Ο Βρίπολ μες τον σπασμενο καθρεφτη

Ο Βριπολ μες τον Σπασμενο Καθρεφη
Σαν την αλίκη χωθηκε Βαθιά σενα Καθρεφτη

ο Βριπολακος κι αρχισε εις το κενόν να πεφτει

κι εντος του θρυμματιστηκε σε χιλιες δυο εικόνες

κιεκανε κυκλους στο νερό,χαθηκε στους Αιωνες

και μες του Χρονου γλιστρησε τις Αδειες Μαυρες Τρυπες

κι αρχισε να παραμιλά και να μας λεει πίπες

πως ειναι γόνος Κομνηνων και Βυζαντινοπουλι

και πως τον τυλιξαν μικρον μες σενα ασπρο Τουλι

και Γραψανε Μονογραμμα Βυζαντινόν Απάνω

κι υστερα τον Παρεδωσαν εις τον Μεγάλο Χάνο

Της Μογγολίας αρχηγόν και Βασιλιά Κινέζων

και αρχοντα πολλών Λαων καφκάσιων ,κερκινέζων

Τατζίκων και Κιργίσιων, Τουρκμένων και Ουζμπέκων

πατερα και πολλών παιδιών ,μεγάλων και Μπεμπεκων ..*

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Λενε πώς καπου ,κάποτε ο Μεγας Ταμερλάνος

ο Πιο Τρανός , ο φοβερος, ο Των Μογγολων Χανος

που ολημερις στο αλογον απάνω, πολεμούσε

και Ουλους τους κατεσφαζε και κατακρεουργούσε

κι ετρωγε κρεας Ωμό-ιδιως το Μοσχάρι

-καμια Φορά δεν εδινε στα Θύματα του, Χάρη-
και διοικούσε αλύπητα τα Στιφη των ορδών του-

μια μέρα οταν ακουγε τον ηχο των πορδών του-
(Σαν Σαλπιγγες Ιεριχους ηχουσαν στον Αερα

σαν ναταν εμβατηρια ηχούσαν, περα ως πέρα
και οι Μογγολοι σιωπηλά τις ακουγαν με Δέος

τις θεωρουσαν ιερές σαν Βασιλέως Πέος)
τοσον απο τον Ηχο τους βαθιά συνεκινήθη

Που κάτι απο μέσα του ,ξεπέρασε τη Λήθη
Μια ανάμνηση παλιά ,που ητανε Μωράκι

τοτε που ακομα φοραγε Πάνες αντις Βρακάκι
-και οι Μογγολες του διναν γαλα με το Βυζί τους

τον φασκιωναν τον εντυναν , τον ειχαν για Νινί τους …
(Συνεχιζεται )(Συνεχεια )
..Και οταν παραμέρισε της Λήθης την κουρτινα

αντικρισ’αιφνης μιαν κρυφήν ,του εγκέφαλού του, ‘Ινα-

πουταν χαμένη απο καιρό , τοτες που ηταν βρέφος

και την εσκεπαζε βαρύ ,μαυρης θολούρας νέφος,

θυμήθηκε πως βύζαινε, Τροφού Βυζιά μεγάλα

και πανω εκεί που έγλυφε απο την Ρόγα Γάλα

-που ηταν υποξινο κι ειχε γεύσιν Γλυφή

και τα Μωρα οταν γλύφουνε γίνονται Αλοιφή

και χαλαρώνουν έπειτα και το κεφάλι γέρνουν

και κλεινουν τα ματακια τους κιεναν Υπνακο περνουν

-Ειναι πολύ υγιεινον το Γάλα Παραμάνας

και οταν τρέχει ποταμός γάλακτος, Σηκουάνας

και το μωρακι άπληστο το Γαλα αυτό Βυζαίνει

σαν μεγαλώσει Υστερα, κανενας δεν του Βγαινει

-Γιαυτό οταν μεγάλωσε ο μέγας Ταμερλάνος

εγινε και ο Πιο Τρανός ο των Μογγόλων Χάνος(συνεχιζεται )

ΧΟΡΟΣ :Αραγε πως θα εξελιχθή το Μεγα τουτον Ποιημα ;

που αποκαλύπτει μυστικόν της Ιστορίας Νήμα

που ξεκινά πολύ μακριά απο τον Μαρκο Πόλο

τοτες που εταξίδεψε στου Ουρανού τον θόλο

κι έφτασε πολύ μακρυά στης Κινας τα λιμάνια

-που απ’ το Πολύ το οπιο μοιαζανε σα Ντουμάνια

-και οδηγηθη στην Αυλή του Κουμπουλάι Χανου

- που ειχε γελωτοποιο εναν με Υψος Νάνου

(λένε πως καθησε πολύ εκεί ο Μαρκο Πόλο

που ειχε οψιν τροφαντή κι ειχε παχύ τον κωλο,

κι οταν πίσω γυρισε στης Βενετιάς τ’ αλώνι

Ο Μεγας Χαν του χαρισε ενα Χρυσό Βελόνι

με το Βελόνι εραβε, κι εγινε μεγας Ράφτης

και στις καρδιες των Γυναικών , μέγας Καντηλανάφτης

(γιατί οταν τις αναβε, κατεβαζε καντήλια

και οταν άλλες κοίταζε, αυτές του δείχναν Ζηλια

Αναρωτιέστε αραγε το που θα καταλήξει

Το ποιημα αυτό τ’ατελειωτο ..Βρε μπας κι εχετε Φρίξει;

Ειν ‘ ωρα ακαταληλη και πρεπει να τελειωνω

κλεινουνε πιά τα ματια μου κι απο τη Νύστα Λιώνω
Ετσι λοιπόν , με τον Χορό, σας λέω Καληνυχτα

που μπηκε πια καταμαυρη , η σκοτεινή η Νυχτα …
Σχόλιο από Νοσφεράτος Οκτώβριος 17, 2008