίκος αναλύει τις νέες τάσεις στις ταραχές και σας ενημερώνει για το νέο ανανεωμένο look των κουκουλοφόρων.ΕΔΩ!
Πώς θα απαντήσουν οι αντιεξουσιαστές στους εκτοξευτές νερού που παραλαμβάνει η Ελληνική Αστυνομία;Ο πιτσιρίκος αναλύει τις νέες τάσεις στις ταραχές και σας ενημερώνει για το νέο ανανεωμένο look των κουκουλοφόρων.ΕΔΩ!
αποσπασμα
''Από πολλές πλευρές εκφράζεται ο φόβος ότι το κατάβρεγμα των διαδηλωτών θα έχει ως αποτέλεσμα να πάθει πνευμονία η μισή Αθήνα, αλλά ο εκπρόσωπος Τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας διαβεβαίωσε τους δημοσιογράφους πως το νερό θα είναι στη σωστή θερμοκρασία, ώστε να μην πουντιάσουν οι διαδηλωτές - το χειμώνα οι αστυνομικοί θα εκτοξεύουν ζεστό νερό και το καλοκαίρι παγωμένο.Παράλληλα με το νερό, οι αστυνομικοί θα εκτοξεύουν στους διαδηλωτές μπουρνούζια, αντιβιοτικά και θερμόμετρα, για να πειστούν ακόμα και οι πιο δύσπιστοι πως η Ελληνική Αστυνομία είναι στο πλευρό των πολιτών και δεν θέλει να πλευριτωθούν.
Σε εξέλιξη βρίσκεται και η διαδικασία για την αγορά αστυνομικών σκύλων, οι οποίοι θα εκπαιδευτούν κατάλληλα, ώστε να δαγκώνουν τους διαδηλωτές και όχι τους αστυνομικούς.
Το πρόβλημα είναι πως πολλοί αστυνομικοί βρίσκονται ανάμεσα στους διαδηλωτές-ενίοτε μάλιστα φοράνε και κουκούλες- οπότε ίσως αυτό να προκαλέσει σύγχυση στους σκύλους και να αρχίσουν να δαγκώνουν τους πάντες.Η Ελληνική Αστυνομία σκοπεύει να εκπαιδεύσει και τα αδέσποτα του κέντρου της Αθήνας - τα αδέσποτα θα σουλατσάρουν ανέμελα ανάμεσα στους διαδηλωτές και θα περνάνε απαρατήρητα, αλλά μόλις δοθεί το σύνθημα θα μετατρέπονται από Ραν Ταν Πλαν σε λαγωνικά Κ9 και θα δαγκώνουν σαν λυσσασμένα.''
ΝΤΡΟΠΗ ...αποσπασμα τ 5-6 ΕΝΕΚΕΝ .ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2006
ΝΤΡΟΠΗ ...αποσπασμα τ 5-6 ΕΝΕΚΕΝ .ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2006
Η ντροπή συγχέεται εύκολα με την ενοχή. Ενοχή αισθανόταν ο Ρασκολνικοφ για τη πράξη του, ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι αισθανόταν ντροπή(για την κοινωνική αδεξιότητα του). Ο Ηλίθιος, ο Μίσκιν «αμύνεται όσο μπορεί, επιδεικνύει ανωτερότητα και τη γνωστή του ηλιθιότητα, αλλά μένουμε μονίμως με την αίσθηση ότι είναι περιττός ανάμεσα στους ανθρώπους, υπεράριθμος και λίγο άχρηστος παρά πρωταγωνιστής» .
Η ντροπή για τον Νορμπερτ Ελιας συνδέεται με την αίσθηση ενός ανυπεράσπιστου εαυτού. Για τον Ελιας η γενίκευση της ντροπής( αιδούς ) αποτελεί ένα κρίσιμο επεισόδιο στην μακρά πορεία εσωτερικευσης των συναισθημάτων -εκλογίκευσης της συμπεριφοράς του Δυτικού ανθρώπου. Το συναίσθημα της αιδούς -γράφει- «είναι ένα είδος φόβου , μπροστά σε χειρονομίες υπεροχής τρίτων», φόβος που δεν μπορεί να αποκρουστεί με κάποια μορφή σωματικής άμυνας.Η σύγκρουση η οποία εκδηλώνεται με αιδώ- φόβο δεν είναι μόνο μια σύγκρουση του ατόμου με την επικρατούσα κοινή γνώμη αλλά «μια σύγκρουση στην οποία το οδηγεί η συμπεριφορά του με το κομμάτι εκείνο του εαυτού του το οποίο εκπροσωπεί αυτή την κοινή γνώμη , είναι μια σύγκρουση στα πλαίσια της δικής του θυμικής οικονομίας» Ο φόβος απέναντι στην παραβίαση κοινωνικών απαγορεύσεων αποκτά τόσο πιο έντονα χαρακτήρα αιδούς όσο εντονότερα η κοινωνική συγκρότηση μεταβάλλει εξωτερικούς καταναγκασμούς σε αυτοκαταναγκασμους, όσο δηλαδή προωθείται ο (εκ)πολιτισμός της συμπεριφοράς ..
Ο Ελιας, σ αυτό το σημείο , φαίνεται να συμφωνεί με την πολύ ευρεία χρήση του όρου «πολιτισμός» που κάνει ο Φρουντ (στο έργο του «η δυσφορία στον πολιτισμό ») : ο Πολιτισμός είναι η μορφή κοινωνικού και πολιτιστικής οργάνωσης που προχωράει πέρα από την απλή πρωτόγονη, που υπαινίσσεται αυξανόμενη περιπλοκοττητα της κοινωνικής ζωής . Το τίμημα που πληρώνεται για τα υψηλά πολιτιστικά επιτεύγματα σύμφωνα με τον Φρόυντ ,(κατά τον Ελιας το τίμημα για την «κοινωνική ειρήνευση») είναι η αυξανόμενη καταπίεση- απώθηση της επιθετικής ορμής και η ενοχή.(στον Ελιας η «αιδώς»-ντροπή).Tα αισθήματα ενοχής για τον Φρουντ είναι η έκφραση της έντασης ανάμεσα στο υπέρ-εγώ και το εγώ. Σύμφωνα με τις φροϋδικές απόψεις, θεμελιώδης πηγή της ανθρώπινης ενοχής και πρωταρχική δύναμη του πολιτισμού , είναι ο (υποτιθεμενος) φόνος του πατέρα από τους γιους , που διεκδίκησαν από αυτόν την εξουσία εντός της πρωταρχικής ομάδα -ορδής . Με τη σύλληψη της έννοιας του ένστικτου της καταστροφής, ο Φρουντ αναγνώρισε πως. υπήρχε πολύ πιο πολλή καταστροφικότητα από oση μπορούσε να ερμηνευτεί από το συσχετισμό με το σεξουαλικό ένστικτο : «ο άνθρωπος - λέει ο Φρόιντ- δεν είναι ένα πράο ,αξιαγάπητο πλάσμα , που το πολύ πολύ να αμυνθεί όταν το επιτεθούν , αλλά στον ορμικό εφοδιασμό του περιλαμβάνει και μια σημαντική ποσότητα επιθετικής τάσης.Γι αυτό ο πλησίον του δεν είναι μόνο πιθανός βοηθός και σεξουαλικός αντικείμενο , αλλά και πειρασμός για να ικανοποιήσει πάνω του την επιθετικότητα του , να εκμεταλλευτεί την εργασία του χωρίς αμοιβή , να τον μεταχειρισθεί σεξουαλικά , να τον ταπεινώσει ,να τον βασανίσει , να τον σκοτώσει… Η πολιτισμένη ζωή , αποδέχεται ο Φρουντ , είναι, εν γένει, πιο ασφαλής από αυτή των πρωτόγονων. Αυτή η ασφάλεια από την άλλη πλευρά, ανταλλάσσεται με αυστηρές απαγορεύσεις.:« Ο πολιτισμός δαμάζει δηλαδή την επικίνδυνη επιθετική τάση του ατόμου με το να το αποδυναμώνει , να το αφοπλίζει , και με μια αρχή που τοποθετεί στο εσωτερικό του, σαν φρουρά σε κατεχόμενη πόλη , να το επιτηρεί. » Από αυτή την οπτική γωνία , συνεπώς, ο πολιτισμός είναι μια ηθική επιχείρηση «ο πολιτισμός [ ..].κάνει κάτι πολύ περίεργο[...]. Η επιθετικότητα ενδοβάλλεται, εσωτερικευται, και στην πραγματικότητα ξαναστέλνεται εκεί από όπου προήλθε, δηλαδή απευθύνεται ενάντια στο Εγώ του άτομο[....] εκεί παραλαμβάνεται από ένα μέρος του Εγώ , που αντιπαρατίθεται στο υπόλοιπο, ως Υπερεγώ, και ασκεί τώρα ως «ηθική συνείδηση » απέναντι στο Εγώ την ίδια επιθετική ορμή , που το Εγώ θα την ασκούσε ευχαρίστως πάνω σε αλλά , ξένα άτομα . Την ένταση ανάμεσα στο αυστηρό Υπερεγώ και στο υποταγμένο σε αυτό Εγώ την ονομάζουμε ένοχη συνείδηση : Εκφράζεται ως ανάγκη για τιμωρία Η ενοχή όπως συμπεραίνει ο Φρόυντ είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα στην ανάπτυξη του πολιτισμού καθώς « το τίμημα για την πολιτισμένη πρόοδο πληρώνεται με απώλεια της ευτυχίας προερχόμενη από αύξηση του αισθήματος ενοχής»
Όμως ,για τον σύγχρονο Άγγλο κοινωνιολογο Α.Giddens ,στην τωρινή «ύστερη νεωτερικοτητα» «η δυναμική της ντροπής μάλλον παρά της ενοχής έρχεται να καλύψει την κεντρική ψυχολογική σκηνή .Η ντροπή -λεει ο Α.Giddens.- διαφέρει από την ενοχή : η ντροπή εξαρτάται από (συν)αισθήματα προσωπικής ανεπάρκειας, και έχει σχέση με την ολοκλήρωση του εαυτού, ενώ η ενοχή προέρχεται από (συν)αισθήματα λαθεμένων πράξεων. Στην τυπολογία που παραθέτει ο Α Giddens. η ενοχή αφορά σε πράξεις που σχετίζονται με την παραβίαση κωδίκων ή ταμπού, σε παραβίαση κωδίκων κατάλληλης συμπεριφοράς σε ότι αφορά το σώμα και σε (συν) αισθήματα που συνδέονται με το να μη κάνεις κάτι λάθος μπροστά σε ένα πρόσωπο που σέβεσαι ή αγαπάς. Το συναίσθημα εμπιστοσύνης που συνδέεται με την ενοχή βασίζεται στην απουσία της προδοσίας ή της απιστίας. Το θετικό αντίστοιχο στο οποίο οδηγεί η υπέρβαση του συναισθήματος της ενοχής είναι το συναίσθημα της ηθικής ακεραιότητας.........................
ΒΛ ΚΑΙ
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/04/24/1713/
-Nτροπή και ενοχή
και Η ΝΤΡΟΠΗ ...αποσπασμα τ 5-6 ΕΝΕΚΕΝ .ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2006
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΓΚΟΥΛΑΜΑΡ(ενα παραμύθι ενηλικων απο τον CIRUT)
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΓΚΟΥΛΑΜΑΡ
«Φλος- Ρουαγιάλ», δήλωσε ο άνθρωπος του καζίνο. «Παρακαλώ κυρίες και κύριοι τα χρήματα σας». Ο Σάντα κοίταξε τον Πέραντ με απελπισία. «Μεγαλειότατε χάνουμε πάλι, πρέπει να φύγουμε. Οι απώλειες μας είναι τεράστιες». Αυτός τον κοίταξε θολά. Ποιος ξέρει τι ακριβώς έβλεπε. «Σκασμός, ανόητε. Πάντα στο τέλος γυρίζει η τύχη μου. Έτσι δεν έγινε και την άλλη φορά; Μη τη μαγαρίζεις. Τι άλλα χρήματα έχουμε;». «Όχι πολλά. Ίσα ίσα για τα έξοδα επιστροφής». «Φέρτα. Αυτά είναι τα τυχερά. Κάποιος, που θέλει κρέμασμα, με μάτιασε. Δεν εξηγείται τόση γκίνια». Δεν ήταν τυχεροί. Ο Πέραντ χτύπησε δυνατά το τραπέζι. Έκανε να σηκωθεί, παραπάτησε κι έπεσε πάνω στο διπλανό του. «Πρόσεχε, βλάκα. Θα σου σπάσω τα μούτρα», αρπάχτηκε εκείνος. Ο Σάντα πετάχτηκε ανάμεσα τους, σαν ηλεκτρικό βέλος διαφήμισης. «Μην του μιλάτε έτσι. Είναι άρχοντας. Συγνώμη για το πρόβλημα». Άρπαξε τον Πέραντ και τον έβγαλε απ’ το καζίνο. «Αι στα τσακίδια, κωλόμαυροι. Φταίνε αυτοί που σας αφήνουν να μπαίνετε», ακούστηκε ο άλλος. «Εσένα πρέπει να πετάξουν έξω, βρωμορατσιστή, μπατιρόσπορε, ηλίθιε. Δεν ξέρεις με ποιον τα βάζεις, ξεγραμμένε», έσκουξε ο Πέραντ πηδώντας τα σκαλιά πέντε, πέντε.
«Μη ξανάρθουμε, Μεγαλειότατε. Μας έχουν φωτογραφήσει εκατοντάδες κάμερες. Μια θα κάνει τη ζημιά. Τώρα πώς θα γυρίσουμε στο Γκουλαμάρ;». «Το ραντεβού με τον Ούντο ισχύει.
Θα του τηλεφωνήσουμε. Το αεροπλανάκι του θα μας περιμένει». «Καλά τα λες! Μη ξεχνάς όμως, ότι είναι σκληρός Γερμανός. Αν δεν προπληρωθεί, δεν ανάβει μηχανή. Αυτό το ξέρουμε. Τόχει για καλημέρα. Τι θα κάνουμε, λοιπόν;». «Ναι, ο μεθύστακας. Τα θέλει μπροστάντζα. Σιγά τα αγώγια και τη πολλή δουλειά που έχει. Ποιος ανεβαίνει σε σουρωμένο πιλότο;». Τηλεφώνησαν στον Ούντο, στο θέμα των μετρητών τα μάσησαν επιδέξια και ύστερα πήραν ταξί για τ’ αεροδρόμιο. «Έχω κάτι που θα σου γυαλίσει», σα να ακούστηκε ο Πέραντ.
Ο Ούντο δεν ήθελε ούτε να ακούσει για απλήρωτο αγώγι. «Δεν πάω πουθενά. Πάτε κολυμπώντας. Πίνετε, παίζετε και πηδάτε μέχρι να σας τελειώσουν τα φράγκα και μετά παρακαλάτε για βερεσέ. Το είπα. Δεν έχει». «Και γω σου τόπα. Θα σε πληρώσω με πέτρα», έκανε ο μεγαλειότατος. «Ήρθα εδώ, μόνο και μόνο γιατί μούπες ότι έχεις κάτι που γυαλίζει. Από λεφτά τόξερα ότι γδαρμένοι θα ήσασταν. Τώρα δεν έχετε και πέτρες. Και μία που μούδωσες παλιότερα ήταν ψεύτικη, τη φυλάω για να στη φέρω στο κεφάλι». Οι δύο κοιτάχτηκαν γρήγορα. «Θα πληρωθείς με αληθινή πέτρα, εκεί. Αυτή τη φορά θα μας πας μέχρι έξω απ΄ το χωριό!! Για να μας εμπιστευτείς». Ο Ούντο περπατούσε πάνω κάτω. Κοντά στα εξήντα, κοκκινωπός από το αλκοόλ, αραιά ξανθά μαλλιά, στο άσπρο τους τώρα. Παχουλός και ψηλός. Κάθε λίγο έφτυνε. Έβριζε συνέχεια. Αν δεν είχε κεσάτια ούτε που θα το συζητούσε. Τέτοιες βρωμοδουλειές έκανε πάντα. Τελευταία, όλο και περισσότεροι μυστικοί μπουρζουάδες της Αφρικής, πλήρωναν χοντρά ακόμα και για μια νύχτα, στον «αναπτυγμένο» κόσμο. Στα καζίνα, τις γυναίκες και τα χορευτάδικα δηλαδή. Το αεροπλανάκι του έκανε ακριβώς αυτό. Με το αζημίωτο και βαρύ ρεγάλο.
«Θα σας πάω, παλιοκάθικα. Μα αν δεν πληρωθώ, θάρθω στο χωριό σας και θα το κάνω βούκινο, που τους κοροϊδεύετε τους φουκαράδες τους Μάο-Μάο. Αυτοί με τις προβιές και τα κόκαλα στο κεφάλι και σεις γαμπροί με Αρμάνια και Σαιν Λωράν. Θα τους τα πω, συνεννοηθήκαμε;».
«Χα, χα. Σε ποια γλώσσα;», χωράτεψε ο Μεγαλειότατος.
«Εγώ θα πω, πως τους βρίζεις μ’ αυτά που λες και δεν τα καταλαβαίνουν και θα σε βάλουν στο καζάνι με πατάτες να σε φάνε. Με γαρνιτούρα, μάλιστα. Χα, χα, χα».
Ο Ούντο δεν ήταν πράγματι και πολύ σίγουρος, ότι μπορούσε να το κάνει. Ήξερε ότι οι δυο επιβάτες του είχαν στα χέρια τους λεφτά, πολλά λεφτά και θα μπορούσαν και να τον ξεκάνουν με πληρωμένους φονιάδες. Σ’ όλη τη γη. Άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος που δεν μίλησε πουθενά γι’ αυτούς μέχρι τώρα. Ήταν σίγουρος ότι ο δαιμονικός βασιλιάς εξαφάνιζε οποιονδήποτε απειλούσε την ασφάλεια του και τις αβυσσαλέες ορέξεις του. Δεν τον ξεγελούσε η απλοϊκή όψη του.
Άναψε μηχανή και βρέθηκαν να πετούν, ενώ ο ουρανός μπροστά τους δεν έδειχνε και πολύ φιλικός. Στον αέρα φάνηκαν τα δύσκολα, πολύ πριν φτάσουν στο Αφρικανικό πέλαγος. «Μη φοβάστε, ρε ζωντόβολα», ακούστηκε ο Γερμανός μέσα στους ήχους της βροχής και του αέρα και ενώ το αεροπλανάκι ανεβοκατέβαινε. «Έχω τόσες χιλιάδες ώρες πτήσης στην πλάτη μου, που δεν έχει όλο μαζί το επιτελείο της Γερμανικής Αεροπορίας. Χαρτογιακάδες και άκαπνοι είναι αυτοί, ρε. Εγώ βγάζω ένσημα για σύνταξη μόνο με τα δικά σας αγώγια, μπεκροκανάτες. Χα, χα, χα. Άμα είχα τα λεφτά σας, ρε, θα αγόραζα ένα νησί στον Ινδικό. Θα είχα πισίνες, γυναίκες και φοίνικες, ένα κότερο να ψαρεύω και ένα καζίνο για να παίζω, όταν βαριέμαι. Και δε θα τόσκαγα από τη φυλή μου σα κλέφτης». «Κι αν έχανες όλα τα λεφτά παίζοντας;», ρώτησε χαμογελώντας πειρακτικά ο Σάντα. «Θα τον έστελνα τον κερδισμένο στον Μανιτού σας, με μια κουμπότρυπα. Χα, χα, χα. Είναι απλό»!
Άναψε μηχανή και βρέθηκαν να πετούν, ενώ ο ουρανός μπροστά τους δεν έδειχνε και πολύ φιλικός. Στον αέρα φάνηκαν τα δύσκολα, πολύ πριν φτάσουν στο Αφρικανικό πέλαγος. «Μη φοβάστε, ρε ζωντόβολα», ακούστηκε ο Γερμανός μέσα στους ήχους της βροχής και του αέρα και ενώ το αεροπλανάκι ανεβοκατέβαινε. «Έχω τόσες χιλιάδες ώρες πτήσης στην πλάτη μου, που δεν έχει όλο μαζί το επιτελείο της Γερμανικής Αεροπορίας. Χαρτογιακάδες και άκαπνοι είναι αυτοί, ρε. Εγώ βγάζω ένσημα για σύνταξη μόνο με τα δικά σας αγώγια, μπεκροκανάτες. Χα, χα, χα. Άμα είχα τα λεφτά σας, ρε, θα αγόραζα ένα νησί στον Ινδικό. Θα είχα πισίνες, γυναίκες και φοίνικες, ένα κότερο να ψαρεύω και ένα καζίνο για να παίζω, όταν βαριέμαι. Και δε θα τόσκαγα από τη φυλή μου σα κλέφτης». «Κι αν έχανες όλα τα λεφτά παίζοντας;», ρώτησε χαμογελώντας πειρακτικά ο Σάντα. «Θα τον έστελνα τον κερδισμένο στον Μανιτού σας, με μια κουμπότρυπα. Χα, χα, χα. Είναι απλό»!
Και οι δυο τον κοιτούσαν ανήσυχοι. Ποιος ξέρει πόσο νάχε πιεί, αν έβλεπε μπροστά του κι αν μπορούσε να τα βάλει με τέτοιο καιρό. Και το Γκουλαμάρ ήταν μακριά. Μόνη εγγύηση η επιβίωση ως την ηλικία του, το σοβαρότερο τεκμήριο για ένα ενεργό πιλότο. «Κι αν χρειαστεί, ξέρεις εσύ Μεγαλειότατε. Θα επικοινωνήσεις με τον μεγάλο θεό μας, τον Ορούλα, τον Μανιτού μας που λέει ο Γερμανός, για να μας σώσει. Άλλωστε σ’ αυτόν βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, όπως ξέρουν οι υπήκοοι μας. Χα, χα, χα», ακούστηκε ο Σάντα. Ο βασιλιάς κοιτούσε οργισμένος κι ανάστατος, μα σιωπηλός.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει το βασίλειο του Γκουλαμάρ στην Αφρική, αν δεν ανακατώνεται με διαμάντια. Γιατί το βασίλειο αυτό, ήταν κάποτε ένα απέραντο αδαμαντωρυχείο, με μια κλειστή κοινωνία. Όλοι δούλευαν στα διαμάντια. Είχαν αναπτύξει την επεξεργασία. Κατά τα άλλα οι κάτοικοι ήταν απολίτιστοι, ιθαγενείς, μια ξεχασμένη Δαρβινική Κιβωτός. Καμιά επαφή με τον έξω κόσμο. Πίστευαν ότι δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι στη γη, κάναν υποθέσεις και μαντείες για το πώς θα ήταν οι άλλοι αν υπήρχαν και γενικά δεν ήταν πολύ ευχαριστημένοι με τη ζωή τους. Φορές - φορές πεινούσαν, οι κακουχίες και οι στερήσεις κρατούσαν σταθερό τον πληθυσμό, μα ο θεϊκός βασιλιάς τους γιάτρευε μαγικά, από ένα σωρό αρρώστιες. Τα διαμάντια γι’ αυτούς δεν ήταν τίποτα περισσότερο από όμορφες διακοσμητικές πέτρες, που παλιά φορούσαν όλοι και όλες στο λαιμό. Το βασίλειο όμως, βρισκόταν σε τρομερό κίνδυνο. Αν κάποιοι ξένοι μάθαιναν γι’ αυτά, το κρατίδιο θα γινόταν περιζήτητο φρούτο. Οι στρατοί όλου του κόσμου θα βάδιζαν εναντίον του. Αν πάλι οι κάτοικοι μάθαιναν κάτι τόσο συγκλονιστικό, πιθανόν να αλληλοσπαράζονταν. Σε κάθε περίπτωση το κρατίδιο θα έσβηνε εκεί. Ο Πέραντ ήταν ο πρώτος που έμαθε το μυστικό του έξω κόσμου, άνθος του κακού.
«Την τσάντα με τα φάρμακα, την πήρες ανόητε;», ρώτησε ο βασιλιάς Πέραντ στη γλώσσα τους, για να μη καταλαβαίνει ο πιλότος.
«Χωρίς την τσάντα δεν είμαστε τίποτα. Όλη η μαγική μας δύναμη μέσα σ’ αυτή βρίσκεται. Κάθε φορά που γυρνούμε από τον μεγάλο θεό, τον Ορούλα, πρέπει να αποδεικνύουμε τη χάρη που μας έδωσε. Κολλύρια, αλοιφές, χάπια, κρέμες».
«Μάλιστα, Εξοχότατε», απάντησε ο Σάντα, «το ξέρω. Χωρίς την τσάντα δεν είμαστε τίποτα. Φρόντισα να τα αγοράσω, πριν αρχίσετε να ποντάρετε».
Με αλοιφές και χάπια ανακούφιζαν τον πόνο κι αυτό ήταν που έδενε το λαό μαζί του. Ο βασιλιάς τον σκούντηξε βίαια.
«Είσαι αναιδής και αυθάδης. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σε απολύσω».
Ο Σάντα δεν ανησυχούσε. Ήξερε ότι το αφεντικό του δεν έκανε βήμα χωρίς αυτόν. Γνώριζε τα τρομερά μυστικά του και ακόμα παραπέρα και άλλα που όταν συνέβαιναν, γύριζε το στομάχι του. «Τουλάχιστον να μην ξαναρχίσει τα ίδια», παρακαλούσε. Τώρα το στομάχι του γύριζε από τις αναταράξεις και τις βουτιές του αεροπλάνου. «
Δεν βλέπω να φτάνουμε απόψε», μουρμούρισε.
«Πρέπει να πείσω το μεγάλο να πει σ΄ αυτό το μεθύστακα, να προσγειωθούμε όπου βρούμε και αύριο, όταν φτιάξει, συνεχίζουμε». Δυστυχώς όμως, ποτέ δεν τον είχε ακούσει.
Ο στρατός του Γκουλαμάρ φύλαγε τις πολύτιμες πέτρες νύχτα μέρα, από ληστές και άλλους επίβουλους. Άδικα ωστόσο. Γιατί ο εχθρός βρισκόταν εντός των τειχών. Ο βασιλιάς ήταν ο εχθρός. Ο βασιλιάς ο ίδιος. Έπαιρνε τα κατεργασμένα διαμάντια και αφού πρώτα στόλισε τα ανάκτορα του, τα υπόλοιπα τα πόντισε με λάσπη στον τοίχο σε φυλασσόμενες σάλες, άλλα τάκρυβε σε ξύλινες κασέλες από ξύλο καμφοράς. Μα τα περισσότερα τα έστελνε μακριά. Τα πουλούσε δηλαδή σε διεθνείς έμπορους. Ο λαός του πεινούσε, καθώς ξέρουμε, μα αυτό είναι αδιάφορο για την ιστορία μας και για την ιστορία γενικότερα, όπως επίσης ξέρουμε. Το αντίτιμο του κοντραμπάντου ήταν τα ταξίδια που γνωρίσαμε, σ’ όλο τον πλανήτη, στην παγκόσμια γη των απολαύσεων. Έφευγε λοιπόν από τη χώρα του κρυφά, ενώ οι αυλικοί διέδιδαν ότι θα αποσυρθεί, μέχρι και σαράντα μέρες κάποιες φορές, για να επικοινωνήσει με τους θεούς τους. Μαζί του πάντα, ο πιστός Σάντα. Πέρασαν χρόνια. Ο βασιλιάς γύρισε όλη τη γη. Και στις θάλασσες των τροπικών πήγε και στους πόλους, στις πλούσιες πρωτεύουσες της δύσης και κυρίως στις πράσινες τσόχες των νυκτερινών άντρων της τύχης.
Οι κεραυνοί αυλάκωναν τον ουρανό ολούθε. Ο βασιλιάς ήταν λυσσασμένος, που δεν μπορούσε να κάνει κάτι για την ασφάλεια του.
«Ποιος ρουφιάνος τα κάνει όλα τούτα;», έσκουξε. «Πόσα διαμάντια θέλει να τα σταματήσει; Ποιος ξέρει απ’ αυτά να τον πληρώσω;».
Ο Γερμανός γύρισε και τον κοίταξε κουνώντας το κεφάλι. Δεν καταλάβαινε τι έλεγε, αφού ο καθένας βρίζει στη γλώσσα του», όπως είναι γνωστό.
«Πέστε του να προσγειωθεί, όπου μπορεί», παρακάλεσε ο Σάντα.
Ο βασιλιάς εξαγριώθηκε. «Δεν θα αλλάξω εγώ το πρόγραμμα μου για το βρωμόκαιρο. Λείπουμε πολλές μέρες. Τα πράγματα στο Γκουλαμάρ, ξέρεις, πάνε όλο και χειρότερα. Αρχίζουν να μας υποπτεύονται, νομίζω. Μη τους δώσουμε κι άλλες αφορμές».
Μα κι ο Γερμανός διαφώνησε. «Δεν έχει αεροδρόμια, εδώ γύρω. Θέλετε να το φυτέψω σε κανα κορφοβούνι; Θα πάμε. Ξερνώντας αλλά θα πάμε».
Ο βασιλιάς ξόδεψε πολλά απ’ τα διαμάντια του, που άρχισαν σιγά σιγά να λιγοστεύουν. Όταν λιγόστεψαν πολύ, άρχισε να ξηλώνει τα διαμάντια του παλατιού του. Οι μαυραγορίτες που τα αγόραζαν, επικαλούμενοι την καλύτερη οργάνωση των διωκτικών αρχών, πλήρωναν όλο και λιγότερα και χειρότερα. Έπαιρναν διαμάντι για χαρτονόμισμα στο τέλος, εκβιάζοντας.
«Μας παρακολουθάει όλη η Ιντερπόλ», έλεγαν. «Έχουν προσλάβει μέχρι και πρώην δικούς μας και πέτυχαν να κάνουν πολλές συλλήψεις. Κάποιοι μίλησαν και τώρα ο κίνδυνος και για μας τους ίδιους διπλασιάστηκε».
Ο βασιλιάς του Γκουλαμάρ, επειδή ένιωθε ότι για πρώτη φορά οι υπήκοοι του, που περνούσαν τη ζωή τους στις στοές των ορυχείων και έβλεπαν ότι τα διαμάντια που εξόρυξαν λιγοστεύουν και άρχισαν να συζητούν θέματα που δεν τον τιμούσαν, διέσπειρε φήμες για ληστές και κλέφτες ανάμεσα στο λαό του. Έτσι δημιουργήθηκε η μεγάλη φήμη για τις επιδόσεις του κρατιδίου αυτού στα παραμύθια, που το έκανε γνωστό και σε μας αργότερα.
Η αγωνία έζωσε τους δυο επιβάτες, για την πρωτοφανή δοκιμασία.
Ο Πέραντ πετάχτηκε όρθιος παραπατώντας. Ο Γερμανός ούρλιαζε να δεθεί και να κάτσει κάτω.
«Φέρε μία. Αμέσως», διέταξε το Σάντα. «Όχι Μεγαλειότατε», έκανε αυτός έντρομος, «συμφωνήσαμε πως τελειώσαμε μ’ αυτά. Δεν έχω άλλη».
Ο βασιλιάς άρχισε να ουρλιάζει κι αυτός. «Δεν πειράζει, έχω εγώ».
Σήκωσε το μανίκι του και μη μπορώντας να δει λεπτομέρειες και φλέβες κάρφωσε μια σύριγγα ψηλά στον καρπό του. Ύστερα σωριάστηκε στο κάθισμα. Ο Σάντα έτρεμε όλο και περισσότερο. Ένιωθε το μυαλό του έτοιμο να εκραγεί. Έδεσε σφιχτά τον Πέραντ, προσπάθησε να ηρεμήσει, μα άδικα. Έβγαλε από την τσέπη του ένα βαρύ υπνωτικό, το κατάπιε, δέθηκε επίσης σφιχτά και επί τέλους κοιμήθηκε. Ο Ούντο πανηγύρισε.
«Επί τέλους, Αφρικάνικα γουρούνια, κοιμηθήκατε. Να ησυχάσει το κεφάλι μου από σας».
Στοιχειά και τελώνια όλης της γης συνέρρευσαν, έλεγαν οι ντόπιοι, στη μικρή χώρα και έκλεβαν τα διαμάντια. Τις νύχτες πολλοί έβλεπαν φωτεινές σκιές να πετάν στον ουρανό, μόλις έσβηναν οι φωτιές. Δεν ήταν παρά παράξενες εισαγόμενες φωτοβολίδες, που έριχνε ο Σάντα. Κάθε μέρα οι δόλιοι ιθαγενείς περιέγραφαν τα ανατριχιαστικά, που είχαν συμβεί τη νύχτα. «Είμαι σίγουρος πως τα είδα τα πνεύματα», έλεγε κάποιος. «Ήταν ένα τεράστιο, σαν πουλί. Το πέτυχα με τα βέλη μου, μα δεν έπαθε τίποτα. Το είχα μπροστά μου μα δε μπορούσα να το πιάσω». Πώς να πιάσουν λέιζερ, οι φουκαράδες; Κάποιοι όμως καχύποπτοι, έριχναν ο ένας το βάρος στον άλλο, ο λαός διχάστηκε και η διχόνοια δεν άργησε. Η ζωή έγινε πικρή. Κάποιοι ψυχραιμότεροι μπήκαν στη μέση. «Να στήσουμε σκοπιές. Να κάνουμε όλοι βάρδιες γύρω απ’ τα ανάκτορα. Θα τον πιάσουμε τον κλέφτη». Μα και πάλι τα διαμάντια χάνονταν.
Κανένας φυσικά δεν γνώριζε για τη μυστική στοά, που ξεκινούσε απ’ το παλάτι, απ’ όπου τα πολύτιμα λιθαράκια έφταναν στους λαθρέμπορους. Στη στοά αυτή ήταν και η μικρή σπηλιά, όπου ο βασιλιάς είχε φυλακισμένο τον Αλλεσάντρο, τέως κυνηγό κεφαλών Ευρωπαίο, που η τρομερή του ατυχία τον έκανε αιχμάλωτο του Πέραντ. Τον βρήκε αιμόφυρτο στη ζούγκλα και τον έσωσε. Τον έσωσε ή του άνοιξε την πύλη της κόλασης; Κανείς δεν ήξερε. Επιζούσε σαν ξωτικό, έγκλειστος, εξασθενημένος και κοκαλιάρης και εύκολα φανταζόταν και το τρομερό τέλος του. Αυτός δίδαξε ανάγνωση και γραφή στον Πέραντ και το Σάντα και τους αποκάλυψε τα πάντα για τη Δύση, με έμφαση στα καζίνα. Κι έτσι με την αδηφαγία και την πλεονεξία του άρχοντα, δεν άργησε η μέρα που τα διαμάντια τέλειωσαν. Άδικα ο βασιλιάς αναζήτησε βοήθεια στους φίλους του γλεντιού στο εξωτερικό. Τον απαρνήθηκαν, έτσι ωμά. «Πέτρες πρώτα», έλεγαν όλοι. Για ένα διάστημα πλάσαρε πέτρες πλαστές, μα έτσι απέκτησε εχθρούς, που άρχισαν να τον καταδιώκουν. Το ορυχείο έβγαζε όλο και χειρότερες ποιότητες και στο τέλος σκέτο κάρβουνο. Ο λαός αρνιόταν να σκάψει καινούριες στοές στο αδαμαντωρυχείο και ο λόγος του αρχηγού δεν είχε πια την παλιά δύναμη.
Ο Ούντο πάλευε με τις καταιγίδες. Θα απείχε υπολόγιζε κάτι περισσότερο από μισή ώρα ακόμα από το Γκουλαμάρ, μα ο καιρός δεν έλεγε να φτιάξει. «Κοιμήθηκαν. Κοντεύουμε. Λίγο τώρα το θέλω». Έβγαλε το μπουκάλι με το νερό της φωτιάς και άρχισε να τραβάει γουλιές. Κάθε τζούρα μεγάλωνε με τις αναταράξεις. Το ίδιο μεγάλωναν και οι κεραυνοί μπροστά του, που τους έβλεπε τώρα με ανθρώπινο πρόσωπο να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται, κάνοντας μακάβριες γκριμάτσες. Έβλεπε λευκές άμαξες, με μαύρα άλογα να εισβάλουν ξαφνικά στο τοπίο μπροστά του και έκανε τιναχτές κινήσεις να τις αποφύγει, που έκαναν το σκαρί να κουδουνίζει. Ασώματες κεφαλές - πιερότοι σφύριζαν μπροστά του τσιρίζοντας. Χρειάστηκε κι άλλο αλκοόλ για να το αντιμετωπίσει. Μόνο η τεράστια εμπειρία του έμεινε ξύπνια, για να του πει ότι έφτασαν. Το αεροπλάνο δίπλωνε στα δυο σχεδόν στο κατέβασμα και μ’ όλα αυτά βρήκε το σκοτεινό ξέφωτο, που είχε για αεροδρόμιο. Αυτό που δε βρήκε είναι η στάθμη του εδάφους και το σκαφάκι κοπάνησε άγρια κάτω. Τροχοδρόμησε για λίγο κι ύστερα όρμηξε προς τα δέντρα, όπου διαλύθηκε.
Όταν ξύπνησαν την άλλη μέρα οι δύο, βρήκαν το Γερμανό χαμογελαστό αλλά άψυχο στο τιμόνι. Τα πράγματα όλα σκόρπισαν γύρω και δεν μπόρεσαν να βρουν τίποτα. Φόρεσαν τις προβιές - στολές της φυλής, που είχαν σε κρυψώνα κρυμμένες. Πήραν το δρόμο προς το χωριό, με μώλωπες και πόνους παντού. Οι υπήκοοι έφτασαν με χαρά να τους υποδεχτούν.
«Πάλι έγινε θαύμα», είπε κάποιος. «Χθες το βράδυ ένα φωτεινό πνεύμα ήρθε σφυρίζοντας πάνω από το χωριό και έπεσε από τον ουρανό, κάπου κοντά». Στην υποδοχή μπροστά πήγαιναν, όπως πάντα, τρέχοντας οι άρρωστοι. Άλλοι με πονόδοντους, άλλοι με πυρετούς, με τραχώματα και ενοχλήσεις στα μάτια, κάποιους τους φέραν με πόνους από πρόσφατα κατάγματα. Όλοι περίμεναν την ευλογία και το έλεος του μεγάλου Ορούλα. Γρήγορα κατάλαβαν ότι οι δυο συμπατριώτες τους δεν έφεραν τίποτα. Με τα γεγονότα μάλιστα που προηγήθηκαν, δεν ήταν δύσκολο να μαζευτεί πολλή οργή και αποδοκιμασίες. Καμιά δικαιολογία δεν έγινε δεκτή. Ο Πέραντ κατάλαβε ότι η υπομονή και η ανοχή τελείωσαν.
Γύρισε στον Σάντα. «Αύριο φεύγουμε. Θα αφιερωθούμε στον Ορούλα, το θεό μας για πάντα. Δε χωράμε εδώ. Τέλος. Πριν μας στείλουν αυτοί σε άλλο θεό». «Είσαι τρελός; Δεν έχουμε τίποτα να πουλήσουμε. Τόσον καιρό πουλάμε ψήγματα και κάλπικες πέτρες. Θα μας πάρουν μ’ αυτές τις πέτρες παντού. Ποιος μας περιμένει;». «Ένας βασιλιάς πάντα έχει τον τρόπο του», καυχήθηκε ο αρχηγός του. «Είναι και η εξάρτηση, που θα σε ξεκάνει», έκανε χαμηλόφωνα ο Σάντα. «Θα βρεις τρόπο να φύγουμε, δε θα βρεις; Έτσι κι αλλιώς χαμένος είσαι. Εγώ τι θα γίνω!».
«Ο μεγάλος Ορούλα μας θέλει για πιο πολύ κοντά του», μίλησε ο βασιλιάς στο λαό του. «Θέλει να μάθει πώς ζούμε. Ζήτησε να του πάμε μαϊμούδες κι άλλα σπάνια ζώα, της ζούγκλας. Αύριο λοιπόν θα ξεκινήσουμε για τον ουρανό». Οι υπήκοοι ανατρίχιασαν. ‘Ο,τι αφορούσε απομάκρυνση από το Γκουλαμάρ, τους φάνταζε εξαιρετικά απειλητικό και απόκοσμο, συνδεμένο έντεχνα με δεισιδαιμονίες, υπερφυσικούς φόβους και θάνατο. «Στην επιστροφή θα φέρουμε πλούσια τα δώρα του Ορούλα. Δεν θα μείνει καμιά αρρώστια αθεράπευτη. Οι τυφλοί θα δουν και οι ανάπηροι θα σηκωθούν. Ο πόνος θα εγκαταλείψει για πάντα το βασίλειο και η χαρά θα το σκεπάσει. Οι καταιγίδες θα σταματήσουν και τα ζώα δεν θα ψοφούν. Θα υπάρχει πολλή τροφή και άφθονο νερό». Οι υπήκοοι άκουγαν μαγεμένοι, μα καχύποπτοι. Διχάστηκαν ξανά. Ωστόσο όλοι βοήθησαν να ετοιμαστούν τα εφόδια και έβαλαν τα πουλιά και τ’ άλλα ζώα σε κλουβιά. Τα φόρτωσαν σε ελέφαντες. Στόχος του βασιλιά ήταν να φτάσουν στην κοντινότερη «πολιτισμένη» φυλή, που θα τους οδηγούσε στη θάλασσα κι από κει με κάποιο καραβάκι θα επιχειρούσαν να φτάσουν σε κάποιο κοσμικό νησί του Ινδικού. Μετά πολιτισμός και καζίνα ήταν κοντά….
Ξανοίχτηκαν επί τέλους στον ήσυχο ωκεανό, μοιάζοντας με την κιβωτό του Νώε. Οι μαϊμούδες ανεβοκατέβαιναν στα πανιά, τα ζώα κάθε λίγο βρυχιούνταν και τα πουλιά τιτίβιζαν. Το βασιλικό Γκουλαμάρ σαλπάριζε προς την ευτυχία του.
Ο Σάντα πλησίασε το βασιλιά. «Ο Αλεσσάντρο τι απόγινε;». Σιγή. «Μου απάντησε πως δε θέλει να ακολουθήσει», απάντησε ξερά ενοχλημένος ο Πέραντ. Ο Σάντα κατάλαβε πως είχε κάνει λάθος ερώτηση. Μετά από ώρα μόνο, μπόρεσε να ρωτήσει. «Όλα καλά. Μα πώς θα ζήσουμε;». «Ξέρει ο θεός», απάντησε αυτός. «Και δεν είναι στον ουρανό. Ο μεγαλύτερος Ορούλα του δικού μας Γκουλαμάρ είναι εδώ». Μια μαϊμού ανέβηκε στον ώμο του, μορφάζοντας. «Πρέπει να φτάσουμε έγκαιρα, πριν τα ζώα πεινάσουν και φαν εμάς. Γιατί ο Ορούλα μας και τεράστιος και πολύτιμος είναι, μα και το σκληρότερο πράγμα στη γη είναι και δεν τρώγεται». Οι μαϊμούδες τσίριζαν. Τα μάτια του Σάντα έλαμψαν. «Ώστε υπάρχει. Όλοι μιλάν γι’ αυτό, μα κανείς ποτέ δεν το είδε. Το μεγαλύτερο διαμάντι της γης! Θέλω να το δω. Όλη μου τη ζωή το ονειρευόμουνα».
«Στην ώρα τους όλα. Ξέρουν οι βασιλιάδες. Σου το ‘πα», απάντησε ο Μεγαλειότατος.
Κείνη τη στιγμή τα τσιριχτά των μαϊμούδων έγιναν δυνατότερα. Τόσο που σε ξεκούφαιναν. Ο Σάντα γύρισε. Κάτι σαν μικρή μπάλα που άστραφτε και γυάλιζε, πετούσε στον αέρα. Ο Πέραντ χλώμιασε. «Το διαμάντι. Αφήστε κάτω το διαμάντι, καταραμένες», ούρλιαξε. Η μυθική πολύτιμη πέτρα, ο μεγαλύτερος συγκεντρωμένος πλούτος της γης, το όνειρο των κυνηγών θησαυρών της οικουμένης, ο θρύλος του Γκουλαμάρ, έγινε ένα παιγνίδι ζώων. Ο Σάντα μαγεμένος έκανε να το πιάσει, αλλά η μαϊμού στον ώμο του, πιο γρήγορη, πρόλαβε να το αρπάξει. Ίσα ίσα που τον στράβωσε για λίγο, λαμπυρίζοντας παραμυθένια. Ύστερα με μια απότομη ξαφνική κίνηση, η μαϊμού πέταξε το διαμάντι στο θαλασσινό νερό, στριγγλίζοντας χαρούμενα.....
Το τεράστιο διαμάντι βρίσκεται ακόμα στο βυθό του ωκεανού, κρύβοντας μέσα του όλο τον ανθρώπινο πόθο της κτήσης, περιμένοντας να το εξορύξουν μελλοντικοί μεταλλωρύχοι αδαμαντωρυχείων των βυθών, αν βέβαια ως τότε οι άνθρωποι δεν αλλάξουν γνώμη για τον πλούτο.
Cirut
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει το βασίλειο του Γκουλαμάρ στην Αφρική, αν δεν ανακατώνεται με διαμάντια. Γιατί το βασίλειο αυτό, ήταν κάποτε ένα απέραντο αδαμαντωρυχείο, με μια κλειστή κοινωνία. Όλοι δούλευαν στα διαμάντια. Είχαν αναπτύξει την επεξεργασία. Κατά τα άλλα οι κάτοικοι ήταν απολίτιστοι, ιθαγενείς, μια ξεχασμένη Δαρβινική Κιβωτός. Καμιά επαφή με τον έξω κόσμο. Πίστευαν ότι δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι στη γη, κάναν υποθέσεις και μαντείες για το πώς θα ήταν οι άλλοι αν υπήρχαν και γενικά δεν ήταν πολύ ευχαριστημένοι με τη ζωή τους. Φορές - φορές πεινούσαν, οι κακουχίες και οι στερήσεις κρατούσαν σταθερό τον πληθυσμό, μα ο θεϊκός βασιλιάς τους γιάτρευε μαγικά, από ένα σωρό αρρώστιες. Τα διαμάντια γι’ αυτούς δεν ήταν τίποτα περισσότερο από όμορφες διακοσμητικές πέτρες, που παλιά φορούσαν όλοι και όλες στο λαιμό. Το βασίλειο όμως, βρισκόταν σε τρομερό κίνδυνο. Αν κάποιοι ξένοι μάθαιναν γι’ αυτά, το κρατίδιο θα γινόταν περιζήτητο φρούτο. Οι στρατοί όλου του κόσμου θα βάδιζαν εναντίον του. Αν πάλι οι κάτοικοι μάθαιναν κάτι τόσο συγκλονιστικό, πιθανόν να αλληλοσπαράζονταν. Σε κάθε περίπτωση το κρατίδιο θα έσβηνε εκεί. Ο Πέραντ ήταν ο πρώτος που έμαθε το μυστικό του έξω κόσμου, άνθος του κακού.
«Την τσάντα με τα φάρμακα, την πήρες ανόητε;», ρώτησε ο βασιλιάς Πέραντ στη γλώσσα τους, για να μη καταλαβαίνει ο πιλότος.
«Χωρίς την τσάντα δεν είμαστε τίποτα. Όλη η μαγική μας δύναμη μέσα σ’ αυτή βρίσκεται. Κάθε φορά που γυρνούμε από τον μεγάλο θεό, τον Ορούλα, πρέπει να αποδεικνύουμε τη χάρη που μας έδωσε. Κολλύρια, αλοιφές, χάπια, κρέμες».
«Μάλιστα, Εξοχότατε», απάντησε ο Σάντα, «το ξέρω. Χωρίς την τσάντα δεν είμαστε τίποτα. Φρόντισα να τα αγοράσω, πριν αρχίσετε να ποντάρετε».
Με αλοιφές και χάπια ανακούφιζαν τον πόνο κι αυτό ήταν που έδενε το λαό μαζί του. Ο βασιλιάς τον σκούντηξε βίαια.
«Είσαι αναιδής και αυθάδης. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σε απολύσω».
Ο Σάντα δεν ανησυχούσε. Ήξερε ότι το αφεντικό του δεν έκανε βήμα χωρίς αυτόν. Γνώριζε τα τρομερά μυστικά του και ακόμα παραπέρα και άλλα που όταν συνέβαιναν, γύριζε το στομάχι του. «Τουλάχιστον να μην ξαναρχίσει τα ίδια», παρακαλούσε. Τώρα το στομάχι του γύριζε από τις αναταράξεις και τις βουτιές του αεροπλάνου. «
Δεν βλέπω να φτάνουμε απόψε», μουρμούρισε.
«Πρέπει να πείσω το μεγάλο να πει σ΄ αυτό το μεθύστακα, να προσγειωθούμε όπου βρούμε και αύριο, όταν φτιάξει, συνεχίζουμε». Δυστυχώς όμως, ποτέ δεν τον είχε ακούσει.
Ο στρατός του Γκουλαμάρ φύλαγε τις πολύτιμες πέτρες νύχτα μέρα, από ληστές και άλλους επίβουλους. Άδικα ωστόσο. Γιατί ο εχθρός βρισκόταν εντός των τειχών. Ο βασιλιάς ήταν ο εχθρός. Ο βασιλιάς ο ίδιος. Έπαιρνε τα κατεργασμένα διαμάντια και αφού πρώτα στόλισε τα ανάκτορα του, τα υπόλοιπα τα πόντισε με λάσπη στον τοίχο σε φυλασσόμενες σάλες, άλλα τάκρυβε σε ξύλινες κασέλες από ξύλο καμφοράς. Μα τα περισσότερα τα έστελνε μακριά. Τα πουλούσε δηλαδή σε διεθνείς έμπορους. Ο λαός του πεινούσε, καθώς ξέρουμε, μα αυτό είναι αδιάφορο για την ιστορία μας και για την ιστορία γενικότερα, όπως επίσης ξέρουμε. Το αντίτιμο του κοντραμπάντου ήταν τα ταξίδια που γνωρίσαμε, σ’ όλο τον πλανήτη, στην παγκόσμια γη των απολαύσεων. Έφευγε λοιπόν από τη χώρα του κρυφά, ενώ οι αυλικοί διέδιδαν ότι θα αποσυρθεί, μέχρι και σαράντα μέρες κάποιες φορές, για να επικοινωνήσει με τους θεούς τους. Μαζί του πάντα, ο πιστός Σάντα. Πέρασαν χρόνια. Ο βασιλιάς γύρισε όλη τη γη. Και στις θάλασσες των τροπικών πήγε και στους πόλους, στις πλούσιες πρωτεύουσες της δύσης και κυρίως στις πράσινες τσόχες των νυκτερινών άντρων της τύχης.
Οι κεραυνοί αυλάκωναν τον ουρανό ολούθε. Ο βασιλιάς ήταν λυσσασμένος, που δεν μπορούσε να κάνει κάτι για την ασφάλεια του.
«Ποιος ρουφιάνος τα κάνει όλα τούτα;», έσκουξε. «Πόσα διαμάντια θέλει να τα σταματήσει; Ποιος ξέρει απ’ αυτά να τον πληρώσω;».
Ο Γερμανός γύρισε και τον κοίταξε κουνώντας το κεφάλι. Δεν καταλάβαινε τι έλεγε, αφού ο καθένας βρίζει στη γλώσσα του», όπως είναι γνωστό.
«Πέστε του να προσγειωθεί, όπου μπορεί», παρακάλεσε ο Σάντα.
Ο βασιλιάς εξαγριώθηκε. «Δεν θα αλλάξω εγώ το πρόγραμμα μου για το βρωμόκαιρο. Λείπουμε πολλές μέρες. Τα πράγματα στο Γκουλαμάρ, ξέρεις, πάνε όλο και χειρότερα. Αρχίζουν να μας υποπτεύονται, νομίζω. Μη τους δώσουμε κι άλλες αφορμές».
Μα κι ο Γερμανός διαφώνησε. «Δεν έχει αεροδρόμια, εδώ γύρω. Θέλετε να το φυτέψω σε κανα κορφοβούνι; Θα πάμε. Ξερνώντας αλλά θα πάμε».
Ο βασιλιάς ξόδεψε πολλά απ’ τα διαμάντια του, που άρχισαν σιγά σιγά να λιγοστεύουν. Όταν λιγόστεψαν πολύ, άρχισε να ξηλώνει τα διαμάντια του παλατιού του. Οι μαυραγορίτες που τα αγόραζαν, επικαλούμενοι την καλύτερη οργάνωση των διωκτικών αρχών, πλήρωναν όλο και λιγότερα και χειρότερα. Έπαιρναν διαμάντι για χαρτονόμισμα στο τέλος, εκβιάζοντας.
«Μας παρακολουθάει όλη η Ιντερπόλ», έλεγαν. «Έχουν προσλάβει μέχρι και πρώην δικούς μας και πέτυχαν να κάνουν πολλές συλλήψεις. Κάποιοι μίλησαν και τώρα ο κίνδυνος και για μας τους ίδιους διπλασιάστηκε».
Ο βασιλιάς του Γκουλαμάρ, επειδή ένιωθε ότι για πρώτη φορά οι υπήκοοι του, που περνούσαν τη ζωή τους στις στοές των ορυχείων και έβλεπαν ότι τα διαμάντια που εξόρυξαν λιγοστεύουν και άρχισαν να συζητούν θέματα που δεν τον τιμούσαν, διέσπειρε φήμες για ληστές και κλέφτες ανάμεσα στο λαό του. Έτσι δημιουργήθηκε η μεγάλη φήμη για τις επιδόσεις του κρατιδίου αυτού στα παραμύθια, που το έκανε γνωστό και σε μας αργότερα.
Η αγωνία έζωσε τους δυο επιβάτες, για την πρωτοφανή δοκιμασία.
Ο Πέραντ πετάχτηκε όρθιος παραπατώντας. Ο Γερμανός ούρλιαζε να δεθεί και να κάτσει κάτω.
«Φέρε μία. Αμέσως», διέταξε το Σάντα. «Όχι Μεγαλειότατε», έκανε αυτός έντρομος, «συμφωνήσαμε πως τελειώσαμε μ’ αυτά. Δεν έχω άλλη».
Ο βασιλιάς άρχισε να ουρλιάζει κι αυτός. «Δεν πειράζει, έχω εγώ».
Σήκωσε το μανίκι του και μη μπορώντας να δει λεπτομέρειες και φλέβες κάρφωσε μια σύριγγα ψηλά στον καρπό του. Ύστερα σωριάστηκε στο κάθισμα. Ο Σάντα έτρεμε όλο και περισσότερο. Ένιωθε το μυαλό του έτοιμο να εκραγεί. Έδεσε σφιχτά τον Πέραντ, προσπάθησε να ηρεμήσει, μα άδικα. Έβγαλε από την τσέπη του ένα βαρύ υπνωτικό, το κατάπιε, δέθηκε επίσης σφιχτά και επί τέλους κοιμήθηκε. Ο Ούντο πανηγύρισε.
«Επί τέλους, Αφρικάνικα γουρούνια, κοιμηθήκατε. Να ησυχάσει το κεφάλι μου από σας».
Στοιχειά και τελώνια όλης της γης συνέρρευσαν, έλεγαν οι ντόπιοι, στη μικρή χώρα και έκλεβαν τα διαμάντια. Τις νύχτες πολλοί έβλεπαν φωτεινές σκιές να πετάν στον ουρανό, μόλις έσβηναν οι φωτιές. Δεν ήταν παρά παράξενες εισαγόμενες φωτοβολίδες, που έριχνε ο Σάντα. Κάθε μέρα οι δόλιοι ιθαγενείς περιέγραφαν τα ανατριχιαστικά, που είχαν συμβεί τη νύχτα. «Είμαι σίγουρος πως τα είδα τα πνεύματα», έλεγε κάποιος. «Ήταν ένα τεράστιο, σαν πουλί. Το πέτυχα με τα βέλη μου, μα δεν έπαθε τίποτα. Το είχα μπροστά μου μα δε μπορούσα να το πιάσω». Πώς να πιάσουν λέιζερ, οι φουκαράδες; Κάποιοι όμως καχύποπτοι, έριχναν ο ένας το βάρος στον άλλο, ο λαός διχάστηκε και η διχόνοια δεν άργησε. Η ζωή έγινε πικρή. Κάποιοι ψυχραιμότεροι μπήκαν στη μέση. «Να στήσουμε σκοπιές. Να κάνουμε όλοι βάρδιες γύρω απ’ τα ανάκτορα. Θα τον πιάσουμε τον κλέφτη». Μα και πάλι τα διαμάντια χάνονταν.
Κανένας φυσικά δεν γνώριζε για τη μυστική στοά, που ξεκινούσε απ’ το παλάτι, απ’ όπου τα πολύτιμα λιθαράκια έφταναν στους λαθρέμπορους. Στη στοά αυτή ήταν και η μικρή σπηλιά, όπου ο βασιλιάς είχε φυλακισμένο τον Αλλεσάντρο, τέως κυνηγό κεφαλών Ευρωπαίο, που η τρομερή του ατυχία τον έκανε αιχμάλωτο του Πέραντ. Τον βρήκε αιμόφυρτο στη ζούγκλα και τον έσωσε. Τον έσωσε ή του άνοιξε την πύλη της κόλασης; Κανείς δεν ήξερε. Επιζούσε σαν ξωτικό, έγκλειστος, εξασθενημένος και κοκαλιάρης και εύκολα φανταζόταν και το τρομερό τέλος του. Αυτός δίδαξε ανάγνωση και γραφή στον Πέραντ και το Σάντα και τους αποκάλυψε τα πάντα για τη Δύση, με έμφαση στα καζίνα. Κι έτσι με την αδηφαγία και την πλεονεξία του άρχοντα, δεν άργησε η μέρα που τα διαμάντια τέλειωσαν. Άδικα ο βασιλιάς αναζήτησε βοήθεια στους φίλους του γλεντιού στο εξωτερικό. Τον απαρνήθηκαν, έτσι ωμά. «Πέτρες πρώτα», έλεγαν όλοι. Για ένα διάστημα πλάσαρε πέτρες πλαστές, μα έτσι απέκτησε εχθρούς, που άρχισαν να τον καταδιώκουν. Το ορυχείο έβγαζε όλο και χειρότερες ποιότητες και στο τέλος σκέτο κάρβουνο. Ο λαός αρνιόταν να σκάψει καινούριες στοές στο αδαμαντωρυχείο και ο λόγος του αρχηγού δεν είχε πια την παλιά δύναμη.
Ο Ούντο πάλευε με τις καταιγίδες. Θα απείχε υπολόγιζε κάτι περισσότερο από μισή ώρα ακόμα από το Γκουλαμάρ, μα ο καιρός δεν έλεγε να φτιάξει. «Κοιμήθηκαν. Κοντεύουμε. Λίγο τώρα το θέλω». Έβγαλε το μπουκάλι με το νερό της φωτιάς και άρχισε να τραβάει γουλιές. Κάθε τζούρα μεγάλωνε με τις αναταράξεις. Το ίδιο μεγάλωναν και οι κεραυνοί μπροστά του, που τους έβλεπε τώρα με ανθρώπινο πρόσωπο να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται, κάνοντας μακάβριες γκριμάτσες. Έβλεπε λευκές άμαξες, με μαύρα άλογα να εισβάλουν ξαφνικά στο τοπίο μπροστά του και έκανε τιναχτές κινήσεις να τις αποφύγει, που έκαναν το σκαρί να κουδουνίζει. Ασώματες κεφαλές - πιερότοι σφύριζαν μπροστά του τσιρίζοντας. Χρειάστηκε κι άλλο αλκοόλ για να το αντιμετωπίσει. Μόνο η τεράστια εμπειρία του έμεινε ξύπνια, για να του πει ότι έφτασαν. Το αεροπλάνο δίπλωνε στα δυο σχεδόν στο κατέβασμα και μ’ όλα αυτά βρήκε το σκοτεινό ξέφωτο, που είχε για αεροδρόμιο. Αυτό που δε βρήκε είναι η στάθμη του εδάφους και το σκαφάκι κοπάνησε άγρια κάτω. Τροχοδρόμησε για λίγο κι ύστερα όρμηξε προς τα δέντρα, όπου διαλύθηκε.
Όταν ξύπνησαν την άλλη μέρα οι δύο, βρήκαν το Γερμανό χαμογελαστό αλλά άψυχο στο τιμόνι. Τα πράγματα όλα σκόρπισαν γύρω και δεν μπόρεσαν να βρουν τίποτα. Φόρεσαν τις προβιές - στολές της φυλής, που είχαν σε κρυψώνα κρυμμένες. Πήραν το δρόμο προς το χωριό, με μώλωπες και πόνους παντού. Οι υπήκοοι έφτασαν με χαρά να τους υποδεχτούν.
«Πάλι έγινε θαύμα», είπε κάποιος. «Χθες το βράδυ ένα φωτεινό πνεύμα ήρθε σφυρίζοντας πάνω από το χωριό και έπεσε από τον ουρανό, κάπου κοντά». Στην υποδοχή μπροστά πήγαιναν, όπως πάντα, τρέχοντας οι άρρωστοι. Άλλοι με πονόδοντους, άλλοι με πυρετούς, με τραχώματα και ενοχλήσεις στα μάτια, κάποιους τους φέραν με πόνους από πρόσφατα κατάγματα. Όλοι περίμεναν την ευλογία και το έλεος του μεγάλου Ορούλα. Γρήγορα κατάλαβαν ότι οι δυο συμπατριώτες τους δεν έφεραν τίποτα. Με τα γεγονότα μάλιστα που προηγήθηκαν, δεν ήταν δύσκολο να μαζευτεί πολλή οργή και αποδοκιμασίες. Καμιά δικαιολογία δεν έγινε δεκτή. Ο Πέραντ κατάλαβε ότι η υπομονή και η ανοχή τελείωσαν.
Γύρισε στον Σάντα. «Αύριο φεύγουμε. Θα αφιερωθούμε στον Ορούλα, το θεό μας για πάντα. Δε χωράμε εδώ. Τέλος. Πριν μας στείλουν αυτοί σε άλλο θεό». «Είσαι τρελός; Δεν έχουμε τίποτα να πουλήσουμε. Τόσον καιρό πουλάμε ψήγματα και κάλπικες πέτρες. Θα μας πάρουν μ’ αυτές τις πέτρες παντού. Ποιος μας περιμένει;». «Ένας βασιλιάς πάντα έχει τον τρόπο του», καυχήθηκε ο αρχηγός του. «Είναι και η εξάρτηση, που θα σε ξεκάνει», έκανε χαμηλόφωνα ο Σάντα. «Θα βρεις τρόπο να φύγουμε, δε θα βρεις; Έτσι κι αλλιώς χαμένος είσαι. Εγώ τι θα γίνω!».
«Ο μεγάλος Ορούλα μας θέλει για πιο πολύ κοντά του», μίλησε ο βασιλιάς στο λαό του. «Θέλει να μάθει πώς ζούμε. Ζήτησε να του πάμε μαϊμούδες κι άλλα σπάνια ζώα, της ζούγκλας. Αύριο λοιπόν θα ξεκινήσουμε για τον ουρανό». Οι υπήκοοι ανατρίχιασαν. ‘Ο,τι αφορούσε απομάκρυνση από το Γκουλαμάρ, τους φάνταζε εξαιρετικά απειλητικό και απόκοσμο, συνδεμένο έντεχνα με δεισιδαιμονίες, υπερφυσικούς φόβους και θάνατο. «Στην επιστροφή θα φέρουμε πλούσια τα δώρα του Ορούλα. Δεν θα μείνει καμιά αρρώστια αθεράπευτη. Οι τυφλοί θα δουν και οι ανάπηροι θα σηκωθούν. Ο πόνος θα εγκαταλείψει για πάντα το βασίλειο και η χαρά θα το σκεπάσει. Οι καταιγίδες θα σταματήσουν και τα ζώα δεν θα ψοφούν. Θα υπάρχει πολλή τροφή και άφθονο νερό». Οι υπήκοοι άκουγαν μαγεμένοι, μα καχύποπτοι. Διχάστηκαν ξανά. Ωστόσο όλοι βοήθησαν να ετοιμαστούν τα εφόδια και έβαλαν τα πουλιά και τ’ άλλα ζώα σε κλουβιά. Τα φόρτωσαν σε ελέφαντες. Στόχος του βασιλιά ήταν να φτάσουν στην κοντινότερη «πολιτισμένη» φυλή, που θα τους οδηγούσε στη θάλασσα κι από κει με κάποιο καραβάκι θα επιχειρούσαν να φτάσουν σε κάποιο κοσμικό νησί του Ινδικού. Μετά πολιτισμός και καζίνα ήταν κοντά….
Ξανοίχτηκαν επί τέλους στον ήσυχο ωκεανό, μοιάζοντας με την κιβωτό του Νώε. Οι μαϊμούδες ανεβοκατέβαιναν στα πανιά, τα ζώα κάθε λίγο βρυχιούνταν και τα πουλιά τιτίβιζαν. Το βασιλικό Γκουλαμάρ σαλπάριζε προς την ευτυχία του.
Ο Σάντα πλησίασε το βασιλιά. «Ο Αλεσσάντρο τι απόγινε;». Σιγή. «Μου απάντησε πως δε θέλει να ακολουθήσει», απάντησε ξερά ενοχλημένος ο Πέραντ. Ο Σάντα κατάλαβε πως είχε κάνει λάθος ερώτηση. Μετά από ώρα μόνο, μπόρεσε να ρωτήσει. «Όλα καλά. Μα πώς θα ζήσουμε;». «Ξέρει ο θεός», απάντησε αυτός. «Και δεν είναι στον ουρανό. Ο μεγαλύτερος Ορούλα του δικού μας Γκουλαμάρ είναι εδώ». Μια μαϊμού ανέβηκε στον ώμο του, μορφάζοντας. «Πρέπει να φτάσουμε έγκαιρα, πριν τα ζώα πεινάσουν και φαν εμάς. Γιατί ο Ορούλα μας και τεράστιος και πολύτιμος είναι, μα και το σκληρότερο πράγμα στη γη είναι και δεν τρώγεται». Οι μαϊμούδες τσίριζαν. Τα μάτια του Σάντα έλαμψαν. «Ώστε υπάρχει. Όλοι μιλάν γι’ αυτό, μα κανείς ποτέ δεν το είδε. Το μεγαλύτερο διαμάντι της γης! Θέλω να το δω. Όλη μου τη ζωή το ονειρευόμουνα».
«Στην ώρα τους όλα. Ξέρουν οι βασιλιάδες. Σου το ‘πα», απάντησε ο Μεγαλειότατος.
Κείνη τη στιγμή τα τσιριχτά των μαϊμούδων έγιναν δυνατότερα. Τόσο που σε ξεκούφαιναν. Ο Σάντα γύρισε. Κάτι σαν μικρή μπάλα που άστραφτε και γυάλιζε, πετούσε στον αέρα. Ο Πέραντ χλώμιασε. «Το διαμάντι. Αφήστε κάτω το διαμάντι, καταραμένες», ούρλιαξε. Η μυθική πολύτιμη πέτρα, ο μεγαλύτερος συγκεντρωμένος πλούτος της γης, το όνειρο των κυνηγών θησαυρών της οικουμένης, ο θρύλος του Γκουλαμάρ, έγινε ένα παιγνίδι ζώων. Ο Σάντα μαγεμένος έκανε να το πιάσει, αλλά η μαϊμού στον ώμο του, πιο γρήγορη, πρόλαβε να το αρπάξει. Ίσα ίσα που τον στράβωσε για λίγο, λαμπυρίζοντας παραμυθένια. Ύστερα με μια απότομη ξαφνική κίνηση, η μαϊμού πέταξε το διαμάντι στο θαλασσινό νερό, στριγγλίζοντας χαρούμενα.....
Το τεράστιο διαμάντι βρίσκεται ακόμα στο βυθό του ωκεανού, κρύβοντας μέσα του όλο τον ανθρώπινο πόθο της κτήσης, περιμένοντας να το εξορύξουν μελλοντικοί μεταλλωρύχοι αδαμαντωρυχείων των βυθών, αν βέβαια ως τότε οι άνθρωποι δεν αλλάξουν γνώμη για τον πλούτο.
Cirut
μερικες αναρτησεις στην σπηλια για πολιτική αλλά και θεωρια κλπ
Τι ειδος κοινωνική συναινεση επιδιωκε η Νεα Δημοκρ...
το 90% των Ελλήνων σε απογοήτευση (απο την ''Ε'')
H Τεχνικη εκθεση για τον φόνο του μαθητή (απο την
Δόλος-Ενδεχόμενος δόλος -αμέλεια
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Για τον Κυνισμό, την Υποκ...
CYNICAL: Περί Μηδενικού Διαλόγου, το Ανάγνωσμα Σήμ...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Διαλογοι στους Οικολογους...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Κοινωνικό κρατος και εμπι
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Για την Παγκοσμια Κριση κ...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: περι πολιτικής και Φόβων ...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Για την Τυπολογια των Ψηφ...
Μια παλιοτερη συνεντευξη του Αρη Σπηλιωτοπουλου στ...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: η ορατή πολιτική Λύση σήμ...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Τα καινούρια ρούχα του αυ...
...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Νίκου Δεμερτζή:Περι Πολιτ...
Πως ορισμένοι αντιλαμβανονται την Πολιτική (ως τε...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Εθνος και αριστερά..Αφιερ
το 90% των Ελλήνων σε απογοήτευση (απο την ''Ε'')
H Τεχνικη εκθεση για τον φόνο του μαθητή (απο την
Δόλος-Ενδεχόμενος δόλος -αμέλεια
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Για τον Κυνισμό, την Υποκ...
CYNICAL: Περί Μηδενικού Διαλόγου, το Ανάγνωσμα Σήμ...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Διαλογοι στους Οικολογους...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Κοινωνικό κρατος και εμπι
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Για την Παγκοσμια Κριση κ...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: περι πολιτικής και Φόβων ...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Για την Τυπολογια των Ψηφ...
Μια παλιοτερη συνεντευξη του Αρη Σπηλιωτοπουλου στ...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: η ορατή πολιτική Λύση σήμ...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Τα καινούρια ρούχα του αυ...
...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Νίκου Δεμερτζή:Περι Πολιτ...
Πως ορισμένοι αντιλαμβανονται την Πολιτική (ως τε...
Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ: Εθνος και αριστερά..Αφιερ
Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009
Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009
ΔήμΙος Αθηναίων(απο την Ελευθεροτυπία)
ΔήμΙος Αθηναίων αποσπασμα:
''Οι κάτοικοι της περιοχής και μέλη της Επιτροπής Κατοίκων για τη Διάσωση του Πάρκου Κύπρου και Πατησίων πραγματοποίησαν δυναμική συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που κράτησε μέχρι αργά το απόγευμα. «Θέλουμε έναν δήμαρχο των Αθηναίων και όχι των εργολάβων» φώναζαν αγανακτισμένοι. «Νικήτας Κακλαμάνης, ο δήμαρχος του τσιμέντου και της μίζας και δήμιος των δέντρων» έγραφαν οι πικέτες που κρατούσαν, ενώ το τεράστιο πανό που έστησαν μπροστά από το παρκάκι έγραφε: «Φύλαγες χριστουγεννιάτικα το δέντρο σου Κακλαμάνη, τώρα ξεριζώνεις τα δέντρα στα πάρκα». Στο πανό τοποθέτησαν και λουλούδια μαζί με ένα σημείωμα που έγραφε: «Λίγα ξεριζωμένα λουλούδια στη μνήμη ενός ξεριζωμένου πάρκου. Ξεριζώσατε τις καρδιές μας».
«Φύλαγες χριστουγεννιάτικα το δέντρο σου Κακλαμάνη, τώρα ξεριζώνεις τα δέντρα στα πάρκα» έγραφε το τεράστιο πανό μπροστά στο παρκάκι όπου έγινε η «σφαγή»Η αγανάκτησή τους ήταν τόσο μεγάλη που ξεφούσκωσαν τα λάστιχα των 2 φορτηγών του δήμου, πάνω στα οποία έγραψαν με κόκκινη μπογιά «Δολοφόνοι, κλέφτες, αλήτη Κακλαμάνη», ενώ στο φορτηγό πάνω στο οποίο ήταν ο γερανός έγραψαν «Κόβω δένδρα, φυτεύω τσιμέντο».
''Οι κάτοικοι της περιοχής και μέλη της Επιτροπής Κατοίκων για τη Διάσωση του Πάρκου Κύπρου και Πατησίων πραγματοποίησαν δυναμική συγκέντρωση διαμαρτυρίας, που κράτησε μέχρι αργά το απόγευμα. «Θέλουμε έναν δήμαρχο των Αθηναίων και όχι των εργολάβων» φώναζαν αγανακτισμένοι. «Νικήτας Κακλαμάνης, ο δήμαρχος του τσιμέντου και της μίζας και δήμιος των δέντρων» έγραφαν οι πικέτες που κρατούσαν, ενώ το τεράστιο πανό που έστησαν μπροστά από το παρκάκι έγραφε: «Φύλαγες χριστουγεννιάτικα το δέντρο σου Κακλαμάνη, τώρα ξεριζώνεις τα δέντρα στα πάρκα». Στο πανό τοποθέτησαν και λουλούδια μαζί με ένα σημείωμα που έγραφε: «Λίγα ξεριζωμένα λουλούδια στη μνήμη ενός ξεριζωμένου πάρκου. Ξεριζώσατε τις καρδιές μας».
«Φύλαγες χριστουγεννιάτικα το δέντρο σου Κακλαμάνη, τώρα ξεριζώνεις τα δέντρα στα πάρκα» έγραφε το τεράστιο πανό μπροστά στο παρκάκι όπου έγινε η «σφαγή»Η αγανάκτησή τους ήταν τόσο μεγάλη που ξεφούσκωσαν τα λάστιχα των 2 φορτηγών του δήμου, πάνω στα οποία έγραψαν με κόκκινη μπογιά «Δολοφόνοι, κλέφτες, αλήτη Κακλαμάνη», ενώ στο φορτηγό πάνω στο οποίο ήταν ο γερανός έγραψαν «Κόβω δένδρα, φυτεύω τσιμέντο».
Η κατάσταση κλιμακώθηκε όταν έκαναν την εμφάνισή τους τα ΜΑΤ, που τα κάλεσε ο αντεισαγελέας Πρωτοδικών. Τα ΜΑΤ ζήτησαν από τους κατοίκους να βγουν έξω από το παρκάκι, εκείνοι αρνήθηκαν και ακολούθησε συμπλοκή. Αργότερα, οι αστυνομικές δυνάμεις έριξαν χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και δακρυγόνα στους κατοίκους, που αποδοκίμασαν τον υπάλληλο του δήμου ο οποίος ήρθε να πάρει το φορτηγό με το γερανό. Οταν τους έδιωξαν από το παρκάκι, οι κάτοικοι έκλεισαν την Πατησίων όπου και τοποθέτησαν κλαδιά των δέντρων. Ακολούθησε συμπλοκή των συγκεντρωμένων με την αστυνομία και τα ΜΑΤ έκαναν χρήση χημικών και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Τελικά, οι κάτοικοι μπήκαν μες στο παρκάκι και φύτευσαν 30 δενδρύλλια, παρουσία των ΜΑΤ!
Κάνουν τις πλατείες... γλάστρες
Παράνομη και αντι- συνταγματική η κοπή
βρε παιδιά ...Είναι απίστευτοι αυτοί οι τυποι .Συμπεριφέρονται απέναντι στην κοινωνία και οτι απέμεινε από το περιβάλλον με αδιανοητη βαρβαρότητα...
δειτε και Οι μαθητες , το περιβάλλον και ο ...Δημος Αθηναιων
σχετικα εγραψαν:
σχετικά έγραψαν οι bloggers:Λαπούτα
Αγριμολόγος
Meteoric Countryxbox.gr
KARmagedon
Αστυάνακτας
Στη Γαλαρία
Μικρό Ανάλογο
Ikrory’s21
Pliatsiko
NewsRubor Dolor Calor
Επίκαιρο
Κοπριά
Σφυγμός της ημέρας
Πρέζα TV
Singen sang gesungen
Κάτω Αριστερά
Zzzzz!! (Λύκειο της περιοχής)
Concrete CivilizationΕλεύθερος Σκοπευτής
Έφηβος
πάροδος : εντός εκτός εναλλάξ
Περαστικός
Ροΐδη Εμμονές
Τα υπεραιωνόβια δέντρα και το γκαράζ του Δήμου Αθηναίων
Οικολογική Κινηση Θεσσαλονικης
Βαρβαρότητες στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων
SWELL
Τα νέα σχέδια του Βωβού, ελέω Κακλαμάνη
http://pentanostimi.blogspot.com/2009/01/blog-post_27.html
ανεστης
Νικήτας Κακλαμάνης Part II, Η Επιστροφή
Zantegreens
ΜΙΚΡΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΕΤΑΞΥ ΦΙΛΩΝ
Allu Fun Marx: Βόλτες στην Blogoslovakia
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ(Σ) Ο ΝΙΚΗΤΑΣ -
Κάνουν τις πλατείες... γλάστρες
Παράνομη και αντι- συνταγματική η κοπή
βρε παιδιά ...Είναι απίστευτοι αυτοί οι τυποι .Συμπεριφέρονται απέναντι στην κοινωνία και οτι απέμεινε από το περιβάλλον με αδιανοητη βαρβαρότητα...
δειτε και Οι μαθητες , το περιβάλλον και ο ...Δημος Αθηναιων
σχετικα εγραψαν:
σχετικά έγραψαν οι bloggers:Λαπούτα
Αγριμολόγος
Meteoric Countryxbox.gr
KARmagedon
Αστυάνακτας
Στη Γαλαρία
Μικρό Ανάλογο
Ikrory’s21
Pliatsiko
NewsRubor Dolor Calor
Επίκαιρο
Κοπριά
Σφυγμός της ημέρας
Πρέζα TV
Singen sang gesungen
Κάτω Αριστερά
Zzzzz!! (Λύκειο της περιοχής)
Concrete CivilizationΕλεύθερος Σκοπευτής
Έφηβος
πάροδος : εντός εκτός εναλλάξ
Περαστικός
Ροΐδη Εμμονές
Τα υπεραιωνόβια δέντρα και το γκαράζ του Δήμου Αθηναίων
Οικολογική Κινηση Θεσσαλονικης
Βαρβαρότητες στο Πάρκο Κύπρου και Πατησίων
SWELL
Τα νέα σχέδια του Βωβού, ελέω Κακλαμάνη
http://pentanostimi.blogspot.com/2009/01/blog-post_27.html
ανεστης
Νικήτας Κακλαμάνης Part II, Η Επιστροφή
Zantegreens
ΜΙΚΡΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΕΤΑΞΥ ΦΙΛΩΝ
Allu Fun Marx: Βόλτες στην Blogoslovakia
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ(Σ) Ο ΝΙΚΗΤΑΣ -
και πολλοι αλλοι...
Ε δεν πρεπει να περασεις ετσι ...Να μην τους περασει ρε παιδια . Ως ΕΔΩ
υ.γ
βλ και
my name is Mixer... Rodia Mixer!
ΕΞΑΙΡΕΣΤΕ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ Κ. ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ
Ε δεν πρεπει να περασεις ετσι ...Να μην τους περασει ρε παιδια . Ως ΕΔΩ
υ.γ
βλ και
my name is Mixer... Rodia Mixer!
ΕΞΑΙΡΕΣΤΕ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ Κ. ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ
Οι μαθητες , το περιβάλλον και ο ...Δημος Αθηναιων
επειδή πολύς λόγος γινεται για το οτι ταχα μου τα παιδιά σημερα αδιαφορουν για την παιδεια και το περιβάλλον και λοιπά και λοιπά
σας παρακαλώ διειτε αυτό :
αλλά δειτε το καλά.. προσεκτικά
Αίτημα καθαριότητας για το πάρκο Κύπρου και Πατησίων στο Δήμο Αθηναίων
το αιτημα ικανοποιηθηκε φυσικά:
Κύπρου και Πατησίων 26/01/09
-------------------------------------------------------------------------------------------------
σας παρακαλώ διειτε αυτό :
αλλά δειτε το καλά.. προσεκτικά
Αίτημα καθαριότητας για το πάρκο Κύπρου και Πατησίων στο Δήμο Αθηναίων
το αιτημα ικανοποιηθηκε φυσικά:
Κύπρου και Πατησίων 26/01/09
-------------------------------------------------------------------------------------------------
βλ και
Ο Δήμαρχος μας έχει κάποιο φετίχ με τα νεκρά δέντρα… - …
Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009
Ενα εξαιρετικό αρθρο του Βοτση στην ''Ε'' για τον Ελαιώνα και το ΣτΕ
Υπόθεση Ελαιώνας
«Το ΣτΕ στόχος χουλιγκανικής τρομοκρατίας»
αποσπασμα:'''Πριν δημοσιευθεί η απόφαση, δύο υπουργοί (Γ. Σουφλιάς και Γ. Αλογοσκούφης), επικαλούμενοι το δημόσιο συμφέρον (!), είχαν ήδη εκτεθεί με παρεμβάσεις τους στο δικαστήριο. Μαινόμενος ο δήμαρχος Αθηναίων Νικ. Κακλαμάνης, εξ ορισμού θεματοφύλακας της ποιότητας ζωής στην τσιμεντόπληκτη τερατούπολη, ανέπεμπε δεήσεις να σχηματιστεί ανθρώπινο ποτάμι ενός εκατομμυρίου Αθηναίων (!) για να πνίξει όσους αντιδρούν στη μεγαλόπνευστη «διπλή ανάπλαση» -με πρώτους, βεβαίως, τους τολμητίες δικαστές, τους 131 «ύποπτους» πολίτες της επιτροπής για τη διάσωση του Ελαιώνα και τον απροσάρμοστο στη συναίνεση (και, ατυχώς,«βάζελο») Αλέξη Τσίπρα, που επιμένει ότι το γήπεδο μπορεί να γίνει χωρίς να συνοδεύεται από ένα ακόμη μεγαλούργημα του κ. Μπάμπη Βωβού. Δύο επίδοξοι σωτήρες της Αθήνας, ως υποψήφιοι δήμαρχοι, και ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Χρ. Παπουτσής και Κ. Σκανδαλίδης) ξεσπάθωσαν αναφανδόν υπέρ του έργου. Τα καλοταϊσμένα «παπαγαλάκια» στα κανάλια και τις εφημερίδες ξεφάντωσαν. Με τα πανό τους στις κερκίδες του ΟΑΚΑ («Τσίπρα, Κουβέλη, Αλαβάνο, βάλτε στον κ.... σας τον κορμοράνο»), οι χουλιγκάνοι κάνουν επίδειξη υψηλής νοημοσύνης και αισθητικής. Τα αφεντικά του ΠΑΟ αμήχανα επικρίνουν διακριτικά το ΣτΕ αλλά ο Τζίγγερ, ασυγκράτητος. Ξιφουλκεί και (λόγω τιμής)... συνταγματολογεί! Του αυτού επιπέδου, τον συναγωνίζεται ο πολύς Πρετεντέρης: ελεεινολογεί τους δικαστές, που «σε σκοτεινές αίθουσες διαβουλεύσεων» υπονομεύουν τη δημοκρατία, αφού «ανατρέπουν έναν νόμο του ελληνικού Κοινοβουλίου» και ένα «σχέδιο ανάπλασης, το οποίο υποστηρίζουν ενθέρμως ο Δήμος Αθηναίων, οι δύο μεγαλύτερες παρατάξεις, η νόμιμη κυβέρνηση του τόπου και η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών...». Και δεν δυσκολεύεται ο δαιμόνιος, όπως άλλωστε και ο δήμαρχος, να βρει την ερμηνεία: «Ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα μια χαρά κινούνται πίσω και από τους "ευαίσθητους" και από τους "αδέκαστους"...».
(κι εγώ αναρωτιέμαι : πουναι τώρα οι υποκριτές παπαγάλοι που ανακάλυπταν ''σκάνδαλα '' στο Σύριζα και τσίριζαν αποκαλώντας όποιον βάζανε στο μάτι ...'' κουκουλοφόρο
να ψελλίσουν μια κουβέντα έστω για αυτή την απροκάλυπτη αθλιότητα κατά του Ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου της Χωρας ;)
δειτε και το:
Η Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου απαντά στον κ. Κακλαμάνη
Εξαιρέστε μας κ. δήμαρχε
βλ και το χιουμοριτικο:
Σαλάτα εποχής
Μηδενική ανοχή στους τηβεννοφόρους του ΣτΕ
«Το ΣτΕ στόχος χουλιγκανικής τρομοκρατίας»
αποσπασμα:'''Πριν δημοσιευθεί η απόφαση, δύο υπουργοί (Γ. Σουφλιάς και Γ. Αλογοσκούφης), επικαλούμενοι το δημόσιο συμφέρον (!), είχαν ήδη εκτεθεί με παρεμβάσεις τους στο δικαστήριο. Μαινόμενος ο δήμαρχος Αθηναίων Νικ. Κακλαμάνης, εξ ορισμού θεματοφύλακας της ποιότητας ζωής στην τσιμεντόπληκτη τερατούπολη, ανέπεμπε δεήσεις να σχηματιστεί ανθρώπινο ποτάμι ενός εκατομμυρίου Αθηναίων (!) για να πνίξει όσους αντιδρούν στη μεγαλόπνευστη «διπλή ανάπλαση» -με πρώτους, βεβαίως, τους τολμητίες δικαστές, τους 131 «ύποπτους» πολίτες της επιτροπής για τη διάσωση του Ελαιώνα και τον απροσάρμοστο στη συναίνεση (και, ατυχώς,«βάζελο») Αλέξη Τσίπρα, που επιμένει ότι το γήπεδο μπορεί να γίνει χωρίς να συνοδεύεται από ένα ακόμη μεγαλούργημα του κ. Μπάμπη Βωβού. Δύο επίδοξοι σωτήρες της Αθήνας, ως υποψήφιοι δήμαρχοι, και ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Χρ. Παπουτσής και Κ. Σκανδαλίδης) ξεσπάθωσαν αναφανδόν υπέρ του έργου. Τα καλοταϊσμένα «παπαγαλάκια» στα κανάλια και τις εφημερίδες ξεφάντωσαν. Με τα πανό τους στις κερκίδες του ΟΑΚΑ («Τσίπρα, Κουβέλη, Αλαβάνο, βάλτε στον κ.... σας τον κορμοράνο»), οι χουλιγκάνοι κάνουν επίδειξη υψηλής νοημοσύνης και αισθητικής. Τα αφεντικά του ΠΑΟ αμήχανα επικρίνουν διακριτικά το ΣτΕ αλλά ο Τζίγγερ, ασυγκράτητος. Ξιφουλκεί και (λόγω τιμής)... συνταγματολογεί! Του αυτού επιπέδου, τον συναγωνίζεται ο πολύς Πρετεντέρης: ελεεινολογεί τους δικαστές, που «σε σκοτεινές αίθουσες διαβουλεύσεων» υπονομεύουν τη δημοκρατία, αφού «ανατρέπουν έναν νόμο του ελληνικού Κοινοβουλίου» και ένα «σχέδιο ανάπλασης, το οποίο υποστηρίζουν ενθέρμως ο Δήμος Αθηναίων, οι δύο μεγαλύτερες παρατάξεις, η νόμιμη κυβέρνηση του τόπου και η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών...». Και δεν δυσκολεύεται ο δαιμόνιος, όπως άλλωστε και ο δήμαρχος, να βρει την ερμηνεία: «Ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα μια χαρά κινούνται πίσω και από τους "ευαίσθητους" και από τους "αδέκαστους"...».
(κι εγώ αναρωτιέμαι : πουναι τώρα οι υποκριτές παπαγάλοι που ανακάλυπταν ''σκάνδαλα '' στο Σύριζα και τσίριζαν αποκαλώντας όποιον βάζανε στο μάτι ...'' κουκουλοφόρο
να ψελλίσουν μια κουβέντα έστω για αυτή την απροκάλυπτη αθλιότητα κατά του Ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου της Χωρας ;)
δειτε και το:
Η Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου απαντά στον κ. Κακλαμάνη
Εξαιρέστε μας κ. δήμαρχε
βλ και το χιουμοριτικο:
Σαλάτα εποχής
Μηδενική ανοχή στους τηβεννοφόρους του ΣτΕ
Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009
για τη ΒΕΒΉΛΩΣΗ και το ΣΩΜΑ
Homo hominis Lupus*Πλαυτος Asinaria ii,4,88]
Σιγκμουντ Φρουντ Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας μτφ Γιωργος Βαμβαλής , Επικουρος
αποσπασμα:Το κομμάτι της πραγματικότητας που βρίσκεται πίσω από όλα αυτά κα το αρνούμαστε ευχαρίστως είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα πράο ,αξιαγάπητο πλάσμα , που το πολύ πολύ να αμυνθεί όταν το επιτεθούν , αλλά ότι στον ορμικό εφοδιασμό του περιλαμβάνει και μια σημαντική ποσότητα επιθετικής τάσηςΓι αυτόν ο πλησίον του δεν είναι μόνο πιθανός βοηθός και σεξουαλικό ααντικείμενο , αλλα και πειρασμός για να ικανοποιησει πάνω ου την επιθετικότητα του , να εκμεταλλευτεί την εργασία του χωρίς αμοιβή , να τον μεταχειρισθεί σεξουαλικά , να τον ταπεινώσει ,να τον βασανίσει , να τον σκοτώσει…
Σιγκμουντ Φρουντ Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας μτφ Γιωργος Βαμβαλής , Επικουρος
Στράτος Κερσανίδης : Ελα να δεις του Ελεμ Κλιμοφ
Στράτος Κερσανίδης
ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ του Έλεμ Κλίμοφ
αποσπασμα:''Οι πόρτες κλείνουν. Πίσω τους βρίσκονται εγκλωβισμένοι 149 άνθρωποι από τους οποίους 75 παιδιά. Κλειδωμένοι από τις ομάδες τιμωρίας των ναζιστών οι οποίοι είχαν εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση, καίγονται ζωντανοί. Στις 22 Μαρτίου 1943, το οι κάτοικοι του χωριού Κατίν στη Λευκορωσία, πέφτουν θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, αλλά δεν είναι οι μόνοι. Την ίδια μοίρα με το Κατίν είχαν 618 χωριά της περιοχής, από τα οποία τα 185 χάθηκαν οριστικά από το χάρτη. Το 1985 ο Έλεμ Κλίμοφ (1933-2003)με αφορμή το τραγικό αυτό γεγονός, γύρισε την ταινία «Έλα να δεις», μια συγκλονιστική καταγραφή μέσα από τα μάτια ενός 12χρονου παιδιού.''
ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ του Έλεμ Κλίμοφ
αποσπασμα:''Οι πόρτες κλείνουν. Πίσω τους βρίσκονται εγκλωβισμένοι 149 άνθρωποι από τους οποίους 75 παιδιά. Κλειδωμένοι από τις ομάδες τιμωρίας των ναζιστών οι οποίοι είχαν εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση, καίγονται ζωντανοί. Στις 22 Μαρτίου 1943, το οι κάτοικοι του χωριού Κατίν στη Λευκορωσία, πέφτουν θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, αλλά δεν είναι οι μόνοι. Την ίδια μοίρα με το Κατίν είχαν 618 χωριά της περιοχής, από τα οποία τα 185 χάθηκαν οριστικά από το χάρτη. Το 1985 ο Έλεμ Κλίμοφ (1933-2003)με αφορμή το τραγικό αυτό γεγονός, γύρισε την ταινία «Έλα να δεις», μια συγκλονιστική καταγραφή μέσα από τα μάτια ενός 12χρονου παιδιού.''
Ο ΛΑΚΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ(LACAN AND THE POLITICAL) στου Αποσπεριτη
Ο ΛΑΚΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ(LACAN AND THE POLITICAL)
ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ:Ο Σταυρακάκης μας ξαναμιλά για το λακανικό εγώ ,την εικόνα στην ποια αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας που’ ’’στην αρχή είναι ένα ασυνάρτητο σύνταγμα επιθυμιών ‘’ και ότι το επιθυμούν ανθρώπινο υποκείμενο συγκροτείται με επίκεντρο τον άλλο ,ο οποίος του παρέχει την ολότητα του’’Μας θυμίζει την βαθειά ‘’αμφισημία ‘’ κάθε ναρκισσιστικής σχέσης .Διευκρινιζει ότι Το (Λακανικό) φαντασιακό ’αποτελεί ’’πρωταρχική πηγή της επιθετικότητας’’ στις ανθρώπινες σχέσεις. Μας λέει για το Λακανικό συμβολικό: ένα Συμβολικό δίκτυο στο οποίο το νήπιο εντάσσεται από τη στιγμή της γέννησης (και ίσως πριν από αυτήν ) και που κατασκευάζεται από τους γονής και την ευρύτερη οικογένεια .Μας υπενθυμίζει τον φορέα του Λακανικου Νόμου που είναι το Όνομα του Πατρός ,ο συμβολικός και όχι ο πραγματικός πατέρας , και που σημαίνει τον Άλλο ,δηλαδή το πεδίο του συμβολικού ,την ταξη του Κυρίου και Εγγυητή.
Μας προσφερει τον Λακανικό ορισμό για το πραγματικό ,δηλαδή αυτό που αντιστέκεται στην συμβολοποιηση, δηλαδή το αδύνατον .Μας μιλά για την αδύνατη ‘’πληρότητα της ταυτότητας που επιζητά το υποκείμενο : το υποκείμενο είναι καταδικασμένο να συμβολοποιεί για να συγκροτηθεί ως τέτοιο ,αλλά η συμβολοποιηση δεν μπορεί να συλλάβει την ολότητα και την μοναδικότητα τού πραγματικού σώματος .
Μας προσφερει τον Λακανικό ορισμό για το πραγματικό ,δηλαδή αυτό που αντιστέκεται στην συμβολοποιηση, δηλαδή το αδύνατον .Μας μιλά για την αδύνατη ‘’πληρότητα της ταυτότητας που επιζητά το υποκείμενο : το υποκείμενο είναι καταδικασμένο να συμβολοποιεί για να συγκροτηθεί ως τέτοιο ,αλλά η συμβολοποιηση δεν μπορεί να συλλάβει την ολότητα και την μοναδικότητα τού πραγματικού σώματος .
Ο Σταυρακακης μας θυμίζει την (σκληρή) Λακανική αλήθεια: Η Ταυτότητα μπορεί να υπάρξει μόνο ως αποτυχημένη ταυτότητα και παραμένει επιθυμητή ακριβώς επειδή είναι κατ ‘ ουσίαν αδύνατη .
Έτσι, αντί για πολιτική της ταυτότητας (identity politics )Θα έπρεπε να μιλάμε για πολιτική της ταύτισης(identification politics)
O Σταυρακακης επίσης μας αποκαλύπτει ξανά, το μεγάλο μυστικό της ψυχανάλυσης όπως το αποκαλεί ο Λακαν, ήδη από το σεμινάριο του 1958-9: Κατι λείπει στον Άλλο-δεν υπάρχει Άλλος του Άλλου,η δομή του Άλλου είναι ένα κενό, το κενό της έλλειψης εγγυήσεων για τη δομή αυτή στο πραγματικό: Το νόημα βασίζεται πάντα σε μια ομοίωση ακριβώς επειδή ‘’δεν υπάρχει πουθενά τελευταία λέξη’’ :το νόημα δείχνει πάντοτε προς την κατεύθυνση της αποτυχίας του να αγκιστρωθεί στο πραγματικό. Αυτό εκφράζεται στην πραξη με τον διχασμένο χαρακτήρα όλων των αντικειμένων ταύτισης- με την τελική ”αδυνατότητα της κοινωνίας’’ όπως το θέτει ο Λακλάου. Έτσι το κοινωνικό πεδιο αποκαλύπτεται ως ένα ρηματικό πεδίο αναπαράστασης που αρθρώνεται στη βάση της απώθησης , της εξαίρεσης , της αναγωγής ενός πραγματικού που είναι εν τέλει αδύνατον να αναπαρασταθεί , ενός πραγματικού που έρχεται όμως ξανά και ξανά την επιφάνεια, φανερώνοντας έτσι την αμετάκλητη αποτυχία που εγγράφεται στη καρδιά του Άλλου, του νοήματος:
«Υπάρχει-έλεγε ο Λακάν- μια τρύπα , μια απώλεια εκεί μέσα [ στον Αλλο]....
Η άλλη, παράλληλη Ελλάδα (ενα ωραιο κειμενο -απο την Ρίτσα)
Η άλλη, παράλληλη Ελλάδα Tης Τασούλας Καραϊσκάκη
JEAN-LUC MARION ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ,
JEAN-LUC MARION
Το ερωτικό φαινόμενο Εξι στοχασμοί ΜΤΦΡ.-ΕΠΙΜΕΤΡΟ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΡΣΕΛΛΟΣ«ΠΟΛΙΣ»,
απο την βιβλιοθηκη της ''Ε''
Η ερωτική αποτυχία της φιλοσοφίας
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
«Με αγαπούν άραγε;», «Υπάρχω;», «Προς τι;». Ερωτήματα αυτού του τύπου θα μπορούσαν να είναι απλώς χαριτωμένα και να απευθυνθούν σε μια μαργαρίτα, αλλά και εξαιρετικά κρίσιμα, οπότε δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη φιλοσοφία. Εκεί, λοιπόν, καταφεύγει και ο Μαριόν, και τα αντιμετωπίζει με τους όρους μιας «ερωτικής λογικότητας», και έχοντας επίγνωση πως ο έρωτας δεν είναι δυνατό να εξηγηθεί μέσω της μεταφυσικής, στρέφεται προς τη φαινομενολογία. Για την επιχειρηματολογία του χρησιμοποιεί την εμπειρία του στην πατερική και μυστική θεολογία, τη φαινομενολογία και την ερμηνευτική. Η συμβολή του στη μεταμοντέρνα θεολογία είναι μεγάλη, επειδή γνωρίζει πως το μέλλον της θρησκευτικής θεωρίας εξαρτάται από τη θετικότητα της σχέσης ανάμεσα στη φιλοσοφία και τη θεολογία. Η στρατηγική του βασίζεται στη μετατόπιση του περί μεταμοντερνισμού ερωτήματος σε ένα ευρύτερο ερώτημα περί φαινομενολογίας.
Και ως μεταμοντέρνος θεολόγος, διεκδικεί από τη φιλοσοφία εκείνο που αυτή υποτιμά ή περιφρονεί -στην περίπτωση του συγκεκριμένου βιβλίου, αυτό είναι ο έρωτας.Η ερωτική αναγωγή των ιδεών
Στο «Ερωτικό φαινόμενο» αναπτύσσονται ιδέες που ο συγγραφέας είχε παρουσιάσει σε προηγούμενα έργα του, όπως το είδωλο, η απόσταση, η δοτικότητα, το ορατό και το αποκαλυμμένο, το «κορεσμένο», «νοητό» ή «βουβό» «αντικείμενο». Από τις ιδέες που έχει προτείνει με το έργο του, πιο γνωστή είναι εκείνη του «κορεσμένου φαινομένου», δηλαδή η ιδέα πως υπάρχουν φαινόμενα που χαρακτηρίζονται από τέτοια κατακλύζουσα δοτικότητα ή υπερχειλίζουσα πληρότητα ώστε οι εμπρόθετες πράξεις που αποβλέπουν σε αυτά τα φαινόμενα να υπερβαίνονται. Ολες οι παραπάνω ιδέες γενικώς συγκλίνουν στην επισήμανση της σημασίας της μεταφυσικής στη φαινομενολογία, την ερμηνευτική και τον μεταμοντερνισμό. Οι σημαντικότερες από τις ιδέες που ήδη έχει προτείνει ανασυνθέτονται στο «Ερωτικό φαινόμενο», με έναν τρόπο ανάλογο με εκείνον που στα προηγούμενα έργα του έχει περιγράψει ως «αναγωγή», και με σκοπό τη διερεύνηση του έρωτα: Αυτό, επομένως, που στο συγκεκριμένο βιβλίο περιγράφει ως «ερωτική αναγωγή» -η οποία αποτελεί τον πυρήνα της διερεύνησης που επιχειρεί- δεν είναι παρά ο καρπός μιας αναγωγής στο φαινόμενο του έρωτα όλων των έως τώρα βασικών ιδεών του.
ΒΛ ΚΑΙ PERIZITITO.GR -Βιβλία: Το ερωτικό φαινόμενο, Marion Jean - Luc, Πόλις
Micha Brumlik Oι Γνωστικοί Το Όνειρο της Αυτολύτρωσης του Ανθρώπου
Micha Brumlik Oι Γνωστικοί Το Όνειρο της Αυτολύτρωσης του Ανθρώπου Μετάφραση: Μαίρη Ευσταθίου Επιμέλεια: Θάνος Λίποβατς
'' Το αναστοχαστικό υποκείμενο της νεωτερικότητας, από τον 16ο αιώνα κι έπειτα, αποτελεί την ολοκλήρωση εκείνης της διαδικασίας υποκειμενοποίησης και εξατομίκευσης που άρχισε με τον Χριστιανισμό και τον μεγάλο εχθρό του, τον Γνωστικισμό, στους πρώτους αιώνες μετά Χριστόν, στην ύστερη Αρχαιότητα.
'' Το αναστοχαστικό υποκείμενο της νεωτερικότητας, από τον 16ο αιώνα κι έπειτα, αποτελεί την ολοκλήρωση εκείνης της διαδικασίας υποκειμενοποίησης και εξατομίκευσης που άρχισε με τον Χριστιανισμό και τον μεγάλο εχθρό του, τον Γνωστικισμό, στους πρώτους αιώνες μετά Χριστόν, στην ύστερη Αρχαιότητα.
Η ριζική, τελική αλλοτρίωση και ο χωρισμός του ανθρώπου από τη φύση και τον Θεό κατά τη νεωτερικότητα οδήγησε, έκτοτε και μέχρι σήμερα, σε νέες μορφές Γνώσης, μηδενισμού και αθεϊσμού. Η δυσκολία ως προς την ορθή κατανόηση και την αντιμετώπιση της ύπαρξης του κακού μέσα στον κόσμο μπόρεσε να οδηγήσει τις λυτρωτικές μονοθεϊστικές θρησκείες είτε σε μια φυγόκοσμη, μυστική στάση είτε σε μια επαναστατική ριζικότητα και βία, μέσα από την απελπισμένη απόρριψη του κριτικού ορθού λόγου και του ηθικού νόμου, καθώς και της πίστης στον έναν Θεό.
Το βιβλίο του Micha Brumlik Οι Γνωστικοί – Το Όνειρο της Αυτολύτρωσης του Ανθρώπου, σε μετάφραση της Μαίρης Ευσταθίου και επιμέλεια του Θάνου Λίποβατς, είναι μια λαμπρή εισαγωγή σε ένα βασικό θέμα της γενεαλογίας της πολιτικής και της υπαρξιακής φιλοσοφίας, της θεολογίας και της τέχνης στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, από την ύστερη Αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Με την έκδοσή του ευχόμαστε να καλύψουμε ένα μεγάλο κενό στην ελληνική βιβλιογραφία. ''
τουΘάνου Λίποβατς
Οι γνωστικοί της Υστερης αρχαιότητας
MICHA BRUMLIKΟι γνωστικοίΜΤΦΡ.: ΜΑΙΡΗ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ«ΝΗΣΟΣ»,
Οι γνωστικοί της Υστερης αρχαιότητας
MICHA BRUMLIKΟι γνωστικοίΜΤΦΡ.: ΜΑΙΡΗ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ«ΝΗΣΟΣ»,
Αποσπασμα
''...Αυτο που στην ύστερη αρχαιότητα θεωρήθηκε από τους γνωστικούς διανοούμενους μία συγκλονιστική ανακάλυψη, ήταν το ότι έπαψαν να βιώνουν τον κόσμο της φύσης και του πολιτισμού ως κάτι που είναι στην ολότητά του «θεϊκό» και «αρμονικό».
Εδώ ενδιαφέρει το γιατί τα άτομα μέσα στο πλαίσιο ορισμένων κοινωνικών στρωμάτων έγιναν δεκτικά σε τέτοια βιώματα και στάσεις, το πώς το βίωσαν αυτό και το τι συνέπειες είχε για τα άτομα και τον πολιτισμό. Ορισμένα άτομα συνειδητοποίησαν τότε ότι ζουν κάτω από έναν «δαιμονικό» ουρανό, που δεν κατοικείται από τους θεούς, ότι είναι εγκαταλειμμένα στο έλεός του, ότι είναι μεν ανώτερά του εξαιτίας της ευγένειας της ψυχικής τους προέλευσης, αλλά ότι δεν αποτελούν πλέον μέρος ενός αρμονικού Ολου, αλλά ότι έχουν καταλήξει να είναι φυλακισμένα μέσα σ' ένα «σύστημα», δίχως δυνατότητα διαφυγής.
Οι γνωστικοί ανακάλυψαν ότι η εξουσία του «κακού κόσμου» προεκτείνεται και ενδοψυχικά: τα υποκείμενα είναι ασυνείδητα εκτελεστές των προσταγών του «συστήματος». Ετσι θεωρούσαν ότι μόνον η μύηση σε μια ιδιαίτερη «Γνώση» θα τους έδινε το μέσον ν' απελευθερωθούν από το «κακό σύστημα».
Οι γνωστικοί διέφεραν εδώ ριζικά από τους στωικούς, οι οποίοι υποστήριζαν ότι η σωτηριακή σοφία έγκειται στη συνειδητή υποταγή του ατόμου στο (ακόμα αρμονικό) Ολον του κόσμου. Οι γνωστικοί αντιθέτως υποστήριζαν ότι η «αλλοτρίωση» του «αυθεντικού εαυτού» μέσα στον κόσμο αυτό πρέπει πρώτα να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις, να βιωθεί τραυματικά ώς τις τελευταίες συνέπειές της, για να επέλθει στη συνέχεια η λύτρωση του «αυθεντικού εαυτού».2Ομως η απόρριψη κάθε νόμου, ακόμα και του θεμελιακού, δίκαιου νόμου, τους οδήγησε τότε σε μηδενιστικά ηθικά συμπεράσματα, στον γνωστικό ακοσμισμό, στην απάρνηση κάθε νόμιμης και κοινωνικής υποχρέωσης, στην απόσυρση από τα κοινά. Οι γνωστικοί θεωρούσαν ότι ο «θεός του κόσμου είναι νεκρός»: ότι δηλαδή ο «καλός θεός» είναι άγνωστος, ανήμπορος και κρυμμένος, ενώ ο «κακός θεός» είναι ο «κύριος του κόσμου τούτου».
Για τους γνωστικούς της ύστερης αρχαιότητας, σε αντίθεση με τον κόσμο των πλατωνικών ιδεών ή με τον ιουδαϊκό Θεό, δημιουργό του κόσμου, η υπερβατικότητα του Θεού που γύρευαν, σήμαινε την άρνηση και την περιφρόνηση του κόσμου, εφόσον ο «άγνωστος θεός» ήταν πιο πολύ κοντά στο μηδέν παρά στο είναι. Αυτό, γιατί δεν είχε καμία δυνατότητα ν' απαιτήσει και να εγγυηθεί την πραγματοποίηση του δίκαιου Νόμου μέσα στον κόσμο.
Ο κρυμμένος Θεός είναι εδώ μια μηδενιστική σύλληψη.
Για τους γνωστικούς, ο «πνευματικός», «αυθεντικός» άνθρωπος έχει πλήρη ελευθερία απέναντι στα πάντα. Απορρίπτοντας κάθε θετικά διατυπωμένη υποχρέωση και αξία, οδηγήθηκαν στην περιφρόνηση κάθε ηθικού κανόνα: η ελευθερία έγκειτο έτσι στην κατάχρηση ή στη μη χρήση του φυσικού ή του ηθικού Νόμου. Αυτή η απόλυτα υποκειμενική στάση του ατόμου περιφρονεί κάθε στοιχείο αντικειμενικότητας. Η γνωστική, ακοσμική «πνευματικότητα» είναι έτσι μηδενιστική και απορρίπτει κάθε ορθολογική, κριτική, πρακτική παρέμβαση στα πράγματα με στόχο τη βελτίωσή τους......''
Ελευθεροτυπία - Περί της παρακμής των αυτοκρατοριών - Το φαινόμενο ΗΠΑ ...Του ERIC HOBSBAWM
Ελευθεροτυπία - Περί της παρακμής των αυτοκρατοριών - Το φαινόμενο ΗΠΑ
(Ο ERIC HOBSBAWM είναι ιστορικός, συγγραφέας, μεταξύ άλλων, του «Η εποχή των άκρων. Ο σύντομος εικοστός αιώνας 1914-1991», Αθήνα, Θεμέλιο, 1999. Το κείμενο είναι απόσπασμα ενός έργου που θα δημοσιευθεί στις αρχές του 2009 από τις εκδόσεις Andre Versaille και τη «Monde Diplomatique».)
αποσπασματα :
η Ισπανία του 16ου αιώνα και η Ολλανδία του 17ου αποτέλεσαν ισχυρές αυτοκρατορίες. Η Μεγάλη Βρετανία, όμως, από τον 18ο ώς τα μέσα του 20ού αιώνα και, έκτοτε, οι Ηνωμένες Πολιτείες, είναι τα μοναδικά παραδείγματα παγκοσμιοποιημένων αυτοκρατοριών, πλούσιων σε πλουτοπαραγωγικές πηγές διάσπαρτες σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτοκρατορίες οι οποίες μπορούν να τρέφουν φιλοδοξίες σε διεθνές επίπεδο χάρη σε ένα γιγαντιαίο δίκτυο στρατιωτικών βάσεων.
Η Μεγάλη Βρετανία χρωστούσε τη δύναμή της στην υπεροχή του στόλου. Οι ΗΠΑ στη δυνατότητα καταστροφής μέσω βομβαρδισμών. Εν τούτοις, οι στρατιωτικές νίκες δεν στάθηκαν ποτέ αρκετές για να εγγυηθούν την εσαεί επιβίωσή τους. (...)
Η Μεγάλη Βρετανία χρωστούσε τη δύναμή της στην υπεροχή του στόλου. Οι ΗΠΑ στη δυνατότητα καταστροφής μέσω βομβαρδισμών. Εν τούτοις, οι στρατιωτικές νίκες δεν στάθηκαν ποτέ αρκετές για να εγγυηθούν την εσαεί επιβίωσή τους. (...)
Πέρα από αυτά τα κοινά σημεία, όμως, υπάρχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους.
Η πλέον εμφανής έγκειται στο μέγεθός τους. Η Μεγάλη Βρετανία είναι νησί, όχι ήπειρος, και δεν είχε ποτέ σύνορα -με την αμερικανική έννοια...Μόλις η χώρα άρχιζε να πλεονάζει πληθυσμιακά, προωθούσε τη μετανάστευση ή ίδρυε αποικίες, μετατρέποντας τα βρετανικά νησιά σε σημαντική πηγή εξαγωγής Βρετανών. ...Οι ΗΠΑ, αντιθέτως, ήταν και είναι, κυρίως χώρα υποδοχής που γέμισε τις απέραντες εκτάσεις της χάρη στην αύξηση του πληθυσμού της όσο και στα μεγάλα κύματα μεταναστών τα οποία έως τη δεκαετία του 1880 προέρχονταν βασικά από την Ανατολική Ευρώπη. Μαζί με τη Ρωσία, είναι οι μόνες αυτοκρατορίες που δεν γνώρισαν ποτέ τη διασπορά
Μια άλλη διαφορά με τη Μεγάλη Βρετανία και την Ευρώπη γενικότερα, είναι ότι οι Αμερικανοί δεν είδαν ποτέ τη χώρα τους ως κομμάτι ενός διεθνούς συστήματος που απαρτίζεται από έθνη ανάλογης ισχύος. ..Μετά τη νίκη των Βορείων και αφότου οποιαδήποτε αποσχιστική απόπειρα από την Ενωση είχε καταστεί αδιανόητη σε νομικό, πολιτικό, ακόμα και ιδεολογικό επίπεδο, η αμερικανική δύναμη θα μπορούσε να εκδηλωθεί εκτός συνόρων μόνο μέσω ενός συστήματος δορυφορικών ή υποτελών κρατών.
Η τρίτη θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στις δύο χώρες είναι ότι οι ΗΠΑ γεννήθηκαν μέσα από μια επανάσταση η οποία είχε ίσως τη μεγαλύτερη διάρκεια από όλες τις επαναστάσεις που ενέπνευσαν οι ελπίδες του Αιώνα του Διαφωτισμού. Εάν επρόκειτο να οικοδομήσουν μια αυτοκρατορία, αυτό θα το επιτύγχαναν με τη μεσσιανική αντίληψη ότι η «ελεύθερη» κοινωνία τους ήταν ανώτερη από όλες τις άλλες, επομένως ήταν προδιαγεγραμμένο να γίνουν πρότυπο για ολόκληρο τον κόσμο.
τέταρτη διαφορά είναι ότι, από την εποχή του Doomsday Book(1), τον 11ο αιώνα, το βασίλειο της Αγγλίας -και, μετά το 1707, η Μεγάλη Βρετανία- συστάθηκε γύρω από ένα πολύ συγκεντρωτικό δικαστικό σύστημα και μία συγκεντρωτική κυβέρνηση, που το καθιστούσαν το αρχαιότερο έθνος στην Ευρώπη. Στις ΗΠΑ, αντιθέτως, η ελευθερία είναι αντίπαλος της κυβέρνησης και μάλιστα κάθε κρατικής εξουσίας η οποία κωλύεται σκόπιμα από τον διαχωρισμό των εξουσιών. (...)
Ας μην λησμονούμε και άλλη μία βασική διαφορά: την ηλικία των δύο χωρών. Τα έθνη-κράτη, περισσότερο από μία σημαία κι έναν ύμνο, έχουν ανάγκη από ιδρυτικούς μύθους τους οποίους πρέπει να αναζητήσουν στην ιστορία τους. Ομως, οι ΗΠΑ δεν είχαν ακόμα ιστορία από την οποία θα μπορούσαν να αντλήσουν τέτοιους μύθους, σε αντίθεση με την Αγγλία, τη Γαλλία της επανάστασης ή ακόμα και την ΕΣΣΔ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
